บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ - บทที่ 617

บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ บทที่ 617

เมเดลีนหันหลังและเดินออกไป ทิ้งให้เจเรมี่ยืนงงอยู่ด้านหลัง รู้สึกราวกับนี่ไม่ใช่เรื่องจริง

“ยืนทำบื้ออะไรอยู่ตรงนั้นเล่า?” วินส์ตันเอ่ยถาม และชี้แนะ “ถ้าแกไม่อยากปล่อยเธอไป ก็ไม่ต้องปล่อยไปสิ”

ช่างฟังดูเป็นคำที่คุ้นหู

ครั้งหนึ่งเขาเคยสาบานว่าจะไม่ปล่อยเธอไปเหมือนกัน

แต่ตอนนี้ ดูเหมือนว่ามีจะหนทางไม่มากที่เขาจะทำเพื่อเมเดลีนได้ นอกจากปล่อยให้เธอไป

สายลมที่เย็นสดชื่นของต้นฤดูร้อนลูบไล้ไปตามแก้มของเจเรมี่ ขณะที่เขาเดินตามหลังเมดลีนไปอย่างเงียบ ๆ บนท้องถนนที่วุ่นวาย สายตาของเขาจับจ้องไปยังแผ่นหลังของเธอตามใจปรารถนา

เมเดลีนหยุดเดินก่อนที่เขาจะชื่นชมความงามที่อยู่ตรงหน้าได้อย่างเต็มตา

เจเรมี่หยุดฝีเท้าเอาไว้เช่นกัน เขามองเธอหันหลังกลับมา และเห็นแสงอาทิตย์อาบไล้ร่างชดช้อยของเธอจนปกคลุมไปด้วยประกายแสงอันอบอุ่น

“มีอะไรจะพูดกับผมอย่างนั้นเหรอ ลินนี่?”

“ฉันตัดสินใจแล้วว่าจะยังไม่ไปตอนนี้” เธอพูดออกมาห้วน ๆ แต่สายตาของเธอแสดงออกถึงความตรงไปตรงมา “ฉันจะรอจนกว่าอาการคุณปู่จะคงที่แล้วฉันค่อยไป”

เจเรมี่ตกตะลึง เขาควรที่จะดีใจ แต่ทำไมกลับรู้สึกแย่ยิ่งกว่าเดิม?

เขาคิดบางสิ่งก่อนจะยิ้มออกไปอย่างอ่อนโยนทั้งที่เจ็บปวด “ไม่ต้องเป็นห่วงนะ คุณปู่จะต้องไม่เป็นไร อย่าให้พวกเราต้องทำให้แผนของคุณพังไม่เป็นท่าอีกเลยนะ”

เมเดลีนอยากหัวเราะให้กับความรู้สึกห่วงใยที่เขาใช้น้ำเสียงระมัดระวังพูดออกมาเหลือเกิน

เธอรู้สึกตกตะลึงเหมือนกัน ตอนที่รู้ว่าคุณวิทแมนที่สง่างามและตายด้านแบบนั้น ก็มีด้านแบบนี้ด้วย

“ฉันไม่ได้ทำเพื่อใคร ฉันแค่ไม่อยากจากไปทั้ง ๆ ที่มีความรู้สึกเสียใจติดค้างอยู่” เมเดลีนตอบกลับอย่างเย็นชา แม้ว่าหัวใจจะสะกิดบอกว่าเธอแค่ไม่อยากสูญเสียบางอย่างไป

อย่างไรก็ตาม เธอยังอยากอยู่ที่เกลนเดลต่ออีกหน่อย

…

เฟลิเป้กลับถึงวิลล่าและกวาดทุกอย่างบนโต๊ะทิ้งจนราบด้วยความโกรธแค้น ท้ายที่สุดแล้วเมเดลีนก็ไม่ได้ขึ้นเครื่องไปเพราะว่าผู้อาวุโสวิทแมน

คิ้วของเขาขมวดเข้าหากันแน่น ในขณะที่ราวกับมีรังสีแห่งความเดือดดาลพวยพุ่งออกมาจากหว่างคิ้วนั้น

ภาพลักษณ์ของเขาในตอนนั้นทำให้บอดี้การ์ดบางคนที่ยืนข้างเขาสั่นกลัว

ทันใดนั้นเอง เขาเลิกคิ้วขึ้นและหันมามองผู้ใต้บังคับบัญชาข้างกายเขา

ชายหนุ่มคนนั้นเข้าใจสิ่งที่เขาต้องการสื่อ เขาเดินตรงไปที่เฟลิเป้อย่างนอบน้อม “เชิญสั่งมาได้เลยครับ นายท่านวิทแมน?

เฟลิเป้หยิบรูปภาพใบหนึ่งขึ้นมาจากลิ้นชักและเขวี้ยงให้หน้าชายหนุ่มคนนั้น “นี่คือเป้าหมายของแก”

“รับทราบครับ” ชายหนุ่มตอบรับ “ผมจะจัดการตามคำสั่งเดี๋ยวนี้เลยครับ”

คิ้วของเฟลิเป้กลับมาผูกกันเพราะความขุ่นเคืองอีกครั้ง ในขณะที่พายุใหญ่ก่อตัวขึ้นในดวงตาอันเยือกเย็นของเขา “ดูเหมือนว่าฉันคงจะต้องถี่ถ้วนมากกว่านี้ หรือไม่อย่างนั้นแล้วฉันจะไม่มีวันกำจัดความรู้สึกที่เธอมีให้กับแกไปได้”

…

อาการของผู้อาวุโสวิทแมนไม่ได้ดีขึ้น แต่ก็ไม่ได้แย่ลงในช่วงสองสามวันที่อยู่โรงพยาบาล

ดังนั้น เจเรมี่จึงพาตัวผู้อาวุโสกลับมาดูแลต่อที่วิลล่าโดยจ้างผู้ดูแลที่เชี่ยวชาญทางการรักษาผู้ป่วยด้านนี้โดยเฉพาะ

เมื่อเห็นว่าผู้อาวุโสกลับมา คาเลนอยากจะเข้าไปทักทายและพูดคุยกับพวกเขา แต่ไม่กล้าพอที่เข้าไปร่วมวงสนทนาแบบประจันหน้ากับเจเรมี่ตรง ๆ

เจเรมี่ยังคงจำได้ดีว่าอีวอน ซึ่งเป็นคู่หูร่วมสร้างวีรกรรมของเธอ พยายามที่จะวางแผนทำลายชื่อเสียงของเมเดลีนในงานแข่งขันการออกแบบเครื่องเพชรครั้งที่แล้วอย่างไร

เขายังรู้สึกโกรธอยู่ และคาเลนกลัวว่าการเข้าไปในตอนนี้ของเธอจะกระตุกต่อมบางอย่างในตัวเขานั้นรังแต่จะสร้างปัญหาให้กับตัวเธอเองทั้งนั้น

วินส์ตันเองก็ไม่ได้พูดกับเธอตั้งแต่วันนั้นเหมือนกัน