บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ - บทที่ 619
บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ บทที่ 619
เมเดลีนเพิ่งจะเดินผ่านประตูเข้ามาในตอนที่คาเลนพุ่งตัวเข้ามาปลดปล่อยความโกรธต่อหน้าเธอ
เมเดลีนที่มีท่าทีสงบนิ่งมองเธอด้วยสายตาราวกับมีดอันแหลมคม “คุณกำลังพูดเรื่องอะไรอยู่?
“แกไม่ต้องมาทำเป็นไขสือ ยัยเมเดลีน!” คาเลนพยายามกดบาดแผลบนศีรษะเพื่อห้ามเลือด “เมื่อกี้นี้ แกเป็นคนที่ตีฉัน!”
เมเดลีนชำเลืองมองหน้าผากของคาเลนและขมวดคิ้วเบา ๆ เมื่อเห็นว่ามีเลือดไหลออกมาจากตรงนั้น เธอตอบกลับ “ฉันขอแนะนำว่าคุณควรจะไปหาหมอที่โรงพยาบาลเดี๋ยวนี้จะดีกว่านะ ก่อนที่สมองจะกระทบกระเทือนไปมากกว่าเดิม อย่าเที่ยวมากล่าวหาคนอื่นเขาสุ่มสี่สุ่มห้าแบบนี้เลย”
เธอสะบัดมือของคาเลนออกไป และเดินไปหาผู้อาวุโสที่กำลังออกมาจากในห้อง
“แก…” สีหน้าของคาเลนซีดเผือด หลังจากเมเดลีนสะบัดมือเธอทิ้ง เธอรู้สึกปวดหัวตุบ ๆ ขึ้นมา และรู้สึกมึนงง
“มาแล้วค่ะ คุณป้าคาเลน!” อีวอนวิ่งเข้ามา แสร้งทำเป็นว่าเพิ่งจะมาถึง เมื่อเห็นอาการของคาเลน เธอวิ่งเข้ามาช่วยป้าของเธอด้วยอาการลุกลี้ลุกลน “หัวคุณป้าคาเลน ไปโดนอะไรมาคะเนี้ย? ทำไมเลือดออกเยอะขนาดนี้คะ?”
“หมายความว่ายังไงเลือดออก? อ๊า… เลือด!” ทันทีที่รู้ว่าเลือดไหล ความเจ็บปวดที่มีพลันทวีคูณขึ้นหลายเท่า เลือดที่ไหลมาออกราวกับน้ำตกทำให้หน้าของเธอถอดสี
“เกินอะไรขึ้น?” วินส์ตันกลับมาถึงพอดี เขาเห็นว่าคาเลนเลือดอาบหน้าอยู่เมื่อเขาเดินเข้ามา เขารีบเข้าไปดูอาการของเธอทันที “เลือดออกขนาดนี้ได้ยังไงกัน? เร็วเข้า เราต้องพาคุณไปโรงพยาบาลเดี๋ยวนี้!”
“เมเลดีนค่ะ! มันเป็นคนตีหัวฉัน นังคนใจยักษ์ใจมารนั่น!” คาเลนพูดด้วยน้ำเสียงที่อ่อนแรง แต่มีสีหน้าที่โกรธเคืองพร้อมกับกัดกรามแน่นตอนที่ชี้ไปยังเมเดลีน
เจเรมี่เดินเข้ามาตอนที่ได้ยินคาเลนกล่าวหาเมเดลีนพอดี เขาปฏิเสธด้วยน้ำเสียงที่ไม่พอใจ “ไร้สาระ ลินนี่ไม่มีวันทำอะไรแบบนี้หรอก”
เมเดลีนหันไปมองสีหน้าที่หนักแน่นของเจเรมี่อย่างเงียบ ๆ เขากำลังปกป้องเธออยู่อย่างนั้นเหรอ?
คาเลนเดือดดาลและขุ่นเคือง “ฉันเป็นแม่แกนะ เจเรมี่! แทนที่จะเชื่อแม่ แกกลับไปหลงเชื่อยัยผู้หญิงที่ทำให้ครอบครัวของเราล่มจมคนนั้นน่ะเหรอ?”
“ผมจะไม่ทน ถ้ามีใครมาใส่ร้ายลินนี่” ติ้วของเจเรมี่ผูกกันเป็นปมในขณะที่แสดงท่าทีเย็นชาออกมา “ไปโรงพยาบาลและหาหมอสักหน่อยเถอะ ก่อนที่มันจะกลายเป็นแผลเป็น”
แม้ว่าคาเรนจะโกรธเคืองเรื่องที่เจเรมี่เอาแต่เข้าข้างเมเดลีน แต่เธอก็กลัวจะเป็นแผลเป็นเหมือนกัน
“เจเรมี่พูดถูกแล้ว คุณป้าคาเลน ไปโรงพยาบาลก่อนเถอะ นะคะ? ใจเย็นก่อนเถอะค่ะ” อีวอนเห็นด้วยกับคำพูดของเจเรมี่และช่วยพยุงตัวคาเลนขึ้นยืน
เมื่ออีวอนหันกลับไปมอง ผู้อาวุโสเริ่มพูดพึมพาบางอย่างที่เกี่ยวกับเธอ
ทุกคนคงคิดว่าเป็นเพราะอาการที่ยังไม่ดีขึ้นของชายชรา ในขณะที่อีวอนมองดูนายท่านอาสุโสวิทแมนอย่างมีลับลมคมใน
‘คิดว่าแกจะมีปัญญาบอกสิ่งที่แกเห็นได้อย่างนั้นเหรอ ไอ้แก่?
‘พูดไม่ได้อย่างนี้ไปตลอดจนวันตายเสียเถอะ!’
อีวอนสาปแช่งอยู่ภายใน ขณะที่เหลือบมองพุ่มไม้ตอนที่เดินออกไปทางประตู
ดูเหมือนว่าจะไม่มีใครรู้ว่ากล่องเครื่องเพชรกับกระเป๋าสตางค์จะยังอยู่ตรงนั้น
เธอพึมพำกับตนเองพลางลอบกระตุกยิ้ม
ชายชราโกรธเคืองและดวงตาเบิกกว้างในขณะที่เห็นว่าอีวอนเดินออกไปอย่างง่ายดาย เขาพยายามยกนิ้วขึ้นมาชี้ไปตรงหน้าประตูอย่างยากลำบาก “อีวอ…”
เมเดลีนและเจเรมี่หันไปมองในทิศทางที่ชายชราชี้นิ้วไปพร้อมกัน
พวกเขาเห็นว่ามีรอยเลือดหยอดอยู่บนพื้น น่าจะเป็นรอยเลือดของคาเลน
เจเรมี่สั่งให้คนรับใช้ทำความสะอาดพื้นทันที เมื่อเห็นว่าทั้งเมเดลีนและเจเรมี่ไม่เข้าในสิ่งที่เขาต้องการสื่อ ชายชราย่นริมฝีปากลงราวกับเด็กน้อยที่ไม่ได้ดั่งใจ
เมเดลีนเดินไปด้านหลังของชายชราและเข็นเขาออกไปที่สวนอย่างช้า ๆ
เจเรมี่เดินตามมา “เกิดอะไรขึ้นเหรอ ลินนี่?”
ลินนี่
เขาเรียกเธอแบบนั้นอีกแล้ว
เมเดลีนจำได้ว่าเคยรู้สึกรำคาญชื่อเล่นนี้ขนาดไหนในตอนแรก แต่ว่าตอนนี้เธอรู้สึกเคยชินกับมันเสียแล้ว
“แม่ของนายวิ่งเข้ามาจับมือฉัน และพูดว่าฉันเป็นคนใจคอโหดร้ายตอนที่ฉันเพิ่งจะเดินผ่านประตูเข้ามา เธอบอกว่าฉันตีหัวเธอและทำให้เธอเลือดออก”
ณ ตอนนั้น ชายชราพยายามที่จะพูดออกมาเป็นคำ แต่กลับกลายเป็นเสียงพึมพำเสียมากกว่า
เมเดลีนหยุดรถเข็นและเดินไปด้านหน้าของนายท่านอาวุโสและยิ้มออกมาเล็กน้อย “รู้สึกไม่สบายเหรอคะ คุณปู่?”
ชายชรามองหน้าเมเดลีนด้วยสายตาที่เต็มเปี่ยมไปด้วยความรู้สึกรักใคร่เอ็นดู “เมเด…”
“พยายามจะพูดว่า ‘เมเดลีน’? ใช่ไหมคะ”