บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ - บทที่ 623

บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ บทที่ 623

เฟลิเป้จูบเธออย่างไม่ทันตั้งตัว และเธอรู้สึกตกตะลึงเมื่อนึกขึ้นได้ว่าเจเรมี่ยืนอยู่ด้านหลังของพวกเขา

มีบางอย่างบอกเธอว่าเฟลิเป้จูบเธอเพื่อที่จะให้เจเรมี่เห็น แต่เธอกลับเดินเข้ารถไปโดยไม่เอ่ยอะไรสักคำ

เฟลิเป้ชำเลืองมาทางเจเรมี่ซึ่งมีท่าทีที่เย็นยะเยือกอยู่ตรงนั้นด้วยหางตา พลางกระตุกยิ้มที่มุมปากเย้ยหยัน

เขาขึ้นรถและเหยียบคันเร่งออกไป

สายตาของเมเดลีนจากที่นั่งผู้โดยสารไม่สามารถหยุดมองบุคคลที่ค่อย ๆ หดเล็กลงจากกระจกมองหลังได้

ใต้แสงจันทร์ที่ทอประกาย ความเคว้งคว้างและเจ็บปวดรวดร้าวปรากฏอยู่บนใบหน้าของชายหนุ่มไม่ชัดเจนนัก

เขาไม่พอใจอย่างเห็นได้ชัด แต่ก็อดกลั้นมันเอาไว้

เมเดลีนคิดว่าเฟลิเป้จะไปส่งเธอกลับที่คฤหาสน์ของบ้านมอนต์โกเมอรี แต่รถกลับจอดอยู่ที่วิลล่านอกเมืองแทน

เท่าที่จำได้ เธอไม่เคยมาที่นี่เวลาตอนกลางคืนมาก่อน

เฟลิเป้พาเมเดลีนมาที่ห้องของเธอ แล้วบอกให้สาวใช้นำของใช้ส่วนตัวและชุดนอนมาให้

“ดูแลนายท่านอาวุโสทั้งวันแบบนั้น ต้องทำให้คุณเหนื่อยมากแน่ ๆ ไปอาบน้ำเถอะ” เฟลิเป้เอ่ยขึ้นอย่างอ่อนโยนพลางลูบไล้เส้นผมยาวสลวยของเมเดลีน “เจเรมี่ทำอะไรคุณรึเปล่า?”

เมเดลีนส่ายหัว “ฉันไม่คิดว่าเขาจะกล้าทำนะ”

“ถ้าอย่างนั้นก็ดีแล้ว” เฟลิเป้เผยรอยยิ้มบางเบา “ไปอาบน้ำเถอะ”

เขาหันหลังออกไปและปิดประตูห้องของเมเดลีน

รอยยิ้มอันอบอุ่นบนใบหน้าของเขามลายหายไปทันทีที่ประตูปิดลง

ตั้งแต่เมเดลีนฟื้นคืนสติหลังจากวันที่เธอตกน้ำทะเล และเขาแย่งเมเดลีนมาจากอ้อมแขนของเจเรมี่ เขารู้สึกถึงบางอย่างที่เปลี่ยนไปภายในใจของเมเดลีน

เขาไม่รู้ว่ามีเรื่องอะไรเกิดขึ้นระหว่างสองคนนั้นบนเกาะตลอดสองวันที่หายไปด้วยหรือเปล่า แต่ดูเหมือนว่าตอนนี้ท่าทีที่เมเดลีนมีต่อเจเรมี่จะแตกต่างออกไป

ในค่ำคืนอันเงียบสงบ

เจเรมี่นั่งอยู่ในห้องของนายท่านอาวุโสวิทแมนพร้อมด้วยผ้าห่มที่เขาคลุมให้เมเดลีนซึ่งอยู่ในมือของเขา

เขานำมันขึ้นมาสูดดมอย่างรักใคร่และสัมผัสได้ถึงกลิ่นน้ำหอมจาง ๆ ของเมเดลีนที่หลงเหลืออยู่

อย่างไรก็ตาม ภาพทรงจำที่เฟลิเป้ดึงเมเดลีนไปแนบกาย และจูบหน้าผากเธอหวนเข้ามาทิ่มแทงจิตใจของเขา

เขาทนไม่ได้ที่จะคิดว่าเมเดลีนจะอยู่กับเฟลิเป้สองต่อสองหรือเปล่า หรือว่าพวกเขาใกล้ชิดกันขนาดไหนแล้ว

ยิ่งคิดมากขึ้นเท่าไหร่ ลมหายใจของเขายิ่งดูเป็นสิ่งน่าเบื่อมากขึ้นเท่านั้น จังหวะหัวใจของเขาเต้นไปตามความทุกข์ทรมานภายในทรวงอก

เจเรมี่โยนความคิดเหล่านั้นออกจากหัวไปในทันใด เขามองไปที่ชายชราที่กำลังนอนหลับ แล้วจึงเดินออกมาจากห้องไปเงียบ ๆ …

…

ณ วิลล่าชานเมือง

เมื่ออาบน้ำล้างเนื้อล้างตัวเสร็จ เมเดลีนกดโทรศัพท์วิดีโอคอลหาแจ็คสัน ปลายนิ้วของเธอกดเข้าไปที่คลังรูปภาพโดยบังเอิญ ในตอนที่วางโทรศัพท์ลง เธอเห็นรูปภาพที่ไม่คุ้นตาอยู่บนหน้าจอ

เกลียวคลื่นสีเขียวแกมน้ำเงินหลอมรวมเข้ากับแผ่นฟ้าสีครามในขณะที่เธอนั่งอยู่ริมชายหาด ดวงตาของเธอโก่งขึ้นเป็นจันทร์เสี้ยวพลางเผยรอยยิ้มให้กับที่คั่นหนั่งสือในมือ

ฉากที่สวยงามและองศาของภาพทำให้เธอดูสวยงามสะดุดตา

ถึงกระนั้น นี่เป็นตอนที่เธอกำลังเดินเล่นอยู่ริมชายหาดในตอนเช้าก่อนจะออกมาจากเกาะไม่ใช่เหรอ?

เจเรมี่เป็นคนหยิบโทรศัพท์เธอขึ้นมาถ่ายภาพเหรอ?

ทำไมถึงได้ถ่ายรูปแบบนี้กัน?

ในตอนที่คิดถึงเรื่องนี้ขึ้นมา เธอพลันนึกถึงพฤติกรรมคนคลั่งรักของเจเรมี่ในวันนั้นขึ้นมาได้

‘นั่นเรียกว่าความรักเหรอ?

‘ความรักทำให้ใครคนหนึ่งทำเรื่องแบบนั้นได้เลยเหรอ?’

เมเดลีนกำลังดำดิ่งอยู่ในห้วงของความคิด ก่อนเสียงเคาะอันแผ่วเบาตรงประตูจะหันเหความสนใจของเธอให้ออกจากเรื่องนั้นไป