บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ - บทที่ 624

บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ บทที่ 624

เมื่อวางโทรศัพท์ลง เธอจึงเดินไปเปิดประตู

สายตาของเธอผสานเข้ากับร่างอันสวยงามของเฟลิเป้ที่ยืนอยู่ตรงหน้า

ชายหนุ่มยืนอยู่ในชุดคลุมนอนสีขาวซึ่งใส่อย่างหลวม ๆ กระดูกไหปลาร้าที่น่าดึงดูดโผล่ขึ้นมาจากเนื้อผ้าอันเบาบางนั้นอย่างเห็นได้ชัด

แม้ว่าก่อนหน้านี้เธอไม่รู้สึกถึงความไม่สบายใจใด ๆ ตอนที่ถอดเสื้อของเจเรมี่ออก แต่ในตอนนี้เธอกลับรู้สึกอึดอัดใจอย่างบอกไม่ถูกเมื่อเห็นเฟลิเป้ในรูปลักษณ์เช่นนี้ ท่อนบนของร่างกายเจเรมี่ปรากฏขึ้นอย่างชัดเจนเมื่อนึกถึงตอนที่เธอทำแผลให้เขา

“มาบอกฝันดีเหรอคะ เฟลิเป้?” เธอยิ้มพลางยับยั้งความคิดที่กำลังเตลิดของเธอ

เฟลิเป้ยิ้มและเดินเข้ามาด้านใน

เมเดลีนไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากปล่อยมือออกจากลูกบิดประตู ซึ่งในตอนนี้เฟลิเป้กำลังจับและปิดประตูหลังจากเข้ามา

เสียงปิดประตูเป็นเชื้อเพลิงหล่อเลี้ยงความไม่สบายใจของเมเดลีนได้เป็นอย่างดี

“มีอะไรที่อยากจะพูดกับฉันอย่างนั้นเหรอคะ เฟลิเป้?” เมเดลีนที่ยืนอยู่ตรงประตูเผยรอยยิ้มเล็ก ๆ

เฟลิเป้หันหลับไปหาเธอ มองดูท่าทีที่ระมัดระวังตัวซึ่งแฝงอยู่ในดวงตาอันแวววาวของเมเดลีน ริมฝีปากยกขึ้นในขณะที่เขาเดินตรงเข้ามาจับมือเธอเอาไว้

“วีล่า หรือผมควรจะเรียกด้วยชื่อที่คุณได้รับมาตั้งแต่เกิดดีล่ะ เอวลีน” น้ำเสียงอันอ่อนโยนของเฟลิเป้ราวกับสายลมอันแผ่วเบาในยามเย็นของฤดูร้อนกระทบเข้าหูเธอ ในขณะที่นิ้วอันเรียวยาวทัดปอยผมเข้าที่หลังหูของเธอ

“ผมให้คำมั่นสัญญากับตัวเอง นับตั้งแต่วันที่คุณเกือบจะตายบนเตียงผ่าตัดเพราะเจเรมี่และเมเรดิธ ว่าผมจะไม่ยอมให้มีอะไรมาทำร้ายคุณได้อีก”

เมเดลีนค่อย ๆ ลืมตาขึ้นมา เผยให้ความซาบซึ้งตรึงใจภายในนั้น

“ขอบคุณมากนะคะ เฟลิเป้ หลังจากที่คุณช่วยชีวิตฉันวันนั้น และช่วยชีวิตฉันอีกครั้งตอนที่กำลังจะจมน้ำ ฉันคงจะตายไปแล้วถ้าไม่มีคุณอยู่ข้าง ๆ”

“ผมจะไม่ยอมให้เกิดอะไรกับคุณแน่” สายตาของเฟลิเป้นุ่มลึกขึ้น “ผมสัญญากับตัวเองตั้งแต่ตอนที่พวกเราเจอกับที่ชายหาดเอพริล ฮิลล์แล้ว และฉันขอสัญญาว่าฉันจะปกป้องคุณตอนไปเช่นกัน”

หลังจากที่ได้ยินคำพูดเหล่านั้น เมเดลีนเงยหน้ามองรายละเอียดต่าง ๆ บนใบหน้าของเขาด้วยสายตาที่เป็นประกาย

รูปคิ้วอันเข้ารูปที่คุ้นตาและดวงตาอันเป็นประกายเผยให้เห็นความอบอุ่นที่อยู่ภายใน แต่ในจิตใจของเธอกลับปรากฏภาพของเจเรมี่ขึ้นมาแทน

ก่อนที่จะถลำลึกลงไปมากกว่านั้น เธอก็พบว่าตัวเองอยู่ในอ้อมแขนของเฟลิเป้เสียแล้ว

ชายหนุ่มตรงหน้ามีกลิ่นเย็นบางเบา แต่ทรงเสน่ห์เหลือเชื่อ

เมเดลีนใจเต้นแรงขึ้นทุกขณะ

ริมฝีปากบางขยับอย่างเย้ายั่วในขณะที่มองดูหญิงสาวที่งุนงงในอ้อมแขน

“เอวลีน”

“ฮืม?”

เมเดลีนเงยหน้าขึ้นด้วยท่าทีที่สับสน สายตาของเธอประสานเข้ากับสายตาเฟลิเป้ที่อยู่ตรงหน้า

สายตาของเขาจับจ้องมาที่เธอ ขณะที่ใบหน้าอันเย้ายวนชวนฝันของเขาดูเหมือนจะใกล้เข้ามาเรื่อย ๆ

เมเดลีนที่ชะงักไปชั่วครู่ เธอหลับตาลงอย่างควบคุมตัวเองไม่อยู่ ในขณะนั้นเอง ริมฝีปากของเฟลิเป้ดูเหมือนกำลังจะประกบเข้ากับริมฝีปากของเธอ

เฟลิเป้หยุดนิ่ง ก่อนที่วางริมฝีปากของเขาลงบนหน้าผากของเมเดลีน

บอกได้เลยว่าในตอนนี้เมเดลีนยังไม่ยอมรับเขาอย่างเต็มตัว แต่เขาก็รอวันนี้มานานแสนนาน

เมเดลีนกำลังจะหาข้ออ้างผละตัวออกมาจากอ้อมกอดของเฟลิเป้ ทันใดนั้นเขาก็โอบเอวและพาเธอมายังเตียงนอน

เขากักเมเดลีนไว้ก่อนที่เธอจะได้ตอบโต้หรือหนีไปได้ จากนั้นเขาก็ก้มหน้าลงมาหาเธอและสัมผัสแก้มเธอด้วยมืออุ่น

“เอวลีน” เขาเรียกชื่อเธอด้วยน้ำเสียงอันอ่อนโยน “ผมรู้นะ ว่าคุณจำไม่ได้หรอกว่าเราเคยมีความสุขกันขนาดไหนตอนที่อยู่ในเมืองเอฟ แต่ไม่เป็นไรนะ ผมจะช่วยให้คุณนึกออกเอง”

เสียงของเฟลิเป้แผ่วเบาลง และในค่ำคื่นอันเงียบสงัดเช่นนี้ เสียงนั้นได้พัดผ่านเข้าโสตประสาทของเมเดลีนขณะที่เธอกำลังเคลิบเคลิ้มไปกับมนต์สะกดของเขา

เธอมองขึ้นไปพบว่าระยะห่างระหว่างเขาทั้งสองค่อย ๆ ใกล้กันเรื่อย ๆ และได้ยินเสียงหัวใจเต้นระรัวได้อย่างชัดเจน

อย่างไรก็ตาม เมเดลีนรู้ดีว่าจังหวะหัวใจในทรวงอกของเธอไม่ได้มาจากความเสน่หา แต่เป็นความหวาดกลัวและรู้สึกไม่ดีมากกว่า

เฟลิเป้จูบลงบนหน้าผากของเธอในขณะที่นิ้วอันเรียวยาววางอยู่บนกระดุมบนชุดนอนของเธอ และค่อย ๆ ปลดกระดุมออกทีละเม็ด…