บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ - บทที่ 626
บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ บทที่ 626
“ก็นี่มันบ้านฉัน! ทำไมฉันต้องทำตัวหลบ ๆ ซ่อน ๆ จากเธอด้วยล่ะ?” คาเลนเถียง
“ฉันก็ไม่ได้ทำอะไรผิด แล้วทำไมฉันต้องหลบ ๆ ซ่อน ๆ ด้วยล่ะ?” เมเดลีนโต้กลับ
“แก…”
“บ้านหลังนี้เป็นของลินนี่เหมือนกัน เธอจะไปหรือมาก็ได้ตามที่ใจเธอต้องการ เลิกทำให้มันเป็นเรื่องใหญ่เสียที” เจเรมี่กล่าวเตือนคาเลนด้วยความไม่พอใจ
คาเลนไม่ยอมแพ้ “พวกแกหย่ากันแล้ว ดังนั้นมันไม่ได้เป็นเมียแกอีกแล้ว บ้านหลังนี้จะเป็นของมันได้ยังไง?”
เจเรมี่ชำเลืองมองไปยังเมเดลีนที่ไม่สะทกสะท้านก่อนจะเปิดปากบาง ๆ ของเขาขึ้นพูด “เธอยังเป็นอยู่ เธอยังคงเป็นภรรยาที่ถูกต้องตามกฎหมายของผมอยู่”
“อะไรนะ?” คาเลนและอีวอนตะลึงงัน ไม่ต่างอะไรกับเมเดลีน
“ที่นี่เป็นที่เกิดเหตุใช่ไหมครับ” นายตำรวจสองคนพลันปรากฏตัว เข้ามาขัดจังหวะเมเดลีนที่กำลังงุนงงอยู่
คาเลนพุ่งตัวไปด้านหน้า “ใช่แล้วค่ะ คุณตำรวจ ฉันเป็นผู้เคราะห์ร้ายค่ะ และฉันสงสัยยัยผู้หญิงคนนั้น!” เธอชี้นิ้วมาที่เมเดลีน “เธอต้องเป็นคนร้ายที่ตีหัวฉัน และยังกล้าขโมยกระเป๋าสตางค์กับเครื่องเพชรของฉันไปอีกด้วย จับมันเลยค่ะ!”
ความเดือดดาลแต่งแต้มร่องรอยลงบนคิ้วที่ขมวดอยู่เมเดลีน
นายตำรวจสองคนหันไปมองเมเดลีน “คุณ เมเดลีน ครอว์ฟอร์ด ใช่ไหมครับ?
เมเดลีนตอบออกไปอย่างสงบนิ่ง “ชื่อของฉันตั้งแต่เกิดคือ เอวลีน มอนต์โกเมอรี ค่ะ ส่วน เมเดลีน ครอว์ฟอร์ด เป็นชื่อที่ฉันเคยใช้”
นายตำรวจพยักหน้ารับ “ได้โปรดตามพวกเราไปที่โรงพักเพื่อให้ปากคำด้วยครับ”
“แน่นอนค่ะ”
“ฮึ” คาเลนหัวเราะเยาะ “ฉันอยากจะเห็นจริง ๆ ว่าแกจะทนตีหน้าซื่อไปได้อีกสักกี่น้ำกัน!”
อีวอนกระตุกยิ้มอยู่ด้านหลังคาเลน ทนรอให้เมเดลีนถูกคุมตัวไว้แทบไม่ไหว
เมื่อให้ปากคำเสร็จเรียบร้อย เมเดลีนจึงถูกปล่อยตัวออกมา
เจ้าหน้าที่ตำรวจเดินตามคาเลนไปยังที่เกิดเหตุพร้อม ๆ กับอีวอน ในขนาดที่เดินขึ้นไปด้านบน พวกเขาสวนกับผู้ดูแลที่กำลังเข็นรถเข็นของนายท่านอาวุโสวิทแมนออกมาจากห้องนอน
“เมเด… ลีน…” นายท่านอาวุโสวิทแมนเรียกชื่อเธอ
อีวอนชะงักฝีเท้า
แม้ว่าชายชราจะเปล่งเสียงออกอย่างยากลำบากและทำได้เพียงพูดออกมาอย่างเชื่องช้า แต่คำพูดเหล่านั้นชัดเจนมากกว่าเสียงพึมพำมาก!
อีวอนไม่เคยนึกไม่เคยฝันมาก่อนเลย ว่านายท่านอาวุโสวิทแมนจะหันมาหาเธอและเอ่ยขึ้น ‘วอน’
อีวอนรู้สึกถึงอันตรายที่กำลังคืบคลานเข้ามา
ไอ้แก่นี้มันฟื้นตัวดีพอที่จะพูดได้แล้วอย่างนั้นเหรอ?
เธอยังเคยแม้แต่สารภาพว่าตัวเองเป็นคนที่วางยาพิษลงในเค้กชาสองสามครั้ง ในตอนที่เธอดุด่าและตบตีนายท่านอาวุโสอีกด้วย
ถ้าชายชรากลับมาพูดได้อีกครั้งหนึ่ง นั่นจะหมายความว่าชีวิตเธอคงจบเห่แน่ ๆ ไม่ใช่เหรอ?
อีวอนเดินขึ้นชั้นบนไปอย่างไม่สบายใจ
เมเดลีนเดินเข้ามาใกล้นายท่านอาวุโสวิทแมน เธอนั่งลงพร้อมรอยยิ้ม “ที่พื้นมีอะไรเหรอคะ? ไม่มีรอยเลือดแล้วนี่คะ คุณปู่ มีคนเช็ดรอยเลือดออกไปหมดแล้วค่ะ เราออกไปรับแสงแดดด้านนอกกันดีกว่าไหมคะ?”
“เมเด… ลีน…”
“อยู่ตรงนี้แล้วค่ะ”
“วอน…” ชายชราพูดพลางหันไปทางที่อีวอนยืนอยู่
อีวอนพลับรีบวิ่งขึ้นบันไดไปอย่างไว
ผ่านไปครู่หนึ่ง หลังจากที่บันทึกทุกอย่างในที่เกิดเหตุเรียบร้อย เจ้าหน้าที่ตำรวจพาตัวเมเดลีนไปสถานีตำรวจพร้อมเจเรมี่ตามหลังไป
คาเลนหัวเราะเยาะ “เหอะ นี่คือผลแห่งกรรมของคนที่ตีหัวฉันยังไงล่ะ!”
“คุณป้าคาเลนคะ ถ้าสมมติมีหลักฐานเอาผิดยัยเมเดลีนไม่พอแล้วมันถูกปล่อยตัวออกมาล่ะคะ?”
คาเลนหันมาจ้องมองอีวอน “ฝันไปเถอะ! ฉันจะทำให้มันต้องทุกข์ทรมานเหมือนกับอยูในนรก ให้สาสมกับเลือดที่ฉันเสียไป!”
“…” อีวอนกลืนน้ำลาย
เมื่อหันมาเห็นว่านายท่านอาวุโสมองหน้าเธออยู่ อีวอนก็ลอบกำหมัดแน่น
เธอยอมทำทุกวิถีทางเพื่อที่จะปิดบังความจริงที่ว่าเธอเป็นคนร้ายจากคาเลนให้ได้ แม้ว่าจะต้องทำให้นายท่านอาวุโสวิทแมนไม่มีโอกาสจะอ้าปากพูดได้อีกเลยก็ตาม! เพราะสุดท้ายแล้ว เขาก็เป็นคนเดียวที่รู้ความจริงทั้งหมด
อีวอนชำเลืองมองไปยังนายท่านอาวุโสวิทแมนด้วยสายตาที่มุ่งร้าย เธอจะลงมือคืนนี้