บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ - บทที่ 628
บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ บทที่ 628
เมื่อมองดูเจเรมี่ดี ๆ แล้ว เธอรู้สึกว่าช่างคล้ายกับคนนั้นเมื่อหลายปีก่อนมาก
ดูราวกับว่าเขากำลังโกรธเกรี้ยวทั้ง ๆ ที่ความเป็นจริงแล้วเขาสั่นกลัว หวาดหวั่น และกังวลใจ
เมเดลีนรู้สึกประหลาดมากเมื่อเห็นสิ่งนี้ตรงหน้า
“ไม่เป็นอะไรใช่ไหม ลินนี่?” เจเรมี่เอ่ยถามด้วยความอ่อนโยนพลางช่วยพยุงเมเดลีนให้ลุกขึ้น
“ฉันไม่เป็นไร” เมเดลีนจัดแต่งชุดเธอให้เรียบร้อย “ฉันอยากจะกลับไปดูแลคุณปู่แล้ว”
“เดี๋ยวผมไปส่ง”
“ได้สิ” เมเดลีนยอมไปกับเขาโดยดี
ตลอดทางกลับบ้าน เมเดลีนไม่สามารถสลัดสายตาที่บ้าคลั่งซึ่งทำให้เจเรมี่ดูอารมณ์เดือดดาลเมื่อสักครู่ออกไปได้เลย
เมื่อขับรถกลับมาถึงที่วิลล่า โทรศัพท์ของเจเรมี่ก็ดังขึ้น
เขารับสาย และดูเหมือนว่าจะเป็นงานบางอย่างที่สำคัญและเขาจำเป็นต้องไปทำ
“เดี๋ยวผมออกไปข้างนอกสักหน่อยนะ ลินนี่ ถ้าแม่ผมพูดอะไร ก็อย่าใส่ใจไปเลยนะ” เขาเน้นย้ำ
เมเดลีนพยักตอบรับและเดินเข้าไปในบ้านโดยที่ไม่ได้ตอบอะไรมากมาย
เจเรมี่ทำสีหน้าบึ้งตึงตอนที่มองเมเดลีนเดินเข้าบ้านไป ในใจเขากระซิบเตือนแต่เรื่องที่เธอต้องการหย่ากับเขาอย่างเป็นทางการ
หลีกเลี่ยงไม่ได้แล้วสินะ
เขานั่งเพ้อฝันอย่างกับคนบ้าไปว่าตอนที่เธอทำแผลให้ เธอจะยังเหลือเยื่อใยในหัวใจให้แก่เขาบ้าง
แต่ในความเป็นจริงแล้ว ในหัวใจขอเธอไม่มีคนชื่อ เจเรมี่ วิทแมน อยู่เลย
นั่นคงเป็นเหตุผลเดียวที่ทำให้เธอเป็นคนเถรตรงและแน่วแน่ขนาดนี้
เขาเผยรอยยิ้มที่ขมขื่นและกลับรถออกไป
อีวอนรู้สึกยินดีปรีดาเป็นอย่างมากขณะที่กำลังนึกถึงแผนการลงมือสังหารนายท่านอาวุโสตอนที่เขานอนหลับคืนนี้ เพื่อที่จะทำให้เขาไม่มีโอกาสลืมตาขึ้นมาดูโลกอีกครั้งได้ ทันใดนั้นเมเดลีนก็เดินภายประตูเข้ามาพอดี
เธอรีบวิ่งไปข้างกายคาเลนเพื่อกระพือไฟแห่งความโกรธให้ลุกโชติช่วงขึ้นอีกครั้ง “ดูสิคะ คุณป้าคาเลน หนูรู้อยู่แล้วว่ามันจะรอดตัวมาได้เพราะเสน่ห์ที่มันหว่านใส่พี่เจเรมี่ และเขาก็ปกป้องมันจริง ๆ ด้วยค่ะ!”
คาเลนจ้องมองบาดแผลของเธอในกระจก และกำลังวิตกกังวลว่ามันจะกลายเป็นแผลเป็นอยู่ เมื่อได้ยินอีวอนพูดเช่นนั้น ความเดือดดาลจึงทะลุปรอทอีกครั้ง
เธอเล็งและปากระจกในมือไปยังเมเลดีนที่กำลังเมินเฉยต่อเธออยู่ในตอนนี้
เมเดลีนหลบได้ทัน จากนั้นกระจกก็ได้ตกลงไปที่พื้นและแตกละเอียด
เธอจ้องมองด้วยสายตาที่คมดุจมีด “คุณรู้ใช่ไหมคะ ว่าฉันแจ้งความจับคุณข้อหาทำร้ายร่างกายได้?
“ฮ่าฮ่าฮ่า!” คาเลนระเบิดเสียงหัวเราะราวกับว่าได้ยินมุกตลกที่สุดในชีวิต “ต้องไร้ยางอายขนาดไหนถึงกล้าพูดว่าจะแจ้งความเอาผิดฉันเนี้ย? จะบอกอะไรให้ฟังนะ เมเดลีน ถ้าหน้าผากฉันกลายเป็นแผลเป็นขึ้นมา ฉันสาบานเลย ฉันจะกระแทกให้หัวแกกลายเป็นแผลเป็นเหมือนกัน คอยดู!”
อีวอนรู้สึกราวกับว่าหัวเธอโดนกระแทกซ้ำสอง
เมื่อสังเกตเห็นว่าเจเรมี่ไม่ได้เข้ามากับเมเดลีนด้วย อีวอนจึงเริ่มสมทบดูถูกเมเดลีนทันควัน “ทำไมเป็นคนใจยักษ์ใจมารแบบนี้ล่ะ เมเดลีน? ตอนแรกแกวางยานายท่านอาวุโส ตอนนี้ยังทำร้ายคุณป้าคาเลนอีกเนี่ยนะ? แกคงกำลังวางแผนแก้แค้นอยู่สินะ! แกกำลังวางแผนจะฆ่าพวกเขาอยู่สินะ!”
“อย่าคิดว่าแกจะรอดตัวไปได้นะ นังเมเดลีน! ฉันจะกระชากหน้ากากของแกต่อหน้าเจเรมี่ให้ดู เมื่อความจริงเปิดเผย แกจะได้ไปใช้ชีวิตที่เหลืออยู่ในคุกและไม่ได้ออกมาเลย!” คาเลนสาปแช่งอย่างหยาบคาย
สายตาของเมเดลีนเย็นชาขึ้นเรื่อย ๆ จากนั้นเธอก็เอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงที่เย็นสะท้านหัวใจ “ใช่แล้ว! ถ้าฉันอยากแก้แค้นแล้วจะทำไม? ฉันรอวันที่พวกแกทุกคนตายแทบจะไม่ไหว! หล่อนจะเป็นคนแรกเลย!”
ในขณะที่พูด เธอค่อย ๆ เดินเข้ามาใกล้คาเลนทีละก้าว ทำให้คาเลนสั่นกลัวและผงะถอยหลังไปเมื่อสัมผัสได้ถึงความอาฆาตที่แผ่ออกมาจากเมเดลีน
สายตาของเมเดลีนส่อแววอาฆาตแค้นในขณะที่จ้องมองคาเลนอยู่ “โอ้ น่าเสียดายจริง ๆ ที่วันนั้นไม่ได้ฟาดหัวหล่อนให้แรงกว่านี้ ฉันน่าจะฆ่าหล่อนทิ้งซะ หล่อนจะไม่ได้ต้องมากวนใจฉันอีก เกะกะลูกตา!”
ดวงตาของคาเลนและอีวอนเบิกโพลงด้วยความตกตะลึง
‘อะไรนะ? ทำไมนังเมเดลีนถึงสารภาพว่าเป็นคนที่ตีคุณป้าคาเลนเอง ทั้ง ๆ ที่คนร้ายตัวจริงที่ตีผู้หญิงไร้สมองและน่ารำคาญคนนี้คือฉันเอง?’
คาเลนตัวสั่นไปด้วยความเดือดพล่าน “แก… ในที่สุดแกก็ยอมสารภาพว่าเป็นคนที่ตีหัวแล้วสินะ หา นังเมเดลีน?!”
เธอชี้นิ้วที่สั่นเทาไปทางเมเดลีนก่อนที่จะหันไปมองทางประตู “เจเรมี่! ได้ยินแล้วสินะ เจเรมี่! มันยอมรับแล้ว!”