บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ - บทที่ 64

บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ บทที่ 64

การมองเห็นถูกบิดเบือนจากสายฝนเธอไม่สามารถมองเห็นได้ชัดเจนจากสายตาที่พร่ามัวนี้ แต่ความโกรธของเจเรมี่เป็นเพียงสิ่งเดียวที่เธอสามารถสัมผัสได้อย่างชัดเจน

เขากระชากคอเสื้อของเธอแน่น มันทำให้เธอหายใจแทบไม่ออก

สายตาคมกริบสังเกตุเห็นใบหน้าแดงของเธอที่หายใจไม่ออก ในที่สุดเขาก็ปล่อยมือราวกับว่าเขากำลังปลดปล่อยความโกรธ จากนั้น เขาก็ผลักเธอออกไป

มาเดลีนอ้าปากค้างเมื่อร่างกายของเธอเปียกโชกท่ามกลางสายฝน

เธอหยิบโทรศัพท์ที่เปียกน้ำขึ้นมาข้อความบนหน้าจอบ่งบอกหายนะบางอย่าง

มีข้อความจากผู้ส่งที่ไม่รู้จักด้านบนของรายการ ‘เด็กคนนี้ไม่ยอมฟังฉัน ฉันเลยทุบตีเขาไปตอนนี้ เขาไม่ส่งเสียงร้องให้รู้สึกรำคาญ เมื่อไหร่ที่เธอจะทำให้พวกวิทแมนจ่ายเงินเพื่อรับเด็กคนนี้กลับคืนสักที? ‘

เมื่อเธออ่านข้อความนี้ สมองขอมาเดลีนก็แทบระเบิด จากนั้นจิตใจของเธอเข้าสู่ห้วงแห่งความว่างเปล่า

เเทบจะไม่ต้องเดานี่เป็นข้อความเกี่ยวกับการลักพาตัว แต่ทำไมข้อความนี้ถึงส่งถึงเธอ?

“มาเดลีน เธอกลายเป็นอะไรไปแล้ว นี่เธอยังไปไกลถึงขั้นทำงานร่วมกับนักเลงเพื่อลักพาตัวลูกชายของผมอีก หากลูกชายของผมบาดเจ็บแม้แต่นิดเดียว ผมจะเฉือนเนื้อของคุณออก”

มาเดลีนไม่สามารถลุกยืนได้ เธอต้องการที่จะลุกขึ้นยืนเพื่ออธิบาย แต่เธอกลับรู้สึกปวดในท้องจนอ่อนแรงจะลุกขึ้นได้

เธอไม่สามารถยืนได้ ดังนั้นเธอจึงทำได้เพียงคุกเข่าข้างรถของเจเรมี่ในขณะที่ยกศีรษะขึ้นและกัดฟัน “เจเรมี่ ฉันไม่รู้จักคนพวกนี้! ฉันไม่ได้ลักพาตัวลูกชายของคุณ นี่เป็นการใส่ร้าย!”

ฝนตกลงมากระทบใบหน้าเธอเธอรู้สึกมีความลำบากจนไม่สามารถลืมตาขึ้นได้

“ใส่ร้าย? เมอร์ใส่ส่ร้ายเธออีกแล้วเหรอ? มีใครจะบ้าใช้เลือดเนื้อเชื้อไขของตัวเองเพื่อใส่ร้ายคุณครั้งแล้วครั้งเล่า ห้ะ?”

ดวงตาที่เจเรมี่จ้องมองเธอดวงตาพวกนั้นดูเหมือนพวกมันกำลังหิวเลือด

“มาเดลีน ผมจะบอกเธอไว้ตอนนี้ ถ้าหากผมไม่เห็นลูกชายของผมเร็วๆนี้ ผมจะช่วยให้เธอบรรลุเป้าหมายในการตามไปอยู่เป็นเพื่อนกับเด็กเหลือขอของเธอที่เสียชีวิตไปแล้ว!”

หลังจากที่เขาเตือนอย่างโมโห เขาก็เร่งความเร็วออกไป

ล้อรับน้ำฝนและโคลนบนพื้น สาดมาเดลีน คำพูดที่เขาทิ้งไว้ให้เธอรู้สึกเหมือนลูกศรแทงไปที่หัวใจของเธอ

ฟ่ออ!

มาเดลีนจับส่วนท้องของเธอที่มันเจ็บก่อนจะก้มลงเพื่อขดร่างกายของเธอเพื่อบรรเทาอาการแต่เธอไม่สามารถบรรเทาความเจ็บปวดจากการเจาะของกระดูกเหล่านั้นได้เลย

ฝนเริ่มตกหนักขึ้นและอากาศที่หนาวเย็นแทบจะทำให้หัวใจของมาเดลีนจมน้ำตาย

การจำคุกสามปีไม่เพียงพอที่จะทำให้เธอสำนึกได้ไม่เพียงพอเลย

เธอยังคงอ่อนแอและเปราะบางเหลือเกิน

เธอกำหมัดแน่นและกัดริมฝีปากเพื่อให้ตัวเองยืนได้อีกครั้ง

เธอโทรหาเจเรมี่ อย่างไรก็ตาม ไม่เพียงแต่เขาไม่รับ แต่เขาก็วางสายทันที

นิ้วของมาเดลีนสั่นขณะอ่านข้อความเกี่ยวกับการลักพาตัว เธอโทรไปที่หมายเลขนั้นทันที

คนที่อยู่อีกด้านหนึ่งหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาแทบจะในทันที เสียงของชายคนหนึ่งพูดว่า “มาเดลีน เงินพร้อมหรือยัง?”

ชายคนนั้นเอ่ยปากถามเธอเหมือนเป็นเรื่องที่ถูกตกลงกันไว้แล้วอย่างแน่นอน จิตใจของมาเดลีน ว่างเปล่า อย่างไรก็ตาม เธอรู้สึกคลุมเครือเหมือนเคยได้ยินเสียงนี้มาก่อน

“นายคือใคร? ทำไมถึงพูดแบบนั้น?” หัวใจของเธอเต้นผิดจังหวะ

“มาเดลีน เธอพูดเรื่องไร้สาระอะไร? ฉันเป็นเพื่อนสนิทของเธอ! เธอคือคนที่โทรมาหาฉันเกี่ยวกับธุรกิจนี้” ชายคนนั้นพูดอย่างแผ่วเบา “เอาเงินมาเร็วๆ เด็กนั่นมันช่างน่ารำคาญ ฉันกังวลว่าฉันอาจจะฆ่ามันทิ้งซะ”

เมื่อเธอได้ยินว่าเขาจะฆ่าแจ็คสัน มาเดลีนรู้สึกเจ็บปวดในใจ

“อย่าทำร้ายแจ็คสัน!” เธอตะโกนโดยไม่ลังเลแม้แต่น้อย

“ฉันรู้ว่า ฉันอาจจะได้รับเงินน้อยลงถ้าฉันทำร้ายเด็กคนนี้ มาเร็ว! ฉันรอไม่ไหวแล้ว” ชายคนนั้นพูดขณะที่เขากำลังจะวางสาย

“อย่าวางสาย! อยู่ที่ไหน? ฉันจะไปเดี่ยวนี้!” มาเดลีน กลัวที่จะสูญเสียข้อมูลใดๆเกี่ยวกับแจ็คสัน เธอจึงรีบถามอย่างร้อนรน