บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ - บทที่ 662
บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ บทที่ 662
เมเดลีนกระตุกยิ้มที่มุมปาก “ต้องการให้ฉันพอใจอย่างนั้นเหรอ? ง่ายมาก ฉันจะพึงพอใจมากแค่คุณเงียบปากบ้างก็พอ”
“แก…” คาเลนโกรธจนควันออกหู ตอนที่เธอกำลังจะไล่เมเดลีนออกไป ก็มีรถคันหนึ่งขับเข้ามาตรงทางเข้า
เมื่อมองเห็นเฟลิซิตี้เดินลงมาจากรถ เธอรู้สึกมึนงงเล็กน้อย เธอหันหน้าไปมองเมเดลีนอีกครั้ง
สองคนนี้หน้าเหมือนกันอย่างกับแกะ!
เมเดลีนสังเกตเห็นเฟลิซิตี้เช่นกัน เธอมองใบหน้าหญิงสาวอย่างฉงนใจและอดไม่ได้ไที่จะรู้สึกแปลกประหลาด
‘มันจะมีสักคนบนโลกที่หน้าเหมือนฉันอย่างกับแกะแบบนี้จริง ๆ เหรอ?’
“เธอเป็นใคร” คาเลนชี้นิ้วไปทางเฟลิซิตี้และเอ่ยถาม พลางมองใบหน้าที่ละม้ายกับเมเดลีนเป็นอย่างมากนั่น
เฟลิซิตี้จ้องมองไปที่เมเดลีนและฉีกยิ้มอันสดใส “สัวสดีค่ะ คุณป้า ฉันเป็นแฟนของเจเรมี่ค่ะ ชื่อว่า เฟลิซิตี้ วอล์คเกอร์”
“อะไรนะ? แฟนของเจเรมี่?” ดวงตาของคาเลนเบิกโพลงด้วยความประหลาดใจในขณะที่มองหน้าเฟลิซิตี้อย่างรังเกียจ แต่หลังจากคิดถึงเรื่องของเมเดลีนแล้ว ใบหน้าของคาเลนก็เปลี่ยนแปลงไปทันที “ดูเหมือนว่าหนูจะเป็นลูกสะใภ้ในอนาคตของฉันน่ะสิ”
เธอเลือกที่จะอยู่ข้างเฟลิซิตี้อย่างชัดเจน และไม่ลืมที่จะมองมาทางเมเดลีนอย่างหาเรื่องหลังจากพูดจบ
“เมเดลีน ได้ยินเต็มสองรูหูรึยัง? เจเรมี่มีแฟนใหม่แล้ว เธอกับเจเรมี่ก็หย่าร้างกันและไม่มีอะไรต้องข้องเกี่ยวกันอีก ดังนั้น ต่อจากนี้ไปอย่ามาให้เจเรมี่เห็นหน้าอีก ออกไป!” คาเลนไล่เธออกไปอย่างไม่พอใจ
เฟลิซิตี้มองหน้าเมเดลีนอย่างประหลาดใจ “ถ้างั้น คุณก็เป็นภรรยาเก่าของเจเรมี่สินะคะ”
เมเดลีนหันกลับมามองและจับแววตาที่แปลกประหลาดของเฟลิซิตี้ได้อย่างเลือนราง
“ฉันกำลังจะออกไปแล้ว” เธอยิ้มอย่างสง่างามและสงบนิ่ง เธอหันหลังและเดินออกไป แต่ความโดดเดี่ยวแผ่ซ่านไปทั่วหัวใจ
เมื่อเห็นว่าเมเดลีนจากไปแล้ว คาเลนกลอกตาและพ่นลมหายใจออกมาอย่างมีความสุข
เธอหันหน้าไปมองเฟลิซิตี้ ใบหน้าที่เหมือนกับเมเดลีนเป็นอย่างมากทำให้เธอรู้สึกรังเกียจและสับสนในเวลาเดียวกัน
“เธอคือ เฟลิซิตี้ วอล์คเกอร์ อย่างนั้นเหรอ? เธอเป็นแฟนของเจเรมี่จริง ๆ น่ะเหรอ? แล้วทำไมถึงได้ดูเหมือนกับเมเดลีนขนาดนี้?”
“สวัสดีค่ะ คุณป้า นี่นามบัตรของฉันค่ะ” เฟลิซิตี้ยิ้มให้กับเธอพลางยื่นนามบัตรให้ “ฉันเป็นจิตแพทย์ที่รับหน้าที่ดูแลเรื่องการบำบัดทางจิตให้กับเจเรมี่น่ะค่ะ ฉันก็หวังว่าตัวฉันเองจะสามารถทำให้เขากลับมามองเห็นได้อีกครั้ง สำหรับเรื่องที่ว่าทำไมหน้าตาของฉันถึงเหมือนกับภรรยาเก่าของเจเรมี่ ฉันเองก็ตกใจไม่น้อยเลยค่ะ”
“การบำบัดทางจิต? การที่เจเรมี่ตาบอดแล้วมันเกี่ยวอะไรกับการรักษาทางจิตด้วยล่ะ?” คาเลนยิ่นนามบัตรกลับไปให้เธอด้วยเหตุผลบางอย่างที่อธิบายไม่ได้ จากนั้นมองหน้าเฟลิซิตี้อีกครั้ง เธอเอ่ยขึ้นอย่างไม่มีความสุขมากนัก “ดูเหมือนว่าเจเรมี่ยังลืมเมเดลีนไม่ได้นะ แม้ว่าแฟนใหม่ของเขาจะมีหน้าตาที่เหมือนกับเธอขนาดนี้!”
ขณะที่เธอกำลังพูดแกมตำหนิเมเดลีนอยู่กลาย ๆ เจเรมี่ก็เดินออกมาจากบ้านพอดี
เขาได้ยินเสียงของเมเดลีนแว่ว ๆ จากในห้อง แต่เมื่อลงมาดูตรงทางเข้า เขากลับได้ยินเพียงเสียงของคาเลนกับเฟลิซิตี้
“คุณมาที่นี่ทำไม?” เขาถามเฟลิซิตี้
“ฉันกลัวว่าคุณจะหาที่นัดพบไม่เจอน่ะค่ะ ฉันก็เลยมารับคุณที่นี่ การรักษาทางจิตบำบัดขึ้นอยู่ช่วงเวลาที่เหมาะสมด้วยนะคะ และตอนนี้เป็นเวลาที่เหมาะสมในการรักษาคุณค่ะ”
เจเรมี่พยักหน้าตอบรับ “รอผมตรงนี้นะครับ ผมขอไปเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อน”
“ได้ค่ะ” เฟลิซิตี้ยิ้มรับ หลังจากที่เห็นว่าเจเรมี่เดินเข้าไปในบ้านแล้ว เธอจึงหยิบบัตรกำนัลของร้านนวดสปาระดับไฮเอนด์ออกมา “คุณป้าคะ การพบกันครั้งแรกของพวกเราทั้งสองอาจดูปุบปับไปหน่อย ฉันไม่ได้เตรียมของขวัญอะไรมาให้เลย ฉันหวังว่าคุณชอบนะคะ”
ในตอนแรกคาเลนรู้สึกรังเกียจอยู่นิดหน่อยเพราะว่าหน้าตาของเฟลิซิตี้ดันไปเหมือนกับนังคนนั้น แต่เมื่อเห็นของขวัญตรงหน้า เธอยิ้มรับทันที
เธอไม่ได้ไปทำสปาระดับไฮเอนด์มานานมากแล้ว
หลังจากที่เดินออกไปจากวิลล่า เมเดลีนขึ้นมานั่งบนรถ แต่ไม่ได้ขับออกไป
เธอคิดว่าอยากจะเข้าไปเจอเจเรมี่อีกครั้งหลังจากที่คาเลนและเฟลิซิตี้ออกไปแล้ว แต่ตอนนี้เธอเห็นว่าเจเรมี่และเฟลิซิตี้กำลังจะออกไปด้วยกันสองต่อสอง
เมื่อเห็นว่าเจเรมี่กำลังจะขึ้นรถและขับออกไป เมเดลีนจึงตัดสินใจลงจากรถและเดินตรงไปหาเขา “คุณวิทแมนคะ”
เมื่อได้ยินเสียงหวาน ๆ ของเมเดลีน เจเรมี่รู้ได้ทันทีว่าสิ่งที่เขาได้ยินก่อนหน้านี้ไม่ใช่หูแว่วไป
“ลินนี่?” เขาเรียกชื่อเธออกไปแทบจะในทันที แต่ก็เปลี่ยนคำเรียกและใช้น้ำเสียงที่สงบนิ่งได้ทัน “คุณมอนต์โกเมอรี คุณมาหาผมเหรอครับ?”
เมเดลีนเดินเขามาใกล้เขา และพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงเย้าหยอก “ฉันจะมาหาสามีเก่าบ้างไม่ได้หรือไง?”
“…”
“เจเรมี่ ฉันมีเรื่องจะคุยกับคุณน่ะ”