บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ - บทที่ 691

บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ บทที่ 691

อีวอนโกรธมากเมื่อเห็นเจเรมี่วิ่งเข้ามาหาพวกเขา เธอใช้แรงทั้งหมดของเธอผลักเมเดลีนลงจากเนิน “ไปลงนรกซะเถอะ เมเดลีน!”

เมเดลีนสูญเสียการทรงตัวและรู้สึกว่าขาของเธอลอยขึ้นไปในอากาศขณะที่เธอ

ล้มลงมาจากเนิน

“ลินนี่!”

เจเรมี่ยืดแขนยาว ๆ ของเขาออกมา มือเขาจับที่ข้อมือของเมเดลีนอย่างแม่นยำ

เมเดลีนเงยหน้าขึ้นมองภายใต้แสงจันทร์ สายตาของเธอถูกครอบครองไว้ด้วยสีหน้าวิตกกังวลของเจเรมี่

“ลินนี่!”

เจเรมี่รู้สึกขอบคุณอย่างยิ่ง เมื่อเขาจ้องมองที่เมเดลีนซึ่งลอยอยู่กลางอากาศ เขารีบดึงเธอขึ้นมาด้วยความพยายาม

“ไม่ต้องกลัวนะ ลินนี่ ผมจะไม่ปล่อยคุณไปแล้ว ไม่มีวันอีกแล้ว” เขาเอ่ยสัญญาพร้อมทุ่มสุดตัวเพื่อดึงเมเดลีนขึ้นมา

อีวอนโกรธจัดเมื่อได้เห็นเหตุการณ์นั้น

เธอไม่ต้องการให้เจเรมี่ดึงเมเดลีนขึ้นมา แต่ในขณะเดียวกันเธอก็ได้ยินเสียงฝีเท้าหลายฝีเท้ากำลังเดินเข้ามาหาพวกเขา

เธอจำได้ว่าเงินสดจำนวน 500,000 เหรียญ ถูกพรรคพวกอีกสองคนของเธอเอาไปแล้ว อีวอนไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องกัดฟันหนีออกมาจากที่เกิดเหตุ

เธอไม่ต้องการที่จะสูญเสียเงินไปเช่นกัน ไม่ใช่ตอนที่เธอจบชีวิตของเมเดลีนไม่สำเร็จ

ในตอนนั้นเจเรมี่ไม่ใส่ใจกับสิ่งที่เกิดขึ้นรอบตัวเขา ทั้งหมดที่เขาสนใจคือเมเดลีน

เมเดลีนไม่คาดคิดว่าเจเรมี่มาจะคว้าเธอไว้ได้อย่างหวุดหวิด เธอพยายามเช่นกันด้วยการใช้พละกำลังทั้งหมดของเธอเพื่อปีนขึ้นไป

อย่างไรก็ตาม เนื่องจากทางลาดชันนั้นลื่นเกินไป เธอจึงรู้สึกว่าไหลลงมา ขณะที่เธอยังคงปีนป่ายขึ้นไป

เธอเงยหน้าขึ้นและสังเกตเห็นว่าเธอเองกำลังดึงเจเรมี่ลงมาที่เนินลาดชันด้วยเหมือนกัน

“ปล่อยฉันเถอะเจเรมี่ ฉันไม่ตายหรอก อย่างมากที่สุด ฉันก็แค่กลิ้งตกลงไป” เธอขอให้เจเรมี่ปล่อยเธอไป

ในวินาทีต่อมา เธอเห็นดวงตาของเจเรมี่เต็มไปด้วยแสงเปล่งประกาย ในณะที่เขามองตรงเข้าไปในดวงตาของเธอ

“ความผิดพลาดที่ใหญ่ที่สุดที่ผมเคยทำในชีวิต คือการที่ผมไม่ได้เป็นเจ้าของในตัวคุณอย่างถูกต้อง และผมไม่เคยมอบความสุขที่คุณสมควรได้รับ ตั้งใจฟังผมนะ เอวลีน ผมจะไม่มีวันปล่อย แม้แต่ความตายก็ไม่ทำให้ผมปล่อยคุณไปได้!”

ทุกถ้อยคำที่ออกมาจากริมฝีปากของเขาเป็นเหมือนละอองไอน้ำที่กำลังเดือด ซึ่งหยดลงในหัวใจของเมเดลีน

เธออยู่ในภวังค์ความคิดขณะจ้องมองสีหน้ากังวลของเขา ทันใดนั้นทั้งร่างของเธอก็ตกลงมาจากหน้าผา และในวินาทีต่อมา เจเรมี่ก็ถูกลากลงมาเช่นกัน

ในเสี้ยววินาทีที่ทั้งคู่ร่วงลงมาเจเรมี่ก็กระโจนไปข้างหน้าและกอดเมเดลีนไว้

“เจเรมี่! เมเดลีน!”

ในที่สุดวินส์ตันและคาเลนก็ตามพวกเขาทัน และเห็นเพียงเหตุการณ์ที่พวกเขาร่วงลงจากหน้าผา

ฉากนั้นทำให้ขาของคาเลนอ่อนแรง เธอทรุดลงไปกับพื้น

ตอนที่เธอเรียกชื่อเจเรมี่ ชื่อของเมเดลีนก็เข้ามาในลำคอของเธอด้วย

การที่เมเดลีนช่วยคาเลนเก่อนหน้านี้ มันทำให้เธอต้องตกอยู่ในความสับสน…

ไม่นานทีมกู้ภัยก็มาถึง อย่างไรก็ตาม หลังจากไปถึงก้นหน้าผาแล้ว พวกเขาล้มเหลวในการค้นหา และไม่สามารถติดตามตำแหน่งของเจเรมี่และเมเดลีนได้

ท้องฟ้ามืดลงทำให้ไม่สะดวกที่จะค้นหาต่อ

พวกเขาไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากถอยตอนนี้ และค้นหาต่อในวันรุ่งขึ้น

ยามรุ่งสาง น้ำค้างที่ใสราวคริสตัลหยดลงจากหน้าผาโดยไม่มีเสียง

เจเรมี่ขยับเปลือกตา สัมผัสได้ถึงลมหนาวที่พัดมาปะทะเขา เขาค่อย ๆ ลืมตาขึ้น

แสงแดดยามเช้าลอดผ่านหมอกหนาทึบ ขณะที่เขาสูดอากาศ กลิ่นหอมของหญ้าก็ลอยเข้าจมูกของเขาเช่นกัน

เจเรมี่กะพริบตาและนึกย้อนไปถึงเหตุการณ์เมื่อคืนนี้ เขาหันไปรอบ ๆ และเห็นเมเดลีนนอนอยู่ในอ้อมแขนของเขา เธอยังไม่ตื่นขึ้น

เขาลุกขึ้น และแตะเบา ๆ บนใบหน้าของเมเดลีน

“ลินนี่ ลินนี่ ตื่นสิ” เขาเรียกเธอเบา ๆ แต่ไม่ได้รับการตอบสนองใด ๆ จากเมเดลีน

เจเรมี่สังเกตว่าใบหน้าของเธอซีดเซียวมาก เขาเริ่มสำรวจทั้งช่วงบนและช่วงล่างจนทั่วร่างกายของเธอเพื่อหาบาดแผล แต่ก็ไม่พบสิ่งผิดปกติใด ๆ

จากนั้นเขาก็เรียกเธออีกครั้ง แต่เมเดลีนก็ยังไม่ตอบสนอง

เจเรมี่กังวลมากขึ้น และเมื่อเขาแบมือออกมาอีกครั้ง เขาก็ถึงกับชะงัก