บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ - บทที่ 702
บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ บทที่ 702
“คุณปู่สบายดี ผมเยี่ยมเขาแล้วเมื่อกี้” เฟลิเป้พูดพร้อมยกมือขึ้นจับไหล่ของเมเดลีน “เอวลีน ผมมีเรื่องจะคุยกับคุณ เราไปกันเถอะ”
เมเดลีนมองไปยังเจเรมี่ที่กำลังมองเธออยู่ตลอดเวลา จากนั้นเธอก็พยักหน้า “ได้สิ”
เจเรมี่หยุดเมเดลีนไว้ ขณะที่เขามองเธอเดินไปกับเฟลิเป้ “ลินนี่”
เมเดลีนหยุดเดิน แต่เธอไม่หันหลังกลับไปมอง
“ผมจะไม่ทำอะไรที่ทำให้คุณอารมณ์เสียอีกแล้ว ผมขอโทษกับสิ่งที่เกิดขึ้นในรถเมื่อวานนี้นะ”
แม้ว่าเจเรมี่จะไม่ได้ลงรายละเอียด แต่เฟลิเป้ก็รู้ดีว่าเขาขอโทษเรื่องอะไร
เมเดลีนไม่ตอบเขา ในทางกลับกันเธอเดินออกไปพร้อมกับเฟลิเป้
เจเรมี่เริ่มกระวนกระวาย ‘ลินนี่ได้ยินที่เฟลิเป้พูดเมื่อกี้หรือเปล่า? เธอจะโกรธสิ่งที่ฉันทำในตอนนั้นไหม?’
ภายในรถ
บรรยากาศเงียบผิดปกติ
เฟลิเป้หยุดรถข้างถนนก่อนจะถาม “เอวลีนเมื่อกี้คุณได้ยินทุกอย่างแล้วใช่ไหม?” เขาถามอย่างตรงไปตรงมา
เมเดลีนก็ตอบอย่างตรงไปตรงมาเช่นกัน “ใช่ ฉันได้ยินทุกอย่างแล้ว”
สีหน้าของเฟลิเป้เปลี่ยนไป แต่ถึงอย่างไรเขาก็ยังคงอ่อนโยนเมื่อพูดคุยกับเมเดลีน เขาพูดด้วยน้ำเสียงนุ่มนวลว่า “เอวลีน ผมหวังว่าคุณจะเข้าใจนะ”
“ฉันเข้าใจ คุณแค่พยายามจะห้ามไม่ให้เจเรมี่มารบกวนฉัน คุณทำเพื่อฉัน”
เฟลิเป้แปลกใจและดีใจมากเมื่อเห็นว่าเมเดลีนไม่เพียงแต่ไม่โกรธเขา แต่เธอยังเข้าใจเขาอีกด้วย
เขาเอื้อมมือไปจับเมเดลีน “เอวลีน มันดีมากเลยที่คุณเข้าใจผม เพราะมันยากสำหรับพวกเราที่จะอยู่ด้วยกันหลังจากที่ผ่านมาตั้งนาน ผมเลยไม่ต้องการให้เจเรมี่อยู่ในชีวิตของคุณอีก”
เมเดลีนพยักหน้า จากนั้นเธอก็เงยหน้าขึ้นมองเข้าไปในดวงตาของเฟลิเป้ “เฟลิเป้ ฉันมีเรื่องจะถามคุณ”
“เรื่องอะไรเหรอ?”
“คุณรู้ว่าเจเรมี่ตาบอดก่อนที่ฉันจะรู้ใช่ไหม?”
เฟลิเป้อึ้ง เขาไม่คิดว่าเมเดลีนจะถามเรื่องนี้ แต่เขาคิดว่าไม่จำเป็นต้องโกหกเธออีกต่อไปแล้ว ดังนั้นเขาจึงพูดตรง ๆ กับเธอ “ถูกต้อง ผมรู้”
เมเดลีนขมวดคิ้วเมื่อเธอได้รับคำตอบที่ยืนยันจากเขา จากนั้นเธอก็ค่อย ๆ ดึงมือออกจากมือเฟลิเป้ “ฉันอยากทบทวนบางอย่างคนเดียว ไว้เราเจอกันนะคะ”
หลังจากที่เธอพูดจบ เธอก็เปิดประตูก้าวลงจากรถ โดยปล่อยให้มือของเฟลิเป้ลอยค้างอยู่กลางอากาศ พายุกำลังก่อตัวขึ้นภายใต้แววตาของเขา
เขาไม่ค่อยดื่มแอลกอฮอล์ แต่คราวนี้เขาดื่มคนเดียวตลอดช่วงบ่ายในห้องทำงาน
ใบหน้าที่หล่อเหลาของเขาไม่มีความอบอุ่นอีกต่อไป ตรงกันข้าม มีเพียงความเยือกเย็นอย่างจริงจัง
เมเดลีนเห็นเพียงด้านเดียวของเขา นั้นเพราะเขาไม่ต้องการแสดงให้เธอเห็นและเขาพยายามที่จะยอมรับเรื่องนี้อยู่
หลังจากที่เมเดลีนคิดเรื่องนี้อยู่นานในที่สุดเธอก็มาหาเฟลิเป้ แต่เมื่อเธอไปถึงห้องทำงานของเขา เธอก็ได้ยินเสียงตบตีดังมาจากข้างใน
เธอยกมือขึ้นเคาะประตูเบา ๆ
“ไปให้พ้น!” เสียงหงุดหงิดของเฟลิเป้ดังขึ้นจากอีกด้านหนึ่งของประตู
“เฟลิเป้ นี่ฉันเอง”
หลังจากที่เมเดลีนพูดจบ อีกด้านหนึ่งของประตูก็เงียบลง
จากนั้นเฟลิเป้ก็เปิดประตูออก
เมเดลีนเห็นว่าใบหน้าที่หล่อเหลาและสง่างามของเฟลิเป้เป็นสีแดงก่ำ
ปกเสื้อสีขาวของเขาเปิดกว้าง เผยให้เห็นกระดูกไหปลาร้าของเขา เขาดูยุ่งเหยิงมาก
เฟลิเป้มีภาพลักษณ์ของสุภาพบุรุษที่นิ่งสงบอยู่เสมอ และนี่เป็นครั้งแรกที่เมเดลีนเห็นเขาเป็นแบบนี้
เธอขมวดคิ้วและเดินเข้าไปในห้องทำงาน และสัมผัสถึงกลิ่นที่รุนแรงของแอลกอฮอล์
“เลิกดื่มพร่ำเพรื่อได้แล้วค่ะ” เธอเดินไปหยิบขวด แต่ทันใดนั้นเฟลิเป้ก็จับมือเธอทันที
เมเดลีนหันกลับมา และก่อนที่เธอจะหันมองเฟลิเป้ได้ชัดเจนเขาก็ดึงเธอเข้าไปในอ้อมแขนของเขา เธอต้องการหลุดออกจากเขา แต่เฟลิเป้วางมือบนเอวของเธอและล็อคเธอไว้ไม่ให้ไปไหน ดวงตาแดงก่ำของเขาดึงดูดสายตาของเมเดลีนด้วยการแสดงความเป็นเจ้าข้าวเจ้าของ
“เฟลิเป้?”