บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ - บทที่ 705
บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ บทที่ 705
เฟลิเป้ตกใจมากที่จู่ ๆ เมเดลีนก็ปรากฏตัวขึ้น
แต่ถึงอย่างนั้น เขาก็ไม่ได้กังวลอะไรและพูดกับหญิงสาวที่แยกตัวอยู่บนเตียงด้วยเสียงเข้ม “เข้าไปในห้องน้ำ แล้วอย่าส่งเสียงอะไรก่อนที่ฉันจะบอกให้ออกมา”
เคธี่เข้าใจความหมายของเฟลิเป้ เธอพยักหน้าและเดินไปหยิบเสื้อผ้าที่วางกระจัดกระจายไปทั่วพื้นห้องขึ้นมา
“เร็วเข้า” เฟลิเป้กระตุ้นเธอด้วยน้ำเสียงที่เย็นชา
เนื่องจากเธอตกใจ ผ้าห่มที่เธอถืออยู่จึงร่วงลงมาที่พื้น มีคราบเลือดแห้งอยู่บนเตียงและดวงตาของเฟลิเป้มืดมนลงเมื่อเห็นแบบนั้น
แต่เขายังคงท่าทางที่เยือกเย็นของเขาไว้อยู่ “หยิบเสื้อผ้าของเธอขึ้นมา แล้วเข้าไปซะ”
เธอไม่กล้าที่จะต่อต้าน หรือทำให้เขาโกรธ
เคธี่เปลือยกายเปล่า ขณะที่เธอเก็บเสื้อผ้าที่ร่วงหล่นบนพื้น หลังจากนั้นเธอก็วิ่งเข้าไปในห้องน้ำ
เฟลิเป้คลุมผ้าห่มลงบนเตียงก่อนจะไปเปิดประตู
สีหน้าที่ดูเย็นชาของเขาจางหายไปทันทีเมื่อเขาได้พบเมเดลีน และในตอนนี้มีเพียงรอยยิ้มที่อ่อนโยนเท่านั้น
“เอวลีน ทำไมคุณมาเช้าจัง?”
“เมื่อวานฉันไม่ได้บอกคุณหรอกเหรอคะ ว่าฉันจะมาหาคุณแต่เช้า?” เมเดลีนยิ้มและมองเข้าไปในห้อง “นี่คุณตื่นแล้วเหรอ ฉันซื้อโจ๊กมาให้คุณด้วยนะ เมื่อคืนคุณดื่มเยอะเกินไป ดังนั้นคุณควรกินอะไรจืด ๆ ในตอนเช้าจะดีกว่า เผื่อท้องไส้คุณจะปั่นป่วน”
เฟลิเป้ยิ้มอย่างอ่อนโยนและมองไปที่เธอ “ผมขอแต่งตัวก่อน แล้วผมจะไปกินโจ๊กของคุณนะ”
เมเดลีนพยักหน้า “งั้นฉันจะไปเตรียมไว้ให้คุณในห้องทานอาหารแล้วกันค่ะ”
เธอหันหลังเดินออกไป หลังจากเฟลิเป้มองดูเธอลงบันไดไปแล้ว เขาก็รีบกลับเข้าไปในห้อง
แม้ว่าเคธี่แอบอยู่ในห้องน้ำมาตลอดช่วงเวลานั้น แต่เธอสามารถจินตนาการได้ว่าเฟลิเป้อ่อนโยนขนาดไหนเวลาที่เขาอยู่กับเมเดลีน
จากนั้นเธอก็นึกถึงช่วงเวลาที่เขาแสดงความเป็นเจ้าของและเข้าครอบครองตัวเธอเมื่อคืนนี้ เธอก็ยิ้มหวานออกมา
แม้ว่าความหวานนี้จะถูกบดบังด้วยเศษแก้ว แต่มันก็ยังหวานมากอยู่ดี
หลังจากที่เฟลิเป้กินโจ๊กของเมเดลีนแล้ว เขาก็เดินเล่นกับเธออยู่ในสนามหญ้า
เขาขอโทษเธอเกี่ยวกับสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อคืนนี้ และในขณะเดียวกันนั้น เขาก็เผยให้เธอรู้ว่าเขารู้สึกอย่างไรกับเธอ
“เอวลีน ผมเสียคุณไปไม่ได้” เขาเผชิญหน้ากับเธอ ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความหลงใหล จากนั้นเขาก็ขอโทษเธออีกครั้ง “จำได้ไหมว่าผมบอกคุณเกี่ยวกับคำสัญญาในวัยเด็กของเราว่าอย่างไร? ผมโกหกคุณ คุณพูดถูก เด็กผู้ชายที่คุณสัญญาไว้ด้วยที่ชายหาดเอพริล ฮิลล์ คือ เจเรมี่ ไม่ใช่ผม”
เมเดลีนรู้สึกประหลาดใจกับคำสารภาพของเฟลิเป้ แต่เธอไม่ได้ตกใจอะไรกับความจริงนี้
บางที ในความทรงจำอันเลือนรางของเธอ เธอรับรู้ได้อยู่เสมอว่าเด็กชายคนนั้นคือ เจเรมี่
นั่นเป็นเหตุผลว่าทำไมเธอถึงนิ่งมาก
ขณะนั้นเฟลิเป้พูดต่อ “เอวลีน ถึงแม้ว่าเราจะไม่ได้สัญญากันในตอนนั้น แต่เราได้พบกันที่ชายหาดเอพริลฮิลล์จริง ๆ”
“เราพบกันเหรอ? คุณจำผิดหรือเปล่า?” เมเดลีนคิดทบทวน แต่เธอจำเด็กผู้ชายอีกคนในความทรงจำของเธอไม่ได้จริง ๆ
ถึงอย่างนั้นเฟลิเป้กลับพยักหน้าอย่างมั่นใจ ดวงตาที่เหมือนดั่งนิลของเขาเต็มไปด้วยความโศกเศร้า “ในตอนนั้น พ่อแม่ของผมถูกฆาตกรรม และผมก็อยู่คนเดียว ผู้อาวุโสวิทแมนพาผมมาที่เอพริล ฮิลล์ เขาบอกกับผมว่าเขาจะพยายามทำให้ผมลืมเรื่องเศร้า ๆ ทั้งหมดนั่น และทำให้หัวของผมโล่ง อย่างไรก็ตาม ผมจะไปมีอารมณ์เที่ยวได้อย่างไร?
“ผมแยกตัวออกมาทุกวันขณะมองดูท้องทะเล ผมยังเคยคิดที่จะกระโดดลงทะเลและจบชีวิต แต่ในขณะนั้นเด็กหญิงตัวเล็ก ๆ คนหนึ่งเดินเข้ามาในชีวิตของผม เธอให้ความหวังและจุดมุ่งหมายใหม่ในชีวิตของผม”
“คุณกำลังบอกว่าฉันคือเด็กผู้หญิงคนนั้น?” เมเดลีนอยากรู้ เธอไม่คิดว่าจะเป็นเธอ เพราะเธอไม่มีความทรงจำเกี่ยวกับเรื่องนี้เลย
เฟลิเป้มองเธออย่างมั่นใจ “เอวลีน คุณคือแสงสว่างของผม แม้ว่าผมจะเจอคุณแค่แป๊ปเดียว แต่ผมก็ยังจดจำรอยยิ้มของคุณมาจนถึงทุกวันนี้”
สายตาของเขาดูจริงใจ เต็มเปี่ยมไปด้วยความสุขและความรัก
“เป็นเรื่องปกติถ้าคุณจะจำไม่ได้ นั่นเป็นเพราะคุณยังไม่ฟื้นความทรงจำนั้น”
เฟลิเป้พูดแล้วหยิบเปลือกหอยหลากสีสันออกมาจากกระเป๋าของเขา “คุณมอบสิ่งนี้กับผมในตอนนั้น เปลือกหอยเหล่านี้อยู่เกลื่อนทั่วชายหาดเอพริล ฮิลล์ ผมจำได้ว่าผมให้สร้อยข้อมือแก่คุณเป็นการตอบแทนด้วย”
เมเดลีนตกตะลึงเมื่อเห็นเปลือกหอยหลากสีสันเหล่านั้น
เธอติดนิสัยชอบให้เปลือกหอยหลากสีแก่คนอื่น เมื่อตอนที่เธอยังเด็กงั้นเหรอ?
ในเวลานี้เธอมองเห็นร่างหนึ่งเดินเข้ามาหาพวกเขาจากหางตา
“อีวี่” เคธี่เดินเข้าไปทักทายเมเดลีนด้วยรอยยิ้มอย่างเป็นมิตร