บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ - บทที่ 707

บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ บทที่ 707

‘ผลการทดสอบดีเอ็นเอมีความเกี่ยวข้องเป็นพ่อ-ลูกกัน’

ถึงแม้ว่าเขาจะคาดหวังผลลัพธ์นี้ไว้แล้ว แต่เจเรมี่ก็ยังคงมึนงงอยู่บนเตียงของเขาสักพักใหญ่

เขาถือโทรศัพท์ไว้ด้วยมือที่สั่นเทา ดวงตาจับจ้องไปที่ผลดีเอ็นเอ แล้วจิตใจของเขาก็เหมือนได้ล่องลอยออกไปไกลแสนไกล

ในปีนั้น เขาได้เห็นแดเนียลจูบเมเดลีนที่หน้าผาก ในที่สุดเขาก็เขาก็ทำทุกอย่างพังเพราะความโกรธ

ในที่สุด เจเรมี่ก็รู้ตัวว่าเขาเป็นคนใจแคบขนาดไหน

เขาไม่ให้ผู้ชายคนอื่น ๆ เข้าใกล้เธอเลย ยกเว้นเขา

เขารู้สึกว่าเขาเองน่ารังเกียจและชั่วร้าย เขาเอาแต่คิดถึงความรู้สึกและอารมณ์ของเขาเพียงคนเดียวตลอดมา โดยไม่สนใจว่าเธอจะรู้สึกอย่างไร

“ลินนี่”

เจเรมี่เรียกชื่อเมเดลีน เขาเสียใจกับสิ่งที่เขาทำลงไป แต่เขาก็รู้สึกดีในเวลาเดียวกัน

เขาดีใจที่เธอมีแค่เขาตลอดเวลาที่ผ่านมา

ที่เขาดีใจยิ่งกว่านั้นก็คือ เธอสามารถกลับมาหาเขาได้อย่างปลอดภัย แถมยังยังพาลูกสาวที่น่ารักสดใสกลับมาอีกด้วย

ทว่าเมื่อเขาจำได้ว่าเมเดลีนไม่ยอมรับว่าลิเลียนเป็นลูกสาวของเขา เจเรมี่ก็รู้สึกเศร้าอีกครั้ง

เขาควรทำอย่างไรเพื่อให้เมเดลีนเลิกเกลียดเขา?

เจเรมี่มองที่โทรศัพท์ของเขาและตกอยู่ในห้วงความคิด

เขาได้คิดแผนการที่จะทำให้เมเดลีนใกล้ชิดกับเขาอีกครั้งขึ้นมา

…

เช้าวันจันทร์เมเดลีนส่งแจ็คสันไปโรงเรียนอนุบาลและพาลิเลียนไปที่คฤหาสน์มอนต์โกเมอรี

เมื่อพวกเขากำลังรอไฟเขียว ลิเลียนเห็นคนขายขนมสายไหมที่ริมถนน เธอจึงบอกเมเดลีนว่าเธออยากได้สักชิ้น

เมื่อมองดูดวงตาเป็นประกายของเด็กหญิงตัวเล็ก ๆ เมเดลีนก็ไม่กล้าที่จะขัดใจเธอ

เมเดลีนลงจากรถพร้อมกับเด็กหญิงตัวเล็ก ๆ แล้วเดินไปที่แผงขายของ

หลังจากที่เธอได้ขนมสายไหม เธอก็ยิ้มออกมาอย่างมีความสุข เมเดลีนมีความสุขไปด้วยจากรอยยิ้มที่ไร้เดียงสาของสาวน้อย

เธอหยิบกระเป๋าเงินออกมาจ่าย เมื่อมีคนวิ่งมาข้างหลังเธออย่างว่องไวราวกับสายลมกระโชก

ท่ามกลางความสับสนของเมเดลีนเด็กหญิงตัวเล็ก ๆ ถูกดึงออกจากเธออย่าโหดเหี้ยม

เธอหันไปมองทันที “ลิลลี่!”

เมเดลีนหันกลับมาไล่ตามคนคนนั้น แต่คนขายขนมสายไหมก็รั้งเธอไว้ “คุณยังไม่ได้จ่ายเงิน”

เธอหยิบธนบัตรออกมาจากกระเป๋าของเธอแล้วโยนใส่เขาก่อนจะหันกลับไปไล่ตามคนคนนั้น

อย่างไรก็ตาม เธอไม่คาดคิดว่าคนที่ลักพาตัวลิเลียนไปจากเธอ จะกระโดดขึ้นรถของเธอซึ่งกำลังจอดติดเครื่องอยู่ แล้วก็ขับรถออกไปต่อหน้าเธอ

“แม่คะ! แม่คะ!”

ลิเลียนยื่นหัวออกไปทางหน้าต่างแล้วกรีดร้องหาเมเดลีน

“ลิลลี่!” หัวใจของเมเดลีนเต้นแรง เธอรีบโบกรถริมถนน แต่ไม่มีคันไหนจอดรับเธอเลย

ขณะที่เธอกำลังตื่นตระหนกอยู่ เธอเห็นรถที่คุ้นเคยขับผ่านเธอไปแวบ ๆ ทางหางตา เมื่อเธอเงยหน้าขึ้นเธอก็เห็นรถนั้นเข้าโค้งไปแล้ว

เธอพยายามรวบรวมสติ ในที่สุดหลังจากที่เรียกรถมาเรียบร้อย เธอก็โทรหาเฟลิเป้ทันที

ทันทีที่รับสาย เมเดลีนก็ร้องออกมาอย่างบ้าคลั่ง “เฟลิเป้ ลิลลี่ถูกลักพาตัวไปข้างถนน! คนนั้นยังขโมยรถของฉันไปอีก! แม้ว่าจะเป็นเพียงเสี้ยววินาที แต่ฉันก็รู้ว่าคนนั้นเป็นใคร!”

หลังจากที่เมเดลีนพูดจบ เธอก็ได้ยินเสียงกังวลของเจเรมี่จากปลายอีกด้านของโทรศัพท์

“ลินนี่ คุณเพิ่งบอกว่าลิลลี่ถูกลักพาตัวเหรอ?”

เมเดลีนตกตะลึงเธอถือโทรศัพท์ไว้ในมือ เธอมองไปที่หน้าจอและเธอก็รู้ตัวว่าเธอโทรผิด

เธอต้องการโทรหาเฟลิเป้ แต่เธอบังเอิญโทรหาเจเรมี่แทน