บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ - บทที่ 747
บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ บทที่ 747
ไม่มีทางที่เมเดลีนจะไม่เข้าใจเรื่องที่เฟลิเป้บอกเป็นนัย แต่เธอกลับเพียงแค่จ้องมองสายตาที่แหลมคมของชายผู้นั้นอย่างไม่ยอมแพ้
“คุณหมายความว่าอย่างนั้นจริง ๆ เหรอ เฟลิเป้? เพราะถ้าคุณทำแบบนี้ แสดงว่าฉันจะไม่ได้โทษคุณในสิ่งที่คุณไม่ได้ทำ คุณไม่เคยเป็นสุภาพบุรุษแบบที่ฉันคิดว่าคุณเป็นเลยสินะ”
สายตาของเฟลิเป้สลดลง มือของเขาที่เคยโอบเมเดลีนเริ่มคลายออก
สายตาของเมเดลีนเต็มไปด้วยความมุ่งมั่น เธอรีบดึงตัวออก “ฉันจะสืบว่าเกิดอะไรขึ้นกับลิเลียนและหาหลักฐานว่าใครเป็นคนทำ ฉันจะไม่ปล่อยให้ลูกสาวของฉันตายด้วยสาเหตุไม่ชัดเจนแบบนี้แน่”
“ผมบอกคุณไปแล้วว่าผมไม่ได้ทำร้ายลิเลียน” น้ำเสียงของเฟลิเป้แน่วแน่ “คุณจะเชื่อคนที่ทำให้ชีวิตคุณเหมือนตกนรก มากกว่าคนที่ดึงคุณออกจากขอบเหวงั้นเหรอ เอวลีน?”
เมเดลีนไม่สะทกสะท้านกับคำพูดของเขา “คุณรู้ไหมว่าความแตกต่างที่สุดระหว่างคุณกับเจเรมี่คืออะไร?”
เฟลิเป้จ้องมองเมเดลีนอย่างสับสนขณะที่เมเดลีนหัวเราะคิกคัก
“คุณพูดถูก การกระทำของเขาไม่สามารถให้อภัยได้ แต่อย่างน้อยเขาก็ยอมรับความผิดพลาดของเขาและเต็มใจที่จะกลับใจเปลี่ยนแปลง เขาไม่เคยโยนความผิดให้ใครเลย”
สายตาของเมเดลีนกลายเป็นผิดหวังเมื่อเธอจ้องไปที่เฟลิเป้
“นั่นคือสิ่งแตกต่างที่สุดระหว่างคุณสองคน”
แล้วเธอก็หันหลังเดินจากไปโดยไม่พูดอะไรอีก
เฟลิเป้ขมวดคิ้วแน่นขึ้นในทุกย่างก้าวที่เมเดลีนเดินออกไป เปลวไฟแห่งความโกรธแผดเผาในอกของเขา เขารู้สึกโกรธเคืองมากขึ้นทุกวินาทีที่ผ่านไป
“หึ ยอมรับความผิดพลาดงั้นเหรอ?” เฟลิเป้พูดอย่างเย้ยหยัน “เอวลีน ผมจะไม่ให้โอกาสเขาได้กลับไปหาคุณอีก ถ้าคุณไม่มาหาผม ก็อย่ามาโทษผมในสิ่งที่ผมกำลังจะทำ”
เคธี่ตามหาเฟลิเป้ หลังจากที่เธอเห็นเมเดลีนเดินออกไป
เมื่อเธอเดินเข้าไปในครัว เธอก็รู้สึกว่าอุณหภูมิรอบตัวของเธอลดลง ดวงตาของเธอรับรู้ได้ถึงความโกรธที่แสดงออกมาของเฟลิเป้ และเธอรู้สึกว่าตัวเองกำลังตกอยู่ในอันตราย
เธอกำลังสงสัยว่าเธอควรเข้าไปหาเขาไหม แต่แล้วเฟลิเป้ก็เห็นเธอก่อน
“มานี่” เขาสั่งแต่น้ำเสียงของเขาแผ่วเบาเล็กน้อย
เคธี่ตัวสั่นด้วยความกลัวขณะที่เธอเดินไปหาเขา “เฟลิเป้”
ดวงตาเรียวของเฟลิเป้เย็นชาเมื่อเขามองไปที่เคธี่
ทันใดนั้น มุมปากของเขาก็กระตุก นิ้วเรียวเอียงคางของเคธี่ขึ้น
เคธี่สั่นสะท้านเมื่อนิ้วของเขาสัมผัสเธอ
“นี่เธอกลัวฉันขนาดนั้นเลยเหรอ?” เฟลิเป้เดินเข้ามาหาเธอ กลิ่นมิ้นต์ของเขาแผ่ซ่านไปทั่ว น้ำเสียงของเขาดูไร้ยางอายในขณะที่เขาพูด “กลัวว่าฉันจะกินเธอทั้งเป็นเหรอ?”
เคธี่ตัวแข็งทื่อ ดวงตาที่สดใสของเธอเต็มไปด้วยความกังวลใจและความคลั่งไคล้
ด้วยรูปลักษณ์ที่ดึงดูด เฟลิเป้รับรู้ถึงอารมณ์ความกลัวที่หลากหลายของเคธี่ ในขณะเดียวกันเธอก็ต้องการใกล้ชิดกับเขามากขึ้น รอยยิ้มของเขาชั่วร้ายขึ้น “ไม่เป็นไร อืม? แม้ว่าเธอจะทำอะไรบางอย่างให้ฉันโกรธ แต่ฉันก็สัญญาว่าฉันจะไม่ปล่อยให้เธอทนทุกข์มากเกินไป”
“เฟลิเป้…”
“ฉันส่งให้เธอได้เรียนในช่วงที่ผ่านมาเป็นสิบปีแล้วใช่ไหม? ฉันยังส่งเธอไปที่สถาบันทันสมัยและเป็นมืออาชีพที่สุดสำหรับการฝึกอบรม ฉันคิดว่ามันถึงเวลาแล้วที่ฉันจะต้องตรวจสอบผลลัพธ์ของมันแล้ว ใช่ไหม หืม?”
สีหน้าของเคธี่แปรเปลี่ยนราวกับความรู้สึกไม่สบายใจและความหวาดกลัวปรากฏมากขึ้นเรื่อย ๆ บนรูปลักษณ์ที่ละเอียดอ่อนและเป็นผู้หญิงของเธอ
เธอสวดอ้อนวอนขอให้วันที่เธอต้องใช้ความรู้ที่เธอเรียนจากสถาบันที่เรียกกันว่าวิชาชีพนั้นไม่มีวันมาถึง แต่เธอไม่สามารถขัดความปรารถนาของเฟลิเป้ได้
“อย่าทำให้ฉันผิดหวัง เธอก็รู้ว่ามันจะทำให้ฉันโกรธแค่ไหน” เฟลิเป้โน้มตัวลงไปจับริมฝีปากสีชมพูของเคธี่ด้วยการจูบเบา ๆ
เคธี่อึ้ง ขณะที่เฟลิเป้ทำเกือบทุกอย่างกับเธอเมื่อไม่นานมานี้ แต่เธอไม่เคยได้รับจูบที่อ่อนโยนจากเขาเลย
“ทำตัวดี ๆ และทำภารกิจที่ฉันมอบหมายให้สำเร็จ ไม่อย่างนั้นก็ลืมไปเถอะว่าจะได้เป็นของฉัน”