บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ - บทที่ 76

บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ บทที่ 76

มาเดลีนเห็นได้ชัดถึงประโยคสุดท้ายที่หลุดออกมาของเอวา มันจะต้องเป็นเหตุให้เจเรมี่ขุ่นเคืองอย่างมากเป็นแน่

ทันใดนั้นเจเรมี่โยนบุหรี่ทิ้งก่อนจะขยี้ดับมันด้วยเท้าในพริบตา จากนั้น เขาช่างดูเหมือนซาตานที่มาจากยมโลกฝ่ามืออันแข็งแกร่งคว้าตัวมาเดลีนเข้ามาไว้ในอ้อมแขน

เอวา ที่สูญเสียการการประคองของมาเดลีน ล้มลงกับพื้นอย่างแรง

“เอวา!”

มาเดลีนตะโกนเรียกเพื่อนด้วยความกังวลขณะที่เธอพยายามวิ่งเข้าไปประคองเอวาขึ้นมา เจเรมี่เองไม่ปล่อยให้เธอได้ทำแบบนั้นเขาบังคับให้เธอเข้าไปในรถ

ผู้ชายคนนี้เต็มไปด้วยความต่อต้าน “มาเดลีน นี่คือสิ่งที่คุณทำงั้นหรอ? คุณโกหกเพื่อนที่ดีของตัวเองว่าผมเป็นคนทำร้ายคุณแถมยังสร้างภาพว่าตัวคุณเองถูกเป็นเหยื่อนั้นเหรอ? เธอมันช่างหน้าเหลือเชื่อ”

เจเรมี่มองตรงไปที่มาเดลีน ด้วยความโกรธราวกับว่าเขาพยายามแทงเธอให้เจ็บด้วยสายตาของเขา

“สัญญาบ้าบอระหว่างเรางั้นเหรอ? ผมให้สัญญาอะไรกับคุณกัน? หยุดฝันเพ้อเจ้อสักทีได้ไหม?”

เป็นอีกครั้งที่เขาลบคำสัญญาและข้อตกลงที่เคยทำไว้กับเธอในตอนนั้นทิ้งไป

มาเดลีนไม่มีความคิดที่จะหวังให้เจเรมี่จดจำคำสาบานที่สวยงามเหล่านั้นอีกต่อไป

ความทรงจำเหล่านั้นถูกทิ้งไว้นานแสนนานจนเหลือเพียงโครงร่างสีดำ คำพูดพวกนั้นจะหายไปในความว่างเปล่าด้วยลมกระโชกแรงนี้

เธอหยุดคิดเรื่องนั้น ในตอนนี้ สิ่งที่เธอควรกังวลคือเอวา

“เจเรมี่ ปล่อยฉันลงเถอะและฉันจะพาเอวากลับบ้านเอง อากาศหนาวมากและก็ดึกมากแล้วด้วย อีกอย่าง ถ้าเกิดอะไรขึ้นมาจะทำยังไง?”

“ทุกคนควรรับผิดชอบในสิ่งที่พูดออกมา”

เจเรมี่หมายความอย่างที่พูดจริงๆ ความโกรธของเขาที่มีถูกถ่ายทอดออกมาจากใบหน้าที่เย็นชาอย่างชัดเจน

มาเดลีน ตระหนักได้ว่าเจเรมี่อาจเริ่มทำตามอย่างที่เขาบอกจริงๆ ในขณะที่เขากำลังจะสตาร์ทรถ เธอยื่นมือออกไปและคว้าแขนของเขาทันที ดวงตาของเธอเป็นสีแดง

“เจเรมี่ เอวาแค่ขอความยุติธรรมในนามของฉัน ทุกอย่างเป็นความผิดของฉัน และคุณสามารถทุ่มความไม่พอใจทั้งหมดที่คุณมีมาที่ฉันได้เลย!”

“ฉันจะยอมรับในทุกสิ่งที่คุณทำกับฉันตราบใดก็ตามที่มันจะทำให้คุณหยุดโกรธเอวา คุณสามารถส่งฉันกลับไปที่คุกหรือขอให้ใครมาทุบตีฉันอีกกี่ครี้งก็ได้ ถ้าการเฆี่ยนตีหนึ่งรอบไม่เพียงพอ คุณสามารถตีฉันอีกร้อยครั้งก็ย่อมได้ โปรดอย่ามุ่งเป้าไปที่เอวา! เจเรมี่ คุณวิทแมน โอ้ ท่านผู้ยอดเยี่ยมวิทแมน! ฉันขอร้องคุณ! ได้โปรด!”

หากไม่ใช่เพราะข้อจำกัดของสภาพแวดล้อมในตอนนี้ มาเดลีนคงจะคุกเข่าไปแล้ว

เจเรมี่มองไปที่มาเดลีนในขณะที่เธอยังคงร้องขอความเมตตาด้วยความไม่สบอารมณ์ ทันใดนั้นเขารู้สึกราวกับตกอยู่ในภวังค์

ในความทรงจำของเขา มาเดลีนคนนั้นดื้อรั้นและแข็งแกร่งกว่าใคร เขาไม่รู้ว่าเธอเริ่มอ้อนวอนเขาแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่ เธอขอร้องให้เขาเชื่อเธอและขอร้องให้เขาปล่อยเธอไป

เจเรมี่รู้สึกรำคาญเล็กน้อยเมื่อเขาปลดล็อกรถ “สามนาที”

เขายอมเธออย่างง่ายดายเพียงแค่เห็นน้ำตาของเธอ “ขอบคุณ คุณทแมน ขอบคุณมาก คุณวิทแมน!”

เธอขอบคุณเขาซ้ำๆอย่างท่วมท้นก่อนจะรีบวิ่งลงจากรถ เธอพยายามที่จะยกเอวาที่ล้มลงบนพื้น จากนั้น พาเธอกลับไปที่อพาร์ตเมนต์

เมื่อมาเดลีนส่งเอวาที่ห้องแล้ว “แมดดี้ อย่าหลงกลผู้ชายคนนั้นอีกต่อไป เขาไม่คู่ควรกับความรักของเธอเลยสักนิด…”

เจเรมี่พามาเดลีนกลับไปที่บ้านของพวกเขา

มาเดลีนไม่รู้ว่าเจตนาที่แท้จริงของเจเรมี่คืออะไร เธอพยายามทำตัวดีอย่างเต็มที่เพราะกลัวว่าจะทำให้ผู้ชายคนนี้โกรธอีก

ในขณะที่เจเรมี่กำลังอาบน้ำ มาเดลีนนำเสื้อผ้าของเฟลิเป้มาซัก

เมื่อรู้ว่าเฟลิเป้เป็นลุงของเจเรมี่ มาเดลีนรู้สึกว่าการช่วยซักเสื้อตัวนั้นให้กับลุงของตัวเองเพื่อตอบแทนถือเป็นเรื่องแปลกเล็กน้อย

แต่นั้น เป็นเพราะเธอไม่มีทางเลือกที่จะมีเงินมากพอกับการส่งเสื้อผ้าราคาแพงเช่นนี้ไปที่ร้านซักแห้ง นั่นคือเหตุผลที่เธอทำได้เพียงซักมือ

เมื่อมาเดลีนเกือบจะซักผ้าเสร็จแล้วทันใดนั้นเสียงอันเยือกเย็นของ เจเรมี่ก็ดังขึ้นจากด้านหลังเธอ “เธอกำลังทำอะไร?”