บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ - บทที่ 809
บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ บทที่ 809
เมเดลีนมองตามชายคนนั้นที่เดินเข้ามาหาเธอด้วยหัวใจที่สั่นระรัว
เธอกำลังตั้งครรภ์อยู่และกังวลว่าเจเรมี่จะทำอะไรที่ไม่สมเหตุสมผลขึ้นมา ดังนั้นเธอจึงก้าวถอยหลังด้วยความระแวดระวัง
เมื่อเจเรมี่เห็นท่าทีที่หลบเลี่ยงของเมเดลีน เขาได้แสยะยิ้มมุมปากและเปล่งเสียงพูดอย่างประชดประชันว่า “คุณผู้หญิงวิทแมน กังวลว่าผมจะทำอะไรคุณเหรอ? คุณกังวลว่าผมจะทำร้ายลูกของเฟลิเป้อยู่หรือเปล่า?”
“…”
ใช่ เธอกังวลจริง ๆ ว่าเด็กในท้องของเธอจะได้รับบาดเจ็บ แม้ว่าเด็กคนนี้จะเป็นลูกของเจเรมี่ก็ตาม
เมเดลีนกลืนความลับที่มีลงไปแล้วปั้นหน้าเฉยเมยก่อนจะพูดออกไปว่า “คุณพูดถูกแล้ว เด็กที่อยู่ในท้องของฉันตอนนี้มีความสำคัญเป็นอย่างมาก ดังนั้นทางที่ดีขอให้คุณวิทแมนโปรดทำตัวให้เหมาะสมด้วย”
แทบจะทันทีที่เธอพูดจบเมเดลีนก็เห็นดวงตาของเจเรมี่หม่นแสงลง ขณะที่ดวงตาทั้งสองข้างของเขาดูเย็นชาขึ้นฉับพลัน
“ในเมื่อคุณกังวลใจกับเด็กในท้องมากนัก ก็เอาร่มนี้ไปสิคุณจะได้ไม่เป็นหวัด”
พร้อมด้วยคำพูดของเขา ร่มในมือที่เขาถืออยู่ก็ถูกยื่นออกมาตรงหน้าเธอก่อนที่เค้าจะหยิบอะไรบางอย่างออกมาจากกระเป๋า
เมเดลีนใจจดใจจ่ออยู่กับของที่เค้าหยิบออกมา ท่ามกลางสายฝนที่โปรยปรายเธอเห็นเจเรมี่กำลังถือเปลือกหอยที่สีจางไปแล้วอยู่ในมือของเขา
“ครั้งก่อนคุณบอกกับผมเอาไว้ว่าต้องการจะคืนทุกสิ่งทุกอย่างให้กับผม เพื่อที่เราจะได้ไม่ต้องติดค้างต่อกันอีก คราวนี้เป็นทีของผมที่จะขอคืนสิ่งที่ผมติดค้างคุณให้” ทุกอยากดูชัดเจนมากในสิ่งที่เจเรมี่พูด เพียงแต่ว่าเมเดลีนไม่ได้หวังว่ามันจะเป็นแบบนั้น
เธอมอบเปลือกหอยนั้นให้กับเขามาเกินกว่า 10 ปี และเป็นสิ่งที่เขาหวงแหนมันมาเสมอ แต่ตอนนี้เขาบอกว่าเขาต้องการที่จะคืนมันให้กับเธอ
‘เพราะอย่างนั้น นี่คือสิ่งที่เขาหมายถึงในตอนที่เขาพูดว่าฉันทำบางอย่างตกอย่างนั้นเหรอ?’
เมื่อเจเรมี่เห็นเมเดลีนทำท่าทีสับสน เขาก็เม้มริมฝีปากบางเข้าหากันและหัวเราะออกมา “คุณผู้หญิงวิทแมนกำลังคิดอะไรอยู่? คุณไม่ต้องการที่จะสะสางเรื่องทุกอย่างระหว่างเราให้จบลงเหรอ?”
เมื่อเมเดลีนได้ยินสิ่งที่เขาพูด เธอก็มองไปที่เขาพลางแสร้งทำเป็นสงบนิ่ง “ทุกอย่างที่คุณพูดถูกแล้ว เพราะว่าเราต้องการสะสางทุกอย่างระหว่างเราให้เสร็จสิ้น พวกเราจึงไม่จำเป็นที่จะต้องเก็บความทรงจำในอดีตของพวกเราเอาไว้อีก”
เธอหยิบที่คั่นหนังสือซึ่งเธอเก็บเอาไว้เป็นอย่างดีในช่องของกระเป๋าออกมา
“งั้นฉันขอคืนสิ่งนี้ให้กับคุณเช่นกัน คุณวิทแมน”เธอยื่นมันให้เขา
เจเรมี่มองที่คั่นหนังสือ “คุณผู้หญิงวิทแมนนี่คุณพกที่คั่นหนังสือนี่ติดตัวตลอดเวลาเลยงั้นเหรอ? เป็นเพราะว่าคุณยังมีความอาลัยอาวรณ์เล็ก ๆ น้อย ๆ ให้กับคนร้ายกาจอย่างผมหรือเปล่า?”
“ผิดแล้วล่ะ ฉันนำมันติดตัวมาด้วยทุกครั้งเพราะว่าหากมีโอกาสฉันจะได้คืนให้คุณได้ทุกที่ทุกเวลาต่างหาก” เมเดลีนพูดอย่างไม่ใส่ใจ “รับไปสิ”
เจเรมี่เอื้อมมือไปหยิบที่คั่นหนังสือมาถือเอาไว้ “ถ้าเป็นเช่นนั้นแล้วที่คั่นนี่ก็ไม่มีประโยชน์สำหรับคุณแล้วใช่ไหม? คุณคงไม่ว่าอะไรนะถ้าผมจะทำอะไรกับมัน?”
“แน่นอน” เมเดลีนกล่าวตอบพร้อมกับทำท่าทางรังเกียจ
จบคำพูดของเธอ สิ่งที่เธอได้เห็นต่อมาก็คือเจเรมี่หันไปและได้โยนที่คั่นหนังสือลงไปในเตาไฟซึ่งอยู่ถัดไปจากหลุมศพ
ที่คั่นหนังสือที่กำลังถูกเผาไม่ต่างอะไรกับหัวใจของหัวใจของเมเดลีนซึ่งฉีกขาดอย่างกะทันหัน เธอรู้สึกเจ็บปวดอย่างอธิบายไม่ได้
เขาเผาที่คั่นหนังสือจริง ๆ
“ตอนนี้ทุกอย่างกระจ่างแล้ว” เจเรมี่พูด แล้วหันกลับมามองเธออีกครั้ง
เมเดลีนแสร้งทำเป็นไม่สนใจและมองเขาด้วยสายตาเย็นชา
เขาเดินไปหาเธอและยื่นเปลือกหอยให้ “นี่ของคุณ”
เมเดลีนยื่นฝ่ามือออกไปรับ เมื่อเขาเอื้อมมือเอาเปลือกหอยวางลงปลายนิ้วของพวกเขาก็ได้สัมผัสกันอยู่เพียงครู่หนึ่งก่อนที่วินาทีถัดมาเขาก็ได้ละมือออกไป
“เอวลีน ต่อแต่นี้ไปไม่มีอะไรที่จะผูกมัดเราอีกแล้ว ไม่ต้องห่วงผมจะไม่ไปกวนใจคุณอีก และผมจะไม่รักคุณอีกแล้ว” เสียงทุ้มนุ่มลึกอันทรงเสน่ห์ของเขาดังก้องในหูของเธอ
เจเรมี่เดินเบียดไหล่ของเมเดลีนผ่านเธอไป
เปลือกหอยตกลงมาที่เท้าของเมเดลีน พร้อมกับเสียงกระทบดังเกร๊งขณะที่เขาเดินจากไป
เมเดลีนเก็บงำความรู้สึกเจ็บปวดที่เธอมีทั้งหมดในขณะนั้น และเมื่อเธอแน่ใจแล้วว่าเจเรมี่ได้จากไปจริง ๆ เธอก็ค่อย ๆ ย่อตัวลงเก็บเปลือกหอยขึ้นมาอย่างทะนุถนอม
คำที่เขาพูดออกมายังคงก้องอยู่ในหัวของเธอ ‘เอวลีน ผมจะไม่รักคุณอีกแล้ว’
เขาไม่รักเธออีกแล้ว
เพราะเหตุผลนั้นเขาถึงสามารถเผาของขวัญที่เขามอบให้แก่เธอในตอนนั้นได้