บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ - บทที่ 81

บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ บทที่ 81

กลับกลายเป็นมาเดลีนเองที่รู้สึกเสียใจในขณะนี้ เขาจะรู้สึกสำนึกผิดอย่างไร?

แม้ว่าเขาจะรู้สึกเช่นนั้น แต่มันก็สายเกินไปแล้ว

…

มาเดลีนปรับตัวคุ้นเคยกับสภาพแวดล้อมการทำงานใหม่ของเธออย่างช้าๆ เพื่อนร่วมงานของเธอเป็นมิตรอีกทั้งพวกเขากำลังคุยกันเรื่องการเฉลิมฉลองสำหรับมาเดลีนมือใหม่ในช่วงพักกลางวัน

เมื่อถึงเวลาอาหารกลางวัน ทุกคนคุยกันว่าอยากกินอะไร เมื่อผู้จัดการแผนก อลิซาเบธ สโนว์ เดินผ่านมา

อลิซาเบธจัดว่าเป็นคนที่สวยมากและยังเด็กอีกด้วย เธอแต่งตัวในชุดที่มีสไตล์เช่นกัน เมื่อเธอเดินเข้ามา เธอปรบมือและกล่าวด้วยใบหน้าที่จริงจัง “เราเพิ่งยอมรับทำโครงการที่สำคัญมาก ผู้ที่กำลังมีอิทธิพลในขณะนี้ ลอว์ลี่ แทต กำลังจะหมั้นหมายกับแฟนหนุ่มของเธอ พวกเขาเข้าพบ ท่านประธานวิทแมนและขอให้เราออกแบบแหวนคู่สร้อยคอและสร้อยข้อมือให้ โดยพวกเขาวางเงินค่าปรับแต่งมูลค่าสิบล้านดอลลาร์ หากเราได้ข้อตกลงนี้มาแผนกของเราจะได้รับโบนัสรางวัล 10%”

“ว้าว!”

“หมายความว่าพวกเราทุกคนจะได้รับเงินเป็นหมื่นๆเหรอ?”

ทุกคนตื่นเต้นและมาเดลีนรู้สึกตื่นเต้นเช่นกันกับพวกเขา เธอชอบงานออกแบบเครื่องประดับเธอชอบสิ่งของเหล่านั้นเพียงเพราะเจเรมี่เท่านั้น

“ดังนั้น พวกคุณควรทานอาหารกลางวันง่ายๆและอย่ากินข้าวนอกบ้าน เรามีเวลาแค่เดือนเดียว”อลิซาเบธบอกพวกเขาว่าพวกเขามีเวลาไม่มาก “โปรดดูข้อกำหนดสำหรับโครงการที่ฉันเพิ่งส่งไปยังอีเมลของพวกคุณ”

ทุกคนเข้าใจในทันที โบนัสก้อนโตก็มีส่วนสำคัญในเรื่องนี้เช่นกัน พวกเขารู้สึกว่าทุกอย่างดูหอมหวานไปหมดเมื่อได้เงินมา ดังนั้น ทุกคนจึงกลับไปประจำที่

มาเดลีนไม่หิวดังนั้นเธอจึงเปิดกล่องจดหมายในอีเมลของเธอ

เมื่อเธอกำลังจะอ่านเนื้อหาในนั้น อลิซาเบธเดินมาหาเธอที่โต้ะทำงาน

“เธอคือมาเดลีน ครอว์ฟอร์ดใช่ไหม?”เธอเอ่ยถาม

มาเดลีนลุกขึ้นยืนอย่างรวดเร็วและยิ้ม “สวัสดีค่ะ คุณสโนว์ ฉันชื่อมาเดลีน ครอว์ฟอร์ด”

“เธอนั่นเองสินะ…” เอลิซาเบธเริ่มมองเธอหัวจรดเท้าอย่างสนใจ

มาเดลีนรู้สึกอึดอัดแต่เธอก็ยังคงยิ้มอย่างสุภาพ หลังจากนั้นไม่นาน เอลิซาเบธก็ถามด้วยความอยากรู้ว่า “ฉันได้ยินมาว่าเธอถูกจำคุกสามปีเพราะการขโมยผลงาน เป็นเรื่องจริงหรือเปล่า?”

หลังจากหบ่อนพูดเช่นนั้น สำนักงานก็ดิ่งลงสู่ความเงียบทันที

มากไปกว่านั้นพนักงานพวกน้้นจ้องมองมาที่มาเดลีนในเวลาเดียวกัน

นักออกแบบมองรังเกียจคนที่ไปลอกเลียนแบบผลงานของคนอื่นมากที่สุด มาเดลีนรู้สึกได้ถึงเพื่อนร่วมงานของเธอที่เคยปฏิบัติต่อเธออย่างยินดีตอนนี้ทุกคนมองเธอต่างออกไป

มาเดลีนทำใจของเธอให้เย็นและยิ้มต่อไป “ฉันไม่เคยลอกเลียนแบบ”

“ถ้าเธอไม่ทำ ทำไมผู้พิพากษาจึงประกาศว่าเธอมีความผิด?” อลิซาเบธถาม เธอเลิกคิ้วขึ้นอย่างสงสัย “ไม่เป็นไร เธอโชคดีที่มีคนหนุนหลัง แต่ฉันอยากจะเตือนเธอว่าฉันดูถูกพวกขโมยผลงานมากที่สุด ตอนนี้เธอเป็นส่วนหนึ่งของทีมฉันแล้ว อย่าพยายามทำแบบที่เคยทำมาก่อน ถ้าไม่เช่นนั้นล่ะก็ ฉันจะไม่ปล่อยเธอไปง่ายๆ”

อลิซาเบธกลอกตาขึ้นหลังจากที่เธอเตือนมาเดลีน แล้วเธอก็เดินจากไปในขณะที่ส้นสูงกระทบพื้น

มาเดลีนยืนอยู่และรู้สึกว่าเพื่อนร่วมงานกำลังมองเธอด้วยสายตาสงสัย เธอรู้สึกเสียใจและทำอะไรไม่ถูก

พระเจ้าชอบเล่นกลกับเธอเสมอ เธอเพิ่งเห็นแสงสว่างเพียงครู่เดียวและตอนนี้เขาตัดสินใจที่จะดับมัน

เธอถอนหายใจเบาๆด้วยความสมเพชตัวเอง เธอเดินไปที่ประตูเพื่อรับอากาศ เมื่อเธอไปถึงประตูเธอก็เห็นใครบางคนกำลังเดินมาหาเธอ

มาเดลีนตกใจมากเมื่อเห็นผู้มาเยือนคนใหม่

นั่นมันเอโลอิส

เมื่อเธอเห็นเอโลอิส เธอความรู้สึกเป็นมิตรบางอย่างถูกเพิ่มขึ้นในอกของเธอ แม้ว่าความสัมพันธ์ของพวกเขาจะดูเป็นหินเล็กน้อยเพราะเมเรดิธ แต่มาเดลีนก็ยังทักทายเธออย่างสุภาพ “คุณนายมอนต์โกเมอรี”

อย่างไรก็ตาม เอโลอิสเห็นมาเดลีนใบหน้าของเธอถูกแปรเปลี่ยนเป็นความร้ายกาจทันที เธอยกมือขึ้นตบมาเดลีนไปทั่วใบหน้าทันที

เมื่อทุกคนในสำนักงานเห็นสิ่งนี้ พวกเขาก็วิ่งออกไปดูสิ่งที่เกิดขึ้นด้วยความตกใจ