บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ - บทที่ 812
บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ บทที่ 812
“ว่าไงนะ? เธอกำลังท้องอยู่งั้นเหรอ?” คาเลนมองเมเดลีนอย่างประหลาดใจในขณะที่สายตาของเธอก็ค่อย ๆ เปลี่ยนเป็นดูถูก “ว้าว คุณหนูแห่งมอนต์โกเมอรี เธอนี่ น่าเหลือเชื่อจริง ๆ ฉันละสงสัยจริง ๆ ว่าหากลูกของเธอเกิดมาฉันจะเรียกเด็กคนนั้นว่ายังไงดี”
“คุณจะเรียกอะไรก็ไม่สำคัญ เพราะฉันเป็นแม่ฉันจะสอนลูกของฉันเอง มันไม่เกี่ยวอะไรกับคุณ” เมเดลีนตอบกลับอย่างสงบ
คาเลนหัวเราะเยาะเย้ย “เอวลีน เธอนี่มัน…”
“กินข้าวเถอะ” เจเรมี่ตัดจบบทสนทนาด้วยน้ำเสียงเย็นชาก่อนที่จะมองเมเดลีน “อาเอวลีนตอนนี้คุณกำลังตั้งครรภ์ ดูแลสุขภาพของตัวคุณเองด้วย” เขาพูดแล้ววางซี่โครงชิ้นหนึ่งลงบนจานของเธอ “ผมจำได้ว่าคุณเคยชอบกินมัน”
“ขอบคุณมากนะคะ คุณวิทแมน แต่พอดีว่าฉันไม่ชอบมันอีกแล้ว คุณควรตักให้คู่หมั้นของคุณ ไม่ต้องกังวลเกี่ยวกับเรื่องของฉัน”
เมเดลีนยังคงไว้ซึ่งความนิ่งเฉยต่อเขาอย่างถึงที่สุดและไม่แตะต้องอาหารที่เขาตักให้ เธอเพียงหันไปยิ้มให้เฟลิเป้
เมื่อผู้อาวุโสวิทแมนเห็นเหตุการณ์ตรงหน้า คิ้วของเขาก็ขมวดแน่นขึ้นไปอีก
หลังจากรับประทานอาหารเสร็จแล้ว เฟลิเป้ขอตัวออกไปคุยโทรศัพท์ที่นอกประตูในขณะที่เจเรมี่และอีเวตต์นั่งอยู่บนโซฟาพลิกดูนิตยสารงานแต่งงาน ดูเหมือนว่าพวกเขาจะคุยเรื่องแต่งงานกัน
เมเดลีนไม่ต้องการเห็นเจเรมี่พลอดรักกับผู้หญิงคนอื่น ดังนั้นในตอนที่คุณปู่วิทแมนบอกให้เธอไปที่ห้องหนังสือกับเขา เธอจึงรีบขึ้นไปชั้นบนทันที
ห้องหนังสือ
ผู้อาวุโสวิทแมนสวมแว่นตาอ่านหนังสือ หยิบรูปถ่ายบนโต๊ะ และถอนหายใจออกมาอย่างรู้สึกเสียใจ
“ผ่านไปหลายปี ฉันยังคิดว่าเจเรมี่กับเธอจะจบลงอย่างแฮปปี้แบบเมื่อก่อน ฉันไม่รู้เลยว่าเธอทั้งคู่จะยังต้องแยกจากกันหลังจากช่วงหลายปีที่ผ่านมานี้”
เมเดลีนรับรู้ได้ว่าหัวใจของเธอกำลังถูกทิ่มแทง เธอเดินเข้าไปใกล้และเห็นภาพเหล่านั้น
“คนในภาพนี้คือคุณปู่เลนใช่ไหมคะ?” เมเดลีนจำปู่เลนที่อยู่ในภาพได้
ผู้อาวุโสวิทแมนพยักหน้า “ตอนนั้นฉันพาเจเรมี่ไปเที่ยวเอพริล ฮิลล์ และได้เจอกับสหายเก่าแก่ของฉันที่นั่น ตอนนั้นเขาดูแลเด็กผู้หญิงคนหนึ่งและเด็กผู้หญิงในรูปคนนั้นก็คือเธอ นี่คือรูปที่เราถ่ายในตอนนั้น ในตอนนั้นเราไม่ได้สังเกตว่ามีเธอกับเจเรมี่อยู่ในรูปถ่ายด้วยเหมือนกัน”
เมเดลีนมองดูตัวเองและเจเรมี่ที่อยู่ในรูป เมื่อมองย้อนกลับไปแล้ว เวลาช่างผ่านไปเร็วมากจริง ๆ แต่ในตอนนี้…
เธอหลุบตาของตัวเองลงต่ำแสงในดวงตาของเธอเริ่มหรี่ลง ก่อนที่เธอจะสังเกตเห็นถึงร่างคลุมเครือที่อยู่ด้านซ้ายบนของภาพถ่าย
‘เด็กคนนี้คือเฟลิเป้เหรอ?’
เมเดลีนมองอย่างละเอียดและเห็นว่าในภาพถ่าย ไม่ไกลจากเฟลิเป้มีเด็กผู้หญิงผมเปียกำลังเดินเข้ามาหาเขาอย่างมีความสุข
ก๊อก ก๊อก
มีใครบางคนเคาะประตูห้องหนังสือ
ก่อนที่แมเดลีนจะใช้เวลาสังเกตภาพนั้นอย่างถี่ถ้วนมากขึ้น เจเรมี่ก็เปิดประตูแล้วเข้ามาข้างใน “คุณปู่ครับ ได้เวลาทานยาแล้ว”
เมเดลีนเหลือบมองเจเรมี่แวบหนึ่ง แล้ววางกรอบรูปลง “คุณปู่ ให้หนูลงไปข้างล่างเพื่อเอายาให้คุณปู่ดีกว่านะคะ”
“ไม่ต้องหรอกฉันไปเองได้” ผู้อาวุโสปฏิเสธราวกับว่าเขาจงใจให้พื้นที่ทั้งสองได้อยู่ด้วยกันก่อนจะเดินออกจากประตูไปคนเดียวด้วยไม้เท้า
ถึงอย่างนั้นในตอนนี้เฟลิเป้ยังอยู่ชั้นล่างและมันอันตรายสำหรับเธอที่ต้องอยู่ตามลำพังกับเจเรมี่
เมเดลีนตัดสินใจที่จะเดินออกจากห้องทันที เธอเดินไปที่ประตู แต่ในจังหวะที่เธอกำลังเดินผ่านเขาไปเจเรมี่ก็ได้คว้าแขนเธอเอาไว้และปิดประตูห้องอย่างเด็ดขาดด้วยมืออีกข้างหนึ่ง
“ปล่อยฉัน” เธอเอ่ยออกไปเสียงแข็ง
ดวงตาที่ลึกล้ำของชายตรงหน้าจ้องมองไปยังใบหน้าที่สวยงามของเมเดลีน “แล้วถ้าผมบอกว่าไม่ล่ะ?”
“เจเรมี่ คุณ…”
เมเดลีนจ้องมองที่เขาและพยายามจะหนี แต่ชายคนนั้นอยู่ ๆ ก็ใช้แรงของเขาดึงเธอเข้ามาใกล้เขามากขึ้น
ดวงตากลมของเขาอยู่ใกล้เธอมาก และลมหายใจอุ่นของเขาที่โอบล้อมเธอไว้มีร่องรอยของกลิ่นไวน์แดงคละคลุ้ง
“เจเรมี่ อย่ามาทำอะไรบ้าบ้านะ!”