บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ - บทที่ 819
บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ บทที่ 819
“คู่ข้าวใหม่ปลามันนี่น่ารักมากจริง ๆ”
เสียงของเขาเป็นเหมือนดาบเล่มคมที่แทงทะลุหัวใจของเมเดลีน
เธอข่มตัวเองในขณะที่ท้องของเธอกำลังบิดตัวด้วยกรดในกระเพาะ เมื่อจ้องไปที่เจเรมี่และอีเวตต์ที่กำลังจูงมือกัน เธอก็ยิ้มออกมา “พวกคุณก็เหมือนกันนะ คุณวิทแมน คุณและคู่หมั้นของคุณก็น่ารักมากเหมือนกันค่ะ”
“แน่นอนสิครับ” เจเรมี่หัวเราะคิกคัก เขาจ้องสายตาไปที่ใบหน้าอันอ่อนโยนและยิ้มแย้มของอีเวตต์ก่อนจะพูดว่า “เวตตี้เป็นเหมือนแสงส่องระหว่างช่วงเวลาที่มืดมนที่สุดในชีวิตของผม ผมรู้สึกประทับใจเธอเสมอ หลังจากที่โชคดีพอจนได้เจอกับผู้หญิงแสนดีแบบเวตตี้ในชีวิตของผม”
“เจเรมี่ ฉันไม่ได้ดีอย่างที่คุณพูดหรอกค่ะ” อีเวตต์มีท่าทีเขินอายและพิงตัวที่ไหล่ของเจเรมี่ “โอ้ ใช่สิ มอบบัตรเชิญของเราแก่พวกเขาสิ”
‘บัตรเชิญ?’
เมเดลีนงุนงง ช่วงเวลาต่อมา เธอเห็นเจเรมี่กำลังมอบบัตรเชิญที่ได้รับการจัดเตรียมอย่างพิถีพิถันให้แก่เธอ
“เจเรมี่กับฉันจะจัดพิธีหมั้นกันวันเสาร์ที่จะถึงนี้ที่หอประชุมของเกลนเดลค่ะ ฉันตั้งตารอคุณอาทั้งสองมาอวยพรพวกเรานะคะ”
สายตาของเมเดลินเป็นประกายในตอนที่เธอรับบัตรเชิญ
‘พวกเขาจะหมั้นกันจริง ๆ!’
“เอวลีนกับฉันจะไปที่นั่นอย่างตรงเวลา” ฟิลิปเป้รับบัตรเชิญและสัญญาพร้อมกับยิ้ม ดวงตาสีดำที่ไร้จุดสิ้นสุดดของเขากำลังมองใบหน้าที่เบิกบานใจของอีเวตต์
เขากำลังประสบกับเหตุการณ์เดจาวู ท่าทีที่สงบของเขาดูกระวนกระวายอีกครั้งขณะที่หัวใจของเขาเต้นตึกตัก
อีเวตต์สังเกตเห็นสายตาของฟิลิปเป้และมองตรงไปในดวงตาของเขา “ขอทราบหน่อยได้ไหมคะ ว่าทำไมคุณวิทแมนกำลังมองฉันแบบนี้?”
“เธอดูคุ้นจริง ๆ” ฟิลิปเป้ตอบอย่างตรงไปตรงมา
“โอ้ จริงเหรอคะ? บางทีมันเป็นเพราะว่าฉันหน้าโหล เพราะงั้นจึงเป็นเหตุผลว่าทำไมคุณวิทแมนถึงพบว่าฉันดูคุ้น ๆ” อีเวตต์ยิ้มออกมา หลังจากนั้นก็จับมือของเจเรมี่ “ไปกันเถอะค่ะ เจเรมี่ มาค่ะ ช่วยฉันเลือกชุดแต่งงานหน่อย”
“ก็ได้ครับ ไปกันเถอะ” เจเรมี่เชิดหน้าพร้อมกับยิ้มและยอมให้อีเวตต์จับมือของเขาขณะที่พวกเขาหันหลังไป
จากวิธีที่เจเรมี่มองอีเวตต์ เมเดลีนก็บอกได้ว่าเจเรมี่กำลังปฏิบัติต่อเธออย่างจริงใจ
‘เขาไม่ได้เสแสร้ง เขาปฏิบัติกับเธออย่างจริงใจ’
‘เขารักผู้หญิงคนอื่นแล้วจริง ๆ’
เมเดลีนรู้สึกเหมือนถูกหยิกข้างในใจของเธอ เธอปิดปากและถอยกลับไปเพราะไม่สามารถระงับกรดที่ไหลย้อนออกมาจากกระเพาะอาหารได้
ฟิลิปเป้ละสายตาจากอีเวตต์และเดินไปข้าง ๆ ของเมเดลีนอย่างกังวล “ผมคิดว่าไปโรงพยาบาลน่าจะดีที่สุดนะ”
หลังจากเจเรมี่ขึ้นรถ เขาก็เห็นพฤติกรรมใกล้ชิดที่เมเดลีนและเฟลิเป้แสดงออกมาผ่านทางกระจกมองหลัง เขารู้สึกอึดอัดและเอื้อมหยิบโทรศัพท์ของเขาออกมาเพื่อโทรหาเมเดลีน
เมเดลีนยังคงทรมานจากอาการแพ้ท้องอย่างรุนแรงในตอนที่เธอได้รับสายของเจเรมี่อย่างกะทันหัน เธอจ้องไปที่ฟิลิปเป้พลางพยามยามที่จะกลั้นอาการอาเจียนเอาไว้ จากนั้นเธอจึงรับสาย “มีอะไรเหรอคะ คุณวิทแมน?”
“อย่าลืมออกแบบแหวนแต่งงานของเราให้เหมาะสมนะครับ ไม่เป็นไรเลย ถ้าคุณไม่สามารถทำให้เสร็จก่อนงานหมั้น แต่คุณต้องทำให้เสร็จก่อนพิธีแต่งงานจริงนะครับ”
“…”
‘เขาก็แค่กำลังโทรเพื่อเตือนให่ฉันออกแบบแหวนแต่งงานของเขา’
‘คุณดูกระตือรือร้นจริง ๆ เจเรมี่’
เมเดลีนยิ้มกับตัวเองก่อนที่จะพูดด้วยน้ำเสียงใจเย็น “วางใจเถอะค่ะ คุณวิทแมน ตราบใดที่คุณไม่มีคำขอที่เกินความสามารถนั่น ฉันจะพยายามอย่างถึงที่สุดเพื่อออกแบบมันให้เสร็จโดยเร็วที่สุดค่ะ”
“ฟังแล้วค่อยโล่งใจหน่อย”
ก่อนที่เมเดลีนจะได้พูดอะไรต่อ เจเรมี่ก็วางสาย
เมื่อกลับไปยังออฟฟิศ เมเดลีนก็หยิบดินสอขึ้นมาทันทีและเริ่มการออกแบบ
อย่างไรก็ตาม หนึ่งวันได้ผ่านไปและเธอล้มเหลวในการออกแบบให้มันน่าพอใจ
ความคิดของเธอเต็มไปด้วยภาพที่เจเรมี่ปฏิบัติกับอีเวตต์อย่างอบอุ่น
เมเดลีนหยิบบัตรเชิญงานหมั้นขึ้นมา พลิกเปิดมัน เธอเห็นชื่อของเจ้าบ่าวและเจ้าสาวซึ่งกำลังทิ่มแทงตาอย่างมาก
เมื่อคิดย้อนไปในวันนั้นที่ประเทศเอฟตอนที่ท้องถนนเต็มไปด้วยหิมะ เจเรมี่ละทิ้งศักดิ์ศรีและคุกเข่าลงต่อหน้าเธอ ขณะอ้อนวอนอย่างทรมาน “ลินนี่ ได้โปรดให้โอกาสผมอีกครั้งเถอะนะ”
อย่างไรก็ตาม เธอได้ไล่เขาไปอย่างไร้ความปราณี “ไสหัวไปซะ! ฉันไม่อยากเจอคุณอีกแล้ว”
เธอยังคงจำความสิ้นหวังในแววตาของเจเรมี่ได้เป็นอย่างดี