บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ - บทที่ 845
บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ บทที่ 845
เฟลิเป้รู้สึกประหลาดใจ เขามองไปยังคนที่ราวกับไม่มีชีวิตและหน้าซีดเซียวตรงหน้าแล้วถามว่า “เจเรมี่ปล่อยคุณมาเหรอ?”
เมเดลีนพยักหน้าโดยไม่แสดงสีหน้าใด “ใช่ เขาปล่อยฉันมา เขายังสัญญาว่าจะไม่เปิดเผยเรื่องที่คุณทำ แต่มีเงื่อนไข คือ คุณต้องปล่อยเขากลับไปที่เกลนเดล”
เฟลิเป้ฟังเธอแล้วถามด้วยรอยยิ้มอ่อนโยน “เอวลีน นั่นคำขอของเขาหรือของคุณเองกันแน่?”
“ไม่สำคัญว่าจะเป็นคำขอของใคร แต่คุณให้คนอื่นตามล่าเขาอีกต่อไปไม่ได้แล้ว” เมเดลีนยื่นคำขาดและนัยน์ตาสีแดงของเธอมีนัยยะของการข่มขู่ “ถ้าคุณขอให้ใครสักคนตามล่าเขาอีกครั้ง อย่าหวังเลยว่าเด็กในท้องจะออกมาลืมตาดูโลกได้อย่างปลอดภัย”
หลังจากที่เธอพูดแบบนั้น รอยยิ้มของเฟลิเป้ก็หายไป
เมื่อเธอพูดเช่นนี้ เมเดลีนก็รู้สึกราวกับว่ามีดนับพันกรีดผ่านหัวใจของเธอ
เมื่อไม่กี่ชั่วโมงก่อน เธอถูกบังคับให้ทำแท้ง
เด็กได้จากไปแล้ว
อย่างไรก็ตาม เธอไม่ยอมให้เฟลิเป้รู้เรื่องนี้แน่
แน่นอนว่าเธอไม่ยอมให้เขารู้ว่าเด็กนั่นเป็นลูกของเจเรมี่ด้วย
เห็นได้ชัดว่าเฟลิเป้ไม่เต็มใจกับคำขอนั้นสักเท่าไหร่ แต่เขาก็ยังต้องประนีประนอมไป “ตกลง ผมสัญญาว่าจะปล่อยให้เขากลับไปที่เกลนเดล” เขาเดินไปหยุดอยู่ข้างหน้าเมเดลีน “เอวลีน คุณต้องพักผ่อนและดูแลลูกของคุณให้ดี ผมจะบอกคนของผมให้หยุดตามหาเขา”
เขาจบคำพูดด้วยรอยยิ้มที่อ่อนโยน จากนั้นเขาก็หยิบโทรศัพท์ออกมาแล้วเดินไปที่ประตู
เขาหันกลับมามองเมเดลีนที่กำลังก้มหน้า จากนั้นเขาก็สั่งว่า “ทุกคน ไปสนามบินเดี๋ยวนี้ เพราะเจเรมี่อาจจะอยู่ที่นั่น ไว้ชีวิตเขาจนกว่าเขาจะส่งวิดีโอนั่นมา”
เมเดลีนไม่ได้ยินสิ่งที่เฟลิเป้พูด อย่างไรก็ตามในเวลานี้ เธอรู้สึกมึนงงและทุกอย่างที่อยู่ข้างหน้าของเธอดูเป็นสีเทา
เธอไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น เจเรมี่เป็นคนเลือดเย็นและโหดเหี้ยม แต่เธอยังคงซื้อเวลาและโอกาสให้เขา
ท้องฟ้าเริ่มมืดลงและดวงดาวก็เริ่มปรากฏขึ้นทีละดวง
เมเดลีนสัมผัสท้องแบนราบของเธอขณะที่น้ำตาเอ่อล้นในดวงตาของเธอ
มีสาวใช้เข้ามาและขอให้เธอไปทานอาหารเย็นที่ชั้นล่าง จากนั้นเธอก็ลงไปชั้นล่างและนั่งลงที่โต๊ะอาหารโดยไม่ตั้งใจเหมือนหุ่นยนต์
ด้วยเหตุผลบางอย่าง คฤหาสน์แห่งนี้ไม่เคยเงียบขนาดนี้มาก่อน นอกจากเสียงสาวใช้ในครัวและบอดี้การ์ดสองคนที่เฝ้าประตู ดูเหมือนว่าเธอจะตัวคนเดียวในคฤหาสน์หลังใหญ่นี้
เมเดลีนไม่มีความอยากอาหาร เธอเดินเข้าไปในลานบ้านและเผชิญกับลมเย็น ๆ เธอไม่สามารถลืมสิ่งที่เจเรมี่พูดกับเธอเมื่อพวกเขาอยู่นอกห้องผ่าตัดได้เลย
ขณะที่หัวใจของเธอกำลังเจ็บปวด จู่ ๆ เธอก็ได้ยินเสียงบางอย่างมาจากห้องใต้ดิน
เธอหันกลับมาอย่างสงสัยและเดินไปที่ประตูห้องใต้ดิน
เมเดลีนเปิดประตูอย่างเงียบ ๆ และข้างในนั้นเป็นสีดำสนิท เมื่อเธอกำลังจะเปิดไฟ เธอก็สะดุดบางอย่าง
เธอยื่นมือออกมาเพื่อสัมผัสสิ่งนั้น แต่ในความมืดเธอกลับจับเข้ากับมืออุ่น
จากนั้นกลิ่นที่คุ้นเคยก็โอบล้อมเธอ เหมือนกับยาวิเศษที่ทำให้เธอหยุดนิ่งในทันที
ชายคนนั้นจับคอเธอจากด้านหลังขณะที่ริมฝีปากของเขาแนบกับหูของเธอ น้ำเสียงของเขาผสมกับความไม่เต็มใจและความริษยา
“เอวลีน มอนต์โกเมอรี บอกผมมาว่าคุณรักใคร? ทำไมคุณถึงวิ่งกลับไปหาเฟลิเป้ด้วยความเต็มใจแทนที่จะหนีไปกับผม? ทำไม?”
เสียงของเขาทุ้มลึกมาก แต่เต็มไปด้วยอคติและความดื้อรั้น
เมเดลีนไม่สามารถควบคุมน้ำตาของเธอได้ เมื่อเธอจำได้ว่าเขาฆ่าลูกของเขาเองอย่างโหดเหี้ยมแค่ไหน “เจเรมี่ คุณรู้ไหมว่ากำลังทำอะไรอยู่? คุณกำลังเดินเข้าไปในกับดัก!”
“เดินเข้าไปในกับดัก? แม้ว่าผมจะตายในวันนี้ ผมก็อยากถามผู้หญิงที่ผมรักมากที่สุดว่าเธอรักผมหรือเปล่า” ลมหายใจอุ่น ๆ ของเขาพ่นอยู่บนแก้มของเธอขณะที่เขาพูดด้วยท่าทีที่หนักแน่น
เมื่อเขาเห็นเมเดลีนไม่พูดอะไร เขาก็เชยคางของเธอขึ้นและมองเข้าไปในดวงตาของเธอซึ่งเต็มไปด้วยความขุ่นเคืองและน้ำตา “เอวลีน ตอบผมสิ เมื่อคืนอยู่กับผมดี ๆ แล้วทำไมตอนนี้คุณถึงวิ่งกลับมาหาเฟลิเป้? ทำไมคุณให้ความหวังกับผมแล้วเอามันคืนไป?”
“คุณกำลังถามฉันว่าทำไมงั้นเหรอ? เจเรมี่ วิทแมน คุณกำลังถามฉันว่าทำไมใช่ไหม?” น้ำตาของเมเดลีนไหลอาบแก้มของเธอ “คุณฆ่าลูกของเราและถามฉันว่าทำไม? ฉันควรจะเป็นคนถามคุณต่างหาก ทำไมคุณมักจะทำสิ่งที่โหดร้ายกับฉันเสมอ? นี่หรือคือความรักที่คุณพูดถึง?”
“ลูกของผมเหรอ?” เจเรมี่เย้ยหยัน “คุณคิดว่าผมไม่รู้ว่าคุณพูดเพื่อปกป้องลูกของเฟลิเป้ก็เท่านั้นเหรอ?”
“เจเรมี่ คุณนี่มัน…”