บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ - บทที่ 853

บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ บทที่ 853

เสียงเอะอะของเจเรมี่บุกรุกเข้าไปในหูของเธอ

เมเดลีนรู้สึกได้ถึงความไม่พอใจและความโกรธอย่างมากในน้ำเสียงของเขา

บางทีความตายอาจจะไม่ทำให้ผู้ชายคนนี้กลัวได้ แต่สิ่งที่เขาไม่อยากเผชิญมากที่สุดคือการมองผู้หญิงที่เขารักเดินไปหาผู้ชายคนอื่น

อย่างไรก็ตาม เฟลิเป้กลับดีใจเหลือล้น ยิ่งเจเรมี่เจ็บปวดมากเท่าไร เขาก็ยิ่งมีความสุขมากเท่านั้น

เมื่อเขาเห็นเมเดลีนกำลังเดินเข้าไปหาเฟลิเป้ เขาจึงยื่นมือของเขาออกไปจับมือของเมเดลีนไว้

“เอวลีน มอนต์โกเมอรี!” เจเรมี่ทนเห็นเมเดลีนเดินเข้าไปหาเฟลิเป้ไม่ได้

เขาไม่สนใจแผลของเขาและกระเสือกกระสนที่จะทำให้ตัวเองหลุดเป็นอิสระ ด้วยพลังที่ระเบิดออกมาอย่างกะทันหันทำให้เขาหลุดจากโซ่ที่ข้อมือของเขา

เมื่อเห็นสิ่งนี้เกิดขึ้น เฟลิเป้รู้สึกยิ่งกว่าอัศจรรย์ใจ แม้แต่บอดี้การ์ดที่อยู่ข้างหลังเขาเองก็ตกใจ

เขาทำลายโซ่พวกนี้ได้อย่างไร?

อย่างไรก็ตาม เจเรมี่โฟกัสเพียงแค่เรื่องตรงหน้าเท่านั้น และนั่นทำให้เขาพุ่งเข้าหาเมเดลีนในทันที

เมื่อเฟลิเป้เห็นเช่นนี้ เขาจึงยกมือของเขาเพื่อสั่งบอดี้การ์ด

ถึงอย่างนั้นเมื่อเหล่าบอดี้การ์ดยกปืนขึ้นชี้ไปยังเจเรมี่ เมเดลีนก็ดึงปืนที่เธอซ่อนไว้ที่เข็มขัดออกมาและชี้มันไปที่ขมับของเฟลิเป้ด้วยความเร็วปานสายฟ้า

สถานการณ์เปลี่ยนไปอย่างรวดเร็ว ใคร ๆ ก็คาดไม่ถึงว่าเมเดลีนจะมีปืน

เจเรมี่ก็ไม่รู้เช่นกันว่าเมเดลีนกำลังพกปืนไว้กับตัว

อย่างไรก็ตาม ท่าทางของเธอในตอนนี้ดูสง่างามเหมือนกับชายที่อยู่ตรงหน้าเธอ เธอดูมั่นใจในขณะที่ถือปืน

เจเรมี่รู้สึกท้อใจเมื่อเขาเห็นเมเดลีนเป็นแบบนี้

เขาเคยเห็นความยิ่งใหญ่ของเมเดลีนในตอนที่เธอเป็น วีล่า ควินน์ แต่เข้าไม่เคยเห็นเธอเฉียบขาดและตรงไปตรงมามากขนาดนี้มาก่อน ในตอนนี้เธอดูมีอำนาจมาก

ไม่สิ เขาควรจะพูดว่าเขาไม่เคยเห็นเช่นนี้ในตัวผู้หญิงคนไหนเลย

“ฉันบอกคุณว่าอย่าทำร้ายเขา” น้ำเสียงของเมเดลีนดูเย็นชาและเย่อหยิ่ง “ปล่อยเขาไป ถ้าไม่อย่างนั้น เราทุกคนก็ตายกันหมดที่นี่แหละ”

เฟลิเป้เม้มปากแน่น “เอวลีน เธอแน่ใจใช่ไหมว่าอยากจะทำแบบนี้?”

สายตาของเมเดลีนดูแน่วแน่ “ฉันไม่ชอบพูดซ้ำสองเหมือนกัน เฟลิเป้ ปล่อยเข้าไป”

“โอเค”

เฟลิเป้ตกลงแม้ว่าเขาไม่เต็มใจเอามาก ๆ

อย่างไรก็ตาม เขาก็คิดไม่ถึงเลยว่าเมเดลีนจะทำแบบนั้น

เขาไม่รู้ว่าเมเดลีนเตรียมการอะไรอย่างอื่นไว้อีก ดังนั้น เขาจะเสี่ยงชีวิตของเขาโดยการยั่วยุเธอไม่ได้

เมเดลีนมองไปที่เจเรมี่และสั่ง “เจเรมี่ ไปเดี๋ยวนี้ กลับไปที่เกลนเดล”

“ฉันจะไม่ทิ้งเธออยู่กับเขาตามลำพัง” เจเรมี่จับข้อมือของเธอ “ลินนี่ เราจะออกไปด้วยกัน”

เมเดลีนจ้องไปที่บาดแผลซึ่งฉีกขาดและมีเลือดไหลของเจเรมี่ก่อนที่จะผลักมือของเขาออก เธอกำปืนที่กำลังชี้ไปที่เฟลิเป้แน่น “ไปซะ! เดี๋ยวนี้!”

เจเรมี่มองใบหน้าที่เย็นชาของเธอจากด้านข้างด้วยสีหน้าที่เคร่งขรึม “ไม่จำเป็นต้องให้ผู้หญิงของผมเสียสละตัวเองเพื่อผมแบบนี้ เอวลีน ผมจะไม่ทิ้งคุณไว้ที่นี่คนเดียว”

เมเดลีนรู้สึกถึงความหนักอึ้งในหัวใจ และรู้สึกเหมือนเธอกำลังจะตายไปกับความคับข้องใจ

เขารู้ใช่ไหมว่าพวกเขาจะอยู่ด้วยกันเป็นครอบครัวอีกครั้งหลังจากที่แยกจากกันแค่ชั่วคราว?

อย่างไรก็ตาม ผู้ชายใจแคบคนนี้ซึ่งเต็มไปด้วยความหึงหวงยังคงยืนกรานที่จะพาเธอไปกับเขา

เธอมั่นใจว่าเธอสามารถปกป้องตัวเองได้

ถึงอย่างนั้นเธอก็ปไม่ได้เพราะเธอไม่สามารถทิ้งลิเลียนไว้ที่นี่ได้

“ผมให้โอกาสคุณแล้ว ในเมื่อคุณไม่อยากไป งั้นคุณก็ควรอยู่ที่นี่” จู่ ๆ เฟลิเป้ก็พูดเช่นนั้น

แววตาของเขามืดมนและจับไปที่ปืนของเมเดลีน

เมเดลีนเร็วกว่าเขาและสามารถหลบเงื้อมมือเข้าได้ จากนั้นเธอหันหลังและเดินไปที่เจเรมี่ เธอจับมือของชายคนนั้นและดึงชายที่กำลังมีเลือดไหลไปไว้ที่ข้างหลังเธออีกครั้ง เธอยกปืนขึ้นและชี้ไปที่เฟลิเป้อีกครั้งด้วยการใช้มืออีกข้างหนึ่ง

สายตาของเธอดูเฉียบคมและหยิ่งยโส มันเต็มไปด้วยความมุ่งมั่นที่กล้าหาญและความดื้อรั้น

“เฟลิเป้ ถ้าเจเรมี่ไม่สามารถเดินออกไปจากที่นี่ได้จนตลอดรอดฝั่ง งั้นไม่ว่าเราคนไหนก็จะไม่ได้ออกไปจากที่นี่แบบเป็น ๆ”