บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ - บทที่ 876
บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ บทที่ 876
เธอหันหลังด้วยความตกใจและเจอกับท่าทีที่เย็นชาของเจเรมี่
“เจ เจเรมี่…”
เธอจ้องชายคนนั้นที่กำลังเดินเข้ามาหาเธออย่างตาเหลือกตาพอง พลางปัดมือของเมเดลีนออก เธอหันหลังวิ่งขณะที่มีบางอย่างคล้องคอเธอไว้อีกครั้งในวินาทีต่อมา เมเรดิธเพิ่งจะหายใจเข้าเต็ม ๆ ได้เพียงสองครั้งในตอนที่ความรู้สึกขาดอากาศหายใจเข้าครอบงำเธออีกครั้ง
นิ้วของเจเรมี่เหมือนกับหยาดน้ำแข็งที่ซึมเข้าสู่ผิวของเธอและทำให้เมเรดิธหนาวสั่น
มันรู้สึกเหมือนกับว่าเจเรมี่กำลังจะฆ่าเธอจริง ๆ
ความโกรธหลั่งไหลออกมาจากชายคนนั้นขณะที่มือของเขากำแน่น การออกแรงของเขาก็เพียงพอที่จะทำให้แผลบนไหล่ของเขาเปิดออกอีกครั้ง ทำให้เลือดไหลออกมา
เมเดลีนรีบคว้ามือของเจเรมี่ทันที “ปล่อยเธอนะ เจเรมี่”
เธอเกลี้ยกล่อมเขาไม่ใช่เพราะเธอสงสารเมเรดิธ และไม่ใช่เพราะเธอไม่ต้องการให้เจเรมี่ถูกข้อหาฆาตรกรรมเพราะคนเช่นนี้ แต่เป็นเพราะหัวใจของเธอเจ็บปวดที่ได้เห็นบาดแผลของเขาแย่ลงไปอีก
เจเรมี่ไม่มีท่าทีจะปล่อยมือเลย เธอรู้สึกได้ว่าเจตนาในการฆ่าได้หลั่งไหลออกมาจากกระดูกของเขา
ความเคียดแค้นของเขาต่อเมเรดิธไม่ใช่สิ่งที่จะออกมาเป็นคำพูดได้
แม้แต่ความตายของเมเรดิธก็ไม่สามารถระงับความโกรธของเขาในตลอดหลายปีที่เขาและเมเดลีนสูญเสียไปได้
สายตาของเจเรมี่เริ่มคลุ้มคลั่งขณะที่เมเดลีนจับมือของเขาไว้
“ฉันก็เกลียดเธอมากเท่าที่คุณเกลียดนั่นแหละ เจเรมี่ แต่เธอไม่ใช่คนที่คู่ควรกับการถูกตั้งข้อหาฆาตรกรรมนะ คิดถึงแจ็ค คิดถึงลิเลียนสิ ครอบครัวของเรายังไม่มีโอกาสกลับมาอยู่ด้วยกันด้วยซ้ำ ปล่อยเธอไป เจเรมี่ เจเรมี่!”
ความมีเหตุผลของเจเรมี่ค่อย ๆ คืนกลับมาในทุก ๆ ครั้งที่เมเดลีนตะโกนออกมา
เขาคลายมือที่คอของเมเรดิธ ทำให้เธอล้มหมดสติอยู่บนพื้นเสียงดังตึก
เมเดลีนรู้สึกปวดใจขณะที่เธอจ้องไปยังแววตาอันแดงฉานของชายคนนั้นและนิ้วที่สั่นเทา
เธอจับมือของเจเรมี่และพบว่ามันช่างเยือกเย็น “เจเรมี่”
เจเรมี่ยังคงอยากจะฉีกเมเรดิธเป็นชิ้น ๆ แต่เขาก็ค่อย ๆ หันหน้าที่เย็นชาของเขามองไปที่
เมเดลีนขณะที่เธอเรียกชื่อเขา
เมื่อจ้องไปที่ใบหน้าราวนางฟ้าภายใต้แสงอาทิตย์ เจเรมี่ก็รู้สึกถึงหัวใจที่บีบคั้นขณะที่เขานึกถึงก่อนหน้านี้ว่าเธอทุกข์ทรมานเพราะเมเรดิธมากแค่ไหน
เขาดึงเมเดลีนเข้าสู่อ้อมแขนและกอดเธอแน่น “ผมขอโทษ ลินนี่”
เมเดลีนปลอบโยนชายที่ยังคงมีอารมณ์ปั่นป่วนว่า “คุณไม่มีอะไรต้องขอโทษฉันหรอกค่ะ ไม่มีเลย”
…
เมเรดิธถูกพากลับไปที่แก๊งของสเตเจี่ยน จอห์นสัน ฟาเบียนสาดเธอด้วยน้ำเย็นถังหนึ่งและตาของเมเรดิธก็เปิดกว้าง
“แกกล้าดียังไงถึงเอาใครบางคนไปจากมือของฉัน? แกคงอยากตายสินะ” ฟาเบียนจิกตาไปที่ลูกน้องของเขา
ชายคนหนึ่งที่อยู่ข้าง ๆ เขาเดินเข้ามาและจับที่คอเสื้อของเมเรดิธและใช้มือของเขาตบหน้าเธอ เมเรดิธเปิดปากคร่ำครวญด้วยความเจ็บปวด
“พูด แกซ่อนลิเลียนไว้ที่ไหน?” ฟาเบียนสอบสวน
เมเรดิธหัวรั้นไม่ยอมบอกทั้ง ๆ ที่โดนทำร้าย เธอยิ้มอย่างชั่วร้ายและพูดว่า “ให้เอวลีนมาเจอฉันสิ หล่อนเป็นคนเดียวที่ฉันจะบอกที่อยู่ของลิเลียนให้”
“ฉันอยู่นี่แล้ว เพราะงั้นก็พูดมา” เมเดลีนเดินเข้ามาข้างใน
เมเรดิธที่นอนคว่ำหน้าอยู่บนพื้น จ้องไปที่เมเดลีนอย่างเกรี้ยวกราด “ให้ทุกคนออกไป เราจะจบเรื่องนี้ที่นี่และเดี๋ยวนี้ เอวลีน มอนต์โกเมอรี”