บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ - บทที่ 879
บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ บทที่ 879
การกระทำของเคธี่ทำให้เฟลิเป้ตกใจสุดขีด มันเป็นสิ่งที่เมเดลีนและเจเรมี่ก็ไม่เคยคิดที่จะคาดหวังเลย
“คุณรู้ไหมว่ากำลังทำอะไรอยู่?” เฟลิเป้หันหน้าและจ้องไปที่เคธี่ที่ยืนอยู่ด้านหลังของเขา
“แน่นอนว่าฉันรู้ คุณต่างหากคือคนที่ไม่รู้” น้ำเสียงของเคธี่สงบทั้งยังเคร่งขรึมในแบบที่แสดงถึงความตั้งใจของเธอ “ปล่อยพวกเขาไป ไม่งั้นฉันจะล้างแค้นให้กับลูกสองคนของฉันที่ตายไปตอนนี้”
เฟลิเป้มีท่าทีบูดบึ้ง แต่เขาไม่ออกคำสั่ง
เคธี่กดปลายกระบอกปืนลึกลงไปถึงเนื้อของเฟลิเป้ ถ้าเธอลั่นไกในตอนนี้ กระสุนปืนจะทะลุหัวใจของเฟลิเป้
ทั้งเมเดลีนและเจเรมี่ก็คาดไม่ถึงว่าเคธี่จะอยู่ที่นี่ แต่พวกเขาก็บอกได้ว่าเธออยู่ข้างเดียวกันกับพวกเขา
“มากับเรา เคธี่” เมเดลีนไม่อยากทิ้งให้เคธี่ไว้ที่นี่เพื่ออยู่ข้าง ๆ เฟลิเป้ด้วยกลัวว่าเธอจะต้องรับโทษทัณฑ์ที่ชายคนนี้มอบให้
แต่เคธี่ก็ยิ้มจาง ๆ “ไม่เป็นไรอีวี่ เจเรมี่ พวกเธอสองคนควรจะไปซะ แต่ฉันจะอยู่ที่นี่”
แม้ว่าจะไม่เข้าใจเหตุผลว่าทำไม แต่เมเดลีนก็รู้ได้ถึงความตั้งใจในน้ำเสียงของเคธี่และรู้ว่าการเกลี้ยกล่อมต่อไปคงจะไม่มีประโยชน์
เจเรมี่หันไปมองเคธี่ก่อนที่เขาจะอุ้มลิเลียนอย่างแน่วแน่จากอ้อมแขนของเมเดลีนและจับมือของเธอ “ไปกันเถอะ ลินนี่”
เมเดลีนจ้องเคธี่อย่างกังวล แต่ไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องไป
เมื่อเมเดลีนและเจเรมี่ขึ้นรถไปพร้อมกับลิเลียนแล้ว เฟลิเป้ก็หันหลังและชิงปืนจากมือของเคธี่อย่างง่ายดาย แววตาที่มืดมนของเขาฉายแววเยือกเย็นด้วยความโกรธพร้อมกับใช้มือจับที่ลำคออันเรียวเล็กของเคธี่ “เธอไม่อยากอยู่อีกแล้วใช่ไหม?”
สายตาที่เย็นชาของเขาทิ่มแทงเคธี่เหมือนกับดาบน้ำแข็ง
เคธี่ละสายตาจากเขาด้วยแววตาที่เฉยเมย
“มองฉันสิ!” เฟลิเป้เดือดดาล
เคธี่หลับตาและไม่ขยับ
เฟลิเป้ชักปืนขึ้นมาและยิงที่พื้นอย่างคับแค้นใจก่อนที่จะคลายมือรอบ ๆ ลำคอของเคธี่ จากนั้น เขาก็หันหลังเดินจากไป
เคธี่ลืมตาแวววาวของเธอขึ้นและกลืนความเจ็บปวดทั้งหมดกลับลงท้อง
‘เกลียดฉันสิถ้าคุณต้องการ ฆ่าฉันสิถ้าคุณปรารถนา’
‘ฉันไม่ยอมให้คุณทำผิดซ้ำแล้วซ้ำอีกแบบนี้ เฟลิเป้ ฉันจะไม่ปล่อยให้คุณขุดหลุมฝังตัวเอง’
‘ฉันไม่ยอม’
เมเดลีนและเจเรมี่พาลิเลียนไปที่โรงแรมและจ้องห้องสวีทห้องหนึ่ง
ทั้งสองยังไม่มีช่วงเวลาแห่งความสงบเลยนับตั้งแต่พวกเขามาถึงที่เมืองเอฟ
ตอนนี้ เมเดลีนกำลังอาบน้ำกับลิเลียนในห้องน้ำ และในขณะเดียวกันเธอกำลังทำให้ลูกสาวเข้าใจถูกต้องเกี่ยวกับตัวตนของเจเรมี่ ขณะที่ลิเลียนกะพริบตากลม ๆ และไร้เดียงสาของเธอ เธอยังคงคิดว่าเป็นเฟลิเป้ไม่ว่าเมื่อไหร่ก็ตามที่คำว่าแดดดี้ของเธอถูกหยิบยกขึ้นมา
เมเดลีนทำได้แค่ยอมแพ้ในตอนนี้ พวกเขายังมีเวลาอีกเหลือเฟือที่จะทำให้มันถูกต้อง และเมเดลีนก็มั่นใจว่าขณะที่ลิเลียนใช้เวลากับเจเรมี่ มันจะกลายเป็นแค่เรื่องของตอนก่อนที่เธอจะเปลี่ยนวิธีเรียกเขา
หลังจากการอาบน้ำ เด็กน้อยคนนั้นก็จะโจนเข้าหาเจเรมี่ “ลิลลี่ไม่เจอคุณนานมาก ๆ คุณสุดหล่อ คุณจะเล่นกับหนูไหม?”
ในขณะที่ลิเลียนยังคงเรียกเขาว่า ‘คุณ’ เจเรมี่พบว่าเขาชอบมันเกินกว่าที่จะขอให้เธอเรียกให้ถูกต้อง
เขาอุ้มเธอขึ้นและจูบอย่างน่ารักลงบนแก้มนุ่ม ๆ ของเธอ “หนูจะชอบไหมคะ ถ้าคุณสุดหล่อคนนี้เล่นกับหนูทุกวันเลย ลิเลียน?”
“เยี่ยมไปเลย! หนูอยากจะเล่นกับแจ็คกี้ด้วย!”
“โอเค เราทั้งหมดจะเล่นด้วยกันนะ” เจเรมี่รู้สึกบีบคั้นหัวใจอย่างอธิบายไม่ได้ขณะที่เขาจ้องร่างที่น่ารักและอ่อนหวานของเธอ
“ไปอาบน้ำก่อนสิคะ เจเรมี่” เมเดลีนยื่นชุดนอนให้กับเขาขณะที่เธออุ้มลิเลียนไปที่เตียง
ในตอนที่เจเรมี่ออกจากห้องน้ำ เมเดลีนได้ทำให้เด็กน้อยคนนั้นหลับไปแล้ว และดูเหมือนว่าเธอเองจะหลับไปด้วยเช่นกัน
เจเรมี่เดินเข้าไปหาลูกสาวของเขาที่ได้เข้าสู่ห้วงนิทราและลูบแก้มเล็ก ๆ ของเธอด้วยปลายนิ้วของเขา
“แดดดี้ขอโทษนะ ลิเลียน แดดดี้ขอโทษที่ไม่ได้อยู่ตรงนั้นเพื่อหนูและแม่ของหนูในตอนที่หนูทั้งสองต้องการแดดี้มากที่สุด”
เขารู้สึกผิดและเสียใจ
ขณะที่เขานอนอยู่ข้าง ๆ เมเดลีน เขาก็ถูกย้ำเตือนว่าเขาเคยเป็นคนที่โหดร้ายมากแค่ไหน เขายกโทษให้ตัวเองไม่ได้
ในฐานะสามี เขายอมให้ผู้หญิงอีกคนทำร้ายภรรยาที่ตั้งท้องและทุกข์ทรมาน
เจเรมี่หันไปมองใบหน้าที่กำลังหลับอยู่ของเมเดลีนและค่อย ๆ ยื่นมือออกไป
เขาดึงมือกลับด้วยความเสียใจและหันหลังก่อนที่ปลายนิ้วของเขาจะได้แตะเธอ
‘คุณอาจจะให้อภัยผมนะลินนี่ แต่ผมให้อภัยตัวเองไม่ได้’
เมเดลีนลืมตาแล้วเห็นว่าเจเรมี่กำลังหันหน้าหนีจากเธอ