บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ - บทที่ 908
บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ บทที่ 908
“ฉันไม่ได้พูดเรื่องไร้สาระนะ” ลาน่าเปิดวิดีโอในแกลลอรี่โทรศัพท์ของเธอและยื่นโทรศัพท์ให้กับเจเรมี่
เนื้อหาของวิดีโอแสดงให้เห็นว่าเมเดลีนกำลังเดินเข้ามายังห้องของโรงแรมเมื่อไม่นานมานี้
เจเรมี่มองวิดีโอและฟังบทสนทนา สีหน้าของเขามีท่าทีที่ตกใจ
เมเดลีนคิดผิดว่าชายแปลกหน้าที่สวมชุดเหมือนเขาคือเขา!
เขาเข้าใจแล้วว่าทำไมเมเดลีนถึงไม่ยอมให้เขาแตะตัวเธอและเรียกเขาว่าสกปรกด้วยซ้ำ
แต่ มันเป็นแบบนี้ได้อย่างไร? เห็นได้ชัดว่าชายคนนั้นไม่ใช่เขา พวกเขาดูแตกต่างกันอย่างสิ้นเชิง นอกจากเสื้อผ้าแล้ว ไม่มีความเหมือนกันระหว่างเขากับผู้ชายคนนั้นเลย แต่เมเดลีนคิดจริง ๆ ว่าชายคนนั้นคือเขา
“ลาน่า เธอกำลังใช้อุบายอะไรอยู่? ทำไมเมเดลีนถึงเป็นแบบนี้?” เจเรมี่ตั้งคำถาม หัวใจของเขาถูกบีบคั้นไปที่ละนิ้วโดยสิ่งที่มองไม่เห็น
เขาจินตนาการได้ว่าเมเดลีนอารมณ์เสียและผิดหวังมากแค่ไหนในตอนที่เธอคิดว่าชายคนนั้นคือเขา
ลาน่าโยนถุงยาเม็ดสีชมพูเข้าไปมือของเจเรมี่ “ยาชนิดนั้นที่ทำให้ประสาทหลอนได้ ยอดเยี่ยมไปเลยใช่ไหม?”
เจเรมี่มองไปที่ยาเม็ดเล็กและยาวสีชมพูในมือของเขา จากนั้นเขาก็เอายาที่เขาพกติดตัวในกระเป๋าเสื้อของเขาซึ่งเอาไว้สำหรับเมเดลีนออกมา และพวกมันคือแบบเดียวกันจริง ๆ
การคาดเดาที่น่ากลัวเกิดขึ้นในความคิดของเจา เขากำหมัดแน่น บีบเม็ดยาในมือของเขา
กลายเป็นว่ายาที่อดัม บราวน์ จัดให้กับเมเดลีนมีผลทำให้ประสาทหลอน
อดัม บราวน์
“ฉันขอจะบอกความจริงที่โหดร้ายกับคุณนะ อดัม บราวน์ แทบจะไม่ใช่หมอ ภรรยาของคุณก็แค่หนูทดลองของเขา”
หนูทดลอง!
เมื่อคำนี้ถูกใช้กับเมเดลีน เจเรมี่ก็รู้สึกถึงความเย็นเยือก
ลาน่ายิ้มอย่างมีเลศนัย “อดัมได้ทำการทดลองกับเมเดลีนเพื่อที่จะดูว่าเธอสามารถคลอดลูกชายของเธอได้อย่างปลอดภัยไหมหลังจากที่ใช้ยาของเขา หรือว่าเธอสามารถรักษาลูกด้วยความพยายามของเธอเองได้หรือเปล่า ทุกอย่างเป็นส่วนหนึ่งของการทดลองของอดัม และพวกเขาก็ประสบความสำเร็จเป็นอย่างมาก”
สายตาเยือกเย็นของเจเรมี่ที่เป็นเหมือนกับมีดที่ทำจากน้ำแข็งจ้องมองไปยังลาน่าอย่างเดือดดาล ทันใดนั้น เขาก็ยื่นมือออกไปบีบคอของลาน่า
“ลาน่า นี่คือแผนการทั้งหมดที่เธอกำลังพูดถึงใช่ไหม? เธอคิดว่านี่จะทำให้ฉันตกหลุมรักผู้หญิงชั่ว ๆ อย่างเธอรึไง?” เจเรมี่กล่าวขณะที่บีบมือแน่นขึ้น
ลาน่าสำลักจนเธอหายไม่ออกและหน้าของเธอก็เริ่มแดง แต่ถึงกระนั้น เธอก็ยังคงยิ้ม
“เจเรมี่ วิทแมน นายคิดว่านายฆ่าฉันแบบนี้ได้งั้นเหรอ? ถ้าฉันตาย ผู้หญิงที่นายรักที่สุดจะกลายเป็นคนบ้าไปตลอดชีวิตและอยู่ในจินตนาการที่น่าสะพรึงกลัว”
เส้นเลือดปูดบนหน้าผากของเจเรมี่ เขาโยนลาน่าออกไปอย่างเป็นทุกข์
หลังของลาน่าชนกับผนังและเจ็บปวดสาหัส แต่เธอก็ยังคงยิ้ม เธอสะบัดผมสั้นสีเทาของเธอ ขณะที่แววตาของเธอเริ่มเต็มไปด้วยความต้องการเป็นเจ้าของอย่างหนักหน่วง “ธรรมะย่อมชนะอธรรมก็เป็นแค่นิยาย เจเรมี่ คุณทำอะไรฉันไม่ได้หรอก เพราะฉันรู้ทุกอย่าง”
เจเรมี่ก้มมองเธออย่างวางท่า ดวงตาของเขาดูน่ากลัวและโหดร้าย “ถ้ามีอะไรเกิดขึ้นกับเอวลีน ฉันจะทำในสิ่งที่แย่กว่าที่เธอทำได้อีก”
เขาพูดต่ออย่างเยือกเย็นว่า “ลาน่า ให้อดัมเอายาที่จะช่วยให้เธอคืนสติมาให้ฉัน ไม่งั้น ฉันจะยัดยาทั้งหมดนี่ใส่ปากของเธอเดี๋ยวนี้”
“…” ลาน่าตกใจกับแสงเยือกเย็นที่ถูกส่งมาจากส่วนลึกในแววตาของเจเรมี่ “มันไม่ยากที่เอวลีนจะคืนสติของเธอ แต่คุณต้องสัญญากับฉันอย่างหนึ่ง”
ลาน่าจ้องหน้าเจเรมี่อย่างด้วยความโลภและเดินเขาไปหาเขา “ฉันต้องการให้คุณเป็นผู้ชายของฉัน”
เจเรมี่จ้องเขม็งไปยังลาน่าอย่างเฉียบคมและแน่วแน่ “มีเพียงผู้หญิงคนเดียวในชีวิตฉันและชื่อของเธอคือ เอวลีน มอนต์โกเมอรี”
สายตาของลาน่าดูหดหู่หลังจากที่ได้ยินเช่นนี้ เธอเห็นเมเดลีนตื่นขึ้นและกำลังมองมาทางประตูผ่านหน้าต่างเล็ก ๆ ที่ประตูห้องพักผู้ป่วย ลาน่ายิ้มเยาะ ฉวยโอกาสที่เจเรมี่ไม่ทันได้ตั้งตัว ทันใดนั้นเธอก็วางมือบนไหล่ของเจเรมี่และบรรจงจรดริมฝีปากสีแดงของเธอจูบเข้ากับริมฝีปากบาง ๆ ของเขา