บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ - บทที่ 912
บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ บทที่ 912
เมื่อได้ยินคำสารภาพของเจเรมี่ เมเดลีนก็สับสนไปชั่วครู่
เห็นได้ชัดว่าเธอเห็นเขาและลาน่าในตอนนั้น…
“ลินนี่ เพื่อความปลอดภัยของคุณเอง ผมอยากจะส่งคุณไปยังเกาะที่เราเคยไปมาก่อนหน้านี้เพื่อเลี้ยงดูเด็กทารกคนนั้น ผมจะพาแจ็คและลิเลียนไปอยู่เป็นเพื่อนคุณด้วย เพื่อที่คุณจะได้ไม่โดดเดี่ยว”
เจเรมี่ได้ตัดสินใจเช่นนี้
ก่อนที่เมเดลีนจะได้คัดค้าน เขาก็จัดแจงทุกอย่างและพาเมเดลีนขึ้นเรือยอชส่วนตัวของเขาอย่างบีบบังคับในวันรุ่งขึ้น
เมเดลีนต่อต้านและอยากที่จะลงจากเรือยอชแต่ก็ถูกเจเรมี่อุ้มเข้าไปในห้องภายในเรือ เขาไม่ยอมให้เธอออกไปจนกระทั่งเรือยอชแล่นออกทะเล
เมเดลีนชำเลืองมองมหาสมุทรสีครามข้างนอกหน้าต่าง “เจเรมี่ คุณกำลังส่งฉันไปยังเกาะที่ห่างไกลเพื่อที่คุณจะได้เดทกับลาน่าอย่างที่คุณชอบใช่ไหม?”
เจเรมี่ไม่อธิบายและยอมให้เมเดลีนเข้าใจเขาผิด เขาเพียงแค่พูดอย่างอดทนว่า “ลินนี่ ไม่ว่าคุณจะคิดอะไร คุณแค่ต้องจำไว้ว่าผมจะไม่ทำอะไรที่ทำร้ายคุณ”
“เพื่อประโยชน์ของตัวฉันเองที่คุณไม่ยอมให้ฉันกินยาที่ฉันควรกินใช่ไหม?”
“ใช่ เพื่อประโยชน์ของตัวคุณเอง” ทันใดนั้น เจเรมี่ก็เสียงแผ่ว จากนั้นเสียงของสองซาลาเปาน้อยก็ดังมาจากดาดฟ้าเรือ
“ว้าว สวยมาก!” ลิลลี่มองไปที่มหาสมุทรสีครามและถอนหายใจ “พี่ รีบเรียกมัมมี้และคุณสุดหล่อมาดูสิ”
เมเดลีนก็ได้ยินเสียงของลิลลี่เช่นกัน เจเรมี่จับมือเธอแล้วพวกเขาก็เดินออกไปในวินาทีต่อมา
ลมทะเลส่งเสียงกระซิบเบา ๆ ในหูของพวกเขา ทะเลก็กระเพื่อมในที่ที่เรือยอชแล่นผ่าน
เจเรมี่เรียกเคนเข้ามาและให้เขาถ่ายรูปครอบครัวให้แก่พวกเขา
เมเดลีนเองก็ยิ้มให้กล้องเพื่อเห็นแก่เด็ก ๆ ทั้งสองด้วยเช่นกัน
ภาพที่อบอุ่นของครอบครัวนี้ถูกเห็นโดยกล้องส่องทางไกลคู่หนึ่งจากระยะไกล
ลาน่าสูบบุหรี่ สายตาของเธอดูเกรี้ยวกราด “จัดการหล่อนซะ”
สไนเปอร์ข้างเธอยิงกระสุนไปยังเป้าหมายอย่างเชื่อฟัง
เจเรมี่ที่กำลังมองเมเดลีนซึ่งกำลังเล่นกับลูก ๆ ทั้งสองในตอนที่เขาสัมผัสได้ถึงบางอย่างแปลก ๆ
เขาเงยหน้าขึ้นและมองกลับหลัง จู่ ๆ ท่าทีของเขาก็เปลี่ยนไป
ก่อนที่เขาจะได้อธิบายและเตือนเมเดลีน เขาก็วิ่งไปหาเธอและกอดเธอแน่นจากข้างหลัง
เมเดลีนไม่รู้ว่าทำไมจู่ ๆ เจเรมี่ก็กอดเธอ แต่เธอก็ได้ยินเขาทำเสียงอู้อี้ข้างหู
เธอหันหน้าไปด้วยความงุนงงและเห็นคิ้วของเจเรมี่ขมวดอยู่ แต่เขาก็ยังคงมองเธอด้วยสายตาที่อ่อนโยน
“คุณเป็นอะไร?” เมเดลีนมองเขาอย่างสงสัยในตอนที่เธอเห็นรอยสีแดงขนาดใหญ่ที่หลังของเขา
เมเดลีนลุกขึ้นในทันที หน้าของเธอดูตกใจกลัว “เจเรมี่ เกิดอะไรขึ้น?!”
ลาน่าเห็นภาพนี้ผ่านกล้องส่องทางไกล เธอออกคำสั่งอีกครั้งด้วยความไม่พอใจ “ยิงต่อไปจนกว่าจะโดนหล่อน”
สไนเปอร์คนนั้นเชื่อฟังและยิงอีกครั้ง
เจเรมี่รู้สึกได้ถึงอันตรายและใช้ตัวของเขาขวางกระสุนเพื่อเมเดลีนอีกครั้ง
เจเรมี่ถูกยิงที่ขา และแววตาของเมเดลีนก็ถูกแปดเปื้อนไปด้วยเลือดสด
“เจเรมี่!” เธอร้องเสียงดัง
แจ็คสันรีบยกมือขึ้นปิดตาของลิเลียนในขณะที่ปลอบเธออย่างอ่อนโยน “ไม่ต้องกลัวนะ ไม่ต้องกลัว”
เจเรมี่กอดไหล่ของเมเดลีนด้วยความเจ็บปวดและกลับไปที่ห้อง
เคนรีบเร่งความเร็วเรือยอชหลังจากที่สังเกตเห็นบางอย่างผิดปกติ
อย่างไรก็ตาม กระสุนนัดแล้วนัดเล่าก็ยิงโดนเรือยอช ทันใดนั้น เรือยอชก็เริ่มมีควันและน้ำมันรั่ว แสดงให้เห็นสัญญานของการใกล้จะระเบิด
เคนรีบรายงานต่อเจเรมี่ “คุณวิทแมนครับ เรือยอชกำลังจะระเบิดแล้ว”
สายตาของเจเรมี่มืดมน แม้การสูญเสียเลือดมากจะทำให้ลมหายใจเขาแผ่วลงเรื่อย ๆ น้ำเสียงของเขาก็ยังคงแข็งแกร่งและดุดัน “พาลินนี่กับลูก ๆ สองคนไปที่แพชูชีพ เร็วสิ!”
อย่างไรก็ตาม เมเดลีนกลับไม่ฟังคำพูดของเขา เธอหยิบกล่องยาเล็ก ๆ และวิ่งไปอยู่ข้าง ๆ เจเรมี่เพื่อทำแผลให้เขา
“ลินนี่ รีบพาเด็ก ๆ ไป!” เจเรมี่ผลักเธอด้วยความพยายามอย่างหนัก แต่สายตาของเขากลับเต็มไปด้วยความไม่เต็มใจ “ไปซะ ลินนี่ ตราบใดที่คุณปลอดภัย ผมจะรู้สึกสบายใจ”
“ฉันจะไม่ไป! อย่ามาบอกฉันว่าต้องทำอะไร เจเรมี่!” เมเดลีนตะคอกพลางกระซิบกับชายคนนั้นทั้งน้ำตา เธอหันหน้าไปและตะโกนไปยังเคนว่า “พาแจ็คกับลิเลียนออกไปเดี๋ยวนี้! ไป!”