บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ - บทที่ 970
บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ บทที่ 970
เมเดลีนมองชายหนุ่มที่กำลังยิ้มแย้มอย่างประหลาดใจ “คุณเพิ่งจะพูดว่าฉันช่วยคุณเหรอคะ คุณโจนส์?”
ไรอันชะงักไปเมื่อได้ยินเช่นนั้น จากนั้นเขาก็พยักหน้า
“ผมไม่รู้ว่าคุณจำเรื่องนี้ได้ไหม” ไรอันประคองเหรียญอันหนึ่งไว้ระหว่างนิ้วของเขา
เมเดลีนส่ายหน้าปฏิเสธ “ไม่ค่ะ”
“ถ้างั้นคุณคงลืมไปแล้วจริง ๆ” ไรอันหัวเราะกลับเกลื่อนความผิดหวัง ขณะที่เขากำลังจะอธิบายคุณนายโจนส์ก็เดินเข้ามา
เมื่อเปรียบกับทัศนคติที่แข็งกร้าวในวันนั้นแล้วเธอดูเป็นมิตรและเข้าถึงได้ง่ายกว่ามากในครั้งนี้
“ฉันได้ยินเกี่ยวกับเรื่องที่เกิดขึ้นกับบ้านของคุณแล้วคุณมอนต์โกเมอรี ถ้าหากคุณยังไม่มีที่ไปในตอนนี้ คุณสามารถอยู่ที่ห้องพักแขกของเราได้ ฉันเสียใจกับเรื่องที่เคยเกิดขึ้นในตอนนั้นและฉันหวังว่าคุณจะไม่ถือสาอีก”
เมเดลีนวางถ้วยชาลงแล้วลุกขึ้นจากเตียง “ขอบคุณสำหรับความมีน้ำใจของคุณค่ะคุณนายโจนส์ มันเป็นเพียงเรื่องเข้าใจผิด ดังนั้นฉันจะไม่ถือสามันอีกค่ะ”
เธอดูเวลาและตระหนักว่านี่คือเช้าวันใหม่แล้ว
“ฉันต้องไปแล้ว ขอบคุณนะคะคุณโจนส์”
“คุณไม่จำเป็นต้องรีบร้อนขนาดนั้น อยู่อาบน้ำและทานอาหารเช้าก่อน ผมจะไปส่งคุณที่ไหนก็ตามที่คุณจะไปหลังจากนั้น” ไรอันสุภาพอย่างที่สุด
เมเดลีนคิดว่าคงไม่เหมาะนักหากเธอจะออกไปทั้งอย่างนี้ ดังนั้นเธอจึงรับข้อเสนอของไรอัน
หลังจากทำความสะอาดตัวเองแล้วเธอก็เปลี่ยนเป็นเสื้อผ้าที่ไรอันสั่งให้สาวใช้นำมาให้ จากนั้นจึงลงไปที่ชั้นล่าง
หลังจากรับประทานอาหารเช้า เธอก็ขึ้นรถของไรอันและมาถึงหน้าบริษัทวิทแมน คอร์เปอเรชั่น
เมเดลีนกล่าวขอบคุณไรอันก่อนจะเดินไปที่ประตูหน้า อย่างไรก็ตาม มีน้ำเสียงโกรธเกรี้ยวเรียกเธอจากด้านหลังทันที “เอวลีน มอนต์โกเมอรี!”
เมเดลีนหยุดเดินและเห็นนาโอมิพุ่งเข้ามาหาด้วยสีหน้ามาดร้าย
“เธอยั่วยวนไรย์แล้วสินะ!” นาโอมิชี้ไปที่เสื้อผ้าของเมเดลีนอย่างโกรธจัด “นี่คือเสื้อผ้าที่ฉันอยากได้! ไรอันสั่งให้ฉันทางออนไลน์แล้วตอนนี้มันมาอยู่บนตัวเธอ!”
นาโอมิโกรธมากขึ้นเรื่อย ๆ ขณะที่เธอพูด มีทั้งความอิจฉาและเกลียดชังในแววตาของเธอ
“คืนก่อนฉันเห็นเขาอุ้มเธอเข้าไปในบ้านและเธอเพิ่งจะออกมาตอนเช้า เอวลีน เธอกล้าพูดได้ยังไงว่าเป็นพวกหนังสือพิมพ์และปาปารัสซี่ที่กุข่าวลือเรื่องเธอ? ในเมื่อเธอและไรอันเป็นชู้กันจริง!”
มันเป็นเวลาเข้างาน มีพนักงานมากมายและคนที่สัญจรไปมาต่างมองมายังทั้งคู่เมื่อเห็นว่ามีเรื่องเกิดขึ้น
นาโอมิกอดอก “นี่คือสาวสังคมอันดับหนึ่งแห่งเกลนเดล เอวลีน มอนต์โกเมอรี นับจากที่สามีของเธอเสียชีวิตเธอก็มายั่วยวนคู่หมั้นของฉัน ช่างเป็นคุณโสเภณีใจโลเล”
“หุบปากนะ!”
ไรอันลงจากรถแล้วรีบวิ่งไปหยุดนาโอมิจากการใส่ร้ายเมเดลีน
“นาโอมิ ผมเลิกกับคุณแล้ว นอกจากนั้นคุณนายวิทแมนและผมยังเป็นแค่เพื่อนกัน ดังนั้นอย่าพูดเรื่องไร้สาระอีกเลย”
นาโอมิโกรธจัด “ไรย์ ฉันกับคุณคบกันมาสองปีคุณกลับทำกับฉันแบบนี้เพราะยัยผู้หญิงใจโลเลนี่เหรอ?”
“ไรอัน คุณเอาแต่ปกป้องเอวลีน มันยากมากที่คนอื่นจะไม่เข้าใจพวกคุณทั้งคู่ผิด” เสียงของลาน่าดังขึ้น
เมเดลีนมองไปยังผู้ชายซึ่งอยู่ข้างกายลาน่าแล้วกำหมัดแน่น
ลาน่าหัวเราะขณะรู้สึกพึงใจต่อตัวเอง เธอมองผู้คนรายรอบและยืนเผชิญหน้าเมเดลีน “เอวลีน นาโอมิและฉันอยู่ที่นี่แล้ว ได้เวลาที่เธอต้องคุกเข่าแล้วขอโทษพวกเรา”
“อะไรนะ? คุกเข่าและขอโทษ?” ฝูงชนแทบบ้าคลั่งเมื่อได้ฟัง
“ผู้หญิงคนนี้เป็นใคร? เธอกล้าดีอะไรมาบอกให้คุณนายวิทแมนขอโทษเธอ?”
ลาน่าเหยียดริมฝีปากสีแดงสดของตัวเองแล้วยิ้มผยอง “พวกคุณไม่จำเป็นต้องรู้ว่าฉันคือใคร แค่รู้เอาไว้ก็พอว่าฉันคือคนที่คนอื่นต้องคุกเข่าให้แล้วร้องขอการให้อภัย พวกคุณจงดู”
นาโอมิประหลาดใจเมื่อได้ยินเช่นนั้น
ลาน่าเดินมาเบื้องหน้าเมเดลีน “เอวลีน เธอกำลังรออะไรล่ะ? บางทีเธอคงอยากเห็นเจเรมี่ลงมือกับลูกชายของเธอใช่ไหม? ถ้าเธออยากให้ลูกชายไปพบพ่อแม่เธอในนรกล่ะก็เชิญยืนบื้อให้พอ!”
ลาน่าข่มขู่ หลังจากพูดเช่นนั้นเธอก็หันหลังจะจากไป
เมเดลีนเอื้อมมือคว้าข้อมือของลาน่าไว้อย่างรวดเร็ว “เธอพูดถูก คนอื่นจะต้องคุกเข่าให้แล้วขอโทษ แต่คนนั้นไม่ใช่ฉัน มันเป็นเธอ!”