ประธานหยิ่งยโสของฉัน - ตอนที่ 1053
บทที่ 1053 กระสุนสามนัด
ใช่ เหตุผลนี้เพียงพอแล้ว
ดังนั้นจะบอกว่า หลงเซียวไปพบMerrickก่อน ไม่ว่าใช้วิธีการอะไร เขาโน้มน้าวMerrickได้สำเร็จ ทิ่มตรงจุดสำคัญของMerrick
ดังนั้นถึงได้เกิดการพลิกล็อคครั้งใหญ่
สำหรับMAX สถานการณ์ค่อนข้างจะจัดการยากแล้ว
ลั่วหานยิ้มเล็กน้อย “MAX ต่อไป พวกเราตั้งตารอดูพร้อมกัน”
MAXไม่ได้พูดอะไร แต่เปิดคอมพิวเตอร์ที่อยู่บนโต๊ะแทน นิ้วมือพิมพ์ใส่รหัสด้วยความรวดเร็ว อีกสักครู่จะปรากฏอะไรออกมา เขายังไม่รู้
Merrickคิดไม่ถึงว่าจะเลือกประนีประนอมไวขนาดนี้ ทำให้จังหวะของเกมเพิ่มความเร็วแล้ว แต่MAXไม่ได้รู้สึกถึงความสุขอย่างที่คาดการณ์เอาไว้
คนที่ก่อให้เกิดทุกสิ่งทุกอย่างคิดไม่ถึงว่าจะคือหลงเซียว บ้าจริง！
เพียงแต่…เหอะๆ หลงเซียว แกเป็นตัวอย่างที่ดีอย่างที่คิดเอาไว้จริงๆ
ในเวลานี้ ฝีก้าวของพ่อบ้านก็เดินเข้ามาอย่างสงบนิ่งทั้งยังรวดเร็วเป็นอย่างมาก
โน้มตัวก้มศีรษะลงเอ่ย “BOSS คุณหลงมาถึงแล้ว”
ลั่วหานใบหน้าเปล่งประกาย ดวงตาทั้งสองข้างของเธอสดใสสวยงาม ในที่สุดก็มาแล้ว！ในที่สุดก็รอจนได้พบกับเขา！
ใบหน้าที่อยู่ด้านหลังหน้ากากของMAXมืดมน เอ่ยขึ้นอย่างไม่สบอารมณ์ว่า “ให้เขาเข้ามา”
เดิมทีเขาคิดจะสกัดกั้นหลงเซียวเอาไว้ระหว่างทางผ่านวิธีหลอกล่อขัดขวางการสอดแนม ให้เขาได้รับความเจ็บปวดเล็กน้อยค่อยเข้ามา ระหว่างทางถูกโทรศัพท์ของMerrickขัดจังหวะ ปล่อยหลงเซียวไปเลย
บ้าจริง！
คนๆนี้ทำไมทุกครั้งต่างก็ทำให้เขารับมือไม่ทัน
ลั่วหานพิงไปบนพนักเก้าอี้ หยิบเอาปากกาเซ็นชื่อโลหะรุ่นลิมิเต็ดของแบรนด์อิตาลีแบรนด์หนึ่งมาเล่นไว้ในมืออย่างสงบเยือกเย็น ปากกาเซ็นชื่อที่หนักอึ้งจากมือซ้ายย้ายไปยังมือขวา ในระหว่างที่ไหลเวียนส่องสะท้อนแสงอาทิตย์เส้นเล็กๆออกมา
ผู้ชายของเธอบางทีอาจจะไม่ได้เหยียบเมฆเจ็ดสี ไม่ได้ขี่ม้าขาว และก็ไม่ใช่เจ้าชายอย่างที่ใครเขาพูดกัน แต่ว่าผู้ชายของเธอจะต้องหาเจอวิธีการในความลำบากนับหมื่น ข้ามน้ำข้ามประเทศ เอาชนะความยากลำบาก ฝ่าวงล้อมที่หนาแน่นออกมา เดินมาถึงที่ด้านหน้าของเธอด้วยความสงบนิ่งสง่างามได้อย่างแน่นอน
เธอเชื่อ เขาจะต้องทำได้อย่างแน่นอน
…
เงาร่างที่ออร่าแผ่กระจายกว้างของหลงเซียวยืนอยู่ที่ห้องโถงใหญ่ในวิลล่าของMAX เงาร่างสีดำที่ไม่ต้องมีการเคลื่อนไหวใดๆก็ทำให้คนรับใช้และพ่อบ้านภายในวิลล่าไม่กล้าทำลายออร่าของเขาตามอำเภอใจ
ได้ยินเสียงที่หน้าประตูลิฟต์ ดวงตาที่ล้ำลึกของหลงเซียวมองเข้าไป เห็นMAXค้ำไม้เท้าเดินออกมาเพียงแค่คนเดียว
ลั่วลั่วคงจะถูกขังอยู่ภายในห้องสักห้อง
ทางที่ดีที่สุดให้เขารับประกันอย่างมั่นใจว่าลั่วลั่วปลอดภัยไร้อันตราย ไม่เช่นนั้นวิลล่าหลังนี้จะถูกทำลายราบ！
“หลงเซียว พวกเราพบกันอีกแล้ว”
เผชิญหน้ากับรอยยิ้มที่ไม่จริงใจของMAX ปฏิกิริยาตอบสนองของหลงเซียวนิ่งเฉยถึงขีดสุด “ภรรยาของผมล่ะ?”
“ภรรยาของคุณ? คุณยังกังวลว่าผมต้อนรับแขกไม่ทั่วถึงทำให้เธอได้รับความไม่เป็นธรรมหรอ? ไม่มีทาง” MAXอ้อมค้อมกับหลงเซียว
หลงเซียวมือข้างหนึ่งวางอยู่ในกระเป๋ากางเกง แผ่นหลังที่ตั้งตรงกับใบหน้าที่เย็นชาต่างก็คือความไม่แยแสที่มีต่อMAX “ดูเหมือนคุณคิดจะใช้ภรรยาของผมเป็นเบี้ยต่อรอง บีบบังคับให้ผมร่วมมือกับคุณ”
ที่เขาพูดไม่ใช่ประโยคคำถามเลยแม้แต่น้อย แต่คือประโยคบอกเล่าที่เป็นความจริง
MAXนั่งลงบนโซฟาตัวหนึ่งที่อยู่ใกล้มากที่สุด “ดังนั้นล่ะ? บอกคำตอบของคุณกับผม”
“เหอะๆ” หลงเซียวหัวเราะเบาๆราวกับลมหนาวก็ไม่ปานออกมาสองที “เงื่อนไขผมพูดเอาไว้อย่างเข้าใจดีมาก ธุรกรรมการเงิน ก็เท่านั้นเอง”
จุดยืนของเขาไม่มีทางเปลี่ยน
ในเมื่อเขามาแล้ว ก็ไม่มีทางให้MAXขึ้นนำได้ ไม่เช่นกันเขาไปหาMerrickก่อน ไม่ใช่เรื่องที่เกินความจำเป็นหรอกหรอ
มือทั้งสองข้างของMAXวนไปมาอยู่ที่ด้านบนสุดของไม้เท้า “หลงเซียว คุณแบบนี้น่าเบื่อมากจริงๆ ยังจะทำร้ายภรรยาของคุณให้ถึงแก่ความตาย คุณรู้ ผมคนนี้สามารถทำทุกวิถีทางเพื่อให้ได้บรรลุผลมาโดยตลอด ฆ่าคน…ยากมากเลยหรอ?”
คิ้วของหลงเซียวขมวดเข้าหากันเล็กน้อยด้วยรัศมีที่เล็กมาก “คุณยิ่งควรจะรู้ น้ำหนักของภรรยาผมที่อยู่ในใจของผม สำคัญยิ่งกว่าชีวิตของผมเองเสียอีก
ความหมายนี้ก็คือบอกกับเขาว่า เอาชีวิตของลั่วหานมาบีบบังคับ เขาตายแน่！
MAXกดรีโมทอัจฉริยะทีหนึ่งอย่างไม่รีบร้อน ทันใดนั้น บนภาพก็ปรากฏห้องว่างปิดสนิทที่มืดสลัวแห่งหนึ่ง ทั่วทั้งห้องราวกับคุก มีเพียงแค่แหล่งกำเนิดแสงเส้นหนึ่งยิงตรงลงมาจากด้านบนศีรษะ ส่องคนที่นั่งอยู่บนเก้าอี้ตรงกลางจนสีหน้าซีดเผือด！
คนที่ถูกพลิกข้อมือมัดอยู่บนเก้าอี้ ก็คือลั่วหาน！
บนศีรษะของเธอมีผ้าพันแผล ปากถูกติดด้วยเทปที่หนา ร่างที่เรียวบางถูกตรึงอยู่บนเก้าอี้ เท้าทั้งสองข้างมัดไว้ด้วยเชือก ทั้งสี่ด้านว่างเปล่ามืดมิดไร้ที่สิ้นสุด มีเพียงเธอที่อยู่ในสภาพที่น่าตกใจภายในพื้นที่เล็กๆสีขาวนั่น
ในวินาทีที่มองเห็นภาพนั้น ดวงตาที่ล้ำลึกของหลงเซียวแผ่รังสีที่แหลมคมออกมา！
ขวับ！
มือใหญ่คว้าไปบนลำคอของMAXราวกับพายุลมกรดก็ไม่ปาน ความรวดเร็วอยู่ภายในระหว่างที่กระพริบตาเท่านั้น！
MAXไม่ทันได้ตั้งตัว ร่างกายถอยไปทางด้านหลัง“ปึ้ง”กระแทกเข้ากับพนักโซฟา ถูกบีบจนไออกมาอย่างรุนแรง
แกร็ก！
แกร็ก！
ในขณะเดียวกับที่MAXถูกล็อกคอนั้น มือสังหารที่ซ่อนตัวเอาไว้อย่างดีตั้งนานแล้วภายในวิลล่าทยอยกันลั่นไก ปากกระบอกปืนสีดำขลับสิบกว่ากระบอกเล็งอย่างแม่นยำมาที่ศีรษะของหลงเซียวจากทุกทิศทาง แสงเลเซอร์อินฟาเรดสีแดงทำสัญลักษณ์ล็อกเป้าไว้ยังตรงกลางระหว่างหัวคิ้วของเขา ขอเพียงแค่ส่งกระสุนออกมาเขาก็จะถูกยิงตาย
หลงเซียวกัดฟันเหล็กด้วยความโกรธ กล้ามเนื้อส่วนใบหน้าดุร้ายน่ากลัว โมโหจนคิ้วทั้งสองข้างขมวดเข้าหากันแน่น “แกรนหาที่ตาย！”
“แค่ก！แค่ก！” MAXไออย่างรุนแรงสองที กลับไม่รีบร้อนที่จะขัดขืน แต่ใช้ดวงตาที่อดกลั้นจนแดงก่ำจ้องหลงเซียว ถึงขั้นกำลังหัวเราะ “หลงเซียว แม้ว่าแกจะหาเจอมาถึงที่นี่ แต่หากแกฆ่าฉัน ก็จะหาเมียของแกไม่เจอไปตลอดกาล ตอนนี้แกลงมือเลยก็ได้ แต่ตอนที่ฉันตาย ภรรยาของแกก็จะไม่มีชีวิตเช่นเดียวกัน และแก…”
เขาพยายามเคลื่อนย้ายลูกตา “ก็จะตายอยู่ที่นี่เช่นเดียวกัน”
นิ้วมือที่ข้อกระดูกชัดเจนของหลงเซียวออกแรงเพิ่มขึ้นอีกครั้ง “งั้นก็ตายด้วยกัน”
MAXหัวเราะเสียงแหลมออกมาอย่างยากลำบากจากในลำคอ “ดีสิ ชีวิตพวกแกสองคนเป็นเพื่อนฉันคนเดียว คุ้มแล้ว อีกทั้ง หลังจากนี้อีกครึ่งชั่วโมงMerrickก็จะเคลียร์ทุกอย่างในปีนั้น ต่อให้ฉันตาย ก็ตายอย่างมีความหมาย”
ไร้ยางอาย！
“ปล่อยเธอ”
เรื่องอื่นๆเขาต่างก็สามารถเสี่ยงอันตรายเพราะเข้าตาจนได้ แต่ลั่วหานไม่ได้
ดังนั้นหลงเซียวจึงปล่อยลำคอของMAXออก ตรงที่เคยมีนิ้วมือจิกเข้าไปมีรอยแดงก่ำอย่างเห็นได้ชัดสองรอย
MAXกลับเหมือนไม่มีประสาทรับรู้ความเจ็บปวดยังไงอย่างงั้น “ปล่อยเธอแน่นอนว่าได้ ง่ายมาก ร่วมมือกับฉัน พวกเรากลายเป็นพันธมิตร ควรทำยังไง ควรทำอะไร ฉันก็ไม่ย้ำอีกต่อไปแล้ว”
หลงเซียวฝืนระงับความโกรธที่ทรวงอกลง มองข้ามปืนที่บีบตัวเองเหล่านั้น “Merrickยอมรับทุกสิ่งทุกอย่าง ที่แกสูญเสียไปก็จะกลับคืนมาทั้งหมด ธุรกิจที่อยู่ในมือของแกไม่จำเป็นต้องทำต่อไป”
“ไม่ๆๆ ไม่เหมือนกัน ความรู้สึกมีความสุขในการทำธุรกิจรู้สึกได้ไม่ถึงในสถานที่อื่น แกคิด ตะลอนอยู่ในขอบของกฎหมาย ให้ตำรวจที่โง่เง่าเหล่านั้นตามจับอย่างบ้าคลั่ง มีความสุขมากใช่หรือเปล่า?”
หลงเซียวโค้งมุมริมฝีปากขึ้นเล็กน้อย “ฟังดูแล้วไม่เลว”
“แน่นอนว่าไม่เลว！พวกเราจับมือกัน แกช่วยฉันทำเงิน ฉันช่วยแกกำจัดกลุ่มมาเฟีย ต่อไปพวกเราก็สามารถครอบครองโลกทั้งใบแต่เพียงผู้เดียว ผู้ชายควรจะขึ้นไปถึงจุดสูงสุด ยืนอยู่บนตำแหน่งที่สูงที่สุด นั่นถึงเรียกว่าผู้ชนะ”
MAXวาดภาพพิมพ์เขียวที่งดงามแห่งอนาคตด้วยท่าทีจินตนาการอย่างเต็มที่ ขอเพียงแค่หลงเซียวรับปากเขา โลกทั้งใบก็คือของพวกเขา
หลงเซียวพยักหน้าอย่างเห็นด้วย “คือMAXจริงๆ ความทะเยอทะยานสูง มีความกล้าหาญเป็นอย่างยิ่ง”
MAXลูบคอที่ถูกบีบจนแดงของตนเองอย่างพึงพอใจ โค้งมุมริมฝีปากขึ้นด้วยความยินดี “ฉันเชื่อว่าแกเป็นคนฉลาด แกจะต้องทำการเลือกที่ดีที่สุดมีสติปัญญาที่สุดออกมาอย่างแน่นอน”
ริมฝีปากบางที่แหลมคมเซ็กซี่ของหลงเซียวยกสูงขึ้นมาอย่างเบาบางมาก “ใช่สิ ทางเลือกที่ดีที่สุด พวกเรากวาดราบทั้งกลุ่มมาเฟียด้วยกัน ฉันอยู่ที่แจ้ง แกอยู่ที่ลับ พวกเราจับมือกัน จะต้องทำคะแนนที่งดงามยิ่งกว่าพ่อของฉันในปีนั้นออกมาอย่างแน่นอน”
MAXมองกลับมาอย่างช้าๆ “ใช่แล้ว แกมีความสามารถยิ่งกว่าพ่อของแก สายตาของฉันไม่เคยผิดมาก่อน ฉันรอมาสามสิบปี ในที่สุดก็รอจนได้พบกับอัจฉริยะที่เหนือกว่ามู่เส้าเอิน”
หลงเซียวเดินเล่นในห้องรับแขกอย่างเอื่อยเฉื่อย ลักษณะท่าทางนั้นราวกับนักวิชาการที่สูงสง่ากำลังเดินเล่นอย่างผ่อนคลายอยู่ในสวนใหญ่ สายตาที่เหลือเหลือบมองมือสังหารคนหนึ่งที่อยู่ใกล้ที่สุด วางแผนอะไรอยู่ “แผนงานที่พ่อของฉันไม่สามารถช่วยแกทำสำเร็จ ฉันมีความมั่นใจช่วยแกทำสำเร็จ แกพูดถูก นี่คือทางเลือกที่ดีที่สุดของแก…”
คำพูดยังไม่ทันจบ หลงเซียวหมุนตัวฟึ่บ！
สิ่งที่ตามมาหลังจากลมที่รวดเร็วและรุนแรงพัดผ่านทางข้างลำตัว มือข้างหนึ่งของเขากวาดไป แย่งชิงปืนมาจากมือสังหารอย่างชัดเจนตรงไปตรงมา！
ในระหว่างที่มือสังหารยังไม่ทันมีปฏิกิริยาตอบสนองกลับคืนมานั้น ปืนที่อยู่ในมือของหลงเซียวเล็งแม่นไปยังหน้าจอใหญ่ที่อยู่บนกำแพงด้วยความรวดเร็ว…
ปัง！ปัง！ปัง！
กระสุนสามนัดพุ่งยิงอย่างเต็มแรงไปในทิศทางเดียวกัน！