ประธานหยิ่งยโสของฉัน - ตอนที่ 1089
บทที่ 1089 ในท้องมีลูกน้อย
“เจ้านายครับ อาหย่งลงมือ…ผมไม่กล้ารับปากว่าเขาจะมีชีวิตรอด ในระยะหลังมานี้ข้างกายเขามีอิสซาอยู่ด้วย ถึงจะไม่ตาย ก็คงถลกหนังกันเลยทีเดียว”
จี้ตงหมิงไม่รับประกันแทนจางหย่ง
ความแค้นที่มีบวกกับความแค้นใหม่ อาจทำให้เขาพลั้งมือ
“ตายแล้วก็ไม่เป็นไร เขาแค่ตัวละครประกอบ”
จางหย่งอดทนอดกลั้นมาหลายปี ระเบิดออกมา ถ้าทนได้ก็เป็นการฝึกเขา ทนไม่ได้ก็สิทธิ์ของเขา
หลงเซียวเข้าใจ
ก๊อก ก๊อก
ประตูถูกเคาะขึ้นสองครั้ง
“เข้ามา”
หลงเซียวและจี้ตงหมิงจบบทสนทนาเมื่อสักครู่ แอนดี้เข้ามายื่นแฟ้มเอกสารให้ “ท่านประธานคะ ฝ่ายการเงินกำลังตรวจสอบสิ้นปี แยกบัญชีตรวจสอบคงต้องใช้เวลาเกือบครึ่งเดือนถึงจะเสร็จ นี่เป็นแผนงานของฝ่ายการเงิน คุณช่วยเซ็นให้ด้วยนะคะ”
ถึงช่วงเวลายุ่งยากแห่งปีอีกแล้วสินะ งานหนักและช่วงเวลาที่ต้องทำงานล่วงเวลาของฝ่ายการเงินมาถึงแล้ว
หลงเซียวดูคร่าวๆ เซ็นชื่อลงไป
แอนดี้รับเอกสารคืนมา ยังไม่ออกไป “ท่านประธานคะ ฉันอยากเป็นตัวแทนถามสักคำถามค่ะ”
หลงเซียวปิดปากกา “อะไรครับ”
แอนดี้มองจี้ตงหมิง อีกคนไม่รู้ว่าเธอจะถามอะไร แต่สายตาแบบนี้บอกให้เขาออกไปก่อน
แต่เจ้านายไม่ได้บอกนี่ จะฟังคำพูดเมีย หรือว่ารอคำสั่งจากเจ้านายดี
หลงเซียวราวกับตั้งใจ ไม่ได้ให้จี้ตงหมิงออกไปก่อน
“ท่านประธานคะ ครั้งที่แล้วคุณตกรางวัลใหญ่เป็นรถสิบห้าคันให้ฝ่ายเทคนิค ทำให้ทุกคนสนใจ ดังนั้นปลายปีนี้ ทุกคนอยากรู้ว่าคุณจะให้รางวัลอะไรคะ”
แอนดี้เป็นตัวแทนเข้ามาถาม ถ้าเธอไม่ได้คำตอบไป กลับไปคงถูกเพื่อนร่วมงานโจมตีแน่
จี้ตงหมิงดวงตาวาววับ ภรรยาถามได้ตรงใจเขาจริงๆ
ฝั่งของเขาก็มีคนอยากรู้เช่นกัน แต่จี้ตงหมิงยังไม่ทันมีโอกาสได้ถาม
“คุณคิดว่าไงล่ะ” หลงเซียวยังไม่ได้กำหนดรางวัลสิ้นปีนี้ ปีนี้อาจจะทำให้มันพิเศษหน่อย
แอนดี้และจี้ตงหมิงมองหน้ากัน
ในฐานะผู้ช่วยและเลขาอันดับหนึ่งของหลงเซียว เรื่องสำคัญแบบนี้ปกติต้องมีพวกเขาคอยร่วมถกปัญหา
“ท่านประธานให้รางวัลใหญ่หน่อย ถ้าให้เงินเลย เราอาจจะกำหนดตามKPIและประวัติการทำงานของแต่ละคน แต่ถ้าเป็นอย่างอื่น เราจะต้องตรวจสอบอย่างละเอียดอีกทีค่ะ”
แอนดี้เหรอจะกล้าออกความคิดเห็น เรื่องใหญ่ขนาดนี้ สุดท้ายก็ต้องฟังความคิดเห็นของเจ้านาย
หลงเซียวมองจี้ตงหมิง
“เจ้านายครับ ปีนี้MBKคว้าโครงการใหญ่ๆมากมาย ทะลุเป้าหมายที่ตั้งไว้ไปมากเลยทีเดียว ทุกฝ่ายต่างก็ทำเต็มที่ ดังนั้นผมขอเสนอให้เพิ่มโบนัสครับ เมื่อครบรอบมาถึงสิ้นปี พนักงานของMBKจะได้จับจ่ายได้อย่าเต็มที่มีกำลังใจ ถ้าอยากเก็บคนที่ทำงานคล่องแคล่ว เงินก็ไม่ควรขาดครับ”
จี้ตงหมิงเป็นคนทำงาน แน่นอนว่าเข้าใจพนักงานเป็นอย่างดี ทุกคนต้องใช้เงิน ต่างก็ไม่ใช่อิ่มทิพย์ทั้งนั้น
หลงเซียวพยักหน้า “อืม เงินไม่ขาดอยู่แล้ว แต่เงินสดมันเป็นพื้นฐานอยู่แล้ว หาอะไรเพิ่มอีกหน่อย พวกคุณกำหนดเลย กำหนดแล้วเอามาให้ผมดู”
แอนดี้รู้สึกยินดีอยู่ในใจ ใบหน้าไม่แสดงออก “เข้าใจแล้วค่ะท่านประธาน ฉันจะไปจัดการเดี๋ยวนี้เลยค่ะ”
แอนดี้ออกจากห้องทำงานไป จี้ตงหมิงเห็นว่าเจ้านายกำลังยิ้ม
ยังไงล่ะ ปกติเจ้านายยิ้มแล้วหล่อมาก วันนี้รอยยิ้มค่อนข้าง…เข้าใจยาก
“อาหมิง เคยสำรวจพนักงานโสดในบริษัทเราหรือเปล่า” หลงเซียวถามเหมือนเป็นคำถามปกติทั่วไป
“เคยสำรวจครับ สถิติอยู่ที่5.6：4.4 ผู้ชายโสดค่อนข้างเยอะ ชายโสดส่วนใหญ่คือฝ่ายเทคนิคครับ ผู้ชายITไม่ถนัดเรื่องพวกนี้เท่าไหร่”
จี้ตงหมิงเข้าใจเป็นอย่างดี พนักงานตำแหน่งสูงของบริษัท เงินเดือนหกเจ็ดหมื่น แต่มักจะทำงานล่วงเวลาอาทิตย์ละสามถึงสี่ครั้ง สวมชุดธรรมดา ไม่ค่อยสนใจภาพลักษณ์เท่าที่ควร เกือบจะเป็นโคลนของMBKแล้ว
แน่นอน และสัดส่วนของชายโสดก็มีเพิ่มมากขึ้น
หลงเซียวพยักหน้าเงียบๆ “เอาปัญหานี้มาจัดการกับโบนัสปลายปี”
จี้ตงหมิงเงียบไปชั่วครู่ เข้าใจแล้ว
“ครับเจ้านาย ผมจะจัดการให้ครับ”
เจ้านายใจให้ของขวัญกับเหล่าคนโสด แปลกใหม่และน่าสนใจ
คิดแล้วก็ใช่ สถิติความโสดในหมู่ชายหนุ่มITนั่นค่อนข้างสูง นอกจากจะได้เงินเดือนสูงขึ้น แถมชายโสดยังไม่มีอะไรต้องห่วง ตัวคนเดียว เอาไปไว้ไหนก็ไม่มีความกดดัน
เจ้านายชี้จุดตรงประเด็นมาก
คืนนั้น
กว่าตู้หลิงเซวียนจะกลับมาถึงโรงแรมก็เป็นเวลาสามทุ่มกว่าแล้ว ดื่มจนเมามาย
ผู้ช่วยมาส่งเขาที่โรงแรม เจิ้งซินออกมารับ “ทำไมดื่มหนักขนาดนี้”
หลังจากพวกเขาทานอาหารเย็นเสร็จก็ออกจากร้านร้านอาหารหรงเหยียน ตู้หลิงเซวียนขับรถออกไป ไม่ได้ติดต่อกลับมาอีก
ผู้ช่วยถอนหายใจ “เรื่องที่บริษัทครับ ท่านประธานตลอดทั้งบ่ายจนเย็นก็รับแขกตลอด ดื่มไปไม่น้อยเลย ลำบากคุณดูแลเขาแล้ว ท่านประธานอารมณ์ไม่ดี คุณช่วยให้เขาพักผ่อนเยอะๆด้วยนะครับ”
“ทราบแล้วค่ะ ปล่อยให้เป็นหน้าที่ฉันได้เลยค่ะ”
ผู้ช่วยพาเขามาวางไว้ที่เตียง จากนั้นก็ออกจากห้องไป
เจิ้งซินช่วยเขาถอดรองเท้าออก คิ้วสองข้างของตู้หลิงเซวียนขมวดเข้าหากันราวกับทรมานบวกกับอาการเมา สีหน้าย่ำแย่
“ครั้งที่แล้วดื่มจนได้ไปโรงพยาบาล วันนี้ยังดื่มอีก คุณบ้าไปแล้วหรือเปล่า”
ว้าวุ่นใจอย่างบอกไม่ถูก แถมยังเป็นห่วงแต่ก็ไม่รู้จะพูดยังไง
นึกถึงตอนเขาส่งสายตาให้ฉู่ลั่วหานตอนอยู่ที่ร้านร้านอาหารหรงเหยียน เจิ้งซินก็รู้สึกเหมือนยืนอยู่บนหอคอย แต่เขาเป็นแบบนี้ เธอจะไม่สนใจก็ไม่ได้
ตู้หลิงเซวียนนอนนิ่ง ดวงตาพร่ามัวไม่ชัดเจน ไม่นาน ใบหน้าก็ถูกผ้าขนหนูชุบน้ำอุ่นเช็ดลงมา ร้อนๆอุ่นๆ
พยายามเปิดตา มองดูชัดๆเห็นว่าเป็นใบหน้าของเจิ้งซิน “คุณมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง”
เจิ้งซินเช็ดหน้าให้เขาเบาๆ “คุณไม่อยากให้ฉันอยู่เหรอคะ”
ตู้หลิงเซวียนเจ็บคอ กลืนน้ำลาย “ผมไม่เป็นไร”
เจิ้งซินหัวเราะ “ใช่ ไม่เป็นไร ยังไม่ตายหรอก ไม่ถือว่าหนักอะไร”
ตู้หลิงเซวียนขยับเนกไท “หึ คุณอยากให้ผมตายเหรอ”
เจิ้งซินอ้าปากเล็กน้อย ไม่สามารถพูดคำโหดร้ายออกมา “ขนาดนี้แล้วยังมีแรงมาเถียงอีก นอนพักไปเถอะ”
ทันใด ดวงตาเจิ้งซินพลันมืด ตู้หลิงเซวียนยกมือขึ้นไปคว้าคอเธอลงมา ริมฝีปากนุ่มถูกริมฝีปากหนาที่คละคลุ้งไปด้วยกลิ่นเหล้าปิดเอาไว้ จูบหนักหน่วงปิดลงมา
เจิ้งซินออกแรงต่อต้าน ไม่สามารถผลักตู้หลิงเซวียนออกไปได้ “คุณ…อื้อ”
พึ่งพูดได้คำเดียว ริมฝีปากก็ถูกตู้หลิงเซวียนกดเอาไว้แน่น จากนั้นก็มีเสียงครางออกมาเบาๆ
ใช้เวลาไม่นาน ตู้หลิงเซวียนก็ถอดเสื้อผ้าเธอ…ออกไปหมดแล้ว ผิวขาวผ่องปรากฏขึ้นตรงหน้า กลิ้นหอมของน้ำหอมผู้หญิงยิ่งมีเสน่ห์ ทำให้คนหลงใหล
เจิ้งซินถูกเขาจูบจนตาพร่า “ตู้หลิงเซวียน ฉันคือใคร”
ตู้หลิงเซวียนแววตาเจ้าเล่ห์ มือใหญ่ลูบไล้ไปตามแนวโค้ง “เจิ้งซิน”
เจิ้งซินหัวเราะแกนๆ “คุณจะทำอะไร”
ตู้หลิงเซวียนพลิกตัวหญิงสาว กดเธอลงไปด้านล่าง “ต้องการ…คุณ”
……
เช้าตรู่วันต่อมา ลั่วหานตื่นแต่เช้า
หลงเซียวยังคงหลับสนิท ลั่วหานกลัวว่าจะทำให้เขาตื่น ค่อยๆย่องลงจากเตียง หยิบเครื่องตรวจครรภ์หนึ่งอันเดินเข้าไปในห้องน้ำ
ช่วงเวลาของการรอคอยช่างยาวนาน ลั่วหานไม่กล้าเปิดขึ้นมาดู
“ลั่วลั่ว”
ผลยังไม่ทันออก เสียงของหลงเซียวก็ดังขึ้น จนลั่วหานตกใจ
“ฉันอยู่ในห้องน้ำค่ะ มีอะไรคะ”
ลั่วหานกัดมือแน่น ตาจ้องเขม็งอยู่ที่สิ่งของที่อยู่ในมือ
หลงเซียวยืนชิดประตูห้องน้ำ หัวเราะ “วันนี้จะทำอะไรครับ”
“วันนี้ ไม่มีนี่คะ ไปทำงานที่โรงพยาบาลสิ”
“วันนี้วันเสาร์นะ คุณยังจะทำงานอีกเหรอ” หลงเซียวหัวเราะออกมา
“อ้อ ฉันทำงานจนมึนไปหมดแล้ว คุณจะทำอะไรคะ ฉันแล้วแต่คุณ”
ลั่วหานหลับตา มือสั่นเล็กน้อยเพราะตื่นเต้น
สวรรค์ เธอท้องแล้วจริงๆ…
“คุณอยากเล่นเทนนิสไม่ใช่เหรอ วันนี้ไปโรงยิมกับคุณ”
ช่วงนี้หลงเซียวยุ่งมาก สิ่งที่รับปากกับลั่วหานวันนี้เขาจะทำมันให้สำเร็จ
ลั่วหานลืมมันไปแล้ว
ค่อยๆลืมตาขึ้นมา ลั่วหานปิดปากแน่นด้วยความตกใจ
สองตาแดงก่ำ น้ำตาคลอไหลออกมา เธอไม่คาดคิด ว่าท้องที่สองแล้วเธอยังตื่นเต้นและดีใจได้ถึงขนาดนี้
ความรู้สึกแบบนี้ ในท้องของเธอมีอีกหนึ่งชีวิตแล้ว
มันเป็นความจริง
ลั่วหานจัดการกับผม สูดหายใจเข้าลึก เปิดประตูห้องน้ำออกมา
“ที่รัก…”
หลงเซียวเห็นว่าดวงตาของเธอแดงก่ำ รีบจับไหล่เธอเอาไว้แน่น “ลั่วลั่ว คุณร้องไห้”
ลั่วหานเบะปาก “ที่รัก ฉันว่าฉันต้องไปได้ไปโรงพยาบาลแล้วจริงๆ”
“เป็นอะไร ไม่สบายตรงไหนหรือเปล่า ได้ ผมจะไปส่งคุณตอนนี้เลย” หลงเซียวโอบไหล่ลั่วหานไปยังปลายเตียง สอดส่ายสายตาหาโทรศัพท์
ลั่วหานก้มหน้าลง “ท้องไม่สบาย เกิดเรื่องใหญ่แล้ว”
หลงเซียวใบหน้านิ่งขึ้น “ท้องเหรอ ปวดมากไหม เจ็บตรงไหน ผมช่วยนวดให้คุณก่อน คุณนอนลงนะ”
ลั่วหานหัวเราะหนักขึ้นเพราะท่าทางเคร่งเครียดของเขา “ท้องน้อย ดูเหมือนจะมีอะไรเติบโตอยู่ ต่อไปจะยิ่งโตขึ้นเรื่อยๆ และจะมีปัญหาไม่มีที่สิ้นสุด ต่อไปจะเป็นหลุมในการใช้เงิน”
สายตาของหลงเซียวนั้นแทบทำให้ปลาตายได้ “ใช้เงินเยอะมากแค่ไหนผมก็ไม่สนใจ คุณไม่ต้องพูดอะไรแล้ว ผมจะโทรไปหาโรงพยาบาล”
ลั่วหานหัวเราะออกมา สองมีกุมใบหน้าหลงเซียว ก้มลงไปจ้องตาเขา “กำลังมีลูกค่ะ”
“…” สมองหลงเซียวว่างเปล่าไปชั่วครู่ “คุณบอกว่า…”
ลั่วหานยืนเครื่องตรวจให้เขาดู ริมฝีปากขยับเข้าใกล้ริมฝีปากของเขา “ฉันท้องแล้วค่ะ”
สายตาของหลงเซียว ปากหุบและอ้าขึ้น “ที่รัก…เราจะมีลูกคนที่สองเหรอ ผมฝันไปหรือเปล่า”
กะทันหันไปหรือเปล่า เร็วมาก เขาพูดอะไรไม่ออกชั่วขณะ
ลั่วหานไม่ได้มีอะไรแจ้งเตือนเขามาล่วงหน้าเลย ก่อนหน้านี้พวกเขายังมีอะไรกันอยู่เลย…
ลั่วหานยกมือเขาขึ้นมาแตะเบาๆลงบนหน้าท้องของเธอ “ไม่ได้ฝันไป เรื่องจริงค่ะ เรามีลูกคนที่สองแล้ว ดีใจไหมคะ”
หลงเซียวจูบฝ่ามือเธอ หลังมือ คุกเข่าลงเงยหน้าขึ้นมองคนรักของเขา “ดีใจจนไม่รู้จะทำยังไงดี ขอบคุณลั่วลั่ว ผมดีใจมาก มีความสุขมาก มีความสุขที่สุดเลย”
เมื่อรู้ว่าลั่วหานท้อง ความปีติยินดีของหลงเซียวเป็นดั่งสายน้ำที่ไหลริน ดวงตาของเขาหวานเชื่อมมองไปยังลั่วหาน คำพูดมากมายกลั่นกรองออกมาเป็นคำขอบคุณ
หลังจากนี้ เขายิ่งต้องดูแลเธอมากขึ้น ปกป้องเธอ ทะนุถนอมเธอ
ลั่วหานกางแขนออก “แต่ขอบคุณก็พอแล้วเหรอคะ ฉันอยากกอด”
ครั้งนี้หลงเซียวก็ยิ้มออกมา จากนั้นก็กอดลั่วหานแน่น กอดเธอเอาไว้ในอ้อมแขน “ต่อไปจะกอดทุกวัน จะเป็นพี่เลี้ยงให้คุณทุกวัน”
ลั่วหานเคาะเบาๆที่ปลายจมูกของเขา “ปากร้ายจริงๆ”
หลงเซียวบอกอย่างไม่ถ่อมตัว “ไม่เพียงปากร้ายอย่างเดียวนะ”
ลั่วหานนึกถึงสิ่งที่ลู่ซวงซวงหยอกล้อ ใบหน้าร้อนขึ้น “ฉันว่า…”
“ฮือฮือ ฮือฮือ”
ลั่วหานยังไม่ทันได้ออดอ้อน เสียงร้องไห้ของชูชูดังมาจากด้านล่างทำลายความหวานทันที
ลั่วหานตบไหล่หลงเซียว “ลูกสาวคุณร้องไห้แล้ว รีบลงไปดูเลยค่ะ”
หลงเซียวหัวเราะออกมาอย่างอดไม่ได้ ใช้คางนวดท้องของเขา “บางทีอาจจะเป็นเด็กชายตัวเล็กๆที่มีปัญหาไม่รู้จบก็ได้ หึหึ”