ประธานหยิ่งยโสของฉัน - ตอนที่ 421

ตอนที่ 421 ไม่ใช่แค่แย่งกุ้ง แถมยังแย่งผู้ชายด้วย
　　มีแขนขาวนวลหนึ่งข้างเข้ามา แล้วยังได้กลิ่นหอมอ่อนๆของดอกไม้ที่ทำให้สดชื่น ความสวยงามจากเครื่องสำอาง กลิ่นหอมนั่นมันหอมสดชื่นจริงๆ เข้าไปดมใกล้ๆแล้ว มันชวนน่าหลงใหล！
　　เสิ่นคั่วมองไปยังลั่วหานตรงๆ พยายามใช้แรงบังคับไม่ให้ตัวเองแสดงความต้องการออกมาจนมากเกินไป สายตาที่โหดร้ายจู่ๆก็แฝงไปด้วยความปรารถนาที่จะครอบครองอย่างรุนแรงขึ้นมา！
　　เสิ่นคั่วยื่นสองมือออกไปด้วยความตื่นเต้น เตรียมที่จะคว้ามือเรียวๆที่ยื่นออกมาของลั่วหาน แต่คาดไม่ถึง มือของเขายังไม่ทันจะแตะลั่วหานได้ถึงครึ่งนิ้ว ก็มีมือใหญ่เรียวยาวมาคว้ามือของลั่วหานเอาไว้เสียก่อน
　　ความคิดสกปรกหายวับไปในพริบตา ไม่ได้เล็ดลอดตาของหลงเซียว！
　　ให้ตายสิ อายุปูนนี้แล้ว ยังจะมีความคิดสกปรก นอกใจ ละโมบโลภมากอีก ยีนของคนตระกูลเสิ่นนี่ถ่ายทอดกันมาดีจริงๆ！
　　ดูท่าจุดจบของเสิ่นเหลียวคงจะไม่ได้ช่วยเตือนใจอะไรพวกเขาเลยสินะ ถ้าอยากจะเปลี่ยนสันดานแย่ๆของตระกูลเสิ่นไปโดยสิ้นเชิง คงจะต้องถอนรากถอนโคนให้หมดเลยใช่ไหม?
　　ให้ตายสิ！
　　การกระทำของหลงเซียวปุบปับมาก แต่ใครก็ว่าอะไรไม่ได้ ถึงยังไงก็เป็นภรรยาของเขา การปกป้องภรรยามันก็เป็นเรื่องที่ต้องทำอยู่แล้ว
　　มือที่ยื่นออกมาของเสิ่นคั่วยังไม่ทันได้ไปจับลั่วหาน ไม่เพียงแต่พลาด อีกทั้งยังรู้สึกอึดอัดอีกด้วย“คุณชายใหญ่หลง คุณทำแบบนี้มันขี้งกเกินไปหรือเปล่า?”
　　หลงเซียวปกป้องลั่วหานอยู่ ลากเก้าอี้มาแล้วให้ลั่วหานนั่งลง พอมั่นใจว่าเธอนั่งเสร็จเรียบร้อยแล้ว จึงพูดตอบขึ้นอย่างไม่เร็วไม่ช้า“คุณปู่เสิ่น ผมไม่ใช่คนที่ใจกว้างมาแต่ไหนแต่ไรแล้ว โดยเฉพาะเรื่องแบบนี้”
　　ถ้าจะให้ดีคุณช่วยดูให้ชัด จำให้แม่นว่าขอบเขตของผมมันได้ถึงแค่ไหน
　　“เหอะๆ คุณชายหลงใหญ่คิดเล็กคิดน้อยเกินไปหรือเปล่า? คุณนายหลงดูค่อนข้างใจกว้างกว่านะครับ”ผู้ชายวัยกลางคนที่อยู่ตรงข้ามพูดขึ้นกึ่งยิ้มกึ่งหยั่งเชิง
　　หลงเซียวไปนั่งใกล้ๆกับลั่วหาน“ประเด็นหลักของคืนนี้ ไม่น่าจะใช่ภรรยาของผมนะครับคุณปู่เสิ่นควรจะอุ้มคุณชายน้อยมาให้พวกเราดูสักหน่อยใช่ไหมล่ะครับ?”
　　“เอ่อ……เหอะๆ ใช่！มันก็ใช่ล่ะนะ！”
　　ความโกรธเมื่อตะกี้ของเสิ่นคั่วยากที่กลืนกลับลงไป แต่ถ้าจะแสดงความโกรธของตัวเองออกไปตรงๆ มันจะกลายเป็นโชว์โง่แทนไม่ใช่เหรอ?
　　ยิ่งไปกว่านั้น……เสิ่นคั่วรู้สึกอึ้งตะลึงกับการกระทำเมื่อตะกี้ของตนเอง เขาใช้ชีวิตมาใกล้จะเจ็ดสิบปีแล้ว ผ่านสังคมมาไม่น้อย เจอผู้หญิงมากหน้าหลายตามาก็เยอะ แต่พอทำไมเห็นฉู่ลั่วหาน กลับแทบจะควบคุมตัวเองไม่ได้?
　　ผู้หญิงคนนี้ สวยมาก เผลอเมื่อไรสามารถขโมยใจคนไปได้เลย แต่เธอก็ไม่ได้ถือว่าเป็นผู้หญิงที่สวยที่สุดในเมืองนี้? ถ้าอย่างนั้น มันคืออะไรกันแน่?
　　เสิ่นคั่วคิดอยู่ในใจ สายตามืดมนไม่น้อย
　　“มาแล้ว ไปอุ้มคุณชายน้อยมาสิ”ยังดีที่มีลูกมาคอยช่วยดึงความสนใจไว้ได้อยู่ ช่วยให้เสิ่นคั่วได้ค่อยๆเรียกสติที่สูญหายไปเมื่อตะกี้กลับคืนมาด้วย
　　มือของหลงเซียวกุมมือของลั่วหานไว้เบาๆใต้เก้าอี้ ลูบๆนิ้วมือขาวนวลของเธอ จากนั้นก็รวบนิ้วมือของเธอมาอยู่ในมือใหญ่ๆของเขา
　　“ทำไมถึงไม่บอกผมก่อน?”พูดตำหนิเธอด้วยความเป็นห่วง น้ำเสียงไม่ดัง แต่ก็สามารถทำให้เจิ้งซินฟังได้อย่างชัดเจน

　　เจิ้งซินกับฉู่ลั่วหานกัดฟันพร้อมกัน จ้าวฟางฟางที่นั่งอยู่ข้างๆเสิ่นคั่วก็กัดฟันเช่นกัน ผู้หญิงทั้งสามคนล้วนแต่มองว่าลั่วหานเป็นหนามยอกอก เพราะว่าเหตุผลส่วนของแต่ละคน ก็ล้วนแต่อยากที่จะถลกหนังลอกกระดูกของลั่วหานออกมาทั้งนั้น
　　กระโปรงของเจิ้งซินเลอะไวน์แดงไปนิดหน่อย เธอกำลังใช้ผ้าเช็ดปากค่อยๆเช็ดอย่างช้าๆ เพราะว่าก้มหน้าอยู่ ปิดบังสีหน้าอาการที่อยู่บนใบหน้าพอดี ดังนั้นคนอื่นจึงมองไม่เห็นความโกรธแค้นและความเกลียดชังบนใบหน้า
　　นิ้วมือของลั่วหานขยับๆอย่างไม่ดื้อดึงในเงื้อมมือของเขา นิ้วมือเล็กๆจิ้มที่ฝ่ามือของเขา จิ้มแต่ละทีดูเหมือนว่ากำลังหยอกล้อเขาอยู่“ถ้าฉันบอกก่อน มันจะเกิดผลลัพธ์แบบเมื่อกี้ไหมล่ะ? สามารถทำให้คุณหลงอยู่ไม่สุขนั่งไม่ติดได้ ฉันรู้สึกถึงการผู้ชนะดีออกนะคะ”
　　หลงเซียวงอๆมุมปาก“ครั้งหน้าทำแบบนี้อีกไม่ได้แล้วนะ”
　　“ค่ะ ตามใจคุณก็ได้”
　　บทสนทนาสุดหวานหยดของทั้งสอง เจิ้งซินได้ยินหมดทุกคำทุกประโยค เธอกำผ้าเช็ดปากไว้แน่น หลงเซียวที่สมควรตายกับฉู่ลั่วหานกำลังแสดงความรักกันหมายความว่าไง！
　　เขามีความรู้สึกกับเธอคนเดียวไม่ใช่เหรอ?！！จะหย่าแล้วมาอยู่กับเธอไม่ใช่เหรอ? สารเลว！！หลอกเธอทั้งเพ！สารเลว！ที่แท้ก็หลอกลวงเธอ！
　　เจิ้งซินโกรธจนกัดฟันกรอดๆ ซัดผ้าเช็ดปากที่เลอะไวน์ลงไปที่พื้น แล้วเอารองเท้าส้นสูงเรียวๆเหยียบขยี้……
　　ประโยคสนทนาที่สนิทสนมและการแสดงความรักกันอย่างออกหน้าออกตาของลั่วหานและหลงเซียว ก็ทำลายข่าวลือที่ว่าคู่สามีภรรยาของหลงเซียวไม่ลงรอยกันจนหมดสิ้น หน้าของเจิ้งซินก็เหมือนกับถูกสะกิดตื่นขึ้นมา ในขณะเดียวกัน แขกที่อยู่ในงานจัดเลี้ยงก็น่าจะตระหนักเช่นกัน ว่าสิ่งที่เรียกว่าคิดไปเองฝ่ายเดียวมันคืออะไร
　　ผ่านไปสักพัก ลั่วหานหันมองไปยังฉู่ซีหรานพร้อมกับยิ้มอย่างอบอุ่น“น้องสาว พวกเราไม่ได้เจอกันนานแล้ว ทำไมเห็นพี่สาวแล้วไม่รู้จักพูดทักสักคำเลยล่ะ? ตอนที่ยังไม่ได้แต่งงาน เธอชอบเรียกฉันว่าพี่สาวอย่างนู้น พี่สาวอย่างนี้ พอแต่งงานไป กลับไม่รู้จักคนในครอบครัวของตัวเองซะแล้วเหรอ?”
　　ตอนที่พูดประโยคพวกนี้ เธอยิ้มตลอดเวลา ยิ้มอย่างไร้ที่ติ
　　ฉู่ซีหรานกัดฟันกรอด“เหอะๆ จะเป็นแบบนั้นได้ยังไง！ฉันคิดถึงพี่ตลอด มักจะคิดถึงตอนที่พวกเราอยู่ในบ้านด้วยกันอยู่เสมอ！”
　　ลั่วหาน หยิบส้อมขึ้นมา จิ้มกุ้งที่แกะเปลือกออกแล้วในจานแล้วยื่นเอาไปวางไว้ในจานของฉู่ซีหรานที่อยู่ห่างออกไป“ใช่น่ะสิ！ฉันก็มักจะคิดขึ้นมาได้ว่า น้องสาวของฉันชอบกินกุ้ง แต่ไม่ชอบแกะเปลือกกุ้ง เมื่อก่อนตอนที่กินข้าวกันที่บ้าน ทุกครั้งที่ฉันแกะเปลือกกุ้งเสร็จเธอก็มักจะแย่งฉันตลอดเลย ยังจำได้ไหม?”
　　ไม่เพียงแต่แย่งกุ้ง ยังอยากจะแย่งผู้ชายของฉันด้วย จำไม่ได้เหรอ?
　　ฉู่ซีหรานไม่รู้ว่าเธอมีอะไรแฝงอยู่ในคำพูด จึงไม่ได้พูดมั่วซั่วออกไป กัดฟันพูดออกไปหนึ่งประโยคด้วยความโกรธเกลียด“เหอะๆ นานเกินไป จำไม่ได้หรอก”
　　“จำไม่ได้ก็ดี ไม่อย่างนั้น……ครั้งหนึ่งฉันแกะเปลือกกุ้งออกยังไม่ทันเสร็จเลย ผลที่ได้ก็คือติดคอ ต้องอ้วกออกมาถึงจะเอาออกมาได้！”
　　สีหน้าของฉู่ซีหรานขาวซีด เธอคิดไม่ถึงว่าเธอจะพูดเรื่องพวกนี้ออกมาต่อหน้าเหล่าผู้มีอำนาจของเมืองเจียงเฉิง แอบพูดโจมตีเธอ พูดจนผู้คนรู้กระจ่างแจ้งหมด
　　“แบบนี้นี่เองเหรอ คุณนายเสิ่น จากนี้ไปเวลากินกุ้ง ก็ต้องแกะเปลือกกุ้งด้วยตัวเองนะ เหอๆๆๆ！”

　　“เปลือกกุ้ง……ถ้าอยากกิน ฉันช่วยคุณแกะก็ได้นะ เหอะๆ ล้อเล่นน่ะ”
　　เธอยังไม่ทันได้จัดการกับอารมณ์ความรู้สึก เสียงพูดหยอกล้อของเจิ้งซินก็ดังแทรกเข้ามา
　　“คุณฉู่ คุณเป็นภรรยาของหลงเซียว ขอโทษที่เสียมารยาทนะคะ！พอจะได้ยินมาก่อนแล้วว่าภรรยาของหลงเซียวหน้าตาสวยงามราวกับนางฟ้านางสวรรค์แบบนี้ ผู้ชายเห็นแล้วก็แทบจะขยับขาไม่ได้ เหอะๆ วันนี้ฉันได้มาเห็นคุณ ต้องขอยอมรับเลยว่าคุณสวยมากจริงๆ！ถ้าเกิดฉันเป็นผู้ชาย จะต้องไล่ตามจีบคุณอย่างบ้าคลั่งแน่นอน”
　　คำพูดของเธอแฝงไปด้วยมีดด้วยดาบ ทั้งคำพูดและสีหน้าก็ล้วนแต่เยาะเย้ยหยาบคายและเสียมารยาท
　　แต่ลั่วหานเพียงแค่ยิ้มเบาๆ“พูดขนาดนี้ ฉันก็ต้องขอบคุณคุณพ่อคุณแม่ของคุณเจิ้งจริงๆ ที่คลอดคุณออกมาเป็นลูกสาว แถมคลอดออกมาได้สวยงามขนาดนี้ด้วย ขนาดสามีของฉัน ก็ดูเหมือนว่าจะมองคุณอยู่หลายทีเหมือนกัน ใครๆเขาก็ชอบของสวยงามทั้งนั้นแหละ ขนาดตะกี้ฉันยังเอาแต่แอบมองคุณอยู่ตลอดเลย”
　　เจิ้งซินคาดไม่ถึง กำมือแน่น“ชมเกินไปแล้ว！พูดถึงสามีของคุณ ก็เกือบจะลืมไปแล้วนะเนี่ย ว่าฉันกับหลงเซียวไปทานอาหารที่ภัตตาคารหมุนในภัตตาคารซื่อเม้า ……มีความสุขมากๆเลยล่ะค่ะ”
　　หลงเซียวกับเจิ้งซินไปกินข้าวกันตามลำพัง บรรดาคนยี่สิบกว่าคนต่างกำลังพากันยิ้ม ด้านหนึ่งคิดว่าหลงเซียวกำลังเหยียบเรือสองลำ ด้านหนึ่งก็ตบหน้าฉู่ลั่วหาน สามีไปข้างนอกกับผู้หญิงคนอื่น……เหอะๆๆ
　　จู่ๆลั่วหานกลับยิ้มอย่างปีติยินดีขึ้นมา จับมือของหลงเซียวพร้อมกับพูดขึ้น“คุณฟังคำแนะนำของฉันเหรอ? คือแบบนี้ค่ะ คุณเจิ้ง สามีของฉันถามฉันในวันนั้น ว่าเชิญเพื่อนผู้หญิงไปทานอาหารด้วยกันจะไปที่ไหนดี ฉันก็เลยแนะนำภัตตาคารหมุน ในตอนแรกเขายังบอกอยู่เลยว่าจะสะดวกไหม ฉันพูดชักจูงเขาอยู่นานเขาถึงจะไป คุณชอบก็ดีแล้วล่ะค่ะ ดูแล้วคำแนะนำของฉันจะไม่ผิดจริงๆ”
　　หลงเซียวยิ้มแบบไม่มีเสียง ภรรยาของเขา ฉลาดจริงๆ
　　เจิ้งซินโกรธจนแทบจะซัดของบนโต๊ะทิ้ง！
　　“อ๋อ? อย่างนั้นเหรอ? แสดงว่าห้องของโรงแรมที่ฉันกับหลงเซียวอยู่ด้วยกันทั้งคืน คุณก็แนะนำเหมือนกันเหรอคะ?”คิ้วที่เซ็กซี่ของเธอมีจินตนาการไกลอย่างไม่มีที่สิ้นสุด อยู่ด้วยกันข้ามคืน ช่างคิดเสียจริง！
　　ลั่วหานหันสายตาไปมองหลงเซียว คิดไม่ถึงว่าอยู่ด้วยกันทั้งคืน? คุณหลง คำพูดนี้มันจริง?
　　“ฉันยังไม่ได้ใจกว้างถึงขนาดที่ให้สามีของฉันไปอยู่ด้วยกันทั้งคืนกับคุณหรอกนะคะ แค่ว่า คุณเจิ้งอยู่ด้วยกันทั้งคืนกับสามีของฉัน อยู่ด้วยกันยังไง? เล่ามาให้ฟังหน่อยสิ”
　　หน้าไม่อาย อยู่ด้วยกันทั้งคืนกับผู้ชายเรื่องนี้พูดออกมาได้เจิ้งซินเพื่อที่จะเอาชนะให้ได้ มันทำเกินพอแล้วจริงๆ
　　หลงเซียวจับมือของลั่วหานเอาไว้แน่น ลั่วหานใช้แรงสะบัดออก หนึ่งคืน? คุณหลง คุณงานเข้าแล้วล่ะ
　　ฉู่ซีหรานก็สอดปากเข้ามาพูดทันที“พี่ ผู้หญิงผู้ชายอยู่ด้วยกันข้ามคืนสองต่อสอง พี่ว่าจะทำอะไรได้อีกล่ะ? เรื่องที่มันน่าขายหน้าแบบนี้ กลับไปถึงบ้านแล้วค่อยคุยกันจะดีกว่านะ”
　　เจิ้งซินยกริมฝีปากแดงๆ มองหลงเซียวกึ่งยิ้ม“คุณพูดไปสิ พวกเราในคืนนั้น ผ่านไปยังไง?”
　　หลงเซียวขมวดคิ้ว“คุณเจิ้งดื่มเยอะเกินไป ผมพาคุณไปส่งโรงแรม ให้พนักงานโรงแรมช่วยดูแลคุณทั้งคืน การที่คุณมาพูดว่าอยู่ด้วยกันทั้งคืนแบบนี้ ไปเอามาจากไหนไม่ทราบ?”

　　“คุณ！คุณพูดไร้สาระอะไร ตอนที่ฉันตื่นขึ้นมาคุณก็อยู่ในห้องนะ！”
　　ลั่วหานอดกลั้นความโกรธของเธอเอาไว้“คุณเจิ้ง คุณชอบสามีของฉันใช่ไหม? ผู้หญิงที่ใช้วิธีเดียวกันมีเยอะแยะมากมาย แต่ผลที่ได้ก็ไม่ใช่ว่าจะดีมากนัก หรือครั้งหน้าคุณลองวางยาเขาในโรงแรมดูไหมล่ะ?”
　　“ฉันชอบเขา！แล้วทำไม！”
　　อ้อ?！
　　อา?！
　　ที่แท้ก็ไล่ตามผู้ชาย！ลูกสาวของผู้อำนวยการเจิ้งคิดที่จะปีนขึ้นไปอยู่บนเตียงกับหลงเซียว แล้วยังใช้วิธีการน่ารังเกียจไร้ยางอายอีก แถมตอนนี้ก็ถูกภรรยาของเขาออกมาแฉอีกด้วย！
　　ฉู่ซีหรานรู้ก่อนแล้วว่าตัวเองไม่ใช่ศัตรูของฉู่ลั่วหาน หลังจากที่พ่ายแพ้แล้วก็ไม่กล้าพูดมั่วซั่วอะไรอีก แต่เจิ้งซินไม่รู้ถึงพลังของลั่วหานเลยสักนิด ยังสู้ตายไม่ห่วงชีวิตอยู่อีก
　　“ก็ไม่อะไรหรอกค่ะ คุณเจิ้งชอบต่อได้ ถ้ามีปัญญาไล่ตามจับได้ล่ะก็ ฉันยอมยกให้คุณได้เลยไม่มีปัญหา！”
　　หลงเซียว“……”พูดจาอะไรน่ะ? เรื่องที่อยู่ด้วยกันทั้งคืน เขาก็อธิบายไปแล้ว
　　เจิ้งซินหน้าเริ่มแดง ไม่เพียงแต่โดนตบหน้า ยังถูกเยาะเย้ยอีก โมโหสุดๆ โมโหแทบจะทนไม่ไหว！
　　“ฉู่ลั่วหาน คุณพอใจอะไรไม่ทราบ?！มีอะไรน่าพึงพอใจอย่างนั้นเหรอ！”
　　“หือ? เป็นภรรยาของหลงเซียว ถูกคุณเจิ้งอิจฉาริษยา ฉันควรจะรู้สึกพึงพอใจสักหน่อยไม่ใช่หรือไง? ก็เหมือนกับคุณนั่นแหละค่ะคุณเจิ้ง เป็นถึงลูกสาวของผู้อำนวยการเจิ้ง น่าพอใจมากเลยไม่ใช่หรือไง?”
　　“นี่คุณ！”
　　“พอได้แล้วๆ ทะเลาะกันเล็กๆน้อยๆช่วยกระชับความสัมพันธ์ แต่ทะเลาะกันมากไปมันก็จะทำให้ต่างคนต่างเจ็บซะเปล่าๆ ในเมื่อเป็นการเข้าใจผิด พูดอธิบายมันก็ได้แล้วเสี่ยวซิน หลงเซียวมีครอบครัวแล้ว เธอไม่ต้องคิดไปไกล ชอบผู้ชายประเภทไหน เดี๋ยวกลับไปลุงหวังจะแนะนำให้รู้จักเอง”
　　มีคนพูดแทรกเข้ามาได้จังหวะพอดี ถือได้ว่ามายับยั้งสงครามน้ำลายของฉู่ลั่วหานและเจิ้งซินให้จบลงทันที กลัวว่าขืนปล่อยให้ทะเลาะกันต่อไป เจิ้งซินที่อับจนหนทางจะต้องจบด้วยการลงไม้ลงมือตบตีแน่นอน
　　ถ้าลงไม้ลงมือจริงๆล่ะก็ ต่อให้มีเหตุผลมากแค่ไหนมันก็จะกลายเป็นไร้เหตุผลทันที
　　คนที่นั่งอยู่ จะมากจะน้อยก็รู้จักมักจี่กับตระกูลเจิ้งกันทั้งนั้น ลูกสาวของเจิ้งเฉิงหลินอย่างน้อยก็ช่วยปกป้องสักหน่อยก็ยังดี
　　“ดูๆแล้ว คนที่ไม่ควรอยู่ที่นี่ในคืนนี้ คือฉันสินะ！ทุกท่านทานอาหารให้มีความสุขกันนะคะ ฉันต้องขอตัวก่อน！”เจิ้งซินคว้ากระเป๋ากำลังจะเดินจากไป
　　พอมือเริ่มอ่อน ก็ถูกจ้าวฟางฟางรั้งเอาไว้
　　“ซินซินไอตอนจะไปไม่ไป แล้วตอนนี้เธอจะไปไหนอีกล่ะ? นั่งลงให้ดีๆ อาหารยังไม่ได้ทานเลย อาหารเยอะแยะมากมาย ล้วนแต่เป็นของที่เธอชอบทั้งนั้น อีกสักพักพ่อของเธอก็จะมาแล้วนะ”
　　อ๋อ? เจิ้งเฉิงหลินก็มา?
　　หลงเซียวกับลั่วหานหันไปยังเสิ่นคั่วอย่างไม่ได้นัดหมาย ดูท่าแล้วเขาแจ้งให้เจิ้งเฉิงหลินทราบระหว่างทาง
　　เหอะ！