ประธานหยิ่งยโสของฉัน - ตอนที่ 425
ตอนที่ 425 คุณนายหลง อยู่ห่างกันสักพัก ยิ่งรักกันมากขึ้น
จ้าวฟางฟางกับฉู่ซีหรานยื่นมือออกไปเก็บพร้อมกัน จ้าวฟางฟางใช้แรงคว้าเอาไว้ แต่คว้าได้แค่มุมของซองจดหมายสีน้ำตาลเท่านั้น ไม่รอให้เธอใช้แรงแย่งเอาไป ฉู่ซีหรานก็แย่งซองจดหมายมาไว้ในมืออย่างรวดเร็วก่อน
“จ้าวฟางฟาง คุณแย่งผู้ชายเก่ง แต่แย่งของ คุณเทียบฉันไม่ติด！”ฉู่ซีหรานจับซองจดหมายไว้ ไม่ต้องเปิดออกก็รู้ว่าข้างในห่อรูปถ่ายปึกหนาๆเอาไว้ปึกหนึ่ง
“เธอเอาคืนมาให้ฉันนะ！ฉู่ซีหราน คืนมาให้ฉัน！”จ้าวฟางฟางเข้ามาจะแย่งของในมือเธอคืนมา มือยังไม่ทันได้ไปแตะโดน ก็ถูกฉู่ซีหรานหยิบเอาไปเรียบร้อยแล้ว
ฉู่ซีหรานแยกริมฝีปากบนล่างออก ยิ้มอย่างเย้ยหยันสุดๆให้กับเธอ“จ้าวฟางฟางตอนนี้คุณอยู่ในเงื้อมมือของฉัน ถ้าเกิดฉันเอาของพวกนี้ไปให้กับพ่อ คุณว่าคุณจะมีจุดจบยังไง? เทียบกับแรงที่ทุบคุณเมื่อตะกี้แล้ว คุณอาจจะถูกเขาตีจนตายเลยก็ได้”
ใจของจ้าวฟางฟางดิ่งลงสู่เหวลึก เธอมองฉู่ซีหรานที่ทำสีหน้ามีอำนาจอยู่เหนือกว่าอย่างนิ่งเงียบ รู้สึกว่าชีวิตของตัวเองดูเหมือนจะถูกเธอกุมเอาไว้อยู่ในกำมือ รู้สึกจิตใจอยู่ไม่สุขและหวาดกลัวอย่างรุนแรง“เธอคิดจะทำอะไรกันแน่?”
จ้าวฟางฟางจ้องตาเขม็ง เพราะว่าผิดหวังจึงทำให้รู้สึกโกรธอย่างมาก นั่นเป็นความสิ้นหวังครั้งสุดท้าย แล้วก็เป็นความสิ้นหวังที่ไร้ซึ่งหนทางใดให้เดินอีกแล้ว
ฉู่ซีหรานสบถหึออกมา“ง่ายมาก เชื่อฟังฉัน ฉันให้คุณทำอะไร คุณก็ทำ ถ้าเกิดไม่เชื่อฟังคำสั่งของฉัน หรือว่าแอบลอบกัดฉันล่ะก็ ฉันก็จะเอาของให้กับผู้ชายที่คุณกลัวมากที่สุด หรือว่า ส่งให้กับพวกสื่อเลยก็ดีเหมือนกัน ให้ทุกคนได้รู้กันให้หมด ว่าจ้าวฟางฟางที่นอนกับผู้ชายไปทั่วจริงๆแล้วเป็นผู้หญิงแบบไหนกันแน่?”
จ้าวฟางฟางเอนตัวลง ค้ำที่พนักพิงโซฟาทันที ไม่ให้ตัวเองล้มลงไป พูดขึ้นต่อด้วยความกลัว“เธอ เธออยากให้ฉันทำอะไร?”
ฉู่ซีหรานยกไหล่“ฉันจะรู้ได้ยังไง? ต้องดูอารมณ์ก่อน ฉันคิดอะไรขึ้นมาได้ค่อยบอกคุณ คุณเตรียมตัวให้พร้อมรอฟังคำสั่งฉันทุกเมื่อแล้วกัน จำไว้ อย่าทำให้ฉันไม่สบอารมณ์ ไม่อย่างนั้น ถ้าฉันรู้สึกขุ่นเคืองใจล่ะก็ จุดจบของคุณจะต้องน่าอนาถใจมากแน่นอน”
จ้าวฟางฟางตึงเครียดกดดัน นี่มันไม่ได้ให้ทางเลือกกับเธอ ฉู่ซีหรานให้เธอเดินแค่ทางเดียวเท่านั้น เธอไม่มีทางเลือกที่สอง
“ฉันสัญญากับเธอก็ได้ แต่ว่า……ฉู่ซีหราน เธออย่าลืมล่ะ สิ่งที่เธอทำในตอนนั้น”
“ฉันเหรอ? เหอะๆ ฉันทำอะไร? ทำไมฉันถึงไม่รู้เลยล่ะ? หรือว่า คุณจะไปบอกสามีของฉันเหรอ！”
“เธอ……ฉู่ซีหรานเธออย่ารังแกคนให้มากเกินไปแล้วกัน！”
ฉู่ซีหรานเปิดซองจดหมายออก หยิบรูปถ่ายสองสามรูปออกมาอย่างช้าๆ“โอ้！ถ่ายได้ชัดแจ๋วเลย มีหน้าตรง มีหน้าด้านขวา……เอ้าแม่น้อยนึกไม่ถึงเลยว่าคุณจะคลอดตั้งลูกสองคนแล้ว ดูแลรูปร่างได้ดีและเซ็กซี่มากขนาดนี้！ชู้ของคุณ รูปร่างก็ไม่เลวเลยนี่ เหอะๆ สมรรถภาพทางร่างกายก็ไม่เลวเลย จุ๊ๆ……”
“ฉู่ซีหราน！เธอหุบปากเดี๋ยวนี้นะ！”
“จ้าวฟางฟาง！ตอนนี้อำนาจอยู่ในมือของฉัน คุณอยู่อย่างเชื่อฟังแต่โดยดีจะดีกว่านะ อย่าทำให้ฉันเริ่มไม่สบอารมณ์！”
——
รถหรูมาถึงเขตตัวเมืองของเมืองเจียงเฉิง ตรงหน้าไม่ไกลเป็นโรงแรมสี่ตี้ที่สูงตระหง่าน ผนังด้านนอกของโรงแรมที่ส่องสว่างยามค่ำคืนเป็นทิวทัศน์ที่ดูหรูหราฟู่ฟ่า
สภาพแวดล้อมที่น่าดึงดูดใจคน การทำธุรกิจแลกเปลี่ยนทางการเงินต่างๆ ทั้งหมดทั้งมวลของเมืองเจียงเฉิงเต็มไปด้วยกลิ่นอายของเงินทุกหนทุกแห่ง
ลั่วหานทำปากมุ่ยริมฝีปากบวมแดง ใช้กำปั้นทุบไปที่หน้าอกของหลงเซียวด้วยความโกรธและอาย“ตะกี้อันตรายมากเลยนะ！คุณไม่กลัวจะเกิดอะไรขึ้นเลยหรือไง?”
หลงเซียวหันหน้ามามองลั่วหานที่สีหน้าแดงๆ“ถ้าเกิดผมไม่อุดปากคุณล่ะก็ จะยิ่งอันตรายกว่าแน่ๆ ความหึงหวงของคุณนายหลง รุนแรงกว่าที่ผมคิดไว้เสียอีก แถมไม่เปิดโอกาสให้ผมได้อธิบายเลย เจอสถานการณ์แบบนี้ คุณว่าผมควรจะทำยังไงดีล่ะ?”
รอยยิ้มนั้น ทำให้ความฉลาดเจ้าเล่ห์แสดงออกมาได้อย่างพอดิบพอดี เขากลับดันมีวิธีการพูดมีเหตุมีผลฟังแล้วดูดี
ลั่วหานผลักแขนของเขาออก แสร้งทำเป็นไม่พอใจ พูดขึ้น“ฉันผิดอย่างนั้นเหรอ? อยู่ด้วยกันในภัตตาคารหมุน แล้วก็อยู่ที่โรงแรมด้วยกันทั้งคืน ยังมีที่ฉันไม่รู้อีกใช่ไหม?”
หลงเซียวไม่พูดอะไร แค่ยิ้มอย่างเดียว เขายิ้มอย่างผู้ชนะและสบายใจขึ้นเรื่อยๆ“ใช่ ยังมีที่คุณภรรยาไม่รู้อีก”
ลั่วหานกอดอก ขยับไปนั่งตรงที่นั่งข้างคนขับด้านขวาอีกนิด เอาตัวออกห่างจากหลงเซียวให้ได้มากที่สุด“ขนาดโรงแรมก็อยู่มาแล้ว คุณหลงยังมีอะไรที่ยังไม่ทำอีก พูดมาสิ ฉันล้างหูรอฟังแล้ว”
หลงเซียวมองท่าทางหึงหวงของเธอ รู้สึกสนุกมาก ในตอนนั้นเพื่อที่เขาจะได้เห็นเธอหึงหวง จึงเต็มใจที่จะแสดงกับโม่หรูเฟย ถึงผิดก็ยอมผิดด้วยความเต็มใจ ขนาดที่ว่าทำให้โม่หรูเฟยยิ่งร้ายแรงมากขึ้น……แต่ท้ายที่สุดแล้วก็ไม่มีอะไรเกิดขึ้น สิ่งที่เขาเห็นมีเพียงแค่ความเยือกเย็นและเฉยชาของลั่วหาน เธอไม่สนใจว่าเขาจะอยู่กับใครเลยแม้แต่น้อย
ตอนนี้ เขารู้แล้ว ที่แท้ลั่วหานขี้หึงมาก แถมท่าทางหึงหวง ก็น่ารักมากเช่นกัน
ลั่วหานรอเขาพูดออกมา ใครจะไปรู้รออยู่นานสองนานเขากลับไม่พูดอะไรสักคำ เอาแต่มองเธอแบบนี้ ตาดำดูเหมือนจะมองเธอจนทะลุปรุโปร่งหมดแล้วในเวลาอันรวดเร็ว
“มองอะไร? ฉันให้คุณพูดนะ”
แทบจะแสร้งทำต่อไปไม่ไหวแล้ว
หลงเซียวยื่นมือข้างเดียวจับมือของเธอไว้ เอามาที่ริมฝีปากของเขา จูบลงอย่างหนักหน่วงหนึ่งที“ผมกำลังมองคุณหึงหวงอยู่ ตอนที่ภรรยาหึงเนี่ย น่ารักมากเลยนะ”
“คุณ……ฉันไม่ได้หึงสักหน่อย โกรธกับหึงมันคนละเรื่องกัน”
“อย่างนั้นเหรอ? แต่ว่าผมรู้สึกว่า คุณนายหลงของผมฉลาดขนาดนี้ คงจะไม่โกรธกับเรื่องที่มันไม่เป็นจริงหรอก ผมกับเจิ้งซินมีอะไรกันหรือไม่ คุณยังไม่รู้อีกเหรอ?”หลงเซียวได้รับชัยชนะอย่างแน่นอน เขาเดาความในใจของเธอจนทะลุปรุโปร่ง เธอไม่มีทางมาโกรธกับเรื่องเล็กน้อยแบบนี้แน่นอน
รถแล่นมาถึงโรงจอดรถข้างล่างของโรงแรม หลงเซียวจดรถจนเสร็จเรียบร้อยแล้ว ก็ไม่ได้รีบเปิดประตูรถออก หันมองลั่วหานต่อ แววตานั้นเต็มไปด้วยความน่าดึงดูด เซ็กซี่ และความต้องการที่ไม่สามารถระงับได้กลางคัน
ลั่วหานทนต่อไปไม่ไหวแล้ว“เอาเถอะ ฉันรู้ว่าคุณหลอกใช้เธอ เพื่อที่จะได้ใบอนุญาตมาโดยผ่านทางเธอ แต่คุณหลง หรือคุณไม่รู้ว่าคุณน่ะมีเสน่ห์ที่ดึงดูดผู้หญิงจนถอนตัวออกจากคุณไม่ได้เป็นทุนเดิมอยู่แล้ว ต่อให้คุณขยับหรือไม่ขยับก็มีผู้หญิงเต็มใจกระโจนเข้ามาหาอยู่ดี แค่คุณไปเปิดโอกาสให้พวกเธอเพียงนิดเดียวเท่านั้น ผู้หญิงคนไหนจะทนไหวกันล่ะ?”
หลงเซียวปลดเข็มขัดนิรภัยออก โอบเอวเล็กๆของเธอเอาไว้“แล้วคุณล่ะ?”
“คุณทำอะไร? รีบปล่อยเลยนะ ปล่อยมือออกไปก่อน”ลั่วหานถูกเขากอดกะทันหันเกินไป เงยหน้าขึ้นมาเห็นคนมากมายในโรงจอดรถใต้ดิน ชายหญิง ควงเอวโอบหลังกัน
“ผู้หญิงคนอื่นผมไม่สน ผมอยากรู้แค่คุณเป็นแบบนั้นเหมือนกันไหม”
“ฉันไม่ใช่ ฉันไม่เหมือนกับพวกเธอ”
“จริงเหรอ?”เขายิ่งเข้ามาใกล้ขึ้นเรื่อยๆ ใบหน้าหล่อเหลาค่อยๆใหญ่ขึ้นด้วยความขุ่นเคืองใจ
“ฉัน……อื้อ！”
ยังทันได้พูดโต้กลับ ริมฝีปากก็ถูกเขาสกัดกั้นไว้อีกหนึ่งครั้ง พันนัวเนียกันอย่างช้าๆ เสียงสะท้อนอย่างต่อเนื่อง……
อยู่นานสองนาน เขาจุ๊บที่ปลายจมูกเธออย่างได้รับชัยชนะ“แล้วตอนนี้ล่ะ?”
ลั่วหานใบหน้าร้อนผ่าว“ไอ้คนขี้ฉวยโอกาส”
“ใช่ คืนนี้ผมน่ะเป็น”
เปิดประตูรถ หลงเซียวคว้าเอวของลั่วหานเข้ามาหาทันที เดินสับเท้าไปที่ลิฟต์ ลิฟต์เลื่อนขึ้นไปถึงยอดตึกของโรงแรม
ลั่วหานกอดคอของเขาเอาไว้ รูปร่างผอมเพรียวถลำเข้าไปในอ้อมกอดของเขา ดื่มด่ำไปกับความรักใคร่ที่เผด็จการของเขา ผู้พิชิตที่ป่าเถื่อนและสง่างาม ใจสั่นอย่างช่วยไม่ได้“หลงเซียว ตอนนี้คุณดูดุร้ายเหี้ยมโหดเหมือนกับสัตว์ป่า”
หลงเซียวเข้าไปที่ประตูหยุดฝีเท้าลง“พออยู่ห่างกันสักพัก แล้วจะยิ่งรักกันมากขึ้น คุณภรรยาไม่รู้หรือไง?”
ลั่วหานยื่นมือออกมากดรหัสห้องของโรงแรม เสียงปลดล็อกประตูดัง ติ๊ง หลงเซียวหมุนตัวด้วยความรวดเร็ว ใช้ขาเตะประตู
“ดูท่าแล้ว คุณคงตรวจสอบสถานที่ที่ผมอยู่มาเรียบร้อยแล้วสินะ”หลงเซียวเอาลั่วหานล้มไปนอนลงบนโซฟา รูปร่างสูงใหญ่
นอนประกบลงไป
ลั่วหานดึงเนกไทของเขา มาเล่นในมืออย่างช้าๆ“คุณเดาดูสิ”
“ในเมื่อตรวจสอบแล้ว เจอร่องรอยของผู้หญิงบ้างไหมล่ะ หืม?”หลงเซียวใช้หนึ่งมือค้ำมาที่โซฟา นอนคร่อมบนตัวเธอ
“ไม่พบร่องรอยของผู้หญิง แต่ฉันเจอนี่”
พูดพลาง ลั่วหานล้วงเข้าไปในกระเป๋า หยิบของที่เก็บได้จากบ้านตระกูลเสิ่นออกมา
หลงเซียวขมวดคิ้วเล็กน้อย“นี่มันคืออะไร?”
ลั่วหานชูแขนขึ้นมาจากอ้อมกอดของเขา เปิดห่อกระดาษออก“นี่มันคือสิ่งที่ฉันเก็บได้จากที่บ้านตระกูลเสิ่น ตรงด้านล่างที่นั่งที่เจิ้งซินนั่ง ฉันคิดว่าน่าจะเป็นตอนที่เธอหยิบมือถือไม่ทันได้ระวังเลยทำตกไว้ มันคือผงยา”
หลงเซียวปล่อยมือออก นั่งตรง“ผงยา? พอจะระบุได้ไหมว่ามันคือยาอะไร?”
ลั่วหานหลุดขำออกมา“ถ้าเกิดฉันเดาไม่ผิดล่ะก็……นี่มันน่าจะเป็น ยาปลุกอารมณ์ทางเพศ ใช่หรือไม่ใช่ ลองดูเดี๋ยวก็รู้แล้ว”
คิ้วของหลงเซียวดึงไปด้านข้างทั้งสองด้าน“อ๋อ? คุณอยากลองด้วยตัวเอง?”
ลั่วหานข้อศอกโค้ง“ปึก”สักพักก็ไปชนเข้ากับหน้าอกของหลงเซียว“ล้อเล่น ถ้าเกิดเป็นยาพิษขึ้นมาล่ะ?”
“ผมลองเอง”หลงเซียวยิ้มอย่างชั่วร้าย โอบเอวของลั่วหานเอาไว้ แนบชิดหน้าของเธอ ลูบคลำอยู่สักพัก“ผมไม่กลัวตาย มาสิ”
ถ้าเกิดเป็นยาประเภทนั้นจริงๆ……เหอะ！
“อย่าเพิ่งผลีผลามไปสิ ฉันยังไม่ยืนยันเลยนะ คุณรอฉันก่อน”
ในอ้อมกอดของหลงเซียวว่างเปล่า จู่ๆลั่วหานก็กระโดดออกมา
ถูๆคิ้วอย่างทำอะไรไม่ได้“คุณภรรยา ตอนมีความสุข เวลามักจะผ่านไปเร็วเสมอ คุณไม่รู้หรือไง?”
“คุณให้ฉันลองทดสอบก่อนสิ จะรีบร้อนไปไหน? เพิ่งจะสี่ทุ่มเท่านั้นเอง”ลั่วหานรินน้ำ เอาผงยาเทลงไปหนึ่งในสาม ละลายในน้ำ“คุณดูสิ ฉันช่วยคุณทดสอบตรงนี้เลย ให้คุณได้เห็นฤทธิ์ของมันจะๆไปเลย”
หลงเซียว“……”นี่มันเป็นโรคที่ติดมาจากการทำงานของหมอใช่ไหม?
ลั่วหานยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์สับปลับ เทน้ำที่มียาผสมอยู่ลงในกระถางดอกคามิเลียของโรงแรมกระถางหนึ่ง ดอกคามิเลียมีดอกตูมที่ยังไม่บานออกอยู่มากมาย ยาน้ำเข้าไปในดอกตูม……
ลั่วหานหันดูเวลา“ถ้าเกิดเป็นยาประเภทนี้ เวลาที่ยาออกฤทธิ์ประมาณครึ่งชั่วโมง รอไปก่อนนะ เดี๋ยวจะให้คุณได้เห็นว่าอะไรคือดอกไม้บานแค่เพียงชั่วข้ามคืน”
หลงเซียวขมวดคิ้ว มือใหญ่โครงชัดลูบๆคางอย่างครุ่นคิด“ถ้าเกิดเป็นยาที่คุณบอกจริงๆ เจิ้งซินพกติดตัวไว้……”
“ชัดเจนแล้วว่า เธอเตรียมที่จะใช้มันกับคุณไงล่ะ คุณไปให้ความหวังเธออยู่ตั้งหลายครั้ง แล้วก็ทำลายความหวังของเธอทิ้งไป เธอจะต้องไม่พอใจแน่นอน โอกาสในครั้งนี้ไม่ได้มีมาง่ายๆ เธออยากที่จะใช้วิธีนี้ทำให้คุณควบคุมตัวเองไม่ได้ แผนการของเจิ้งซิน……เหอะๆ หมดคำบรรยายจริงๆ”
ลั่วหานส่ายหัว เธอที่เข้าใจแผนการชั่วร้ายของผู้หญิงเป็นอย่างดี ยิ้มอย่างหมดหนทาง
“ถ้าเกิดเจิ้งซินใช้แผนการแบบนี้จริงๆ ผมก็ไม่รังเกียจที่จะลงไปเล่นกับเธอสักหน่อย”นิ้วเรียวยาวของหลงเซียวเคาะๆอยู่ที่ขอบหน้าต่าง ตาดำที่ดูนิ่งลึกอย่างไม่มีที่สิ้นสุดจ้องมองดอกตูมของดอกคามิเลีย
“เล่นกับเธอ? คุณมีแผนแล้ว?”ลั่วหานค่อนข้างที่จะอยากรู้ ว่าหลงเซียวจะจัดการกับผู้หญิงที่คอยไล่ตามเขายังไง
“อยากรู้?”จู่ๆร่างสูงใหญ่ของหลงเซียวก็หันหมุน สองมือค้ำที่หน้าต่าง เอาลั่วหานล็อกไว้อยู่ตรงกลางระหว่างหน้าต่างกับตนเอง ในบริเวณพื้นที่คับแคบ ลั่วหานไม่มีที่ให้ถอยไปไหนได้ ชุดราตรีสุดประณีตสวยหรู ให้สไตล์ที่แตกต่างออกไป ดูสวยงามไม่น้อย
เธอดึงเนกไทของเขามา หมุนๆม้วนๆอย่างช้าๆ สุดท้ายก็พันอยู่ในมือ ปลายเท้าเขย่ง“ฉัน……ไม่อยากรู้”
“แล้วคุณอยากรู้อะไร หือ?”