ประธานหยิ่งยโสของฉัน - ตอนที่ 468
ตอนที่ 468 แบบไหนที่เรียกว่าหน้าเนื้อใจเสือ แบบไหนที่เรียกอุบาย
กรึก!
ประตูริมสุดของชั้นสองคลับเฮาส์ถูกล็อค ประตูหนึ่งบานหนึ่งเหมือนกั้นสองภพเอาไว้ ห้องชุดนี้กันเสียงได้สุดยอด เมื่อปิดประตูก็จะไม่ได้ยินเสียงรบกวนจากภายนอก
เงาที่หรูบริสุทธิ์ของหลงเซียวยืนอยู่ในห้อง เขาดึงเนคไทของเขาออกอย่างหลวมๆ และจัดให้เป็นระเบียบอีกครั้ง อย่างนี้ค่อยทำให้เขาคุยกับเจิ้งซินสบายหน่อย
“คุณเจิ้ง รู้อยู่แล้วว่าผมจะกลับมา?”
เป็นคำพูดแสลงที่รู้อยู่แล้วว่าหมายถึงอะไร ใครจะฟังไม่ออก?
เจิ้งซินเม้นริมฝีปากสีแดงเบา ๆ แล้วพาดแขนของไปที่คอของเขา จากนั้นใช้ร่างบางๆของเธอขยับเข้าไปที่ตัวของเขา “โครงการ ในเมืองเจียงเฉิงนี่ไม่ธรรมดา พวกกับที่ดินผืนหนึ่ง…… ฉันคิดว่า มันคุ้มค่าที่จะทำให้คุณผจญภายในครั้งนี้นะ”
เสียงทุ้มต่ำของหลงเซียวช่างเยือกเย็นและแผ่วเบา “คุณเจิ้งนี่ฉลาดจริงๆ รู้แม้กระทั่งขั้นนี้”
นิ้วของเจิ้งซินเล่นไปที่รอบเอวของเขาแล้วก็ค่อยๆเข้าสู่ร่างที่มีแต่กระดูกของเขา “คุณก็ฉลาดไม่ใช่เหรอ? ไม่นึกเลยว่าจะหาบัตรเชิญที่นี่ได้ เท่าที่ฉันรู้ รายชื่อคุณไม่ได้อยู่ในการเชิญครั้งนี้”
หลงเซียวแยกมือของเจิ้งซินออกด้วยมือใหญ่ๆของเขาและดึงแขนของเธอผลักลงที่โซฟา ทำให้เธอเสียความสมดุลล้มลงไป กระแทกกับโซฟาอย่างแรง
“หลงเซียว! นี่นายกำลังทำอะไร? อยากได้ของคืน ต้องได้รับการยินยอมของฉัน ถ้าฉันไม่พยักหน้า อย่าหวังว่าจะได้คืน”
เจิ้งซินโกรธมาก จนดึงเสื้อที่ติดกับโซฟาจนเส้นด้ายสีทองข้างในเกือบจะหลุดออกมา
หลงเซียวสะบัดชุดของเขา ทำท่าทางปัดฝุ่นออกที่ไม่มีอยู่จริงออก “คุณเจิ้งคุณอาศัยอำนาจของพ่อคุณในเมืองเจียงเฉิง จนได้รับความเชิดชูไม่น้อยเลยสิ?”
“ฮึ! รู้ก็ดี!” เจิ้งซินหยุดเล่นกลยั่วเขา แล้วนั่งตัวตรง เธอรู้ว่าหลงเซียวไม่ใช่คนที่จะรับมือได้ง่ายๆ แต่ในมือเธอมีของที่เขาต้องการ เธอเลยไม่กลัวที่เขาจะทำร้าย
หลงเซียวจับเนคไท ร่างกายของเขาเปรอะเปื้อนไปด้วยกลิ่นน้ำหอมของเธอ เขาไม่พอใจเล็กน้อย “คุณเจิ้งมีสถานะที่โดดเด่นในเจียงเฉิงและมีคนมากมายที่ต้องการมีความสัมพันธ์กับคุณ อะไรในในเมืองเจียงเฉิงนี่ที่คุณเจิ้งต้องไม่ต้องพูดมากก็ได้แล้ว……” หลงเซียว หยุดพูดไว้เพียงเท่านี้ “แต่ดูเหมือนคุณเจิ้งจะลืมไปแล้วว่าชื่อของฉันไม่ใช่สิ่งที่ใครต่อใครจะเหยียบย่ำได้!”
ทันทีที่เขาเปลี่ยนอารมณ์ประโยคสุดท้ายของเขาก็เย็นชาและเด็ดขาดมาก ทำให้เจิ้งซินรู้สึกหวาดกลัวกับคำพูดของเขา
“เหอะๆ! หลงเซียวฉันรู้ว่าคุณเป็นเจ้านายรุ่นเยาว์ของตระกูลหลงในเมืองหลวง แต่คุณดูให้ดีว่านี่คือเมืองเจียงเฉิง และ หลงเซียว……ไม่ว่าคุณจะร่ำรวยในวงการธุรกิจแค่ไหนคุณก็ไม่สามารถเอาชนะผู้ที่อยู่ในวงการการเมืองได้หรอก ความหมายที่แสนง่ายนี้ คุณน่าจะเข้าใจดี
หลงเซียวยิ้มจางๆรอยยิ้มของเขายังไม่สุดก็เริ่มมีความเย็นชาแล้ว “วงการการเมือง กลัวชื่อเสียงเสียหายมากที่สุด ความหมายนี้คุณเจิ้งก็น่าจะเข้าใจ”
ใบหน้าของเจิ้งซินค่อยๆเปลี่ยนไป เธอกุมนิ้วอย่างแน่น จนเห็นถึงเส้นเลือด “นายหมายความว่าไง?”
หลงเซียวเดินไปที่โซฟาอย่างมั่นใจ นั่งตัวตรง ขาประสานกัน “ฉันหมายความว่ายังไงคนฉลาดอย่างคุณเจิ้งน่าจะเข้าใจ? ตัวตนของพ่อคุณในเมืองเจียงเฉิงก็ไม่ต่ำ ตำแหน่งโดดเด่น แต่ถ้าฉันไม่ผิด อำนาจและตำแหน่งของพ่อคุณ ดูจากเงินเดือนที่บริสุทธิ์แล้วล่ะก็ไม่มีปัญญาซื้อบ้านพักตากอากาศที่ริมแม่น้ำได้ และภายใต้ชื่อของคุณเจิ้งยังมีอสังหาริมทรัพย์ที่ แวนคูเวอร์ ลอนดอน นิวยอร์ก เกือบสิบกว่าจังหวัดของโลกต่างมีบ้านของพวกคุณ โปรดอธิบายให้ผมหน่อยว่าท่านพ่อคุณหาเงินอย่างไรให้ได้จำนวนมหาศาลอย่างนี้”
หลงเซียวประสานมือของเขาเข้าด้วยกันแล้วเอนร่างกายส่วนบนของเขาลงบนโซฟา ค่อยๆเอานิ้ววงวงกลม
ในตัวเขาเหมือนมีแสงที่ดูดีอย่างบอกไม่ถูกอยู่ตลอดเวลา ที่ไม่เกี่ยวกับสภาพแวดล้อม ฐานะ หรือเงินทอง แต่มันเป็นความดูดีที่เป็นธรรมชาติในตัวเขาเจิ้งซินมองเขาดูสวยตาที่หลงใหล มีทั้งความชอบและความระแวงในเวลาด้วยกัน
“เหอะๆ ฉันมีบริษัทของตัวเอง ได้กำไร ฉันซื้อบ้านให้กับตัวเองแล้วจะทำไม? แต่บ้านในนามของนายก็เยอะกว่าฉันอีกไม่ใช่เหรอ!”
“โอ้? บริษัท ของคุณเจิ้งเจ๋งแค่ไหน? เท่าที่รู้บริษัทคุณขาดทุนไปตั้งแต่เริ่มก่อตั้งจนถึงวันนี้ ครั้งที่ร้ายแรงที่สุดคุณเจิ้งก็สูญเสียเงินไป 100 ล้านต่อไม่ใช่เหรอ ถ้าเป็นอย่างนี้บริษัทยังสร้างผลกำไรได้มหาศาลขนาดนี้ นักบัญชีของคุณเจิ้งนี่น่าทึ่งจริงๆ”
เสียงของเขาไม่เบาและไม่ดัง น้ำเสียงกลางๆ แต่คำของเขาเหมือนมีพลังกดเธอเข้าไปในกระแสน้ำวนที่เขาตั้งไว้
เจิ้งซินดวงตาเบิกกว้างขึ้นทันที ลูกตาสีดำก็ใหญ่ขึ้นเท่าหนึ่ง “คุณทำอะไรกับฉัน!”
หลงเซียวเดินตรงไปที่ภาพแกะสลักด้านหลังของเธอ ไม่อยากแม้แต่มองเธอ หลังภาพแกะสลักมีเตียงใหญ่อยู่เตียงหนึ่ง บนเตียงเซ็ตใหญ่นี้โรยไปด้วยดอกกุหลาบ ผู้คนในคลับเฮ้าส์คืนนี้คาดว่าน่าจะเล่นอยู่ถึงพรุ่งนี้สายๆ
“ฉันไม่ได้สนใจคุณเลยฉันสนใจในสิ่งที่อยู่เบื้องหลังคุณมากกว่า คุณเจิ้งและผู้อำนวยการเจิ้งเป็นที่รู้จักของทุกๆคน ภายนอกช่างดูดีแต่สิ่งที่อยู่เบื้องหลังพวกเธอนั้นช่างทำให้คนน่าทึ่งจริงๆ”
เจิ้งซินเริ่มนั่งไม่ติดกับตัว เธอรู้สึกกระวนกระวายใจมาก เธอตกเป็นเป้าของหลงเซียวแล้ว ชายอันตรายคนนี้กำลังจะทำอะไร?
หรือเขาทำอะไรไปแล้ว?!
“หลงเซียวอย่าโง่! ฉันสามารถทำให้คุณเดินออกจากเมืองเจียงเฉิงนี้ไม่ได้!”เจิ้งซินยืนขึ้นชี้ไปที่จมูกของหลงเซียวและกรีดร้อง
ดวงตาของหลงเซียวกระพริบช้าๆ “คุณเจิ้งเอะอะอย่างนี้ จะให้ผมทำเรื่องใหญ่ยังไง?”
พูดไปๆ เขาหยิบกระดาษแผ่นหนึ่งจากกระเป๋าเสื้อเขาออกและวางอย่างเป็นระเบียบ “คุณดูนี่เสร็จแล้วค่อยใส่อารมณ์ไม่ดีกว่าเหรอ”
สายตาเจิ้งซินเต็มไปด้วยความตื่นกลัว นิ้วมือเริ่มสั่นและหยิบกระดาษเปล่าขึ้น สายตาจ้องไปที่หลงเซียวอยู่ตลอดเวลา“ นาย……”
เธอเปิดกระดาษออก ไล่ดูตั้งแต่ต้นจนจบรอบหนึ่ง ดูไปๆสีหน้าเริ่มซีดลง ตัวเริ่มเกร็งๆแข็งๆ เหมือนมีมือล่องหนมาเปิดปากเธอไว้!
ทันใดนั้นกระดาษที่เบานั่นกลับหนักขึ้น จนเธอแทบจะถือไม่อยู่
“นาย……ทำอะไรไป?!”
มุมริมฝีปากของหลงเซียวเอียงด้วยความเยาะเย้ย “อะไรนะ?คุณเจิ้งไม่คุ้นเคยกับมันเหรอ?คุณน่าจะสัมผัสสิ่งเหล่านี้ได้ทุกวันทำไมคุณเจิ้งต้องประหลาดใจขนาดนี้?”
ใบหน้าของเจิ้งซินเหมือนใกล้จะตายไป นิ้วหยิกไปที่กระดาษ และขยำกระดาษให้เป็นก้อนกลมๆ “คุณรู้ได้อย่างไร?!”
“ฉันรู้ได้ไงไม่สำคัญ สำคัญเพียงแค่ว่าฉันอยากได้เท่าไหร่ก็มีเท่านั้น มีเยอะมาก ถ้าเก็บไว้คงเปลืองพื้นที่มาก เพราะฉะนั้นฉันกำลังคิดว่าควรถือว่าเป็นขยะทิ้งดีไหม เธอว่าฉันทิ้งไปไหนดี? ศูนย์ตรวจสอบ?ข่าวเช้าของเมืองเจียงเฉิง?หรือสถานีโทรทัศน์เมืองเจียงเฉิงดี?หรือนำกลับไปที่เมืองหลวงและส่งมอบให้คณะกรรมการแห่งรัฐเพื่อตรวจสอบดีนะ?”
หลงเซียวพูดจบประโยคยาวๆอย่างลื่น พูดออกมาโดยเสียงที่ดังแล้วแต่ละคำก็กระแทกใจเธอ ดวงตาของเขามีรอยยิ้มที่เต็มไปด้วยความน่ากลัว
ขาของเจิ้งซินอ่อนลงและเธอก็ล้มลงบนโซฟา ป้ม “นายเอาสิ่งเหล่านี้มาเพื่อขู่ฉัน? นายอยากใช้สิ่งเหล่านี้มาบังคับฉัน?”
ดวงตาของหลงเซียวหรี่ลงเล็กน้อย “บังคับ? คำนี้ไม่ค่อยน่าฟังเลย พูดว่าเป็นการร่วมมือกันจะดีกว่า ทั้งคุณและฉันได้รับสิ่งที่ต้องการ”
เจิ้งซินขยำกระดาษจนเละจนเปิดไม่ออก “นายฝันไปเถอะ ฉันไม่รับปากนายหรอก หลงเซียว ฉันเกลียดการโดนขู่ที่สุด ถ้าคุณกล้าลากฉันไปที่หลุมไฟฉันจะทำให้คุณตายโดยไร้ที่กลบฝังแน่ ตระกูลเจิ้งของเราในเมืองเจียงเฉิงไม่ใช่ครัวเรือนที่ใครจะรังแกได้!”
“เหอะๆ!”หลงเซียวหัวเราะ “ทำไม? อยากฆ่าปิดปากฉันเหรอ?”
“นายทำท่าทีจะฆ่าฉันก่อน! หลงเซียว นายคิดให้ดีนะคลับเฮาส์นี้มีใครบ้าง ฉันสามารถสับคุณเป็นซอสเนื้อได้ด้วยประโยคเดียวถ้าคุณไม่เชื่อก็ลองดู”
ใช่ ไม่ว่าจะเป็นนักธุรกิจหรือนักการเมือง ต่างก็กลัวเจิ้งซินไม่น้อย โดยเฉพาะคนที่ใช้ตระกูลเจิ้งเป็นผู้สนับสนุนในที่นี่มีนับหลายคนจนนับไม่ถ้วน
“คุณเจิ้งต้องการออกไปเรียกคนช่วยตอนนี้หรือเปล่า?” หลงเซียวจิ้มไปที่เข่าของตัวเอง หันไปมองเข็มนาฬิกาถึงเวลาที่สมควรแล้ว
“หลงเซียว นายอย่าคิดจะรุ่งเรืองในเมืองเจียงเฉิงนี้อีก ไม่มีโอกาสอีกต่อไป!”
จู่ๆเจิ้งซินก็ลุกขึ้นยืนบนโซฟา “ฉันจะทำให้นายได้รู้ว่า อะไรคือมีเรื่องแต่ไม่มีที่พูดออกมาได้!”
“เหอะ ดี” หลงเซียวนั่งที่โซฟา แสดงท่าทียิ้มโดยไม่มีเสียง
เจิ้งซินกัดฟันแล้วลากประตูออก!
ทันทีที่ประตูเปิดออก เจิ้งซินถึงกับตกตะลึง!
เมื่อกี้ห้องโถงของคลับเฮาส์ยังเต็มไปด้วยความเมาและความคลั่งไคล้ ในขณะนี้เต็มไปด้วยตำรวจ ตำรวจกว่าหลายสิบคนสวมหมวกแก๊ปขนาดใหญ่ทุกคนช่างดูดุและชั่วร้าย
ตำรวจกล้าเข้ามาได้ไง! พวกเขารู้หรือเปล่านี่มันพื้นที่ของใคร!
ตำตรวจของเมืองเจียงเฉิงล้วนเดินอ้อมที่นี่ทั้งนั้น ไม่เคยกล้ามีใครเข้ามา! ไม่เคยมี!
เจิ้งซินกัดฟันกรอดและด่าออกไป “พวกคุณกำลังทำอะไร?! ใครปล่อยพวกคุณเข้ามา!”
ตำรวจหนึ่งนายนั้นแสดงบัตร อย่างไม่สบอารมณ์และพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชาว่า “เราได้รับโทรศัพท์แจ้งว่ามีบางคนในนี้เสพสารเสพติดและมีบางคนซ่อนปืนอยู่จึงมาตรวจสอบ โปรดให้ความร่วมมือ”
“เป็นไปไม่ได้! ในนี้ไม่มีทางที่จะมีคนทำเรื่องพวกนี้! พวกคุณสามารถตรวจสอบได้และฉันรู้จักแขกของฉันเป็นอย่างดี” อย่างอื่นไม่กล้าพูด แต่คนที่คบกับเจิ้งซินล้วนระมัดระวังตัวกันและจะไม่มีวันทำอะไรที่ผิดกฎที่นี่
นี่เป็นเส้นจำกัดของเธอ
ตำรวจโบกมือ ให้ตำรวจสองนายขึ้นไปตรวจ “มีไม่มี หลังตรวจเสร็จรู้ผลกัน”
เจิ้งซินไม่เคยโดนตำรวจทำตัวไม่มีมารยาทใส่อย่างนี้ ไม่เคย!
“หัวหน้าของคุณยังไม่กล้าพูดกับฉันแบบนี้พวกคุณเป็นใคร! ออกไปซะ!” เจิ้งซินชี้ไปที่ประตูและสั่งให้พวกเขาออกไป
ตำรวจผู้นำ “คุณเจิ้งโปรดใจเย็น ๆ หลังตรวจสอบชัดเจนแล้วเราออกไปแน่”
ทันที มีตำรวจนายหนึ่งเรียก “หัวหน้า พบปืนกระบอกหนึ่ง!”
เจิ้งซินเปิดตาโต “เป็นไปไม่ได้! อยู่ไหน!”
ตำรวจสวมถุงมือ อุ้มปืนที่อยู่ในถุงพลาสติกไว้
“นี่มาจากไหน?!”
ตำรวจนำปืนพกกระบอกหนึ่งส่งให้หัวหน้า “พบเจอที่กระเป๋าของคุณเจิ้ง ปืนเต็มไปด้วยกระสุน”
เจิ้งซินตัวอ่อนลง “เป็นไปไม่ได้ ในกระเป๋าฉัน……”
เขาหันหัวกลับทันที ในชั่วขณะนั้น เขาเห็นเมื่อเห็นหลงเซียวเดินออกมาจากประตูกล่องอย่างสง่างามราวกับสายลมเขากำลังมองเธอด้วยรอยยิ้ม
“เจิ้งซินฉันไม่คิดเลยว่าที่คุณให้ฉันเข้าไปในห้องหวังจะฆ่าฉัน ปืนกระบอกนี้ไม่เลยนะ กระสุนเม็ดเดียวก็สามารถทำให้หลงเซียวตายได้”
เขาเอามือข้างหนึ่งวางในกระเป๋ากางเกง ลมอ่อนๆพัดผ่านมาที่ตัวเขาตาดำๆของเขาช่างน่ากลัวอย่างทายไม่ถูก
เจิ้งซินเท้าสะดุด ล้มอย่างแรงไปทีหนึ่ง “นาย……”
“คุณเจิ้ง เชิญตามเราไป!”
ไม่มีใครคิดเลยว่าเจิ้งซินจะพกปืน ที่จีนการพกปืนถือว่าเป็นการกระทำผิดที่รุนแรงมาก
“ไม่ ฉันไม่มี พวกแกตรวจสอบได้! บนนั้นไม่มีลายนิ้วมือของฉัน! ต้องเป็นหลงเซียวใส่เขาไป! ใช่เขาแน่ๆ! พวกแกจับเขาไว้!”
มือของเจิ้งซินโดนตำรวจใส่กุญแจมือไว้ คุณเจิ้ง “ใช่ไม่ใช่เดี๋ยวเราจะไปทำการสืบให้แน่ชัด แต่ตอนนี้ต้องรบกวนคุณไปตามเรา！”