ประธานหยิ่งยโสของฉัน - ตอนที่ 51

ตอนที่ 51 ถูกท่านเซียวจับได้คาหนังคาเขา

เงินจำนวนมหาศาล งานฉลองดอกกุหลาบที่สร้างขึ้น ด้วยเงินมหาศาล มีแค่หลงเซียวเท่านั้นที่ทำได้

ในทางเดินของโรงพยาบาล เสียงร้องอุทานและเสียง ร้องอิจฉายังคงดังขึ้น พวกพยาบาลแต่ละคนก็เต็มไปด้วย ความรักใคร่ อิจฉาอยากแทนที่นางเอกของหลงเซียวในวัน นี้

นางเอกของหลงเซียว? ฉู่ลั่วหานยิ้มเยาะตัวเอง งานเลี้ยง ฉลองในโรงพยาบาล เขาทำเพราะต้องการให้โม่หรูเฟยยิ้ม ใช่ไหม?

ฉู่ลั่วหานไม่ได้คิดมากอีก ยิ่งคิดมากเท่าไร ในใจเธอยิ่ง รู้สึกแย่มากเท่านั้น เดินผ่านฝูงชนแออัดเข้าไปในลิฟต์ ทันที

เธอพิงกำแพงเหล็กเย็นของลิฟต์ หลับตาลง ม่านตาดำ เต็มไปด้วยความแดงก่ำ มีความแตกต่างกันชัดเจนมากแค่ ไหน? สำหรับเธอ เขาไม่เคยแสดงความอ่อนโยนสักนิด แต่ สำหรับโม่หรูเฟย เขากลับอยากจะมอบทุกสิ่งทุกอย่างไว้ ตรงหน้าเธอ

ทวดแกสิ!

ประตูลิฟต์เปิดออก ฉู่ลั่วหานก้าวขาเรียวยาวไปที่ห้อง แต่งตัว วันนี้เธอมาวินิจฉัยโรคยังดีที่นั่งในห้องปฏิบัติการโลกก็สะอาด

ใครจะไปรู้ เธอเพิ่งเปลี่ยนเป็นชุดคลุมสีขาว โทรศัพท์ก็ ดังขึ้นอย่างเต็มที่

“หมอฉู่ รีบมาที่ห้องผู้ป่วยเร็วเข้า! คนไข้เตียง202….”

202?

คนไข้หญิงที่ส่งเข้าไปเมื่อวาน เธอเป็นโรคหัวใจพิการ ตั้งแต่กำเนิดครั้งหนึ่งเคยผ่าตัดใส่ขดลวดหัวใจ แพทย์ แนะนำเธอว่าอย่ามีลูก แต่เธอและสามีเธออยากมีลูกมาก เสี่ยงอันตรายคลอดลูกออกมา

ตอนนี้ลูกในท้องเธอมีอายุเจ็ดเดือนแล้ว เธอเคยเห็นมา ก่อน เป็นเด็กทารกชาย พัฒนาการดีมาก แต่เมื่อตัวอ่อนใน ครรภ์เติบโต บีบอัดหัวใจ เมื่อวานเธอถูกส่งเข้ามาหัวใจเต้น อ่อนแรง ความดันโลหิตลดอย่างกะทันหัน สามีเธอและคุณ แม่สามีเธอก็อยู่ด้วยตลอดทาง สามีเธออ้อนวอนว่าต้อง ปกป้องภรรยาเขา แต่เธอกลับใช้แรงเฮือกสุดท้ายจับมือ เธอไว้แล้วขอร้องให้ช่วยเด็ก

ภาพเมื่อวานนี้ ปรากฏขึ้นต่อหน้าอีกครั้ง ฉู่ลั่วหานถือ โทรศัพท์แล้ววิ่งไป “เตรียมเครื่องช่วยหายใจ เครื่อง สะท้อนเสียง เร็วเข้า!”

“ครับ!”

ฉู่ลั่วหานวิ่งไปถึงห้องคนไข้ คนไข้ที่เคยพูดจาไม่ดีกับ เธอค่อยๆ ถอยหลัง บางคนยังคงหวาดระแวงในใจ กลัวว่า ลั่วหานจะแก้แค้น แต่ในใจฉู่ลั่วหานตอนนี้มีแค่คนไข้เท่านั้น

พยาบาลอยู่หน้าเตียงคนไข้ ตื่นตระหนกจนทำอะไรไม่ ถูก ฉู่ลั่วหานผลักพยาบาลออก ฟังการเต้นหัวใจของหญิง ตั้งครรภ์ จากนั้นก็เปิดตาเธออย่างรวดเร็วเพื่อดูตาขาว บน อุปกรณ์ หัวใจคนไข้เต้นช้าลงอย่างรวดเร็ว มองสัญญาณ ชีวิตที่กำลังจะหายไป

“หมอฉู่ คนไข้ต้องการเครื่องกระตุ้นหัวใจ!” ผู้ช่วยแพทย์ ข้างกายเตือนลั่วหาน

“ไม่ได้ เครื่องกระตุ้นหัวใจจะทำร้ายเด็กในครรภ์เธอ ถือ

ไว้!” เธอส่งหูฟังบนคอเธอให้พยาบาล ใช้สองมือปั้มหัวใจ

คนไข้อย่างแรง ปั้มหัวใจอย่างแรงพลางตะโกนครั้งแล้ว ครั้งเล่า “ฟางเสี่ยวเหม่ย ตื่นสิ! ฟางเสี่ยวเหม่ย เพื่อลูกของคุณ เพื่อลูกในท้องคุณ คุณต้องตื่นขึ้นมา! ได้ยินเสียงของฉัน

แล้วใช่ไหม! ได้ยินไหม?”

ฉ่ลั่วหานเหมือนเป็นบ้า เธอมองท้องบวมของคนไข้ ด้าน ในมีเด็กคนหนึ่ง ทารกที่รักของพวกเขา ก็เป็นชีวิตตัวน้อย ที่เธอปรารถนามาสามปีแต่กลับไม่สำเร็จ

ดูเหมือนลูกของคนไข้จะเชื่อมต่อกับตัวเอง เพราะฉ่ลั่ วหานออกแรงปั้มมาก เหงื่อที่ผุดบนหน้าผากก็ยิ่งเพิ่งขึ้น เรื่อยๆ รวมตัวกันตรงกลางคิ้วแล้วหยดลงไปบนหน้าคนไข้

คนไข้ในห้องเดียวกันตกตะลึงกับการที่ฉู่ลั่วหานพยา ยามช่วยชีวิตคนอื่นอย่างมาก พวกเขามองเหม่อฉู่ลั่วหานเหมือนกำลังดูนักรบหญิงที่กำลังต่อสู้กับเทพเจ้าแห่งความ

ตาย

และในขณะนี้ คนไข้ห้องอื่นได้ยินก็รีบวิ่งมา แออัดดูกัน อยู่ด้านนอกประตูอย่างครื้นเครง

อย่างไรแล้วฉู่ลั่วหานก็คือผู้หญิง ปั๊มหัวใจต้องใช้แรง

เยอะ ไม่นานเธอก็เจ็บแขนออกแรงไม่ได้แล้ว แต่เธอกัดฟัน ไม่ยอมแพ้ “ฟางเสี่ยวเหม่ย ตื่นสิ! ลูกคุณรอคุณอยู่นะ เขา กำลังรอคุณอยู่!” แพทย์ชายข้างกายทนดูต่อไม่ได้ ดึงฉู่ลั่วหานที่เหมือน

เป็นบ้าออกมา แล้วปั้มหัวใจคนไข้ต่อ

แพทย์ชายสองคนผลัดกัน สิบกว่านาทีต่อมา คนไข้ก็ หัวใจเต้นในที่สุด

“หมอฉู่ กู้การเต้นหัวใจและชีพจรได้แล้ว! กู้ได้แล้ว!”

พยาบาลตะโกนอย่างตื่นเต้น ฉู่ลั่วหานเหมือนถูกสูบเอา เรี่ยวแรงออกไปทั้งหมด ร่างกายอ่อนยวบ หลังกระแทก กำแพงอย่างแรง ถ้าไม่มีกำแพงให้พิง เธอคงล้มลงพื้นไป นานแล้ว

“แปะๆๆ —

คนไข้ภายในห้องและคนไข้ที่เบียดกันอยู่หน้าประตูทาง เข้าก็ปรบมือกันอย่างพร้อมเพรียง ทุกคนใช้เสียงปรบมือ เพื่อชื่นชมและขอบคุณฉู่ลั่วหาน

หลายคนพูดว่าถ้าไม่ได้เห็นภาพที่ฉู่ลั่วหานช่วยชีวิตคน มาก่อน ก็คงไม่เข้าใจว่าผู้หญิงคนนี้เหมาะที่จะเป็นแพทย์มากแค่ไหน เธอเกิดมาเพื่อต่อต้านความตาย

ครอบครัวคนไข้เพิ่งออกไปซื้อผลไม้ เห็นภาพเหตุการณ์ นี้ ผลไม้ก็หล่นพื้นกระจัดกระจาย ก้าวเท้ายาววิ่งไปดู ภรรยา ฟังคำอธิบายของพยาบาล ผู้ชายคนนั้นก็คว้าฉู่ลั่ วหานแล้วเอ่ยขอบคุณอย่างต่อเนื่อง

แต่สีหน้าฉู่ลั่วหานยังไม่ผ่อนคลาย เธอคิดว่าต้องบอกข้อเท็จจริงกับเขา

พาคนในครอบครัวมายืนที่ระเบียงอันเงียบสงบ ฉู่ลั่วหา นอธิบายสภาพที่แท้จริงของคนไข้ “ตอนนี้ภรรยาของคุณ ต้องทำการผ่าตัด ไม่อย่างนั้นถ้ารอให้ตัวอ่อนในครรภ์โต ขึ้นอีก หัวใจเธอที่เคยขดลวดมาก่อนจะรับไม่ไหว คุณก็รู้ ว่ามันหมายความว่ายังไง”

สามีพยักหน้า ขอบตาแดง “หมอฉู่ ขอร้องนะครับ ต้อง ช่วยภรรยาผมไว้ให้ได้ ขอร้องนะครับ!”

ฉู่ลั่วหานพยักหน้า หลังจากออกจากห้องคนไข้เธอก็รู้สึก ท้อแท้หมดหวัง หัวใจที่เคยขดลวดของคนไข้ไม่เพียงแต่ จะรับไม่ไหว เลือดออกภายในจะทำให้เกิดการอุดตันของ เยื่อหุ้มหัวใจ ปฏิบัติตามการรักษา แค่รอให้เลือดออกไป ตามธรรมชาติเท่านั้น

แต่…

เธอมองมือของตัวเอง สองมือนั้นกำลังสั่น

ตัดสินจากประสบการณ์การผ่าตัดของเธอ สภาพของ

ฟางเสี่ยวเหม่ยไม่สามารถหยุดเลือดได้เองตามธรรมชาติถึงวันนั้นเธอและลูกอาจจะตายได้

แต่การผ่าตัดนอกจากเลือด…

ศัลยแพทย์คนใดจะเต็มใจยอมเสี่ยงเอาชื่อเสียงมา ผ่าตัดกับเธอ? ไม่แน่คนไข้อาจจะตายบนเตียงผ่าตัด ถึง แม้การผ่าตัดจะสำเร็จ ทั้งผู้ใหญ่แหละเด็กก็อาจจะรอดแค่ หนึ่งคน

ไม่ว่าจะสำหรับใคร มันก็คือความเจ็บปวดทั้งหมด

ฉู่ลั่วหานกำลังนั่งบนม้านั่งตัวยาวที่ทางเดิน เธอลืมเรื่อง ข่าวลือที่เธอประสบมาในช่วงไม่กี่วันก่อน ลืมไปแล้วว่าหลง เซียวกำลังอ้อยอิ่งกับโม่หรูเฟยอยู่ในตอนนี้

เธอแค่ต้องการช่วยคนไข้ เธอต้องการให้แม่ลูก ปลอดภัย!

แต่….มันโลภเกินไปไหม?

พอก้มศีรษะลง ฉู่ลั่วหานก็พบว่าน้ำตาตัวเองเอ่อล้นออก มาแล้วหยดลงหลังมือ

เธอต้องหารือเรื่องแผนกับผู้อำนวยการ

เกาหยิ่งจือเหรอ? ถ้าไปหาเธอ ถึงเธอจะอยากผ่าตัด แต่ กลัวว่าเธอจะปฏิเสธเพราะต่อต้านกับเธอ และเกาหยิ่งจือก็ ไม่ว่าเก่งแค่ไหนก็เป็นแค่อายุรแพทย์เท่านั้น

ผู้เชี่ยวชาญในการผ่าตัดหัวใจ โรงพยาบาลกลางมีอยู่ไม่

น้อย แต่คนที่จะยอมรับความเสี่ยงนั้นนับไปนับมาก็ไม่มี

เลย
ไม่สิ….บางทีอาจจะมีหนึ่งคน

คู่ลั่วหานเช็ดน้ำตา ลุกขึ้นแล้วขึ้นลิฟต์ไป มีคนหนึ่ง เธอคิดว่า เขาน่าจะช่วย

เธอมาที่ห้องทำงานของถังจิ้นเหยียน เขาไม่อยู่ พยาบาล ที่กำลังปฏิบัติหน้าที่อยู่บอกว่ารองคณบดีถังเพิ่งไปห้อง คนไข้

ลั่วหานวิ่งไปที่ห้องคนไข้ทันทีโดยไม่คิดเลย

ถังจิ้นเหยียนเพิ่งตรวจผู้ป่วยผ่าตัดหัวใจ ด้านหลังเขามี กลุ่มคนที่สวมเสื้อคลุมสีขาวทรงพลังออกมาจากมุม มือ ข้างหนึ่งเขาถือเคสคนไข้ กำลังกำชับอะไรบางอย่างกับ แพทย์ข้างกายอยู่

พอเงยศีรษะขึ้นก็เห็นฉู่ ลั่วหาน เขายื่นประวัติคนไข้ให้กับ ผู้ช่วย แล้วพูดเสียงต่ำ “พวกคุณทำต่อเลย”

เหล่าแพทย์รู้ว่าต้องทำตัวอย่างไร ออกไปกันก่อน

ร่างสูงใหญ่ของถังจิ้นเหยียนเติมเต็มด้วยเสื้อคลุมสีขาว เป็นระเบียบอย่างไม่น่าเชื่อ เขาก้าวเท้ายาวเดินมา “ดู เหมือนคำทำนายฉันเมื่อวานนี้จะผิด”

เธอไม่ได้หลบเขา

มันทำให้เขาดีใจมาก

สีหน้าของฉู่ลั่วหานตีึงเครียด หยิบเคสคนไข้หนึ่งฉบับ ขึ้นมา “รองคณบดี ฉันมาหาคุณเพราะมีปัญหา”

ความเคร่งขรึมของเธอ ทำให้เขาไม่กล้าล้อเล่นอีก มองเคสคนไข้อย่างตั้งใจจบแล้ว ถังจิ้นเหยียนก็ขมวดคิ้ว “ทำไมคุณยืดการผ่าตัดจนถึงตอนนี้? อาการคนไข้ อันตรายมาก ยืดเยื้อต่อไปอาจจะเสียชีวิตทั้งสองคน”

เธอไม่ปฏิเสธ “คนไข้กังวลว่าการผ่าตัดจะอันตรายกับ ทารก พยายามประคองเอาไว้ตลอดเวลา อยากให้ลูก คลอดออกมาก่อนค่อยผ่าตัด แต่ตอนนี้ ….การผ่าตัดนี้ เสี่ยงอย่างมาก ความท้าทายต่อหมอก็ยิ่งใหญ่เหมือนกัน ฉันคิดไปคิดมา มีแค่คุณเท่านั้นที่ช่วยได้”

ถังจิ้นเหยียนถือเคสคนไข้ไว้ในมือของเขา โน้มตัวมองฉู่ ลั่วหาน “ทำไม?”

“เพราะคุณหมอ ช่วยชีวิตที่กำลังจะตายและรักษาผู้บาด เจ็บ” เธอตอบอย่างเป็นทางการมาก ถังจิ้นเหยียนยิ้มเล็กน้อย แสงอาทิตย์ที่อยู่นอกกระจก

ตกลงมาบนใบหน้าเขา ราวกับฤดูอบอุ่นที่ให้แก่เขา ตกแต่ง

ดวงตาและคิ้วแก่เขา

“คุณไม่ได้พูดความจริง” เขายังคงยิ้มอย่างอบอุ่น ยิ้ม อย่างรักใคร่เป็นพิเศษ

“ฉัน…”

ต่อหน้าเขา ไม่สามารถโกหกได้ตลอดเวลา “พูดความจริง ไม่งั้นฉันก็ไม่รับการผ่าตัดนี้” เขาขู่เล็ก

น้อย

“ฉันไม่อยากเห็นเด็กในครรภ์ตาย ฉันหวังว่าคุณจะช่วย ชีวิตเด็กได้ ฉันหวังว่าคุณจะรับประกันว่าจะช่วยให้แม่ลูกพวกเขาปลอดภัยได้ คุณทำได้ไหม?”

เด็ก?

ถังจิ้นเหยียนเลิกคิ้วเบาๆ “คุณชอบเด็กเหรอ?” ฉู่ลั่วหานไม่ตอบ แต่มองออกว่าเธอชอบมาก

“แจ้งครอบครัวเถอะ ถ้าคนในครอบครัวเซ็นสัญญา ตกลงให้ผ่าตัด ฉันจะผ่าตัดเอง” ถังจิ้นเหยียนน้ำเสียงแน่ว แน่ ไม่คลุมเครือและทำลวกๆ “จริงเหรอ?!” ใบหน้าเธอมีความปิติยินดี! “คุณตกลง

แล้ว?!”

ถังจิ้นเหยียนเห็นเธอเปลี่ยนสีหน้าโดยฉับพลัน ดูบ้าไป แล้ว เมื่อครู่นี้เธอยิ้มแก้มปุ่มเหมือนดอกไม้ เหมือนทารก แรกเกิด บริสุทธิ์จนทำให้เอ็นดู

เขาอยากจะ…..สัมผัสใบหน้าเธอ พยักหน้าอีกครั้ง “จริงสิ สองวันนี้ได้”

“ขอบคุณค่ะ! ขอบคุณมากค่ะรองคณบดีถัง!”

เธอตื่นเต้นชั่วคราว คว้าเสื้อคลุมสีขาวเขาไว้แน่นโดย จิตใต้สำนึก รองเท้าส้นสูงกระโดดเหมือนเด็กๆ

เขาตกตะลึง เธอเองก็อึ้งไป

ปล่อยเขาไปเหมือนไฟฟ้าช็อต บรรยากาศก็กลายเป็น คลุมเครือมาก…

และฉ่ลั่วหานไม่รู้ ท่าทางกระโดดโลดเต้นเมื่อครู่ รอยยิ้มที่เหมือนดอกไม้นั้น จะตก อยู่ในสายตาของหลงเซียว ทั้งหมดไม่เหลือสักนิด

ถังจิ้นเหยียนมองเธอด้วยความรักใคร่ กระเป๋าของเธอ สั่ง โทรศัพท์ดังขึ้น

เธอหลีกเลี่ยงความกระอักกระอ่วน ถอยหลังมาหนึ่งก้าว

“ฮัลโหล”

“หันมา”

ตูม!

เสียงทุ้มดังขึ้น ฉู่ลั่วหานค่อยๆ หันศีรษะกลับไปเหมือน

ถูกฟ้าผ่า–

ร่างตรงตระหง่าน ราวกับภูเขากำลังทะยานขึ้นสูง ยืนอยู่ ปลายสุดทางเดิน เขาสวมชุดสูทดำอาร์มานี่ มีความโหด เหี้ยม

ดวงตาลึกเหมือนบ่อน้ำโบราณ ตอกตรึงเธอไว้บน กางเขนแห่งทรยศทันที ทำลายล้างถึงตายอย่างแน่วแน่

โทรศัพท์เหมือนอยู่ในฝ่ามือ เอาวางลงไม่ได้

ถังจิ้นเหยียนหันศีรษะกลับไปเห็นหลงเซียว สีหน้าเรียบ เฉย ไม่ตื่นตระหนกเลย เขาอยากยื่นมือไปประคองฉู่ลั่วหา น เสียงของหลงเซียวก็ระเบิดเป็นครั้งที่สอง

“มานี่”

ทุกคำฝังอยู่ในใจ ต่อต้านไม่ได้
ลั่วหานกัดฟัน “ฉัน….”

“ฉันบอกให้มานี่”

เสียงเขาเย็นยะเยือกเหมือนมาจากนรก

ฉู่ลั่วหานไม่กล้าแก้ตัวอีก ภาพเมื่อครู่นี้ เธอจะแก้ตัว อย่างไร? เขาคงไม่ฟัง

อธิบายไปไม่มีประโยชน์ ถ้าอย่างนั้นก็ไม่อธิบายแล้ว! เธอเชิดหน้าขึ้น ยกเท้าขึ้นเดินไปหาเขาทีละก้าว!