ประธานหยิ่งยโสของฉัน - ตอนที่ 616
เนื่องจาก ACC Google Drive บินไปหลาย Email
เราจะทยอยไล่แก้ให้ยามว่างอยากให้แก้เรื่องไหนคอมเมนต์ไว้นะคะ
แต่บางเรื่องเราก็ไม่มีไฟล์แล้วเหมือนกัน
ตอนที่ 616 ฉันยอมแค่คุณเลยจริงๆ
“บอส คุณรับปากแล้ว! คุณเห็นด้วยแล้ว!? ปฏิกิริยาของจี้ตงหมิงค่อนข้างตื่นเต้นแรงไปหน่อย แต่นี่มัน น่าตื่นเต้นจริงๆ!! รับปากแล้ว ไม่น่าเชื่อว่าบอสจะรับปาก”
หลงเซียนกระตุกคิ้ว” ในเมื่อเป็นเสียงที่ทุกคนเรียกร้อง ฉันก็ต้องให้ความสนใจอยู่แล้ว”
กู้เยนเซินแอบมองไป๋เวย และไป๋เวยแอบมองกู้เยนเซิน ทั้งสองกลืนลมเย็นๆเข้าไปในเวลาเดียวกัน ไม่ใช่มั้ง ท่านเซียวกลับเห็นด้วย พระเจ้า!
”
จี้ตงหมิงพยักหน้าทันที “ฝ่ายควบคุมเสนอโปรแกรมออกมา มีทั้งบนบก พื้นดิน ที่ใกล้ที่ไกล แบบหนึ่งวันและแบบค้างคืน บอสวางแผนเวลาอะไรไว้ไหม ”
ในใจของไป๋เวยแอบภาวนาว่า แบบค้างคืน ！ แบบค้างคืน！
หลงเซียวไม่มีความเห็นอะไรเกี่ยวกับเรื่องนี้ เจ้านายและพนักงานออกไปเที่ยวด้วยกัน ก็สามารถเพิ่มความสัมพันธ์และเสริมสร้างแรงการทำงานร่วมกัน ซึ่งเป็นผลดีต่อการพัฒนาของบริษัทฉู่ซื่อ
เพราะฉะนั้นหลงเซียวจึงตัดสินใจเข้าใกล้ทุกคนให้สุด “พวกเธอจัดการ ชัวร์กับกำหนดการแล้วมาบอกฉัน เวลาล่ะก็… ไม่เกินวันหยุดที่กำหนดไว้.
“ได้เลย! ได้เลย! เดี๋ยวฉันไปจัดการ”
หลงเซียวพยักหน้า “ไม่มีอะไรแล้วก็ไปยุ่งกันต่อเถอะ”
ทั้งสามคนเดินออกจากห้องทำงานด้วยหัวใจที่เต้นแรง ทันทีที่ออกจากห้องก็ราวกับเปลี่ยนเป็นม้าป่าที่กระโดดโลดเต้นด้วยความดีใจ หัวเราะฮ่าๆ
กู้เยนเซินวางแขนของเขาไว้รอบไหล่ของจี้ตงหมิงด้วยความรักเหมือนพี่ชายที่หายไปนาน“เล่าจี้ ฉันนี่ไม่ยอมใครจริงๆเลยนอกจากนาย!”
จี้ตงหมิงไม่คุ้นที่กับท่าทีสนิทสนมของเขา เฮาเฮอพูดว่า “ฉันก็โดนเขาฝากมา ไม่ใช่ฉันเสนอสักหน่อย”
แตกต่างกันเหรอ? ยังไงผลก็คือสำเร็จแล้ว!
ความสนิทสนมของกู้เยนเซินไม่ลดลง เตะๆหลังของจี้ตงหมิง เพิ่มแรงเข้าไปแล้วพูดว่า“ หญิงสาวฝ่ายควบคุมก็ให้แรงมาก แต่ก็ไม่เท่าคุณ! คืนนี้เดี๋ยวฉันเลี้ยงดื่มเหล้า เป็นไง?”
จี้ตงหมิงไอ “อันนี้”
ยังไม่ทันได้เอ่ยปากพูด แอนดี้เดินถือเอกสารกองโตมาจากทางเข้าลิฟต์ เธอสวมกระโปรงทำงานของ Chanel ความยาวของกระโปรงอยู่เหนือหัวเข่าเผยให้เห็นถึงขาอันเรียวยาว บนเท้าสวมรองเท้าส้นสูงสีแชมเปญยาวเหล็มไว้ มีเสียงฝีเท้าดังกึกก้องๆ
จี้ตงหมิงตะลึงไปชั่วขณะและกลืนน้ำลายของเขา
“แอนดี้ ยุ่งอยู่เหรอ?”
นี่คือประโยคที่ไป๋เวยถามไป ปกติไป๋เวยและแอนดี้จะดื่มน้ำชายามบ่ายด้วยกัน หัวข้อต่างๆที่ผู้หญิงคุยด้วยกันมีมากมายความสัมพันธ์ก็ลึกซึ้งขึ้นได้อย่างรวดเร็ว บวกกับการศึกษา งานที่คล้ายๆกัน และความคิดที่อยู่ในlevelเดียวกัน แปปเดียวก็เป็นเพื่อนสนิทกัน
แอนดี้ยิ้ม “ฉันเพิ่งไปเอาใจตาลุงฝ่ายบัญชีเสร็จ ตอนนี้จะไปรายงานตัวที่ออฟฟิศท่านประธาน แล้วก็ รายงานผลของไตรมาสนี้ฉันให้เลขาเธอแล้วนะ เดี๋ยวดูเสร็จแล้วเซ็นให้หน่อยนะ”
ไป๋เวยเป็นซีอีโอของบริษัทฉู่ซื่อ และยังเป็นหัวหน้าของแอนดี้ด้วย อำนาจถือว่าใหญ่อยู่
“ได้ เดี๋ยวฉันเซ็นเสร็จให้ประธาน” ไป๋เวยรับปาก แล้วถามต่อว่า “แอนดี้ แล้วรถขอเธอซ่อมเสร็จยัง?”
หูจี้ตงหมิงยกขึ้นฟัง แต่สายตาเขากำลังจดเจาะไปที่กู้เยนเซิน
ชายทั้งสองแสดงถึงความนับถือ เวลาผู้หญิงเจอกันนี่สามารถคุยได้ทุกเรื่องจนไม่รู้จบ นักเม้าท์มอยจริงๆ!
แอนดี้ยักไหล่ด้วยความรำคาญเล็กน้อย “ยังเลย เขาบอกว่าเครื่องยนต์ของรุ่นนี้หมดชั่วคราวและจำเป็นต้องนำเข้าจากเยอรมัน รู้งี้ซื้อรถในประเทศก็ดีละ อย่างน้อยชิ้นส่วนก็หาได้ง่าย”
“ฮ่าฮ่า ก็ใช่ แต่คุณภาพรถของเยอรมันนี่ก็ดี ปกติจะไม่เสีย” ไป๋เวยไม่รีบไปสักที คุยกับแอนดี้เพลินเลย
กู้เยนเซิน：“……”
ประชุมที่ว่าไว้ตอนบ่ายสองล่ะ？
จี้ตงหมิง：“……”
รถยังซ่อมไม่เสร็จ? ถ้างั้นก็……
แอนดี้พูดว่า “ใช่ คุณภาพถือว่าได้อยู่ มีปัญหาครั้งแรก เดี๋ยวเลิกงานฉันเรียกรถกลับบ้านก็ได้ แล้วรอร้านซ่อมโทรมาฉันค่อยไปรับรถ”
ผู้หญิงทั้งสองคุยกันเสร็จสักที ไป๋เวยยังมีเรื่องที่ต้องจัดการ เลยไปออฟฟิศก่อน
กู้เยนเซินชนไปที่ไหล่ของจี้ตงหมิง “คืนนี้ดื่มเหล้ากันไหม? จะไปร้านผับไหนของเมืองหลวงนายเลือกเลย”
จี้ตงหมิงปฏิเสธคำเดียวว่า “ไม่ดื่มแล้ว คืนนี้ฉันมีเรื่อง”
กู้เยนเซินไม่พอใจ “แม่ง ไม่ดื่ม? เรื่องใหญ่แค่ไหนเนี่ย? รีบๆจัดการ
จี้ตงหมิงยิ้มอ่อนๆ “เรื่องใหญ่มาก”
รถของแอนดี้อยู่ในร้านซ่อมเป็นเวลาหนึ่งปีครึ่งได้จะดีที่สุด ถ้างี้เขาก็จะได้ส่งเธอเลิกงานทุกวัน และยังสามารถผ่านทางรับเธอไปทำงานได้อีกด้วย! เยี่ยมไปเลย!
ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไรหรือเปล่า！
กู้เยนเซินเบะปาก” เล่าจี้ นายผิดจริงๆเลย ปกติคุณชายอย่างฉันนี่ไม่เลี้ยงใครดื่มเหล้าง่ายๆนะ นายคิดให้ดี”
“ประธานกู้ บอสให้คุณไปธนาคาร คุณไม่ไป? ธนาคารปิดห้าโมงเย็น เท่าที่ฉันรู้ ขั้นตอนการโอนนี่มันยุ่งยาก ขั้นตอนทั้งหมดรวมๆกันแล้วก็ประมาณสามชั่วโมงได้”
“เชี่ย ใช่ๆ ฉันไปธนาคารก่อนนะ”
……
ยี่สิบนาทีผ่านไป จี้ตงหมิงมาออฟฟิศของหลงเซียวอีกครั้ง อย่างที่เขาพูดเมื่อกี้ ไปปรึกษากับฝ่ายควบคุมมา
“บอส ทุกคนคิดเป็นเสียงเดียวกันว่า ควรออกไปสองวันหนึ่งคืนดีสุด ทุกคนได้ดูสถานที่พักร้อนไว้ไม่กี่ที่แล้ว ที่สามารถเล่นอยู่ที่นั่นสองวันแล้วก็ยังไม่ต้องเร่งเวลาด้วย”
จี้ตงหมิงเอารูปสถานที่เที่ยวที่ปริ้นมาให้หลงเซียวดู
บรรยากาศที่รีสอร์ทพักร้อนนั้นสวย แม่น้ำไหลหลาก แต่สถานที่ตั้งอยู่ห่างไกลต้องใช้เวลาขับรถไปสามชั่วโมง
หลงเซียวพูดว่า “ไหนๆก็อยากไปรีสอร์ทกัน เดี๋ยวฉันเลือกสถานที่เอง เอาตามเวลานี้ แต่เปลี่ยนสถานที่ ค่าใช้จ่ายทั้งหมดไปแจ้งที่ฝ่ายบัญชี”
จี้ตงหมิงชอบใจ “ได้ครับ! เอาตามที่บอสวางแผนเลย”
หลงเซียวหยิบปากกาขึ้น ขีดสถานที่เก่าออกแล้วเขียนคำว่า “รีสอร์ทส่วยหวินเจียน”
รีสอร์ทส่วยหวินเจียน？！
จี้ตงหมิงตกตะลึง นี่ …… นี่！
“บอส คุณ คุณเชิญชวนทุกคนไปที่พักร้อนส่วนตัวของคุณ？
รีสอร์ทส่วยหวินเจียนเป็นสถานที่ส่วนตัวของหลงเซียว ดินแดนขุมทรัพย์ทางภูมิศาสตร์ที่สูง คนทั่วไปเข้าเข้าไปไม่ได้แน่นอน นอกจากจากเดินประตูหลัง
หลงเซียวพยักหน้าและอธิบายแผ่วเบา“ในเมื่อจากออกไปเล่นทั้งที่ ก็ต้องเล่นได้อย่างสบาย ๆ และสนุกสนาน ระยะทางสามชั่วโมงนั้นไกลเกินไปและทุกคนก็จะเหนื่อยมาก ที่นี่ใกล้ ใช้เวลาชั่วโมงครึ่งบนทางด่วนก็ถึงแล้ว คนประมาณสามสิบคนไม่เกินนี้ ให้คนที่ทำโครงการพลังงานใหม่เป็นหลัก ”
จี้ตงหมิงแสดงท่าทีเข้าใจ “ครับ! บอสไว้ใจได้หมื่นใจเลย!”
รีสอร์ทส่วยหวินเจียน！รีสอร์ทส่วยหวินเจียน！จี้ตงหมิงทำงานกับหลงเซียวมาสิบปียังไม่เคยไปสักครั้ง สักครั้งเลยก็ไม่
ครั้งนี้ตั้งสองวันหนึ่งคืน ดีใจยิ่งกว่าได้เงินรางวัลแสนหนึ่งอีก
รอบนี้จี้ตงหมิงตื่นเต้นมากกว่าเดิมอีก หลังเดินออกจากห้องก็ทำท่าทาง “yes!” ใหญ่ๆให้กับตัวเองทีหนึ่ง
——
หลังจากทำงานดูแลผู้ป่วยเสร็จลั่วหานก็ไปดูหยวนชูเฟินที่ห้องพักฟื้นที่ อาการล่าสุดของเธอยังถือว่าคงที่และไม่ได้เกิดอาการช็อกอีก เพียงแต่เธออ่อนแอลงเรื่อย ๆ
แค่มองเธอลั่วหานก็รู้สึกเจ็บใจ เจ็บจนกลั้นน้ำตาไม่อยู่ หลังดูหยวนชูเฟินเสร็จ ลั่วหานคุยกับหมอประจำตัวของเธอ หมอบอกว่าเขาจะพยายามอย่างเต็มที่ แต่ก็ไม่มีใครจะสามารถรับประกันผลการรักษาขั้นสุดท้ายได้
ลั่วหานหยุดไม่ถึงครึ่งชั่วโมง พยาบาลศัลยกรรมก็โทรหาเธอ ลั่วหานก็กลับไป
ยุ่งทีก็เกือบสองชั่วโมง เดี๋ยวก็ห้าโมงเย็นแล้ว
หลินซีเหวินเพิ่งเสร็จสิ้นจาการผ่าตัดเสร็จเคสหนึ่ง เธอเหนื่อยจนล้มลงที่เก้าอี้ “เชี่ย เหนื่อยจังเลย ฉันยังสาวอยู่ยังไม่อยากตายเพราะความล้านะ ปล่อยฉันเถอะ”
หวาเทียนดื่มกาแฟเรียกสติไปครึ่งแก้ว ลงจากเครื่องผ่าตัดราวกับลงจากสนามรบ “อย่าฝันเลย คนไข้ไม่มีทางปล่อยเธอหรอก อย่างน้อยสัปดาห์นี้ก็ไม่ได้เธอหยุดความคิดขี้เกียจของเธอเลย”
หลินซีเหวินทุบตีที่น่องของเธออย่างเบาๆ “ฉันจะเอาวันหยุดวันหยุดอ่ะ!”
ลั่วหานกำลังเพิ่มอาหารให้ตัวเอง ได้ยินเสียงบ่นจากข้างนอกก็เลยออกไปดูพร้อมกับกล่องคุกกี้ในมือ และส่งคุกกี้ที่ไขมันและน้ำตาลต่ำที่เขียนเป็นภาษาฝรั่งเศสให้หลินซีเหวิน”เพิ่มพลังสักหน่อย แล้วสู้ต่อไป”
ดวงตาของหลินซีเหวินกระตือรือร้นที่จะร้องไห้ “วู้วู้ เทพธิดา ไอดอล ในใจของเบบี้ขมจังเลย เบบี้คนนี้อยากหยุด”
หยิบคุกกี้ชิ้นหนึ่งใส่ปาก ไม่มีความหวานที่คาดไว้ แต่มีความกรอบ ความหวานนี่จางมาก ดูไปทีหนึ่งค่อยพบว่าเป็นแบบน้ำตาลต่ำ แต่มันต่ำไปหรือเปล่า? ไม่สามารถลิ้มรสความหวานออกมาได้เลย
หวาเทียนไม่กิน คุกกี้เป็นของโปรดของผู้หญิง ผู้ชายไม่ชอบ
ลั่วหานยิ้มและกล่าวว่า “การผ่าตัดครั้งสุดท้ายจะดำเนินการในวันศุกร์ ถ้าเสร็จก็ได้พักผ่อนแล้ว อดทนอีกแปป คณบดีติดต่อฉันแล้ว แพทย์ของโรงพยาบาลที่สองจะมาช่วย ดังนั้นก็หยุดทั้งสองวัน”
“คะฉึก!”
หลินซีเหวินกัดคุกกี้จนเละ “จริงเหรอ หยุดทั้งสองวัน”
แรงที่เธอพูดออกมาใหญ่เกินจนเศษคุกกี้ในปากของเธอพ่นออกมากระเด็นใส่เสื้อคลุมสีขาวของลั่วหาน และบางส่วนก็พ่นลงไปในกล่องคุกกี้ ช่างเป็นภาพบรรยากาศภาพที่สวยงามจริงๆ
ลั่วหาน ：“……”
หลินซีเหวินเช็ดเสื้อผ้าของเธอ“ ฮ่าฮ่าฮ่า ขอโทษด้วย ตื่นเต้นเกิน ตื่นเต้นเกิน”
ลั่วหานเอาคุกกี้ทั้งหมดเหลือให้หลินซีเหวิน เลิกงานกลับบ้านพักผ่อนเช้าหน่อย เอิ่ม กินเยอะหน่อย คุกกี้ของคนท้อง ไม่ทำให้อ้วน
หลินซีเหวิน：“……”
——
ณ MBK ออฟฟิศท่านประธาน
หลงถิงชี้จมูกหลงเซิ่ง บ่นหลงเซิ่งอย่างแรงมาก
“คุณพี่ นายจะให้ฉันว่าอะไรนายดี! ขายหน้าจนถึงหน้าบ้านแล้ว!”
หลงถิงขว้างหนังสือพิมพ์ลงบนตัวของหลงเซิ่ง ในรูปถ่ายขนาดใหญ่ในหนังสือพิมพ์มีหลงเซิ่งยืนอยู่หน้าสุดของกลุ่มคนพร้อมชูป้ายคืนเงิน
ใบหน้าดุร้าย ทั้งหน้าบิดเบี้ยวไปหมด
หัวข้อที่นักข่าวเขียนไว้ไม่ค่อยดูดีเท่าไหร่ ——“คุณชายของตระกูลหลงทวงหนี้ ภาพลักษณ์พฤติกรรมบ้าคลั่งดูไม่ดี”
ใบหน้าของหลงเซิ่งดูไม่ดีเท่าไหร่ ยิ้มแสยะแบบยากที่จะอธิบาย“ชายสอง ฉันถูกหลงเซียวบังคับ ฉันก็ไม่ได้อยากทำแบบนี้ แต่ฉันจะเป็นคู่แข่งหลงเซียวที่ไหนล่ะ?”
“บ้าที่สุด! นายใช้เงินMBK ซื้อหุ้นของบริษัทไห่ลุน นายอยากตาย!เรื่องที่นายทำใต้ตาอยู่ปกติ คิดว่าฉันไม่รู้เหรอ ฉันแค่ทำเป็นลืมตาข้างหนึ่งหลับตาข้างหนึ่งแค่นั่นแหละ ! ตอนนี้มีเรื่องอื้อฉาวแบบนี้เกิดขึ้น กระทบต่อหน้าตาตระกูลหลง, นายพูดสิ้จะว่าไง!
หลงถิงนั่งอย่างแรงลงทีหนึ่ง จนเก้าอี้บอสสั่นไปทีหนึ่ง
“ฉันเอาเงินทั้งหมดโอนเข้าฝ่ายบัญชีของMBKแล้ว ถือเป็นครั้งแรก ชายสองให้โอกาสฉันอีกสักครั้งได้ไหม?”
หลงเซิ่งขอโอกาสอย่างหน้าด้านๆ กลัวจะโดนเตะออกจากตระกูลหลง
“โอกาส? พี่กลับมาจากออสเตรเลีย ฉันยังปล่อยให้พี่อยู่ในตระกูลหลงก็ถือว่าให้โอกาสแล้ว พี่แอบหาเงินจากMBK ฉันก็ทนแล้ว ยังอยากได้โอกาสอีกเหรอ? ”
เมื่อหลงเซิ่งได้ยินว่ามีบางอย่างผิดปกติเขาก็รีบขอโทษ“ชายสอง ฉันผิดแล้ว เป็นความผิดของฉันเอง นายอย่าเพิ่งโกรธ ยังไงเราก็เป็นพี่น้องท้องเดียวกัน ตอนนี้ก็เป็นช่วงเวลาที่ MBKต้องการคน ฉันยินดีช่วย MBK ฟรี! ”
เพื่อแสดงความภักดี หลงเซิ่งยอมที่จะไม่เอาหน้า
หลงถิงเคาะโต๊ะ “นายคิดจะช่วย MBK？ยังไง นายช่วยMBK อะไรได้”
โอกาสมาแล้ว!
หลงเซิ่งก้าวไปข้างหน้าและเข้าไปใกล้โต๊ะทำงาน“ชายสองต้องการให้เสี่ยวจื๋อสืบทอดMBK ตอนนี้ก็ขาดคนมาชี้แนะเขาอยู่ไม่ใช่เหรอ?”
ดวงตาเย็นชาของหลงถิงจมลง!
“ลูกชายของฉันไม่ได้เรื่อง พยุงไม่ขึ้น แต่ฉันเชื่อว่าเสี่ยวจื๋อมีความสามารถพอ เพราะฉะนั้น ฉันยอมช่วยชี้แนะเสี่ยวจื๋ออย่างเต็มที่ ฉันรับรองว่าจะทำให้เขาเติบโตขึ้นได้อย่างรวดเร็ว!”