ประธานหยิ่งยโสของฉัน - ตอนที่ 619
ตอนที่ 619 คุณภรรยา แกล้งกันเบาๆหน่อย
วันเสาร์มาถึงตามสัญญา พระอาทิตย์ในวันนี้สว่างไสวกว่าหลายวันที่ผ่านมา พระอาทิตย์ในเวลา 7 โมงเช้าส่องผ่านหน้าต่างตกลงมาบนเตียง เหมือนเป็นมือเด็กน้อยที่ลูบไล้ผิวหน้า ทำให้คนรู้สึกสบายตัวสบายใจจริงๆ
ภายใต้แสงสว่างแบบนี้แหละ ทำให้ลั่วหานที่ขี้เกียจอยู่ลืมตาตื่นขึ้นมา เพราะยังไม่ค่อยชินกับแสงแดดยามเช้า ลั่วหานจึงหรี่ตาลงและใช้มือปิดกั้นไปที่ตาของเธอ
“หื้ม?”
ทันทีที่ยื่นมือออกไป ร่างที่อ่อนนุ่มก็ถูกคนข้างหลังกอดอย่างเต็มๆ มีเพียงชุดนอนบางๆนุ่มๆกั้นไว้ แนบลงไปติดกับหน้าอกของหลงเซียว
ลั่วหานยิ้มออกมาทั้งๆที่ยังไม่กลับหัว “ยังไม่ตื่น?”
หลงเซียวหลับตาลงอย่างตะกละตะกลาม อันที่จริงเขายังไม่ได้ลืมตาตั้งแต่ตื่นเช้า แล้วกอดลั่วหานไว้ที่อ้อมกอดของตัวเอง สูดกลิ่นหอมบนเส้นผมเธอและกลิ่นหอมลีลาวดีที่สดชื่นบนตัวเธอ กอดเธอไว้ เหมือนกอดก้อนเมฆที่มีกลิ่นหอม
“ออกเดินทางเก้าโมงเช้า เราตรงไปจากบ้าน ไม่รีบ” หลงเซียววางคางบนคอของเขาลงบนคอเธอ ลมหายใจอุ่นๆที่ออกมาจากเขาทำให้คอเธอรู้สึกคันนิดๆ
ลั่วหานหันกหลับ ยืนเผชิญหน้ากับหลงเซียว เขายังคงหลับตา ลั่วหานใช้มือตัวเองวาดไปที่โครงหน้าของเขา “ฟังจากความหมายนายแล้ว กิจกรรมครั้งนี้ไม่ได้เป็นการส่วนตัว? มีคนอื่นอยู่ด้วยใช้หรือเปล่า?”
หลงเซียวอืมๆ “ยังมีคนอื่น แต่ถึงเวลานั้นก็ไม่มีใครกล้ามารบกวนเราหรอก”
หื้ม?
ลั่วหานเหมือนจะคิดอะไรออก วันหยุดได้เงินที่บริษัทฉู่ซื่อให้เมื่อกี่วันก่อน ก็เริ่มตั้งแต่เสาร์นี้ถึงวันจันทร์? ชัดเจนมาก หลงเซียววางแพลนจัดกิจกรรมให้พนักงาน แล้วรวดพาเธอไปด้วย
เอาหน้าหลังมาประจบกันแล้ว ลั่วหานเข้าใจในทันที
“ นายเป็นเจ้านาย การที่จะพาครอบครัวไปด้วยไม่ค่อยดีหรือเปล่า อีกอย่าง นายไปกับพวกเขาด้วยกัน ความกดดันของพวกเขาจะเยอะหรือเปล่า ถึงเวลาแล้วอย่าไม่ปล่อยตัวเองล่ะ ถ้าทุกคนล้วนเก็บตัวไว้ อย่างนี้ก็ไม่ถึงจุดประสงค์พักผ่อน”
ท่านเซียวขมวดคิ้ว เขายังไม่ทันได้พูดอะไรเลย เธอกลับรู้ทั้งหมด ช่างเป็นหญิงที่ฉลาดจริงๆ ยากที่จะไม่ให้เขาตะลึงจริงๆ
หลงเซียวยิ้ม “พาครอบครัว?ฉันพาหัวหน้า ท่านประธานของบริษัทฉู่ซื่อที่แท้จริงไปด้วยต่างหาก คนที่กดดันที่สุดก็เป็นฉัน เพราะฉะนั้นพอถึงเวลาแล้วท่านประธานก็ลงมือเบาหน่อย เบาหน่อย”
ในที่สุดชายหนุ่มรูปงามก็ลืมตาขึ้น เงาของเธอไปตกสะท้อนอยู่ที่รูม่านตาของเขาเล็กๆ ข้างละอัน
ลั่วหานเอามือไปขยี้ผมเขาจนยุ่ง “ฉันจะประชด ทำประชดแบบโหดๆด้วย!”
“ห้ะ!”
มือของเขาเริ่มไม่ซื่อ เขาพลิกตัวเธอและกดเธอลง ท่อนบนของหญิงถูกเขาก้างออกระหว่างขาเขาและมุมเตียง มองไปดวงตาที่เย็นชาวาวๆ พูดด้วยน้ำเสียงแหบๆเซ็กซี่ “ลั่วลั่วทำคืนตรงไหน ตรงนั้นก็จะทำคืนกลับไปนะ คิดให้ดี”
คิ้วลั่วหานกระตุกขึ้น “มาสิ มาถามเบบี้ก่อนว่าเห็นด้วยหรือเปล่า ถ้าเขาเห็นด้วย ฉันก็ไม่มีความเห็น”
หลงเซียวหมดคำพูดทันที ก้มลงมองไปบนหน้าท้องที่นูนขึ้นของเธอ ความรู้สึกค่อนข้างซับซ้อน
“อีกไม่กี่วันก็สามเดือนแล้ว” เสียงถอนหายใจยาวนี้มีความหมายแฝงอยู่มากมาย!ลั่วหานพยักหน้า
นิ้วของเธอชี้ไปบนริมฝีปากของเขา มันนูนขึ้นมาในช่วงข้ามคืนแล้ว?
ถ้ามองจากมุมของหมอแล้วก็ การที่หนวดของผู้ชายขึ้นมาก เกิดจากการที่หลั่งฮอร์โมนเพศชายมากเกินไปและยิ่งหนวดเคราโตเร็วเท่าไหร่ความต้องการบางประการก็จะมากขึ้นเท่านั้น
เชี่ย……
หลงเซียวสงบอารมณ์ความต้องการมาหลายวันแล้ว!
“อะไรสามเดือนสี่เดือน อันนี้ก็แต่ละคนก็แตกต่างกันออกไป อย่างฉันนี้ต้องประมาณห้าเดือนถึงจะได้ ฉันเป็นหมอ ฉันตั้งเอง”
ใบหน้าของหลงเซียวทั้งสามร้อยหกสิบองศาไม่มีมุมตัน แต่ตอนนี้กลับตันไปหมด!
“ลั่วลั่ว เธออย่ากวนตีน ฉันอดทนถึงทุกวันนี้ก็ยากแค่ไหนแล้ว “หลงเซียวหงุดหงิดจนขมวดคิ้วทั้งสองข้างเป็นก้อน ภายใต้เปลือกตามีแต่ความคาดหวังเต็มไปหมด
การที่ดูแลเธอ รักเธอ ปกป้องเธอล้วนเป็นความว่าจริงใจ แต่ยังไงแล้วท่านเซียวก็เป็นผู้ชายที่ปกติคนหนึ่งไหม
ลั่วหานลูบหลังเขาและพูดราวกับปลอบเด็กว่า “ฟิตหุ่น ออกกำลังกาย และวิ่งเผาผลาญพลังงานส่วนเกินนี้หมดก็ได้แล้ว”
หลงเซียว：“……”
ลั่วหานกอดหมอนใบใหญ่ไปซุกไว้ใต้ท้องของหลงเซียว แล้วขยับร่างกายที่คล่องแคล่วไปที่ขอบเตียงไม่กี่เซนติเมตร ไม่น่าเชื่อว่าจะออกจากอ้อมกอดหลงเซียวได้
หลงเซียว：“……”
ลั่วหานกินอาหารเช้าด้วยความสุขใจ แต่หลงเซียกลับมีใบหน้าที่เป็นสีดำทั้งหมด โกนหนวดตอนเช้าจนใบหน้าสะอาดหมดจดไม่มีมีแต่รอยตำหนิใดๆ ไม่ว่าจะมองอย่างไร ก็ดูสวยงามยั่วคนจริงๆ
ลั่วหานแค่มองเขาก็เกือบอิ่มแล้ว อย่างที่ว่ามีของโชว์แล้วกินข้าวลง นี่มีความหมายนี่จริงๆ
คนใช้เตรียมของของทั้งสองที่จะเอาออกไปเรียบร้อยแล้ว ลากกระเป๋าเดินลงข้างล่าง พูดอย่างเคารพว่า “คุณชาย คุณหญิง ของเตรียมเสร็จแล้ว เอาไว้บนรถก่อนเลยไหม?”
พระเจ้า!
กระเป๋าสองใบที่ใหญ่ยี่สิบสี่นิ้ว ดูจากแรงที่คนใช้ถือแล้วข้างในคงอัดแน่นเต็มไปหมด สองวันหนึ่งคืนเอง ต้องขนาดนี้เลยเหรอ?
ลั่วหานตกตะลึงกับสิ่งที่หลงเซียวทำ
“ข้างในนี้มีอะไรบ้าง สองวันหนึ่งคืนเอง นิดหน่อยง่ายๆก็โอเครแล้ว”
หลงเซียวยิ้มมุมปาก “ก็เตรียมมาหมด ไม่กลัวว่าจะไม่ได้ใช้แต่กลัวว่าต้องใช้แล้วไม่มี พื้นที่รถใหญ่พออยู่”
แปปเดียวลั่วหานก็รู้ทันที ที่ว่าพื้นที่ในรถพออยู่แล้ว มันพออยู่แน่นอนอ่ะ
ในวิลล่ากลับมีรถบ้านBensจอดอยู่ ด้านในทั้งกว้างขวางและสว่างวิบวับ รถบ้านสีดำนี้เท่ แซงทั่วอาณาจักรจริงๆ
“หมายความว่าไง คุณสามี?”
“ฉันซื้อให้คุณโดยเฉพาะเลยนะ ต่อไปถ้าท้องคุณโตขึ้น จะนั่งรถขับรถก็ไม่สะดวก เบาะนั่งรถทั่วไปก็ไม่ดีต่อเอวและท้อง คันนี้มีเก้าอี้พิงได้ โซฟา โซฟาก็สามารถพับนอนได้ ข้างในก็เตรียมหมอนยางพารามาไว้เรียบร้อย ต่อไปเข้าเลิกงานก็ให้หยังเซินไปรับส่ง เขามีประสบการณ์การขับขี่มาแปดปี เขาขับรถให้คุณฉันก็สบายใจ”
ลั่วหานอ้าปาก ตกตะลึงยิ่งขึ้นหลังฟังเขาอธิบายจบ
ตั้งแต่เมื่อไหร่ที่เธอใช้ชีวิตได้ดีขนาดนี้? นั่งรถคันนี้ไปทำงานที่โรงพยาบาล
GOD！ปล่อยเธอไปเถอะ！
“คุณสามี ไม่จำเป็นจริงๆ เล่นใหญ่ขนาดนี้ คนอื่นจะคิดยังไง?” ลั่วหานปิดหน้า เธอก็ไม่ใช่ดาราน้อยที่ ออกบ้านต้องคอยมีบอดี้การ์ดส่วนตัว มีรถรับส่ง เธอก็เป็นแค่หมอแผนกศัลยกรรมคนหนึ่ง!
“ผู้หญิงของฉันออกจากบ้าน จำเป็นที่ต้องไปคิดถึงความเห็นคนอื่นด้วยเหรอ? ฉันไม่สนว่าเขาคิดยังไง รู้แค่ว่าฉันคิดแบบนี้แหละ”
หลงเซียวไม่สนใจอะไร เดินประคองลั่วหานไปทั้งทาง ให้เธอนั่งที่เบาะที่นั่งใหญ่สุด เก้าอี้ตัวใหญ่ช่างสบายราวกับกองข้าวที่ร่วงลงมาจากระเบียง
เก้าอี้นั่งนี่สบายจริงๆ สามารถเอน นอนไปทั้งครึ่งตัว หรือจะกลิ้งเล่นตรงข้างบนก็ไม่เป็นไร
ลั่วหานไม่แย้งกับเขาอีก ตกลงทันที “โอเค ท่านเซียวปกป้องฉันไว้!”
หยังเซินสตาร์ทรถบ้านสีดำขึ้น ขับไปตามเส้นทางเดิมที่กำหนดไว้
รถแล่นออกไปบนถนนใหญ่ โทรศัพท์ของหลงเซียวก็ดังขึ้น
“บอส พวกเราขึ้นบนถนนทางด่วนแล้ว จะให้รอที่ระหว่างทางหรือเปล่า?” จี้ตงหมิงนั่งรถบัสไปกับคนในบริษัท ฝั่งนู้นคึกคักกันมาก
“ไม่ต้อง พวกนายไปก่อนเลย ขั้นตอนข้างหลังนายก็รับผิดชอบไปเลยนะ”
“ครับ เจอกันที่วิลล่า”
จี้ตงหมิงวางสายทิ้งอย่างหล่อ ตะโกนกับคนสามสิบกว่าคนบนรถ “บอสให้เราไปกันเอง บอสแยกไปกับเรา”
โจวโร่หลินตะโกนอย่างเวอร์ว่า “เป็นไปไม่ได้? ท่านประธานให้เราเดินทางไปเอง? ฉันคิดว่าท่านประธานจะไปกับเราด้วยสักอีก”
แอนดี้พิงไปที่เบาะนั่ง บนคอรองหมอนรองคอไว้ “เป็นไปได้ไง? เธอคิดว่าบอสจะนั่งรถบัสไปกับเราหรอ? ฝันอยู่หรือเปล่า ไม่เห็นหรอ ว่าประธานกู้ประธานไป๋ยังไม่ไปกับเราเลย”
อืม เข้าใจขึ้นมาทันทีด้วยความเจ็บปวด!
หวังเค่ยเองก็เดินทางอยู่กับกลุ่มใหญ่ในบริษัท อีกอย่างบริษัทก็อนุญาตให้ผู้ใหญ่พาเด็กไปด้วย เพราะฉะนั้นเถียนเถียนก็นั่งอยู่ข้างกับหวังเค่ย “ท่านประธานไปเองละก็น่าจะขับรถสปอร์ตไป ยังไงก็ไปถึงไวกว่าเราอยู่แล้ว”
เถียนเถียนเงยหน้าขึ้นถามด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา “พ่อ คุณป้าคนสวยไปไหม คุณป้าคนสวยที่เป็นหมอให้หนูอ่ะ”
หวังเค่ยหยิกแก้มลูกสาว พูดอย่างเอ็นดูว่า “ป้าคนสวยไม่ไป อันนี้เป็นการไปของบริษัท ไม่เกี่ยวกับป้าคนสวย”
เถียนเถียนยังคงพูดอย่างจริงจังว่า “ทำไมไม่ได้ล่ะ?ป้าคนสวยเป็นภรรยาของคุณลุงสุดหล่อ คุณลุงสุดหล่อก็เป็นหัวหน้าของพ่อ พ่อสามารถพาครอบครัวไปได้ ทำไมคุณลุงจะไม่ได้ คุณลุงพาคุณป้าคนสวยไปด้วยก็ได้แล้ว!”
“ฮ่าฮ่า ！เถียนเถียนเธอน่ารักมาก!” โจวโร่หลินหันกลับไปหยิกใบหน้าของเถียนเถียน ชอบไม่ไหว
จี้ตงหมิงมองเถียนเถียน “คนน่ารัก คุณลุงสุดหล่อกับพ่อไม่เหมือนกัน ป้าคนสวยกับสมาชิกครอบครัวทั่วๆไปก็ไม่เหมือนกัน”
แอนดี้หันข้างมองจี้ตงหมิงที่พูดหวานๆแล้วยิ้มมุมปาก
อาจเป็นเพราะมุมของดวงอาทิตย์ดีเกินไป แสงลูกหนึ่งตกกระทบไปที่ใบหน้าข้างของจี้ตงหมิงช่างหล่อ เวลาที่เขายิ้มหล่อยิ่งขึ้นไปอีก น้ำเสียงของเขาก็ช่างอ่อนโยนและอบอุ่น
เถียนเถียนพยักหน้าเหมือนเข้าใจแต่ก็ไม่เข้าใจ “เพราะฉะนั้น ฉันก็ไม่ได้เจอป้าคนสวย”
จี้ตงหมิงไม่อยากให้เด็กผิดหวัง แต่จะโกหกก็ไม่ดี เลยพูดขึ้นมาว่า “เถียนเถียนคิดว่าป้าคนนี้สวยไหม”
จี้ตงหมิงชี้ไปหาแอนดี้ที่นั่งอยู่ตรงข้ามหน้าเขา
คนทั้งรถก็อดที่จะหัวเราะไม่ได้
เถียนเถียนเอนเบาะเพื่อมองไปที่แอนดี้ หลังเธอดูเสร็จแล้วดวงตาอันโตๆคล้ายลูกองุ่นก็กระพริบๆ “อืม … ป้าคนนี้ก็สวยเหมือนกัน”
เด็กฉลาดจะตาย ก็ยอมรับว่าเธอสวยแน่นอน
แอนดี้ยิ้มขึ้นมาทันที “งั้นป้าเล่นกับเธอดีไหม”
เถียนเถียนพยักหน้า “อืม เธอเป็นป้าคนสวย ลุงคนนี้ก็เป็นลุงคนหล่อ เพราะฉะนั้น เธอเป็นคนในครอบครัวของลุงคนหล่อใช่ไหม?”
พู้！ ฮ่าฮ่าฮ่า！
ฮ่าฮ่าฮ่า！
คนในรถต่างขำแตก น้ำที่โจวโร่หลินดื่มเข้าไปในปากออกมพ่นออกมาในมือ ขำจนเกือบหายใจไม่ออก
แอนดี้หน้าแดงขึ้นมาครึ่งหนึ่งทันที ไม่มองจี้ตงหมิงอีก “ป้าเป็น เป็นเพื่อนร่วมงานของพ่อเธอ”
จี้ตงหมิงจับผมของเขา ในใจก็มีแต่ความสุขเต็มไปหมด ใบหน้าก็ยิ้มจนเห็นสีสัน “เถียนเถียนนี่เด็กดีจัง อยากกินอะไร ลุงพกของอร่อยมาด้วยนะ!”
“ ฉันอยากกินคุกกี้ มีโอรีโอไหม บิด ๆ เลีย ๆอร่อยมากนะ”
“มี!” จี้ตงหมิงตอบกลับทันทีแบบเต็มปากเต็มคำ
ถึงไม่มี ยืมเขาก็จะยืมซองหนึ่งมาให้เธอ
หวังเค่ยพยักคางกับจี้ตงหมิง หัวเราะอ่อนๆ “ผู้ช่วยจี้ ลูกสาวของฉันเป็นอย่างไงบ้าง?”
จี้ตงหมิงยกหัวแม่มือขึ้นทั้งสองข้าง “ดี! ลูกสาวแบบนี้ต้องคลอดอีกไม่กี่คน!”
โจวโร่หลินดันมือของแอนดี้ ยิ้มแล้วพูดว่า “แอนดี้ ช่วงนี้เธอนั่งรถผู้ช่วยจี้กลับบ้านใช่ไหม?”
หน้าแอนดี้แดงขึ้นกว่าเดิม หลบหน้าแล้วมองไปที่นอกหน้าต่าง “รถฉันเสีย”
โจวโร่หลินลากเสียงยาว แซวว่า “รถเสียหรอ รถนี่รู้เรื่องจริงๆ เช้าไม่เสีย เย็นไม่เสีย ฮ่า ฮ่า!”
“ยัยบ้า พูดไปเรื่อยอีกฉันฉีกปากเธอขาดนะ” แอนดี้ทำท่าจะไปบิดปากเธอ
โจวโร่หลินรีบขอร้องให้ปล่อย “ฉันผิดแล้วฉันผิดแล้ว คุณหญิงจี้ ใจเย็น！”
แอนดี้：“……”
จี้ตงหมิง：“……”