ประธานหยิ่งยโสของฉัน - ตอนที่ 799
ตอนที่ 799 ไม่มีการเปรียบเทียบก็ไม่มีการเจ็บปวด
“เหอะ ๆ ！”
จู่ ๆ เฉียวหย่วนฟานก็ยิ้มขึ้นมา รอยยิ้มประชดประชันแสดงออกถึงการเอือมระอา นิ้วมือเขาเคาะกระดาษแผ่นนั้น พูดว่า“เควิน ผมถึงแม้จะแก่แล้ว แต่ผมไม่ได้เลอะเลือน คุณคิดว่าเอาอันนี้มาแล้วก็จะสามารถทำให้ผมเชื่อว่าแอนน่าเอาหุ้นของเธอให้กับคุณแล้วเหรอ？”
เผชิญหน้ากับความสงสัยของเขา ตู้หลิงเซวียนก็ไม่ได้มีความตื่นตระหนกอะไรใด ๆ เขายิ้มแล้วเอากระดาษใบนั้นดันไปข้างหน้าอย่างไม่กลัวเลยสักนิด“ลุงเฉียวไม่เชื่อ？อย่างนั้นง่ายมาก คุณสามารถเอาหนังสือมอบอำนาจฉบับนี้ที่ดูแล้วมีขั้นตอนที่ไม่สำคัญอะไรไปทำการยืนยัน ดูลายมือ เวลาที่ใช้ในการเขียนว่าตรงกันหรือไม่ ”
เฉียวหย่วนฟานต้องประเมินกระดาษแผ่นนั้นใหม่ แต่แค่เป็นเพียงกระดาษที่ธรรมดาใบหนึ่งเท่านั้น อีกทั้งเพิ่งดึงออกมาจากในสมุด
ตามนิสัยที่ฉลาดและระมัดระวังรอบคอบของแอนน่า จะรีบร้อนเอาหุ้นโอนออกไปอย่างนี้ได้ยังไง？
เฉียวหย่วนฟานคิดหน้าคิดหลังแล้วรู้สึกว่าผิดปกติ ไม่ตอบง่าย ๆ อย่างนั้น ไม่เหมาะสมกับท่าทาการจัดการของแอนน่าโดยสิ้นเชิง แล้วก็ทำใจให้มั่นคง“หนังสือรับรองล่ะ？ผมต้องการดูหนังสือรับรองของทนาย”
ตู้หลิงเซวียนก็นึกขึ้นได้“อ้อ”ยิ้ม“หนังสือรับรองอยู่ที่อเมริกา เอามาไม่ได้ชั่วคราว แต่ผมสามารถให้คุณดูภาพที่ถ่ายมาได้”
ตู้หลิงเซวียนเอามือถือให้กับเฉียวหย่วนฟาน ให้เขาดูรูปที่ตัวเองถ่ายมาแต่ละหน้า ด้านบนมีลายเซ็นชื่อรับรองของทนาย และยังมีลายเซ็นชื่อของแอนน่า
เพียงแค่……ลายเซ็นนี้เป็นแอนน่าซึ่งไม่ใช่ฉู่ลั่วหาน
เฉียวหย่วนฟานย่นคิ้ว“หน้าหลังไม่เหมือนกันนะเควิน คุณกำลังล้อเล่นอะไรกับผมอยู่？”
“เดิมที ผมไม่อยากบอกลุงเฉียว และก็ไม่อยากเป็นเพราะอันนี้ทำให้ลุงเฉียวเข้าใจผิด แต่ปีนั้นแอนน่าโอนหุ้นภายใต้ชื่อของเขาให้กับผม ด้วยสาเหตุอะไรนั้นผมก็ไม่รู้
เพียงแค่ผมคิดไม่ถึงว่า ต่อมาแอนน่าจะเกิดอุบัติเหตุไม่คาดคิดขึ้น สำหรับลายเซ็นชื่อของฉู่ลั่วหาน พูดตามตรงลายเซ็นนี้เป็นผมที่หลอกเอามา”
ตู้หลิงเซวียนพูดความจริงทั้งหมดอย่างใจกว้าง บนหน้าไม่มีความละอายเลยแม้แต่นิด แล้วยังกลับเพราะว่าตรงไปตรงมาแสดงให้เห็นความเปิดกว้าง
“หลอกมา？！”
“ใช่ หนังสือมอบอำนาจผมที่แอนน่าให้มาตายไปแล้วไม่มีหลักฐานยืนยันแล้ว ผมก็ไม่อยากพูดถึงเรื่องที่ทำให้เสียใจอีก ดังนั้นอยากที่จะเอาของที่อยู่ภายใต้ชื่อของผมกลับมาโดยผ่านทางอ้อม หลังอ้อมไปรอบหนึ่งผมก็พบว่าต่อมาผมทำฟุ่มเฟือยไปแล้ว”
ตู้หลิงเซวียนหันไปจิบกาแฟดวงตาสีดำเข้มสะท้อนกลับในแก้วกาแฟ สะท้อนหน้าของเขา“ตามความฉลาดของฉู่ลั่วหาน คุณเพียงแค่พูดกับเธอ เธอต้องเปิดเผยคำโกหกของผมแน่นอน เหอๆ ดังนั้นหลอกลายเซ็นชื่อของเธอ ก็ไม่มีความหมายอะไร”
เผชิญกับความตรงไปตรงมาของตู้หลิงเซวียนที่คาดไม่ถึง เฉียวหย่วนฟานไม่มีอะไรจะพูดทันที หลังลังเลและพูดด้วยใบหน้าที่เย็นชาว่า“สรุปแล้วคุณอยากจะพูดอะไร？ในเมื่อหลอกลายเซ็นของเธอไม่มีประโยชน์แล้วทำไมต้องเอามาข่มขู่ผม？”
ตู้หลิงเซวียนเท้าข้อศอกบนโต๊ะ ดวงตาที่อบอุ่นเหมือนทะเลสาบที่เงียบสงบคู่นั้นเหมือนมองสัตว์ตัวเล็กที่กำลังจะกลายเป็นเหยื่อของตัวเองอย่างนั้น“เพราะว่าสนุกมาก”
เฉียวหย่วนฟานด้านหลังสั่น
นิ้วที่เรียวเล็กของตู้หลิงเซวียนแตะที่แก้วกาแฟ เป็นจังหวะช้า ๆ เขากำลังทำตามเป็นจังหวะดนตรีของร้านกาแฟ“ใช่ ก็คือมีความหมาย ผมตู้หลิงเซวียนโลดแล่นในอเมริกามานานหลายปี ไม่ว่าจะเป็นเรื่องธุรกิจหรือเรื่องส่วนตัว ตัวเองก็ไม่เคยละอายใจต่อใคร”
ครึ่งตัวเขาเขยิบเข้าใกล้มาด้านหน้าเล็กน้อย ทำลายระยะห่างความปลอดภัยของระหว่างสองคน“แต่พวกคุณทำอะไร？อ่ะ？แอนน่าตัวจริงตายไปแล้ว คุณก็สร้างของปลอมอันหนึ่งขึ้นมาหลอกผม บริษัทเฉียวซื่อเพื่อได้รับการคุ้มครองของบริษัทหลันเทียนแล้ว คิดไม่ถึงว่าแม้กระทั่งเรื่องชนิดนี้ล้วนก็สามารถทำออกมาได้ เมื่อเทียบกับวิธีที่ต่ำทรามของคุณแล้ว ผมทำหนังสือหุ้นปลอมมันก็ไม่เท่าไหร่？”
หน้าที่ยิ้มเบา ๆของเขาตั้งแต่ต้นจนจบ สง่างามและสงบเยือกเย็นเหมือนสุภาพบุรุษในยุคกลาง การเยาะเย้ยที่มุมปากต่างก็สูงส่งอย่างนั้น
สีหน้าของเฉียวหย่วนฟานจู่ ๆ ก็ขาวซีด ตาสองข้างเปล่งประกายไม่กล้ามองตรงไปที่สายตาของเขา กาแฟที่จับอยู่ในมือจับแน่นอย่างคิดได้ กระดูกที่แห้งผอมเปิดเผยออกมาเล็กน้อย
“ขอโทษเควิน เวลานั้นบริษัทเฉียวอยู่ในช่วงวิกฤตของเศรษฐกิจ ใช้ลั่วหานที่สูญเสียความจำสลบไม่ได้สติทำให้บรรลุเป้าหมาย เป็นฉันที่เลวทรามจริง ๆ แต่ว่าคุณหลังเกิดเรื่องก็ได้ถอนเงินทุนออกจากบริษัทเฉียวซื่อ ผมก็ไม่ได้พูดสักประโยค หรือว่ายังไม่พออีก ？”
ตู้หลิงเซวียนเหอ ๆ ออกมาอย่างเบา ๆ“อย่างนั้นก็พอแล้ว？คุณเอาผมเป็นเหมือนคนโง่ที่หยอกเล่นในมือคุณ ฉู่ลั่วหานและหลงเซี่ยวร่วมมือกันกดดันผมหลายครั้ง
ทำลายเงินทุนของผมที่เมืองหนิงไห่ก่อน แล้วก็ต้องการแทรกแซงเงินทุนของผมที่ชานเมืองหลวง คิดไม่ถึงว่าใช้ประโยชน์จากลูกที่เต็มเดือนมาหลอกข่มขู่ ฮึ ๆ ！
หรือว่าพวกคุณคิดว่าผมตู้หลิงเซวียนที่มีนิสัยดีอย่างดี สามารถละเลยความเสียหายที่เกิดขึ้นบนร่างกายได้อย่างมั่นคง？”
คำพูดที่เขาพูดแสดงให้เห็นชัดเจนว่าโมโหอย่างนั้น แต่ความรู้สึกที่ให้กลับเหมือนนิ่งเฉยตั้งแต่ต้นจนจบ
เฉียวหย่วนฟานนิ้วมือแน่น“ดังนั้นล่ะ？คุณคิดจะทำอะไร？”
ตู้หลิงเซวียนหยิบมือถือกลับปิดหน้าจอ“แอนน่าตายไปแล้ว หุ้นที่เธอเคยรับปากจะให้ผม ผมไม่เอาก็ได้ ผมตู้หลิงเซวียนไม่เลวทรามใช้ประโยชน์จากคนที่ตายไปแล้วเหมือนกับคุณ”
เฉียวหย่วนฟานติดอ่าง ก้มหน้าละอายใจไม่พูดอะไร
“แต่หลงเซียวกดดันผมซ้ำแล้วซ้ำเล่า ผมไม่ใจกว้างมากอย่างนั้นที่จะอภัยให้เขา ดังนั้นผมใช้หุ้นเหล่านี้ของแอนน่าแลกความสมบูรณ์ของสิทธิ์ที่จะพัฒนาวิจัยชานเมืองหลวงผมไม่สนใจว่าคุณใช้วิธีอะไรขัดขวางหลงเซียวที่แทรกแซงโครงการนี้”
ตู้หลิงเซวียนพูดจบ มือถือของเขาก็สั่นขึ้น
บนหน้าจอแสดงข้อความของผู้ช่วย“หลงเซียวไปเจอรองผู้อำนวยการ”
ตู้หลิงเซวียนบิดหัวคิ้วแน่น แต่ไม่นานก็สลายหายไป
เฉียวหย่วนฟานส่ายหน้าอย่างลำบากใจ“ผมช่วยคุณไม่ได้ หลงเซียวยังไงก็ไม่ใช่ลูกชายผม อีกทั้งเขาทำเรื่องอะไรก็มีกฎของเขาเอง ไม่ใช่ใครต่างก็สามารถเปลี่ยนแปลงได้ สรุปแล้ว ผมและเขาไม่มีความเกี่ยวข้องโดยตรงอะไร”
“คุณมี คุณคือพ่อบุญธรรมของฉู่ลั่วหาน มีบุญคุณต่อเธอ ฉู่ลั่วหานเป็นผู้หญิงที่กตัญญู คุณไปขอร้องเธอ หล่อนต้องรับปากคุณแน่นอน”
คำตอบของตู้หลิงเซวียนค่อนข้างมั่นใจมาก สำหรับนิสัยของฉู่ลั่วหานเขาเหมือนจะรู้ดี
เฉียวหย่วนฟานแทบจะหลับตาลงอย่างสิ้นหวัง“เควิน ทำไมคุณถึงเปลี่ยนเป็นอย่างนี้ไปได้？”
ตู้หลิงเซวียนเป็นทุกข์อย่างคนไม่มีความผิด“ลุงเฉียว ผมกลายเป็นอย่างนี้ ใครล่ะที่บีบบังคับผม？คุณ ฉู่ลั่วหาน หลงเซียว พวกคุณทั้งหมดต่างคิดว่าผมตู้หลิงเซวียนไม่เจ็บ ไม่ตอบโต้ ใช่ไหม？”
“ผม……ผมไม่เคยคิดทำร้ายคุณ”
“ทำร้ายแล้ว ถ้าคุณมีความจริงใจที่จะขอโทษจริง ๆ ก็ให้ผมเห็นการเคลื่อนไหวของคุณ ตู้หลิงเซวียนมองไปทางนอกหน้าต่าง ไม่ไกลจากด้านนอกหน้าต่างกระจก ได้มิ้นกำลังนั่งอยู่บนรถเข็นมองมาทางนี้
“น้าดูเหมือนแก่ขึ้นกว่าปีนั้นมาก อย่าให้เธอต้องกังวลมากไปเลย ใช้ชีวิตในยามบันปลายอย่างสงบสุขจะไม่ดีกว่าเหรอ？”
เฉียวหย่วนฟานก็มองไปทางภรรยา ลูกกระเดือกกลิ้งอย่างเจ็บปวด ปีนั้นให้ฉู่ลั่วหานกลายเป็นแอนน่าปลอม ครึ่งหนึ่งก็เพื่อบริษัทเฉียวซื่อ อีกครึ่งหนึ่งก็เพื่อเธอ
พูดเจรจาก็สิ้นสุดอย่างนี้ ตู้หลิงเซวียนเอากระดาษแผ่นนั้นเขียนฉู่ลั่วหานสามคำมอบให้กับเฉียวหย่วนฟาน“ในเมื่อผมมีวิธีให้ฉู่ลั่วหานเซ็นชื่อที่นี่ ก็มีวิธีอื่นให้เธอทำเรื่องที่ยิ่งไม่คาดคิดออกมาได้
ลุงเฉียว เมื่อก่อนผมมีปฏิบัติต่อคุณอย่างมีมารยาท คุณคิดว่าผมเป็นศัตรู ตอนนี้ผมก็เป็นศัตรูของคุณจริงๆ แล้ว”
ตู้หลิงเซวียนค่อย ๆ พับกระดาษจนเรียบร้อยแล้วทิ้งลงในทันที ก็เหมือนสะบัดตบฝ่ามือลงบนหน้าของเฉียวหย่วนฟาน ถึงแม้จะไม่มีเสียงแต่กลับดังกว่าการตบจริง ๆ
ทำให้เฉียวหย่วนฟานเกิดความละอายใจและความกลัว
……
ตู้หลิงเซวียนเดินออกมาจากร้านกาแฟ แล้วเข้าไปในรถ
หยิบมือถือโทรหาเบอร์หนึ่งในช่วงเวลาระยะใกล้นี้ในสมุดรายชื่อ“เทคโนโลยีPSดีเยี่ยม ของปลอมทำเป็นของจริง”
“ขอบคุณมากที่ชม แต่ยังไงก็เป็นคุณที่คิดวิธีที่ดี ถ้าวางบนกระดาษขาวตัวอักษรสีดำงั้นก็คงไม่หลอกคนง่ายอย่างนั้น”
“ฮึๆ เฉียวหย่วนฟานสรุปว่าแก่แล้ว ใจอ่อนยิ่งกว่าเมื่อก่อน ให้เขายอมไม่ยากแต่เขาจะมีความสามารถพูดโน้มน้าวฉู่ลั่วหานหรือเปล่า ผมไม่ยืนยัน ”
“ถ้าหากล้มเหลวล่ะ？”
“งั้นก็มีเพียงวิธีสุดท้ายแล้ว”ตู้หลิงเซวียนหมุนกุญแจรถ เสียงกริ่ง สตาร์ทรถ
“คุณลำบากกว่าจะหลอกเอาลายเซ็นของฉู่ลั่วหานมาได้อย่างนั้น ทำไมทิ้งไปง่าย ๆ ？”
“ตอนที่ได้ก็ไม่ได้ยาก อีกทั้งเดิมทีผมไม่ได้คิดที่จะใช้อย่างนี้”
“คุณคิดที่จะใช้ยังไง？”
“หนังสือสัญญาหย่าร้าง แต่ ต่อมาเธอขอหย่าร้างกับหลงเซียวก่อน อีกทั้ง……”กลับมาแต่งงานใหม่อีกครั้ง
คนที่อยู่ทางนั้นเงียบสักพัก ไอแคร๊ก ๆ
“พูดตามตรง คุณยังชอบฉู่ลั่วหานหรือเปล่า？ยังอยากที่จะเอาเธอกลับมาไหม？”คนทางนั้นอาศัยที่อารมณ์เขายังดีอยู่ถามคำถามที่กล้า
ตู้หลิงเซวียนจับพวงมาลัยรถมือเดียว เงียบสักพัก วิวที่ด้านนอกหน้าต่างรถผ่านไปทางด้านหลัง แสงและเงาบนหน้าของเขากระดำกระด่าง“ชอบ？ไม่ชอบ？ไม่แน่ใจ”
“ตอนแรกคุณรักแอนน่าไหม？”
ฝ่ายตรงข้ามถามคำถามหนึ่งอย่างซุบซิบ
“ รัก”
ตู้หลิงเซวียนให้คำตอบหนึ่งคำที่แน่ชัดมาก
ทางนั้นยิ้ม“ฉันยังคิดว่าผู้ชายอย่างคุณนี้คงจะไม่รักใครจริง ๆ คิดไม่ถึงว่าคุณจะเคยรักจริง”
รถของตู้หลิงเซวียนขับอย่างมั่นคงบนถนน ก็เหมือนอารมณ์ของเขาในเวลานี้“อิสซา，วันนี้คุณพูดมากเล็กน้อยนะ”
อิสซาขำคริกๆ “ฉันแปลกใจต่อประเทศจีนมาก ฉันเคยไปมาเก๊า แต่……ถูกคนของพ่อฉันเจอ ถ้ามีโอกาสฉันอยากไปเที่ยวแผ่นดินใหญ่สักรอบ”
“งั้นก็อย่ามาเลย”
“เฮ้ย？เควิน！shi……t！”
วางสายไป
……
หลงเซียวและรองผู้อำนวยการเดินออกมาจากClub.HTพร้อมกัน บนใบหน้าของสองคนต่างก็มีแต่รอยยิ้ม เห็นได้ว่าเมื่อกี้พูดคุยอย่างมีความสุข
ลงบันได หลงเซียวยื่นมือจับกับเขาก่อน“ขอบคุณมากที่คุณไม่ถือสาเรื่องเมื่อก่อน ครั้งนี้ต้องฝากฝังแล้ว”
สีหน้าของรองผู้อำนวยการไม่ลบไป ตอนที่จับมือก็มีสีหน้า“เสี่ยวเหวินร้องไห้ที่บ้านหลายวัน เวลานั้นผมคิดที่จะยิงคุณให้ตายจริงๆ ！ แต่คุณเป็นคนที่มีความสามารถโดยแท้จริง เก่งกว่าลูกชายของผมมาก”
หลงเซียวยิ้ม“ขอบคุณมากที่คุณเข้าใจ ทางลูกสาวของท่านนั้นยังต้องขอให้ใส่ใจให้มากด้วย”
“ช่างเถอะ ผมก็ไม่ได้มีความคิดที่ช้า ไม่เอามาปะปนกัน เรื่องของชานเมืองหลวงไม่ธรรมดา ผมรู้ว่าจะชั่งน้ำหนักยังไง”
“ครับ คุณสายตาแหลมคม”
ผู้อำนวยการโกรธจนหัวเราะ“ผมว่าหลงเซียว คุณกลับสามารถเก็บความโกรธได้ เมื่อกี้อยู่ข้างในถูกผมด่ามาหนึ่งชั่วโมง ตะลึงว่าประโยคหนึ่งก็ไม่พูด ถือว่ามีความอดทนเก่งมาก！”
หลงเซียวยิ้ม เขาอดทนเก่งอยู่แล้ว เดิมทีเขาก็ทำเป็นเหมือนลมพัดผ่านหูไป
“ลูกชายของผมถ้าเก่งเหมือนคุณได้สักครึ่งหนึ่งก็คงดี เขาอ่ะความสามารถต่ำ！”ไม่มีการเปรียบเทียบก็ไม่มีความเจ็บปวด！
คนขับรถของรองผู้อำนวยการขับรถมาแล้ว หลงเซียวเปิดประตูที่นั่งด้านหลังด้วยตัวเอง“ลูกชายของคุณไม่ใช่ดินโคลนสกปรก ก็ไม่ติดกำแพงอยู่แล้ว ผมเคยเห็นลูกชายท่าน หล่อและมีความสามารถ มีอนาคตไม่จำกัด การใส่ร้ายของรองผู้อำนวยการนี้เกรงว่าลูกชายท่านจะแบกไม่ไหว”
“ฮ่า ๆ ๆ ๆ！”รองผู้อำนวยการเข้าไปในรถ ชี้หน้าหลงเซียวแล้วหัวเราะเสียงดัง“ดี คุณหลงเซียว