ประธานหยิ่งยโสของฉัน - ตอนที่ 800
ตอนที่ 800 ท่านเซียวที่ทั้งฉลาดและเลว
พระอาทิตย์ในยามเย็นส่องแสงปกคลุมไปทั่วทุกทิศ
คืนนี้รีสอร์ทหยีจิ่งเงียบเป็นพิเศษ
อาหารมื้อเย็นเฉียวหย่วนฟานแทบจะไม่ได้กิน เพียงแค่กินผักไปนิดหน่อยก็พูดว่ากินอิ่มแล้ว
หลงเซียวและลั่วหานไม่รู้ แต่ได้มิ้นรู้ ต้องเป็นตู้หลิงเซวียนที่พูดอะไรกับเขาอย่างแน่นอน ทำให้ใจของเขารู้สึกไม่สบาย
หลงเซียวเอาผักบางอย่างใส่ลงในจานของเขา “กินน้อยมากแล้วพ่อ กินอีกหน่อย”
ลั่วหานก็คีบผักให้เขา“แด๊ดดี้เหล่านี้คือลดความดันในเลือดลดไขมัน กินแล้วไม่มีอันตราย อีกทั้งตอนนี้ยังเร็วอยู่ กินข้าวเสร็จคุณและแม่เดิน ๆ ไปก็ย่อยสลายแล้ว”
พวกเขายิ่งเอาใจใส่กตัญญู ในใจของเฉียวหย่วนฟานยิ่งรู้สึกรับได้ยากเหมือนทำขวดห้ากลิ่นตก คำพูดที่เตรียมจะพูดเหมือนทิ่มแทงในลำคอเขาทำให้ขอบตาแดงขึ้น
“กินอิ่มแล้ว วันนี้ไม่หิว”
ลั่วหานแปลกใจ“ทำไมไม่หิว？คุณและหม่ามี๊เดินไปข้างนอกเป็นวัน ออกกำลังกายมากนะ”
ได้มิ้นก็วางตระเกียบอย่างไม่อยากอาหารอะไร “ที่จริงไม่ได้เดินทั้งวัน แด๊ดดี้ของเธอถูก……”ตู้หลิงเซวียนเรียกไปแล้ว
เฉียวหย่วนฟานไอแคร๊กออกมา ตัดบทคำพูดของภรรยาแล้วลากเก้าอี้ออกลุกขึ้น“พวกเธอค่อย ๆ กิน”
ลั่วหานและหลงเซียวมองหน้ากัน จู่ ๆ พ่อมีปฏิกิริยาอย่างนี้ ในใจจะต้องมีเรื่องแน่นอน
ผ่านเวลาอาหารเย็นไป ลั่วหานขึ้นตึก หลงเซียวก็ตามขึ้นมาโอบเอวของเธอไว้
“วันนี้ดูเหมือนว่าพ่อมีเรื่องอะไร คุณไปถามหน่อยเถอะ”
“กำลังอยากจะไปอยู่ น่าจะมองเห็นฉากอะไรที่ทำร้ายความรู้สึกล่ะมั้ง ตอนแด๊ดดี้ของฉันยังหนุ่มเป็นชายหนุ่มศิลปินคนหนึ่ง ดูไม่ออกใช่ไหม？”ลั่วหานบีบนิ้วมือของเขา
“ดูไม่ออกจริงๆ ”
คุยไปสองสามประโยค ลั่วหานไปชั้นหนึ่งด้วยตัวเอง เฉียวหย่วนฟานกำลังดูหนังสืออยู่หยิบนวนิยายเล่มหนึ่งบนชั้นหนังสือเปิดไปสองสามหน้า ที่จริงแล้วก็ไม่ได้อ่านแม้แต่สักอักษรเดียว
ลั่วหานเอาจานผลไม้ที่หั่นเรียบร้อยแล้วถือเข้าไปแล้วนั่งลงข้าง ๆ เขา“แด๊ดดี้ไม่คิดว่าคุณจะชอบนวนิยายความรัก？ยิ่งมีชีวิตก็ยิ่งหนุ่มจริง ๆ！”
เฉียวหย่วนฟานปิดหน้าปกมาดู หน้าก็แดงขึ้น“อันนี้……ฉันเห็นมันอยู่บนชั้นวางหนังสือก็เลยหยิบอามาดู”
ลั่วหานไม่มีอะไรทำก็ชอบเปิดดูนวนิยายในบ้าน ดูเสร็จแล้วก็วางไว้บนชั้นหนังสือ ดังนั้นค่อนข้างที่จะเห็นได้ชัด
“เขียนเป็นยังไงบ้าง？สนุกไหม？”ลั่วหานยิ้ม
“เอ่อ……”เฉียวหย่วนฟานพูดไม่ออกจริง ๆ
ลั่วหานเอาหนังสือวางลง บีบนวดไหล่ให้เขา“พอแล้ว ความคิดของคุณก็ไม่ได้อยู่ในหนังสือ มีเรื่องอะไรอยากคุยกับฉันใช่ไหม？พูดเถอะ ฉันฟังอยู่ ช่วยคุณแก้ปัญหาระบายความกังวล เป็นถังขยะอารมณ์ที่ระวัง”
เฉียวหย่วนฟานดิ้นรนกลืนอารมณ์“แอนน่า……”
“อ๊ะ？”
ลั่วหานช่วยเขานวดไหล่อย่างต่อเนื่อง เพราะว่าเข้าใจจุดพิเศษของร่างกายมนุษย์แล้วก็เข้าใจเรื่องลมปราณ ดังนั้นบีบอย่างสบายมาก
“หลงเซียวต้องการลงทุนวิลล่าของชานเมืองหลวง？จริงหรือเปล่า？”เฉียวหย่วนฟานใช้ไม้จิ้มฟันเสียบแผ่นสับปะรดใส่เข้าปาก
“ใช่ เขาเตรียมลงทุนเงินจำนวนหนึ่ง และเควิน หลงถิงสามพลัง”
“โครงการนี้ต้องการเงินเยอะใช่ไหม？”เฉียวหย่วนฟานกัดสับปะรดละเอียด น้ำของผลไม้ที่เปรี้ยวหวานจู่ๆ ก็เปรี้ยวมาก เปรี้ยวจนเขาย่นคิ้ว
“ต้องการเงินทุนมากจริงๆ ดังนั้นตอนนี้ยังจัดหาเงินทุน”
เฉียวหย่วนฟานไม่กินผลไม้อีกแต่ใช้สายตาที่รักและเอ็นดูมองลั่วหาน“ในเมื่อเงินยังไม่พอ ไม่งั้นก็ช่างมันเถอะ เอาเงินไปลงทุนโครงการอื่นไม่ดีกว่าเหรอ？ตอนนี้โครงการที่หาเงินได้มีมากมายอย่างนั้น ไม่ต้องจ้องเอาอันเดียวก็ได้？”
ลั่วหานดีใจ “แด๊ดดี้ จู่ ๆ ทำไมคุณก็เป็นห่วงอันนี้ขึ้นมาล่ะ？”
“ไม่มีอะไร ก็รู้สึกว่าพวกเธอสองคนไม่ง่ายเลย งานก็ยุ่งอย่างนั้นไม่สามารถอยู่เป็นเพื่อนลูกได้ดี ๆ และก็ไม่สามารถพักผ่อนด้วยกันได้อย่างจริงๆ ”เฉียวหย่วนฟานพยายามพิจารณาซ้ำ ๆ แต่ทุกครั้งเห็นดวงตาดวงนั้นของลั่วหาน เขาก็รู้สึกผิด
“ตอนนี้เป็นช่วงขาขึ้นของบริษัทฉู่ซื่อที่หยุดไม่ได้ รอบริษัทฉู่ซื่อมั่นคงแล้วค่อยว่ากันเถอะ”ลั่วหานไม่ได้พูดเรื่องงานมากเท่าไหร่ ที่บ้านเธอพยายามไม่พูดถึงเรื่องงาน
“แอนน่า โครงการชานเมืองหลวงเป็นเควินและMBKร่วมมือกัน ตอนนี้หลงเซียวแทรกแซงเข้าไปจะเหมาะสมเหรอ？” เฉียวหย่วนฟานตื่นเต้นเอาไม้จิ้มฟันบีบไปบีบมา
“ธุรกิจก็คือความสัมพันธ์ที่ร่วมมือและแข่งขัน ไม่มีอะไรที่เหมาะสมหรือไม่เหมาะสม อีกอย่างสองสามปีก่อนที่ชานเมืองหลวงวิจัยพัฒนานั้น หลงเซียวก็หมั่นหมายไว้แล้ว หลงถิงก็หยิบสำเร็จรูปราคาถูกยังเอาเนื้อไขมันแบ่งให้กับเควินลิ้มลองด้วยกัน คุณคิดว่าหลงเซียวจะยอมแพ้ง่าย ๆ？”
ลั่วหานกินสับปะรดคำหนึ่ง กัดละเอียด“อืม สับปะรดนี้หวานมาก”
หวานไหม？
“อ้อ……พูดอย่างนี้ เขาจะไม่วางมือแล้ว？”เฉียวหย่วนฟานผิดหวังบ้างเล็กน้อย
“อืม เขาต้องตอบสนองความต้องการของเขา”
“ถ้าหาก……ถ้าหากฉันหวังว่าพวกเธอถอยออกจากโครงการนี้ล่ะ？”เฉียวหย่วนฟานฮึดความกล้าขึ้นมา ในที่สุดก็พูดประโยคนี้ออกมา
“แด๊ดดี้คุณเป็นอะไร？”ลั่วหานเชื่อว่าวันนี้เขาผิดปกติโดยสิ้นเชิงแล้ว
เวลาเดียวกัน หลงเซียวอยู่ชั้นสองขณะที่เตรียมจะออกประตูมาก็ได้ยินคำพูดทั้งหมดของเฉียวหย่วนฟาน ท่าทางที่เขาผลักประตูก็ชะงักลงเห็นปฏิกิริยาตอบกลับของเฉียวหย่วนฟานในช่องประตู
ให้เขาถอยออกจากกลุ่มวิลล่าวิจัยพัฒนา？
“แอนน่า สามปีแล้วฉันไม่เคยขอร้องเธอเรื่องอะไร ครั้งนี้ถือว่าแด๊ดดี้ขอร้องเธอแล้วกัน ถอยออกจากโครงการชานเมืองหลวงอย่าถามฉันว่าเพราะอะไร ไม่ว่าจะเสียหายใด ๆ แด๊ดดี้ต่างก็ยินยอมเอาบริษัทฉู่ซื่อชดเชย”
เฉียวหย่วนฟานอดทนไม่ไหวเล็กน้อย ดึงมือของลั่วหานกุมไว้แน่น
ลั่วหานบิดคิ้วแน่น“แด๊ดดี้เกิดเรื่องอะไรขึ้น？คุณขอร้องฉันแทนใคร？”
“ไม่ได้ขอแทนใครทั้งนั้น ฉันเพียงแค่ไม่อยากให้พวกเธอเสี่ยง ไม่อยากให้พวกเธอเป็นคู่ปรับกับหลงถิงอีก พวกเธอไม่ใช่คู่ต่อสู้ของเขา ในสุดท้ายแล้วคนที่ได้รับบาดเจ็บจะต้องเป็นพวกเธอแน่นอน”
มุมปากของหลงเซียวแสดงรอยยิ้มที่เย็นชาออกมาอย่างไม่ตั้งใจ ดูเหมือนว่าตู้หลิงเซวียนมาหาเฉียวหย่วนฟานแล้ว เรื่องที่ดำเนินไปไม่รู้ก็ไม่มีความจำเป็นต้องรู้ ผลก็คือเขาให้เฉียวหย่วนฟานหยุดเขาทางอ้อม
ตู้หลิงเซวียนกลับคิดหาวิธีเก่ง！
“แด๊ดดี้คุณถูกใครข่มขู่แล้วใช่ไหม？ใคร？เควิน？เป็นเขาใช่ไหม？ฉันจะติดต่อเขาเดี๋ยวนี้ เขาใช้อะไรมาข่มขู่คุณ ฉันจะไปหาเขาตอนนี้！！”
ปฏิกิริยาตอบกลับแรกของลั่วหานก็คือตู้หลิงเซวียนตั้งใจทำให้เกิดความลำบากระหว่างกลาง หลงเซียวถอยออก ผู้ที่ได้รับผลประโยชน์ก็คือตู้หลิงเซวียนอีกทั้งสามารถทำให้เฉียวหย่วนฟานขอร้องคนอย่างเสียงต่ำอย่างนี้ได้ก็มีเพียงเขาคนเดียว！
สมควรตาย！
เฉียวหย่วนฟานดึงข้อมือของลั่วหาน พูดว่า“แอนน่า อย่าวู่วาม！ไม่ใช่อย่างที่เธอคิดอย่างนั้น คือฉัน……เป็นฉันที่ทำผิดกับตระกูลตู้ก่อน ฉันอยากชดเชยเขา”
“เขาพูดเหรอ？เขาพูดว่าคุณทำผิดต่อเขา？แม่ง！”ลั่วหานโมโหจนเวียนหัว อดไม่ได้ที่จะเอ่ยคำหยาบต่อหน้าเขา
“แด๊ดดี้ ตู้หลิงเซวียนเป็นพวกที่ตีสองหน้า คุณอย่าถูกท่าทางภายนอกของเขาหลอกได้ อะไรก็ไม่ต้องเชื่อ ไม่ต้องฟัง เป้าหมายของเขาก็คือให้คุณมีความขัดแย้งก่อน”
เฉียวหย่วนฟานเอากระดาษนั่นให้เธอ“เธอดูอันนี้ ตัวอักษรนี้ใช้เธอที่เซ็นหรือเปล่า？”
ลั่วหานดูเสร็จ ก็รู้สึกไม่ดีทั้งตัวแล้ว“เป็นลายมือของฉัน แต่ฉันไม่เคยเซ็นอะไรมาก่อน บ้าอะไรเนี้ย？！”
ไม่ถูก！
ในชั่วพริบตา ลั่วหานคิดออกแล้ว——
ระเบียงทางเดินโรงพยาบาล พยาบาลได้ถือสมุดให้เธอเซ็นชื่ออย่างสั่นกลัว พูดว่าเลื่อมใสความสามารถของหล่อน
แม่ง！
“แด๊ดดี้ การเซ็นชื่อนี้ถ้ามีประโยชน์ งั้นการเซ็นชื่อของดาราศิลปินก็มีมูลค่ามากแล้ว！”ลั่วหานโมโหจนอยากร้องไห้
“แต่ว่าฉันให้คนรับรองความถูกต้องแล้ว ตัวอักษรข้างบนและตัวอักษรข้างล่างคือเซ็นในวันเดียวกัน ปากกาเหมือนกัน ระดับการเกิดออกซิเดชันเหมือนกัน เธอไม่รู้？”
เธอไม่รู้อย่างแท้จริง
เวลานี้ หลงเซียวลงตึกอย่างคิ้วย่น เสียงที่ทุ้มต่ำเหมือนว่าปลอบโยนความกังวลในเหตุการณ์ให้มั่นคง“ปัญหาไม่ได้อยู่ที่ตัวอักษร แต่มันอยู่ที่กระดาษนี่”
ลั่วหานและเฉียวหย่วนฟานเงยหน้ามาพร้อมกัน สองคนต่างก็ประหลาดใจไม่น้อย
เขาได้ยินแล้ว？
หลงเซียวหยิบกระดาษแผ่นนั้นพลิกดูหน้าหลัง“นี่คือกระดาษวิเศษ หลังอบในอุณหภูมิสูงถึงหนึ่งร้อยองศา ลายมือจะหายไปแล้วผ่านไปอีกหนึ่งร้อยองศาลายมือก็ยังสามารถปรากฏได้อีก ”
ลั่วหาน“…… แม่ง ยังมีเทคนิคชนิดนี้ด้วย！”
เฉียวหย่วนฟานก็ตะลึงงงแล้ว“นี่……ไม่ถึงขนาดนั้นมั้ง？！”
“อาเซียง เธอมานี่”หลงเซียวเรียกคนรับใช้หญิงมา เอากระดาษให้หล่อน“ใส่ในตู้อบ”
“ค่ะ”
ลั่วหานมองหลงเซียวเหมือนกับมองคนเก่งเหนือชั้น เวลานั้นเธอรู้สึกว่าตัวเองเจอเทพใหญ่อะไรแล้ว
ไม่ถึงสามนาที อาเซียงมาแล้วพูดว่า“คุณชาย ตัวอักษรข้างบนไม่มีแล้ว”
ลั่วหานดูซ้ำอีก ตัวอักษรเหล่านั้นหายไปจริงๆ แต่ลายเซ็นของเธอยังอยู่“อันนี้……อันนี้เลยทีเดียว！”
หลงเซียวยิ้ม“ตู้หลิงเซวียนเขียนเนื้อหาเสร็จก่อนล่วงหน้า แต่……”หลงเซียวดูกระดาษแผ่นนั้นอีก“ใส่ในตู้เย็นห้านาที”
ลั่วหาน“……”
เฉียวหย่วนฟาน“……”
อาเซียงทำตาม
หลังห้านาที กระดาษแผ่นนั้นก็มีตัวอักษรอย่างน่ามหัศจรรย์
แต่ตัวอักษรครั้งนี้กับครั้งที่แล้วแตกต่างกันมาก เป็นหนังสือหย่าที่เขียนได้อย่างสมบูรณ์ เมื่อมองแวบแรกก็คือจดหมายเลิกกันของลั่วหานฝ่ายเดียว
ดูเสร็จอันนี้แล้ว ลั่วหานไม่นิ่งเฉยแล้ว พูดว่า“ตู้หลิงเซวียนไอ้สารเลวคนนี้ คิดไม่ถึงว่าเขาจะแอบไว้มิดชิดมาก ！ เป็นอุบายที่ลึกซึ้ง น่ากลัวมาก！”
หลงเซียวลูบผมของเธออย่างอ่อนโยน“ตู้หลิงเซวียนเป็นคนที่ฉลาดอย่างนี้ ทำอะไรก็ต้องใช้สมองอยู่แล้ว เขาต้องเตรียมพร้อมก่อนที่จะรบ ดังนั้นสองสามปีมานี้เขาถึงสามารถอยู่ในตลาดลงทุนของประเทศอเมริกาเอาชนะอุปสรรคทั้งหมดได้”
เฉียวหย่วนฟานเห็นด้วยมากกับอันนี้“ใช่……เขาไม่เคยพ่ายแพ้เลยจริงๆ ”
แต่ ฉันพ่ายแพ้แล้ว ฉันพ่ายแพ้อย่างยับเยิน
“พ่อ ตู้หลิงเซวียนพูดโน้มน้าวใจคุณ ใช้ประโยชน์จากการที่คุณหลอกลวงเขาตอนแรก คุณใจอ่อนมากไป เขาเห็นจุดนี้ชัดเจนแล้ว”หลงเซียววิเคราะห์จุดที่สำคัญ
เฉียวหย่วนฟานพูดไม่ออก ในใจก็ปฏิบัติตามอย่างเชื่อฟัง
ลั่วหานเงยหน้ามองหลงเซียว“ตอนนี้จะทำยังไง？โครงการของชานเมืองหลวงติดตามต่อไปไหม？”
“ตาม”
เฉียวหย่วนฟานอ้าปากอย่างอึดอัด“ขอโทษ……ฉันเกือบหาความลำบากให้คุณแล้ว”
หลงเซียวยิ้มเบา ๆ “ไม่ลำบาก ไม่เจอเรื่องก็ไม่รู้จักตัวตนจริง ๆ ของคน ตู้หลิงเซวียนแกล้งทำเป็นดีอย่างนี้ ถ้าไม่ใช่วันนี้ คุณคงไม่เชื่อว่าเขาจะเป็นคนแบบนี้”
“เอ่อ……ก็ใช่ ฉันเห็นเขาโตมาแต่เด็ก ตระกูลฉู่และตระกูลตู้มีมิตรภาพต่อกัน ฉันคิดไม่ถึงจริง ๆ”
“ตอนนี้เปิดเผยแล้ว วันหลังตู้หลิงเซวียนคงจะไม่แกล้งทำเป็นสนิทกับคุณอีก ก็เป็นเรื่องดี เพียงแค่การโต้กลับเขาที่มีต่อผมเกรงว่าจะรุกเร็วมากขึ้น”หลงเซียวหมุนนิ้วนาง ยิ้มมุมปาก
ลั่วหานตกใจอย่างหนาวสั่น“น่ากลัวมาก ฉันคิดแล้วก็หวาดกลัว”
“ไม่ต้องกลัว ผมอยู่ เขาพลิกฟ้าไม่ได้”หลงเซียวลูบหัวเธออย่างรักและเอ็นดู
เฉียวหย่วนฟานรู้สึกละอายใจมาก “แอนน่า หลงเซียว ฉันและอามิ้นพรุ่งนี้จะกลับเอมริกา เยี่ยมชูชูแล้ว ประเทศจีนก็ได้มาอย่างสมปรารถนาแล้ว ฉันกลัวว่าอยู่ที่นี่ต่อไปจะมีเรื่องวุ่นวายมากขึ้น”
ครั้งนี้หลงเซียวก็ไม่ได้รั้งไว้ หนึ่งคืออยากคุ้มครองเขา สองคือเฉียวหย่วนฟานอยู่ที่นี่จะไม่เป็นอิสระอย่างแน่นอน
เงียบสงัดในยามค่ำคืน เต็มไปด้วยดวงดาวบนท้องฟ้า
ลั่วหานม้วนหดตัวในอ้อมกอดของหลงเซียว“สามี ตู้หลิงเซวียนมีกลอุบายที่ลึกอย่างนี้ ฉันเป็นห่วงว่าระหว่างพวกคุณจะมีการต่อสู้ที่ดุเดือด”
มุ้งลวดหน้าต่างถูกลมพัดลอยขยับ หลงเซียวนอนตะแคง ริมฝีปากถูบนริมฝีปากของเธอ“การต่อสู้ที่ดุเดือดนั้นหลีกเลี่ยงได้ยาก”
“คิดไม่ถึงจริงๆ ว่าจะเดินมาถึงจุดนี้ ในใจของฉันเควินไม่ใช่คนชนิดนี้นะ”นิ้วมือของลั่วหานค่อย ๆ เลื่อนบนผิวหน้าอกของเขา
หลงเซียวจับนิ้วมือของเธอวางข้างปากแล้วจูบเล็กน้อย“อย่างนั้น ในใจคุณผมเป็นยังไงล่ะ？”
ลั่วหานคิดไตร่ตรองอย่างตั้งใจสักพัก“คุณอ่ะ……คุณเป็นคนเลว！”
“อ๊าย！！”
หลงเซียวจู่ ๆก้มหัวฝังลงไปในหน้าอกของเธอ“คนเลว？อย่างนี้？”
“อ่ะ……ฮ่า ๆ ไม่ใช่ ไม่ใช่ ปล่อยนะ หลงเซียว”ลั่วหานยับยั้งอาการสั่นทั่วทั้งตัวที่จู่ๆ ถูกเขาทำด้วยท่าทางที่ไม่เหมาะสม อดไม่ได้ที่จะสั่นเทา
แขนทั้งสองข้างของหลงเซียวโอบกอดเอวของเธอไว้ ใช้แรงดูดขึ้นเรื่อย ๆ“ในเมื่อให้ผมเป็นคนเลว งั้นผมก็ทำให้มันเป็นจริงเลยแล้วกัน ไม่งั้นก็ถูกใส่ร้าย？”
“เสียงแหบ……คุณไอ้คนเลว เจ็บ……”
เวลาผ่านไปรวดเร็ว ลมหนาวที่เย็นเล็กน้อยอยู่นอกห้อง สีแดงในห้องถูกคลื่นซัดสาด
มุ้งลวดหน้าต่างที่บางเบา แอบซ่อนความงามที่ไร้ขอบเขต