ประธานหยิ่งยโสของฉัน - ตอนที่ 876
ตอนที่ 876 บอกกับผม แม่ไม่ได้ฆ่าคน
ลั่วหานตกใจจนอ้าปากค้าง เวลาผ่านมานานขนาดนี้ หรือว่าจะสืบหาพบมาที่หยวนชูเฟินอีก? ทั้งๆที่หยวนชูเฟินได้รับการประกันตัวทางการแพทย์แล้ว ถึงยังไงก็คงไม่มาถึงเธอได้หรอกมั้ง?
ถ้างั้น…
ลั่วหานมองไปทางหลงถิงด้วยความร้อนอกร้อนใจเป็นอย่างมาก หรือว่าทางตำรวจได้สืบพบเรื่องที่หลงถิงทำไว้ในปีนั้นแล้ว? คดีที่ผนึกด้วยฝุ่นถูกทางตำรวจสืบสวนเจอ?
ในระหว่างที่เรื่องราวเกิดขึ้นอย่างกะทันหันนั้น จิตใจของลั่วหานได้ผ่านการขึ้นๆลงๆของรถไฟเหาะตีลังกา ในทางตรงกันข้ามชายหนุ่มที่อยู่ด้านข้างของเธอ ใบหน้านิ่งเฉย สายตากระจ่างใส
หัวใจของหยวนชูเฟินก็ยกสูงขึ้นมาอย่างกะทันหันเช่นเดียวกัน นิ้วมือในตอนที่ได้ยิน“จ้างวานฆ่า”สามคำนั้นบิดชายกระโปรงแน่น เนื้อผ้าไหมที่อ่อนนุ่มถูกเธอขยำจนเป็นก้อน
หลงจื๋อถูกตำรวจบีบจนถอยหลังไปสองก้าว ความหยิ่งผยองเมื่อสักครู่นี้ก็ได้รับการกดลงไปด้วยเช่นเดียวกัน เขามองหลงถิงแวบหนึ่ง ไม่ได้พูดอะไรออกมาอีก
หลงถิงครึ่งหนึ่งคือเกรงใจครึ่งหนึ่งคือโมโห เอ่ยขึ้นด้วยรอยยิ้มอย่างเยือกเย็น “หัวหน้าเฉิน คำพูดนี้ของคุณผมฟังไม่เข้าใจแล้ว ฆ่าคนไม่ใช่ความผิดเล็กๆ หัวหน้าเฉินดูให้ชัดเจน พวกเราที่นี่ คนไหนคือคนที่คุณต้องการจะจับ”
มือของโฉหวั่นชิง กุมมือของหลงจื๋อเอาไว้อย่างเงียบๆ เธอถึงขั้นมีลางสังหรณ์ได้ถึง นี่คือครั้งสุดท้ายที่จะได้กุมมือของลูกชายแล้ว
หลงจื๋อรู้สึกได้ถึงพลังกลุ่มหนึ่งที่ทะลักมาบนร่างกาย เขาหันศีรษะไปอย่างแข็งทื่อ มองเห็นแม่แท้ๆที่น้ำตาได้นองเต็มใบหน้า
“แม่…” เสียงของหลงจื๋อกดลงเบามากๆ แต่ภายในห้องว่างที่เงียบสงบ เสียงที่เดซิเบลต่ำที่สุดก็ยังถูกทำให้ดังขึ้นไม่รู้กี่เท่า ดึงดูดความสนใจของทุกคน
ชั่วพริบตา ลั่วหาน หลงเซียว หยวนชูเฟินทั้งหมดมองไปทางโฉหวั่นชิง สายตาของทุกคนต่างฝ่ายต่างมีความคิดที่ไม่เหมือนกัน
ลั่วหานหอบหายใจทางปากด้วยความตกตะลึง ปฏิกิริยาตอบสนองแรกคือ…ไม่ใช่มั้ง！จะเป็นไปได้ยังไงกัน！
หัวคิ้วของหลงเซียวขมวดเข้าหากันเบาๆ ตรงกลางระหว่างคิ้วค่อยๆกลายเป็นเส้นตั้งลึกสามเส้น ชูชูน้อยที่เขาอุ้มอยู่ภายในอ้อมแขนบิดตัวไปมา หลงเซียวหันหน้ากลับมาโอ๋ลูก
ระยะเวลาสั้นๆสิบกว่าวินาที ราวกับผ่านไปนานหลายชั่วโมง มากพอที่จะทำให้ความคิดในใจของแต่ละฝ่ายเขียนเต็มใบหน้า
เฉินเจาผ่านไหล่ของหลงถิงไป “ท่านประธานหลง คุณโฉท่านนี้ มีความสัมพันธ์อะไรกับคุณ?”
ความสัมพันธ์อะไร?
ลั่วหานรู้สึกถึงความเก้กังที่ออกมาจากส่วนลึกของจิตใจแทนหลงถิง จะให้เขาแนะนำสถานะของโฉหวั่นชิงยังไง?
หลงถิงเอ่ยขึ้นอย่างเยือกเย็นไม่สะทกสะท้าน “เธอคือแม่แท้ๆของหลงจื๋อลูกชายคนที่สองของผม”
คำอธิบายแบบนี้ คาดว่าคนที่มีสติปัญญาหน่อยต่างก็คงจะไม่ถามซักไซ้ต่อไปอีก
เฉินเจาพยักหน้าอย่างเข้าใจแจ่มแจ้ง “พูดเช่นนี้ คุณชายรองหลงคือญาติโดยตรงของเธอ?”
หลงจื๋อรู้สึกได้ถึงอะไรบางอย่างขึ้นมาอย่างรวดเร็ว ดวงตาจ้องไปที่เฉินเจาอย่างระวังตัว “ผมคือลูกชายของเธอ！”
เฉินเจาพยักหน้า “คุณหลงจื๋อ คุณแม่ของคุณเป็นผู้ต้องสงสัยจ้างวานฆ่า หลักฐานแน่ชัด พวกเราต้องจับกุมคุณแม่ของคุณกลับสถานีตำรวจ”
หลอดเลือดบนหน้าผากของหลงจื๋อเต้นตุบๆอย่างรวดเร็ว “แกแม่งพูดอะไรวะ！แม่ฉันฆ่าคน? บ้านแกสิ！”
หลงจื๋อสะบัดมือของโฉหวั่นชิงออก โบกหมัดใส่ใบหน้าของเฉินเจาในทันที！
“ฟึ่บ！”
การเคลื่อนไหวของเฉินเจารวดเร็วยิ่งกว่า คว้าข้อมือของหลงจื๋อเอาไว้อย่างง่ายดาย ขัดจังหวะการเคลื่อนไหวของเขาให้หยุดชะงักไป “คุณหลงจื๋อ ทำร้ายเจ้าหน้าที่ตำรวจสามารถจับกุมได้ในทันทีเช่นเดียวกัน ขอความกรุณาคุณให้ความร่วมมือในการดำเนินคดีของพวกเรา”
หลงถิงเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงที่เคร่งขรึม “เสี่ยวจื๋อ！ปล่อย！”
“พ่อ！ในนี้จะต้องมีการเข้าใจผิดอย่างแน่นอน！แม่ผมอยู่ที่ต่างประเทศมาโดยตลอด เพิ่งจะกลับมาประเทศ เธอจะฆ่าคนได้ยังไงกัน！” หลงจื๋อเต้นเร่าๆด้วยความโกรธ ใบหน้าที่สำอางของเขาได้น่ากลัวขึ้นมา
หลงถิงปิดตาลง “เข้าใจผิดหรือไม่ ตำรวจจะตรวจสอบให้แน่ชัดเอง”
“แต่ว่า…”
เฉินเจาตักเตือนขึ้นอย่างจริงจัง “คุณหลงจื๋อ ทางตำรวจดำเนินคดีตามกฎหมาย ใส่ใจกับหลักฐานและพยานที่แท้จริง ไม่มีทาง ปรักปรำคนดีคนหนึ่ง และก็ไม่มีทางปล่อยคนชั่วคนหนึ่งไปเช่นเดียวกัน”
คำพูดมาถึงตรงนี้ หลงจื๋อไม่ปล่อยมือก็ไม่ได้แล้ว
“แม่ พวกเราจะสืบหาให้ชัดเจน！จะต้องล้างมลทินให้กับแม่อย่างแน่นอน แม่ไม่ได้ฆ่าคน แม่ไม่ได้ฆ่าคนใช่หรือเปล่า? แม่ไม่ได้ฆ่าคนก็อย่ายอมรับ！แม่ แม่จะยอมรับไม่ได้！”
หลงจื๋อเป็นห่วงจนใจเย็นลงไม่ได้ พูดจนต่อมามีความน่าสงสัยที่จะเป็นฝ่ายยั่วยุแล้ว
ลั่วหานขมวดคิ้ว ดึงหลงจื๋อเอาไว้ได้ทันเวลา “เสี่ยวจื๋อ ตำรวจจะต้องตรวจสอบแน่ชัด ถูกหรือผิด กฎหมายก็คือหลักฐานที่ดีที่สุด”
อยู่ต่อหน้าตำรวจ คำพูดจะพูดยังไง จะต้องมีขอบเขต สำหรับอย่างอื่นนั้น ปิดประตูแล้วจะพูดยังไงก็ช่าง
หลงจื๋อก็ตระหนักได้ว่าปากตัวเองไวเกินไปเช่นเดียวกัน พยักหน้า “ผมรู้”
หยวนชูเฟินในใจสั่นไหว เหตุการณ์ที่อยู่ตรงหน้า ทำไมถึงทำให้เธอไม่สงบ?
ความผิดจ้างวานฆ่า เห็นได้ชัดว่าคือเธอ ทำไมโฉหวั่นชิงก็?
เธอฆ่าใครกัน? หรือว่า…ที่แท้เธอก็คือถูกปรักปรำ?
“คุณไม่มีอะไรอยากจะพูดหรอกหรอ?” หยวนชูเฟินลำคอแห้งเหือด
“ไม่มีค่ะ”
เฉินเจาเอ่ย “คุณโฉ คุณมีสิทธิที่จะพูด แต่คำพูดทั้งหมดของคุณก็จะกลายเป็นหลักฐานในการพิจารณาคดีของศาล”
หลงจื๋อกัดฟันแน่น “เฉินเจา ทางที่ดีที่สุดแกแม่งอย่าทำอะไรผิด！ทางที่ดีที่สุดแกดูให้ชัดเจนว่าที่แกจับนั้นเป็นใคร！”
ลั่วหานดึงแขนของหลงจื๋อ “เสี่ยวจื๋อ อย่าพูดคำพูดโมโห”
กุญแจมือที่เย็นเฉียบล็อกข้อมือทั้งสองข้างของโฉหวั่นชิง น้ำตาของเธอไหลเป็นเส้นเปียกชุ่มบนใบหน้า ตอนที่ถูกตำรวจผู้ช่วยถือแขนเดินออกจากประตูบ้าน เธอหันกลับมามองหยวนชูเฟินแวบหนึ่ง
แวบหนึ่ง ความหมายลึกซึ้งไม่สามารถคาดเดาได้
แวบหนึ่ง สิ้นหวังรันทดแตกสลายเป็นชิ้นๆ
สายตามองกลับที่สั้นทั้งยังยาวนาน เธอมองไปทางหลงจื๋ออีกครั้ง เสียงที่อยู่ในใจกดเอาไว้ที่ลำคอ กลับไม่สามารถพูดออกมาสักคำ
สุดท้าย สายตาที่ร้องขอเหลือทิ้งไว้บนใบหน้าของหลงถิง น้ำตาพร่าเลือนดวงตา เธอมองใบหน้าของคนรักไม่ชัดมากขึ้นเรื่อยๆ
ทุกอย่างล้วนกำลังไกลออกไป เดิมทีก็ไม่ใช่ของเธอ เธอแม้แต่โอกาสในการช่วงชิงครั้งสุดท้ายก็สูญเสียไปแล้ว
ลั่วหานคล้องแขนของหลงเซียวเอาไว้ วินาทีเมื่อสักครู่นี้นั้น ในใจของเธอถูกทิ่มแทงจนเจ็บปวด
จะว่าไป โฉหวั่นชิงก็คือผู้หญิงที่น่าสงสารคนหนึ่ง
หลงเซียวทำมือข้างนึงให้ว่าง กุมมือของเธอเอาไว้
หลงจื๋อตามเข้าไป “แม่！แม่！”
เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยกลัวเขาทำเรื่องอะไรโง่ๆ ตามไปที่ด้านหลัง แต่ว่าครึ่งทางก็ถูกหลงจื๋อสลัดทิ้งไว้ทางด้านหลังไกลๆอย่างรวดเร็ว หลงจื๋อในตอนนี้ คือสิงโตที่กำลังโมโหจัดตัวหนึ่ง
รถตำรวจร้องหวือและจากไป หลงจื๋อตามไปหลายร้อยเมตร สุดท้ายมองดูรถตำรวจหายไปไกลๆ ยืนนิ่งอยู่คนเดียวไม่ขยับ
เขาไม่สามารถยอมรับความจริงนี้ได้ เขาไม่เชื่อว่าแม่ของตนเองคือฆาตกรฆ่าคน！
…
วิลล่ากลับคืนสู่ความสงบ คือความสงบที่อึมครึม
ลั่วหานรับชูชูน้อยมา ขอตัวก่อนเข้าไปรอหลงเซียวในรถ ชูชูน้อยก็ดูเหมือนได้รับผลกระทบจากสภาพแวดล้อม หวาดกลัวจนดวงตาเบิกโพลง ไม่กล้าร้องไห้ออกมาสักคำ นอนคว่ำอยู่ภายในอ้อมแขนของลั่วหานอย่างว่านอนสอนง่าย
หยวนชูเฟินอยากจะพูดอะไร แต่ถูกหลงเซียวหยุดยั้งเอาไว้ สั่งคนรับใช้ดูแลเธอกลับห้องพักผ่อน
สถานการณ์นี้เห็นได้ชัดว่าไม่เหมาะสมกับผู้หญิงและเด็กอยู่
คนรับใช้ยิ่งไม่กล้าออกมาดูพูดจาไร้สาระเพื่อความสนุก
ภายในห้องรับแขก มีเพียงแค่หลงถิงและหลงเซียวสองคนเท่านั้น
“ละครฉากนี้ คุณคิดเอาไว้อย่างดีตั้งนานแล้วล่ะมั้ง?” ที่ไหลวนอยู่ภายในดวงตาของหลงเซียวคือน้ำเย็นที่เย็นยะเยือก
หลงถิงเดินกลับเข้ามาด้านใน นั่งลงบนโซฟายาว มือทาบลงที่หัวเข่า เขาในวินาทีนี้ ดูเหมือนหมาป่าเฒ่าผู้โดดเดี่ยว แสงสีฟ้าที่อันตรายภายในดวงตากลายเป็นเงาสะท้อนแสงอาทิตย์ตก
โซฟาสำหรับสามคนกว้างขวางมาก เขานั่งอยู่ตรงกลาง ทั้งสองข้างว่างเปล่า
มีความเงียบเหงาที่โดดเดี่ยว
เขาเอ่ยขึ้นว่า “หลงเซียว ทุกคนล้วนมีชีวิตที่ไม่สบาย ฉันก็ไม่ได้มีชีวิตที่ดีไปกว่าคนอื่น”