ประธานหยิ่งยโสของฉัน - ตอนที่ 882
ตอนที่ 882 เฮ้ คนสวย ฉันมาหาคุณ
วันรุ่งขึ้น เป็นวันที่อากาศดีท้องฟ้าสดใสอีกวัน
รีสอร์ทหยีจิ่งเสียงดังโหวกเหวกตั้งแต่เช้า ไม่ต่างจากตลาดผักที่มีผู้คนพลุกพล่านในตอนเช้า สามารถได้ยินเสียงข้างนอกจากในห้องนอนบนชั้นสอง สิ่งแรกที่ได้ยินคือเจมส์ตะโกนเป็นภาษาอังกฤษที่สำเนียงเป๊ะมาก“get out！it is my room！”
จากนั้นคือเสียงหัวเราะร้ายที่ดังชัดเจนของอิสซา “เอาหน่า สักพักเอง พี่รบกวนเวลาคุณไม่นานมากหรอก”
“ผมไม่ได้ใส่เสื้อผ้า！”ดูเหมือนว่าเจมส์จะระเบิดแล้ว กอดผ้าห่มไว้ด้วยความโมโห ศีรษะที่มีผมฟูพร้อมกับดวงตาที่ง่วงนอน
หนังหน้าของอิสซาดูเหมือนจะหนามาก เข้าไปในห้องของเขาโดยที่เจมส์ไม่เต็มใจ และปิดประตูดังปั้ง
ลั่วหานใช้ผ้าห่มปิดหัวอย่างรำคาญ ตัดเสียงรบกวนจากด้านนอก“ที่รัก สร้างกำแพงกันเสียงที่บ้านใหม่ไหม？”
หลงเซียวก็มุดเข้าไปในผ้าห่ม อยู่ใต้ผ้าห่ม ด้านในมืดสนิท มองไม่เห็นใบหน้าของกันและกัน แต่สามารถสัมผัสได้ถึงลมหายใจของกันและกันอย่างชัดเจน“ไม่ว่าจะเก็บเสียงได้ดีแค่ไหน ก็ไม่สามารถปิดเสียงกรีดร้องของการฆ่าหมูได้หรอก ที่รักอดทนอีกหน่อยนะ อย่างไรก็เป็นเส้นทางที่ตัวเองเลือก ถึงจะร้องไห้ก็เดินไปให้สุดทาง ไม่ใช่เหรอ？”
ลั่วหานสัมผัสเขาภายใต้ความมืด ไม่รู้ว่าส่วนใดในร่างกาย ออกแรงบีบแรงๆหนึ่งที“ฉันไม่ร้องไห้หรอก！”
ในผ้าห่ม หลงเซียวหายใจเข้าลึกๆ“ที่รัก คุณเลือกตำแหน่งได้ดีมาก”
มือของลั่วหานสั่น เมื่อกี้ที่เธอสัมผัสคือส่วนไหนกัน？ตอนนี้เพิ่งนึกขึ้นได้ว่า……มันแปลกๆ
พรึ่บ！
ลั่วหานเปิดผ้าห่มออก มือของเธอหยุดอยู่ที่หน้าอกของหลงเซียว อีกทั้ง……ยังหยุดอยู่ตรงตำแหน่งที่ไม่ค่อยน่าดูอีกด้วย
หลงเซียวเม้มริมฝีปากบางๆ อย่างร้ายๆ“คุณกำลังจะบอกอะไรเป็นนัยๆหรือเปล่า？หรือ ชี้นำอะไรอย่างชัดเจน？”
ลั่วหานรู้ว่าตัวเองพลาดแล้ว จึงปล่อยมือและปฏิเสธ“เปล่า ฉันยังนอนไม่พอ จะนอนต่ออีกสักพัก”
“โอเค”
หลงเซียวดึงผ้าห่มขึ้นมาอีกครั้ง และคลุมทั้งสองคนไว้ด้านใน ภายใต้สายตาเป็นมืดลงอีกครั้ง
ลั่วหานหรี่ตาลง มองไม่เห็นคน“คุณจะทำอะไร？”
“นอน แสงที่สว่างเกินไปจะส่งผลต่อคุณภาพของการนอนหลับ”หลงเซียวอธิบายอย่างเคร่งขรึม จับศีรษะของเธอ วางไว้ตรงแขนของตัวเอง
“ลั่วลั่ว……”
ลั่วหานส่งเสียงในลำคอ“อะไร？”
“อิสซาจะช่วยโฉหวั่นชิง”
เสียงแหบของเขาเป่าอยู่ข้างหูของเธอ ฟันของเขากัดติ่งหูล่างของเธออย่างแม่นยำ งูสีแดงก็วนรอบหูของเธอ การเคลื่อนไหวที่ดูเหมือนไม่ได้ตั้งใจ แต่พลังฆ่านั้นร้อนแรงยิ่งนัก
ลั่วหานตัวสั่น“จริงเหรอ？ทำไมหล่ะ？”
“เราตกลงร่วมมือกัน”
หลงเซียวเล่าเกี่ยวกับความร่วมมือระหว่างตัวเองและอิสซาให้ลั่วหานฟัง
ลั่วหานฟังแล้วส่งเสียงจิ๊จ๊ะ“คุณเจ้าเล่ห์จริงๆ วิธีแบบนี้ก็คิดออกมาได้”
“ผมถือว่าคุณกำลังชมผมละกัน”
ลั่วหานยิ้ม โน้มตัวเข้าใกล้แขนของเขามากขึ้น“ถึงแม้จะเจ้าเล่ห์ และผิดศีลธรรมไปหน่อย แต่ฉันก็ชอบมาก”
……
เวลาเก้าโมงเช้าหลงเซียวมีการประชุมคณะกรรมการบริหาร หลังรับประทานอาหารเช้าหยังเซินก็ขับรถส่งเขาไปที่บริษัท
เนื่องจากกะดึกเมื่อคืน วันนี้ลั่วหาน จึงเข้างานช่วงสิบโมงครึ่ง หลังทานอาหารเช้า จึงอยู่เล่นกับชูชูที่บ้าน
เด็กๆเรียนรู้สิ่งต่างๆได้เร็วมาก แม้ว่าปากจะยังพูดไม่ได้ แต่ดวงตากลับพูดได้แล้ว เมื่อได้ยินสิ่งที่แปลกใหม่ดวงตาก็จะส่องแสงเหมือนโคมไฟ ซึ่งน่ารักมาก
เจมส์เท้าคางและจ้องมองชูชู“แอนน่า เมื่อAngelโตขึ้น คุณส่งเธอมาเรียนที่ประเทศMเถอะ ผมจะดูแลเธออย่างดีแน่นอน！”
ลั่วหานปฏิเสธโดยตรง“ไม่มีทาง”
“ทำไมหล่ะ？”
ลั่วหานวางหนังสือภาษาฝรั่งเศสลง“ถึงจะไปเรียนต่างประเทศ ลูกสาวฉันก็ต้องไปเรียนที่ยุโรปและอเมริกา ไม่ใช่แอฟริกา”
พรืด！
จางหย่งหัวเราะออกเสียงอย่างให้ความร่วมมือ ผลที่ตามมาคือโดนอิสซาด่าอย่างรุนแรง
“เหี้ย！ไอ้ไดโนเสาร์！”
อิสซายัดองุ่นเข้าปากหนึ่งลูก“ยังจะทอมอีก คุณเคยเห็นแล้วไม่ใช่เหรอ？”
จางหย่งถอยออกไป นอนขดตัวที่มุมหนึ่งของโซฟา ท่าทางที่ได้รับบาดเจ็บนั้นดูน่าสงสาร
หลังจากชูชูดื่มนมเสร็จ อ้าปากอันน้อยนิดและหาวอย่างน่ารัก เมื่อป้าหลันเห็นว่าทารกง่วงแล้ว จึงอุ้มไปที่ห้องนอนเด็กอ่อน
ลั่วหานเปลี่ยนเสื้อผ้าและเก็บกระเป๋า“ฉันจะไปโรงพยาบาล พวกคุณอย่ารื้อบ้านของฉันนะ”
เจมส์คว้ากุญแจรถของเธออย่างรวดเร็ว“ผมขับรถไปส่งคุณ！”
มือของลั่วหานว่างเปล่า ไม่สามารถหยิบกุญแจรถได้ จึงขมวดคิ้วและพูดว่า“เจ้าชายเจมส์ ปล่อยมือ”
เจมส์ท่าทางไม่ให้ความร่วมมือแม้แต่น้อย“ผมจะเป็นคนขับรถให้คุณ คุณกลับไม่ยอมรับไว้？”
“นั่งรถที่คุณขับ ฉันกลัวว่าจะกระตุ้น ให้เกิด MI （กล้ามเนื้อหัวใจตาย）。”ลั่วหานคว้ากุญแจรถกลับมาอย่างคล่องแคล่ว แกว่งไปมาเงาขายาวที่งดงามก็ปรากฏขึ้นมารางๆ และเดินจากไปอย่างสง่างาม
เจมส์กำหมัดแน่นด้วยความโมโห“เจ็บใจ！เจ็บใจจนหายใจไม่ออก！”
อิสซาเฝ้าดูรถของลั่วหานหายไปนอกประตูคฤหาสน์ โยนหมอนข้างทิ้งแล้วลุกขึ้นยืน ร่างที่สง่างามของเธอบิดไปมาสองสามครั้ง“เจมส์ คุณอยากเป็นคนขับรถจริงๆเหรอ？ส่งฉันไปสถานที่หนึ่ง”
เจมส์ขมวดคิ้วเย็นชา“ไม่ไป！”
“ไอ้เด็กบ้านี่！เมื่อกี้ยังเสนอหน้าสุดฤทธิ์ เขาก็ไม่สนใจคุณ ตอนนี้พี่ให้โอกาสคุณ คุณกลับไม่ยอมรับไว้ ไม่เห็นค่าของผู้อื่นจริงๆ”อิสซาหยิบหมอนข้างขึ้นมาอีกครั้ง แล้วทุบลงที่ด้านหลังศีรษะของเจมส์โดยตรง
ช่วงนี้จางหย่งไม่มีภารกิจอะไร มันเป็นเรื่องยากที่จะได้นั่งเงียบๆและทานเมล็ดทานตะวันอยู่ในห้องนั่งเล่น กำลังทานอย่างมีความสุข อีกสักพักเขายังสามารถไปว่ายน้ำในสระว่ายน้ำในร่ม ไปซาวน่าและอื่นๆอีก แค่ลองคิดดูมันก็เยี่ยมมากแล้วจริงๆ！
ฮ่าฮ่าฮ่า！มีความสุข！
ทานลูกอมสักเม็ดฉลองสักหน่อย！
จางหย่งฉีกลูกอมกลิ่นผลไม้ออก รสหวานกระจายเคลือบลิ้น อืม……มีความสุข！
แต่ว่าเสียงฝีเท้าของอิสซาก็เดินมาราวกับมาจับจิตวิญญาณ “จางหย่ง คุณขับรถ”
ลูกอมของจางหย่งยังไม่ทันหวานลงถึงท้อง ทันใดนั้นก็เปรี้ยวขึ้นมาทันที“ผม？ทำไมถึงเป็นผมหล่ะ？”
อิสซาก้าวไปเหยียบบนโต๊ะกระจกด้วยเท้าข้างเดียว และเลิกคิ้วอย่างไม่ใส่ใจ ใช้แขนข้างหนึ่งวางบนไหล่ของจางหย่ง ก้มลง、ยิ้ม、หายใจหลังจากทำทั้งสามอย่างโดยสมบูรณ์ เธอดีดหน้าผากของจางหย่ง“คุณคิดว่าไงหล่ะ？ไม่พอใจ？ถ้าไม่พอใจก็มาสู้กันหน่อยมั้ย ถ้าชนะ……”
“ผมไป！”
แน่นอนว่าจางหย่งเลือกที่จะยอม
ผู้ที่รู้สถานการณ์เป็นผู้ที่มีสติปัญญาเป็นเลิศ รอยเล็บบนหลังของจางหย่งยังคงแดงก่ำและมีเลือดซิบอยู่ เหี้ย！
การต่อสู้กับผู้หญิงเป็นเรื่องที่เจ็บไข่จริงๆ บางส่วนค่อยไม่สะดวก ไม่สามารถเตะเป้าได้เมื่อคุณรีบร้อน ไม่สามารถตีหน้าอกเมื่อคุณโมโหที่น่าโมโหที่สุดคือ อิสซามีเล็บคริสตัลที่แข็งแกร่งถึงสิบเล็บ……
น่ากลัวยิ่งกว่าขีปนาวุธข้ามทวีปขนาดใหญ่เสียอีก
จางหย่งไม่ได้ด้อยไปกว่าทางเทคนิค แต่เขาก็พ่ายแพ้อย่างน่าสังเวชทุกครั้ง
“แบบนี้สิถึงจะถูก คราวหน้าอย่ามาต่อรองกับฉันอีก！”
จางหย่งกลอกตา“เหอเหอ จะไปไหน？”
“สถานีตำรวจ”
ห้องทำงานท่านประธาน บริษัทฉู่ซื่อ
กู้เยนเซินกำลังถือนิตยสารหลายเล่มราวกับได้พบเห็นโลกใหม่และตรงเข้าไปในห้องทำงานของหลงเซียว เมื่อเดินเข้าไปในประตูก็ส่งเสียงตะโกนว่า“คุณชายหลง ข่าวใหม่ล่าสุด！”
หลงเซียวเพิ่งเซ็นลายเซ็นของตัวเอง“ข่าวอะไร？”
กู้เยนเซินวางนิตยสารหลายเล่มเรียงกัน มีคำว่า“คุณชายรองMBK”เขียนอยู่ตรงหน้าปก หัวข้อหลักคือ หลงถิงได้โอนหุ้นภายใต้ชื่อของเขาครึ่งหนึ่งให้กับหลงจื๋อ
ทำให้ตำแหน่งของหลงจื๋อที่ MBK มั่นคงในที่สุด
หลงเซียวเหลือบมองนิตยสารที่อยู่ด้านข้าง หยิบมันขึ้นมาแล้วพลิกหนึ่งหน้า“โอ้……ในที่สุดก็ลงมือแล้ว”
กู้เยนเซินนั่งลง“คุณชายหลง ไม่ใช่เรื่องตลก หลงถิงเริ่มปล่อยอำนาจ มอบหุ้นครึ่งหนึ่งของตัวเองให้กับหลงจื๋อ คุณรู้ไหมว่ามันหมายความว่าอย่างไร？หลงจื๋อจะสืบทอด MBK ในอนาคตแน่นอน”
หลงเซียวปิดนิตยสารลง“ผมรู้ ไม่มีอะไรน่าประหลาดใจ”
กู้เยนเซินกลับไม่ได้ใส่ใจ“ไม่ธรรมดา หลงถิงเป็นผู้นำเผด็จการ เขากลับมอบอำนาจครึ่งหนึ่งให้กับหลงจื๋อ ยอมให้พ่อลูกบริหารบริษัทพร้อมกัน เป็นข่าวเฟิร์สไฟแนนซ์ที่ใหญ่ที่สุดแห่งปีจริงๆ”
หลงเซียวพยักหน้า“ไม่คาดคิดจริงๆ แต่ก็สมเหตุสมผลแล้ว”
กู้เยนเซินกะพริบตา“สมเหตุสมผลอะไร？”
ดวงตาที่ลึกล้ำของหลงเซียวราวกับละเทที่ไม่อาจหยั่งรู้ “คุณคิดว่าไงหล่ะ？”
กู้เยนเซินครุ่นคิดแล้ว กระจ่างขึ้นมาทันที“คุณคิดว่า……โฉหวั่นชิง？หลงถิงกำลังชดเชยเธอ？”
หลงเซียวยิ้มแต่ไม่ตอบ เรื่องบางเรื่อง ไม่สามารถพูดให้ชัดเจนได้
กู้เยนเซินเก็บนิตยสารทั้งหมด ทำตัวเลียแข้งเลียขา“คุณชายหลง สามวันผ่านไปแล้ว แหวนของผมหล่ะ？”
หลงเซียวเปิดเอกสารฉบับใหม่ ขยับนิ้วเรียวเปิดทีละหน้าและตรวจดู“แหวนอะไร？”
กู้เยนเซินตบลงที่ต้นขา“อย่าบอกว่าคุณจำไม่ได้นะ！เพชรสีชมพู！คุณสัญญากับผมไว้แล้ว คุณอย่าผิดสัญญานะ！”
หลงเซียวลากเสียงยาว“อ๋อ……เพชรสีชมพูเหรอ หมดแล้ว”
“อะไรนะ？หมดแล้ว？คุณคุณคุณ ……คุณบอกว่าจะให้ผมนะ！คุณ……คุณทำไมโธ่โธ่โธ่！”กู้เยนเซินโมโหจนไม่สามารถพูดเป็นประโยคได้ ทำได้เพียงแค่ใช้คำเลียนเสียงสองพยางค์แทน
“เจมส์ยังอยู่ที่บ้านของผม คุณทำภารกิจไม่สำเร็จ ดังนั้น……”
กู้เยนเซินใจแตกเป็นเสี่ยงๆ จับหน้าอกไว้กระอักเลือด“คุณชายหลง คุณได้ผลประโยชน์แล้วถีบหัวส่ง！”
หลงเซียวตบไหล่เพื่อนอย่างเห็นใจ“แต่ว่า คุณยังมีโอกาส หลังจากทำเรื่องนี้สำเร็จ เพชรสีชมพูยังคงเป็นของคุณ”
มะเขือที่ถูกน้ำค้างร่วงหล่นใส่ก็เงยหน้าขึ้นช้าๆ ด้วยสายตาที่คับแค้นใจราวกับหญิงสาวที่ถูกทอดทิ้ง“เรื่องอะไร？”
หลงเซียวขยับนิ้ว บอกให้เขาเข้ามาใกล้ เขาก็แนบหูเข้าไปอย่างให้ความร่วมมือ
หลงเซียวกระซิบคำสองสามคำ สีหน้าของกู้เยนเซินมีสีสันขึ้นมาทันที
“นี่……เรื่องนี้เหรอ？”
“มันไม่ยากไป สำหรับคุณใช่มั้ย？”
กู้เยนเซินอ้าปากค้าง “มันน่าเกลียดไปหน่อยมั้ย？”
“ทำหรือไม่ ขอคำเดียว”หลงเซียวก้มหัวลง ดูเอกสาร ไม่ได้สนใจมาก
“ทำ！เพื่อนเดินไปด้วยกันตลอดชีวิต ไม่ว่าอย่างไรก็ไม่สามารถทำร้ายเพื่อนร่วมทีมได้！ใครใช้ให้ผมขึ้นเรือโจรลำเดียวกับคุณแล้วหล่ะสู้เว้ย”
กู้เยนเซินเดินออกจากห้องทำงานของหลงเซียวอย่างกล้าหาญ ให้กำลังใจตัวเอง“ทำดีวันละหนึ่งอย่าง ทำดีวันละหนึ่งอย่าง！”
สถานีตำรวจ
จางหย่งตบเสื้อกั๊ก“อิสซาคนสวย คุณมาทำอะไรที่นี่？มอบตัว？เหอเหอ！”
ดวงตาที่ถูกแต่งโดยเครื่องสำอางอ่อนๆของอิสซาจ้องมองไปที่เขา“หุบปาก！คุณไม่มีสิทธิ์ที่จะพูด”
“ผม……”จางหย่งทน！ผู้สูงศักดิ์ไม่ถือสาผู้หญิง！
อิสซาผลักประตูเข้าไป
รูปร่างสูง ใบหน้าที่สดใส เสน่ห์ที่แปลกใหม่ไม่เหมือนใครรอง องค์ประกอบทั้งหมดรวมเข้าด้วยกัน ความงามที่โดดเด่นดึงดูดความสนใจของกลุ่มชายโสดในสถานีตำรวจได้อย่างสำเร็จ
อิสซาโบกมือที่เรียวยาวเล็บคริสตัลส่องสะท้อนแสง“สวัสดี สุดหล่อ หัวหน้าของพวกคุณคือใคร？”
ตำรวจหนุ่มหลายคนที่สมาธิไม่ค่อยดี ก็รีบพุ่งเข้าไปหา“คนสวย คุณต้องการแจ้งความหรือแจ้งหาย？”
เจิ้งซิ่วหยาถือแก้วน้ำ เพิ่งเติมน้ำมา เหล่มองเพื่อนร่วมงานที่ไม่ค่อยมีหลักการ“ทำอะไรกัน？กลับไปตำแหน่งของตัวเอง！”
เมื่อเห็นเจิ้งซิ่วหยา ทุกคนต่างแยกย้ายกระจัดกระจาย เร็วยิ่งกว่าสัญญาณเตือนอัคคีภัยดัง
เจิ้งซิ่วหยามองอิสซาขึ้นลงหนึ่งรอบ คิดในใจว่า เหี้ย……หุ่นดีจริงๆเลย
“คุณเป็นใคร？มีเรื่องอะไร？”
อิสซาส่งสายตาดึงดูด“เฮ้ คนสวย คุณคือหัวหน้าของพวกเขาใช่มั้ย？สวัสดีค่ะ ฉันชื่ออิสซาเบลล่า ฉันมาหาคุณ”