ประธานหยิ่งยโสของฉัน - ตอนที่ 885
ตอนที่ 885 ทั้งตัวเขียนไว้ว่าเที่ยวเตร่เที่ยวเตร่
สายตาของลั่วหานเปลี่ยนไปแวบหนึ่ง จากนั้นก็หายไปในพริบตา
ตอนนี้หลงถิงนั้นใช้แรงลุกขึ้นนั่งด้วยความตกใจเพราะกำลังจะตาย ใช้พละกำลังสุดท้ายของเขาเพื่อปกป้องสิทธิของหลงจื๋อ ไม่……ที่เขากำลังปกป้องคือ MBK ของเขา
ลั่วหานอยากจะพูดคุยต่อว่าเขาต่อหน้าเขาสักครั้ง ดึงหน้ากากที่เจ้าเล่ห์และเห็นแก่ตัวของเขาออกไป ให้ทุกคนได้เห็นว่าผู้ชายที่ดีเพียงต่อหน้าคนนี้เป็นอย่างไรกันแน่！
หนึ่งข้อความ ทำให้อารมณ์ที่ดีของลั่วหานหายไปเกินครึ่ง เมื่อคิดดูแล้ว ลั่วหานก็ตอบข้อความเขากลับ
“พ่อ เงินทองมีค่า แต่ชีวิตมีค่ามากกว่า”
เธอตั้งใจเรียกพ่อ ซึ่งเป็นการประชด
เมื่อเห็นข้อความที่ลั่วหานตอบกลับ หลงถิงวางโทรศัพท์ลงอย่างไร้เรี่ยวแรง ดวงตาที่อ่อนล้าของเขามีความเย็นชาไหลผ่าน“คุณคิดว่า หลงเซียวและฉู่ลั่วหานสองสามีภรรยาคู่นี้ จะปล่อย MBK ไปมั้ย？”
หลินเหว่ยเย่นั่งอยู่บนโซฟาในวอร์ดของเขา ในมือถือกำไลไวขัดเงา เสียงเสียดสีที่ดังขึ้นเป็นเสียงเพียงอย่างเดียวในห้องที่เงียบสงบ“หลงเซียวมีความผูกพันกับเสี่ยวจื๋อ เห็นแก่เสี่ยวจื๋อแล้ว เขาคงจะออมมือ แต่เขาจะพัง MBK ทั้งหมดหรือเปล่านั้น ไม่สามารถคาดเดาได้”
หลังมือที่ฉีดเข็มฉีดยาไว้ของหลงถิงแน่นขึ้น เส้นเลือดปูดขึ้นอย่างเห็นได้ชัด “เวลาของผมเหลือไม่มากแล้ว ผมไม่สามารถปล่อยให้ MBK ถูกทำลายในมือของเขา”
ท่าทางขัดเงาของหลินเหว่ยเย่ช้าลงหนึ่งจังหวะ“อนาคตหลงจื๋อจะเป็นลูกเขยของผม ลูกชายของผม พี่ใหญ่คิดว่าผมจะปล่อยให้ลูกเขยของผมสูญเสียทุกอย่างเหรอ？ไม่มีทาง”
มุมปากของหลงถิงกระตุกเป็นส่วนโค้งเล็กๆ คนตรงหน้ากำลังคิดวางแผนอะไรอยู่ แม้ว่าเขาเกือบจะทรุดลงด้วยความเจ็บป่วย ก็สามารถดูออก
เมื่อเขาเสียชีวิต MBK จะกลายเป็นทรัพย์สินของหลงจื๋อ ไม่ว่าหลงจื๋อจะเต็มใจหรือไม่ ด้วยฝีมือของหลินเหว่ยเย่แล้ว มีหลายวิธีในการสลาย MBK จากมือของเขาและสุดท้ายก็กลายเป็นทรัพย์สินของบริษัทหลินซื่อ
เขาเคยเห็นความทะเยอทะยานของเขามานานแล้ว
แต่ตอนนี้ หลงถิงไม่สามารถพูดให้ชัดเจนได้ จึงทำได้แค่แอบยิ้ม“มีน้องหลินดูแลด้วยตนเอง ผมก็วางใจแล้ว”
หลินเหว่ยเย่ตบหลังมือของเขาเบาๆ “พี่ใหญ่ พักผ่อนให้ดี อย่าคิดมาก คุณต้องเชื่อว่า คุณจะดีขึ้น”
หลงถิงหลับตาลง สีหน้าดูซีดเซียวด้วยความเหนื่อยล้า
……
คืนนั้น หลินเหว่ยเย่และภรรยาเชิญหลงจื๋อมางานเลี้ยง
หลินซีเหวินสร้างบรรยากาศ การให้ความร่วมมือของคุณนายหลิน หลงจื๋อและหลินเหว่ยเย่สนทนากันอย่างมีความสุข
ทั้งสี่คนรับประทานอาหารกันอย่างมีความสุข ราวกับเป็นครอบครัวเดียวกันจริงๆ
ในระหว่างงานเลี้ยง ทั้งสี่คนพูดคุยกันเกี่ยวกับรายละเอียดของพิธีหมั้น หลินเหว่ยเย่และภรรยาคิดว่า พวกเขามีลูกสาวแค่ซีเหวินคนเดียวเป็นลูกสาวที่รักมาก พิธีหมั้นจะต้องยิ่งใหญ่
หลงจื๋อไม่คัดค้านเรื่องนี้“คุณลุงคุณน้า โปรดวางใจ พวกคุณเต็มใจยกซีเหวินให้ผม เป็นความโชคดีของผม ผมจะมอบพิธีหมั้นที่น่าจดจำให้เธออย่างแน่นอน สำหรับงานแต่งงานในอนาคต ผมจะทำตามความชอบของเธอ”
หลินซีเหวินควงมือของหลงจื๋อไว้ เข้าใกล้หัวไหล่ของเขา หันหน้ากลับไปหาพ่อแม่ของเธอ“แด๊ดดี้ หม่ามี้ พวกคุณแต่งลูกสาวนะ ไม่ได้จัดกิจกรรม ความจริงมันไม่สำคัญว่างานแต่งงานจะเป็นอย่างไรยิ่งใหญ่หรือไม่ ความสุขเป็นของตัวเอง ไม่จำเป็นต้องอวดใครๆ”
คุณนายหลินดันหน้าผากลูกสาวอย่างไม่เห็นด้วย“เจ้าเด็กนี่ ลูกจะไปรู้อะไร？งานแต่งงานยิ่งใหญ่ หมายความว่าคุณมีความสำคัญมากในใจของเขา ลูกก็ไม่ลองคิดดู เป็นถึงทายาท MBK ？งานแต่งกระจอกๆได้ที่ไหนกัน？”
คำพูดนี้ เป็นคำสั่งสอนระหว่างทางกลับบ้านหลังเสร็จงานเลี้ยง ที่คุณนายหลินสั่งสอนลูกสาว
หลินเหว่ยเย่พูดเสริมในแง่ดี ร่วมมือกับภรรยา“เหวินเหวินจ๋า ลูกเป็นหัวอกของแด๊ดดี้ ลูกแด๊ดดี้จะแต่งงานทั้งที งานแต่งงานเป็นเรื่องรองแด๊ดดี้ต้องมั่นใจว่า ลูกสาวผมจะมีความสุขในอนาคต”
หลินซีเหวินน้ำตาคลอ“แน่นอน！จะมีความสุขให้พวกคุณเห็น！”
หลินเหว่ยเย่ยิ้ม แต่เมื่อเขาหันศีรษะและมองออกไปนอกหน้าต่าง ไม่มีใครเห็นความเศร้าหมองในดวงตาของเขา
รีสอร์ทหยีจิ่ง
ลั่วหานเลิกงานกลับบ้าน หลงเซียวอยู่ที่บ้านแล้ว สิ่งที่แปลกคือเขานั่งอยู่ในห้องนั่งเล่นที่บ้านคนเดียว อืม……อุ้มชูชูร้องเพลงกล่อมเด็ก
เสียงเพลงของหลงเซียวนั่นมีเอกลักษณ์มาก เป็นเสียงเดียวบนสวรรค์และบนโลกนี้แน่นอน
ลั่วหานวางกระเป๋าและโทรศัพท์มือถืออย่างเบามือ ย่องไปข้างหลังโซฟาเหมือนแมว เอนตัวไปข้างหน้า เมื่อเอียงจนใกล้จะทับโดนศีรษะของหลงเซียว ก็บีบคอเพื่อเลียนแบบเสียงของแม่เลี้ยงของซินเดอเรลล่า
“เจ้าชาย รองเท้าแก้วของซินเดอเรลล่าอยู่ในมือฉัน อยากได้หรือเปล่า？หึหึหึ ใช้เด็กน้อยที่คุณอุ้มอยู่มาแลกเปลี่ยนกับฉันเถอะ”
เสียงเพลงของหลงเซียวหยุดลงอย่างกะทันหัน ในที่สุดเพลงเด็กภาษาอังกฤษเพลงหนึ่งก็สิ้นสุดชะตากรรมของการถูกทารุณกรรม
ดวงตากลมโตที่น่ารักของชูชูเงยหน้าขึ้นมองไปที่หม่ามี้ สองมือเล็กๆก็พยายามเอื้อมขึ้นด้านบนอยู่ในอ้อมแขนหลงเซียว นิ้วที่โปร่งแสงพยายามจับ ส่งเสียงอะไรบางอย่างในปาก
อาคารความรักของพ่อที่หลงเซียวพยายามสร้างด้วยเสียงเพลง พังทลายลงทันที……
เจ็บ……ใจ！
“กลับดึกขนาดนี้เลยเหรอ？”
“จิ้นเหยียนส่งฉันกลับมา ระหว่างทางคุยธุระกันเล็กน้อย ตำแหน่งรองคณบดีของเขาได้รับการอนุมัติแล้ว คุณรู้มั้ย？”
ลั่วหานเดินอ้อมมาทางนี้ นั่งติดกับหลงเซียว อุ้มชูชูจากอ้อมแขนของเขา ก้มลงจูบแก้มน้อยๆของเด็กน้อย ชูชูจู๋ปากอย่างให้ความร่วมมือ
หลงเซียวยกหมอนมาหนุนหลังให้เธอและปล่อยให้เธอพิงมัน มือของเขาเริ่มนวดไหล่ของเธออย่างเป็นธรรมชาติ“รู้แล้ว เสี่ยวจื๋อเป็นคนเซ็นเขาได้รับหุ้นครึ่งหนึ่งของหลงถิง ตอนนี้ทำหน้าที่ท่านประธานแทนหลงถิง”
ลั่วหานเพิ่งเข้าใจตอนนี้ ที่แท้ก็แบบนี้นี่เอง！
“โครงการชานเมืองหลวงกำลังจะทุบพื้นปูพื้นแล้ว ช่วงนี้คุณก็ยุ่งมากใช่มั้ย？”
ลั่วหานรู้สึกนิ้วอุ่นๆ ก้มลงเห็นว่าชูชูกำลังดูดนิ้วของเธออยู่ ทำให้ลั่วหานขบขันทันที
หลงเซียวดึงกระดาษทิชชู่นุ่มๆสองสามแผ่นเพื่อช่วยเช็ดน้ำลายที่มุมปากของชูชู“ช่วงนี้ยุ่งจริงๆ แต่มีเรื่องหนึ่งที่ทำได้ราบรื่นมาก”
ลั่วหานเงยหน้าขึ้น ดวงตาสีน้ำตาลเป็นประกาย“โฉหวั่นชิง？”
“ใช่แล้ว”
“แอนน่า！คุณอยู่บ้านเหรอ！ถ้ารู้แต่แรกว่าวันนี้คุณไม่เข้าเวร ผมก็อยู่รอคุณที่บ้านแล้ว！”
เสียงสูงขนาดนี้ นอกจากเจมส์แล้วจะเป็นใครได้อีก？
เจมส์เพิ่งกลับมาจากด้านนอก จูง……ฟู้กุ้ยไว้！
“คุณไปไหนมา？！”ลั่วหานอุ้มชูชูไว้แน่นอย่างระมัดระวัง ใช้สายตาซักถามเจมส์
เจมส์กะพริบตา ลูบขนที่เงางามของฟู้กุ้ย“ผมพาฟู้กุ้ยไปเดินเล่นไง อยู่ในสนามหญ้าตลอดไม่ดีต่อสุขภาพ เราจึงไปเดินเล่นกัน”
เดิน……เดินเล่น？พาสิงโตไปเดินเล่น？！
ลั่วหานกลืนน้ำลายลง“เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยไม่ห้ามคุณเหรอ？”
เจมส์ยักไหล่ คิ้วสองข้างถูกยกขึ้น ริ้วรอยสามเส้นเรียงกันบนหน้าผาก“เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยอยากห้ามผม แต่ถูกบอดี้การ์ดของผมห้ามไว้”
ลั่วหานกุมหน้าผากอย่างเหนื่อยใจ“หลงเซียว ฉันรู้สึกไม่ค่อยสบายอย่างกะทันหัน ฉันขึ้นไปก่อนนะ”
“ไม่ใช่มั้ง？ผมเพิ่งกลับมาคุณก็ไม่สบายเลย？คุณตื่นเต้นขนาดนี้？ทำไมตรงไหนที่ไม่สบาย？ผมจะช่วยดูให้คุณ！คนจีนมักพูด ป่วยนานจนเป็นหมอได้ ตอนนี้ผมก็ถือว่าเป็นหมอครึ่งตัวแล้ว！”
เจมส์โยนเชือกจากคอของฟู้กุ้ย และจะรีบไปดูลั่วหานว่าเจ็บป่วยตรงไหน
สิ่งที่ไม่คาดคิดคือ แขนยาวของหลงเซียวเปรียบเสมือนกาแล็กซี่แยกตัวเขาไว้“เจ้าชายเจมส์ การปรากฏตัวของคุณ เป็นที่มาของความไม่สบายของเธอ ยังไม่รู้อีกเหรอ？”
เจมส์กุมใบหน้าอย่างไร้เดียงสา ดวงตาสีฟ้าเข้มสวยงามราวกับอัญมณี“ทำไมหล่ะ？”
ผมหล่อและน่ารักขนาดนี้แท้ๆ！
ลั่วหานยังอยากจะเถียงกลับไป หลังมืออุ่นๆ เปียกๆ……
เธอหันศีรษะช้าๆและตกใจเมื่อพบว่าฟู้กุ้ยกำลังเลียหลังมือของเธอด้วยลิ้นที่เปียก
ถ้าไม่ใช่เพราะอุ้มชูชูไว้ ลั่วหานคงกระโดดร้องลั่นแน่ๆ
เจมส์พูดอย่างภาคภูมิใจว่า“เขาเชื่อฟังมากใช่มั้ย？ความจริงสิงโตก็เหมือนกับสุนัข ล้วนเป็นเพื่อนที่ดีของมนุษย์”
ใบหน้าหลงเซียวโกรธมาก “เจ้าชายเจมส์ ดูเหมือนว่าคุณจะว่างมาก”
ไม่ให้โอกาสเจมส์ได้พูด มุมปากของหลงเซียวยกขึ้น ยิ้มอย่างเป็นมิตรที่สุดและพูดว่า“ผมมีข้อเสนอที่น่าสนุกมาก จะเล่นด้วยกันมั้ย？”
เจมส์สติหลุด พูดตามตรงว่าเขายังไม่สามารถดึงสติจากรอยยิ้มที่สวยงามนั้นได้“จริงเหรอ？”
“แน่นอน”
“ดีเลย！”
“ดีมาก พรุ่งนี้แปดโมงเช้า คุณชายกู้จะมารับคุณ”
เจมส์ตอบตกลงอย่างไม่รู้ตัว ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นตั้งแต่ต้นจนจบ
“เอ๋？พี่สาวผมและจางหย่งหล่ะ？”
เจมส์แนวโค้งของการตอบสนองนั้นดีจริงๆ
“คิดถึงฉันเหรอ？”
พูดถึงอิสซา เธอและจางหย่งก็กลับถึงบ้านก่อนและหลังติดๆกันพอดี
อิสซาได้ใจ จางหย่งราวกับศพที่ดูดเลือดเนื้อจนแห้ง
“พี่ คุณทำอะไรกับเขา？”เจมส์ปลายนิ้วสั่น กลืนน้ำลายลงคอ
“ไม่ได้ทำอะไร ก็แค่……เดินจนเหนื่อย ให้เขาแบกฉันสักพักเท่านั้นเอง”อิสซาโยนกระเป๋าบนตัวทิ้ง แล้วนอนลงบนโซฟาอย่างไม่ใส่ใจ
ใบหน้าของจางหย่งราวกับเถ้าถ่าน ยกเปลือกตาขึ้นเล็กน้อยอย่างอ่อนแรง“พูดด้วยความรู้สึกผิดชอบชั่วดี”
ลั่วหานเห็นท่าทางของจางหย่ง ก็รู้สึกสงสาร“เกิดอะไรขึ้น？”
จางหย่งทรุดตัวนั่งลงบนพรม เดิมทีอยากจะนั่งบนโซฟา แต่ทรงตัวไม่อยู่ จึงล้มลง
“ผมแบกเธอตั้งแต่เมืองเก่าจนถึงบ้าน”
ลั่วหาน：“……”
หลงเซียว：“……”
ขับรถจากเมืองโบราณถึงบ้านพวกเขา ต้องใช้เวลาหนึ่งชั่วโมง เขาแบกเธอกลับมาเหรอ？
“แบก……ไปนานแค่ไหน？”ลั่วหานไม่กล้าคิดว่าจางหย่งอดทนมาได้อย่างไร
จางหย่งชูนิ้วขึ้นสามนิ้ว
ลั่วหานไม่สามารถแสดงความตกตะลึงในใจได้ ยิ่งไม่มีแรงที่จะบ่นว่าอิสซาทำเกินไป“……อาหย่ง คุณจำไว้ เหงื่อที่ผู้ชายไหล จะต้องได้รับการชำระด้วยเลือดของผู้หญิง！ลูกผู้ชาย ต้องไม่ทนเสียเปรียบ จำไว้？”
หลงเซียวมองลั่วหาน：“……”
เจมส์มองลั่วหาน：“……”
จางหย่งมองลั่วหาน：“……”
อิสซามองหลงเซียว：“……”
ทันใดนั้น เจมส์อ้าแขนกอดอิสซาไว้“ไม่ได้！ห้ามฆ่าพี่สาวของผม！”
ริมฝีปากสีแดงสดของลั่วหานวาดส่วนโค้งสี่สิบห้าองศาอย่างสง่างาม“อาหย่ง คุณรู้ว่าฉันหมายถึงอะไร”
จางหย่งนอนอยู่บนพื้นเหมือนโคลน ไม่มีกะจิตกะใจคิดเรื่องนั้นหรอก“เธอเหรอ？ผมลงมือไม่ลงจริงๆ”
“ใครใช้ให้คุณลงมือ ให้คุณลง……”
อืม……ลั่วหานพูดถึงครึ่งหนึ่ง พบว่าสายตาของหลงเซียวราวกับกำลังจะระเบิดออกมา จึงรีบหยุดเบรก
“ฉันหมายความว่า……คุณควรจะหาแฟนสาวสักคนแล้ว”
เหอเหอเหอเหอ！
ดอกไม้ไฟพุ่งเข้ามาในดวงตาสีเข้มของหลงเซียว ดีมาก ดีมากมาก หมอฉู่ตอนนี้คุณฝึกฝนได้กำลังดี
วันที่สอง รถของกู้เยนเซินมาถึงนอกประตูรีสอร์ทหยีจิ่งอย่างตรงเวลา
ในปากของเจมส์อมแปรงฟันไว้ เห็นร่างที่สง่างามของกู้เยนเซินผ่านหน้าต่างห้องน้ำขนาดใหญ่
กู้เยนเซินทักทายคนรับใช้ในคฤหาสน์เป็นอย่างคุ้นเคย ทรงผมที่ถูกจัดทรงไว้อย่างดี、การแต่งตัวแสดงให้เห็นเพียงอย่างเดียว——เที่ยวเตร่！
ลั่วหานไม่เข้าใจ“หลงเซียว คุณให้คุณชายกู้มารับเจมส์ทำไมกัน？”
หลงเซียวสวมนาฬิกาข้อมือ“จัดการปัญหาเล็กน้อย”
ลั่วหานไม่เชื่อเด็ดขาด！
กู้เยนเซินพยุงกรอบประตูด้วยมือข้างหนึ่ง และเกี่ยวนิ้ว“เฮ้ เจ้าชายเจมส์ อรุณสวัสดิ์！”
น้ำยาบ้วนปากในปากของเจมส์ถูกกลืนโดยบังเอิญ……