ประธานหยิ่งยโสของฉัน - ตอนที่ 935
ตอนที่ 935 เล่นอย่างอื่นกันเถอะ
“แม้แต่ทรมานคนโสดยังรู้จัก มีความก้าวหน้าเยอะนะ” ลั่วหานยังยืนยันที่จะสอดมือถือเข้าไปในมือของเจมส์
เจมส์ทำหน้าแบบไม่ยินยอมสุดฤทธิ์ “อาเซียงเป็นคนสอนผม เธอบอกว่าลักษณะนี้ของพวกคุณก็คือการทรมานคนโสด ”
เห็นได้ชัดว่าเจมส์ยังไม่รู้จักวัฒนธรรมของจีนมากนัก แต่ลักษณะที่ครึ่งๆ กลางๆ เหมือนจะเข้าใจแต่ไม่เข้าใจของเขานั้นก็น่ารักเหลือเกิน
“อาเซียงเป็นครูที่ดีจริงๆ ตั้งใจเรียนดีๆแล้วเป็นคนโสดที่มีวัฒนธรรม——พอแล้ว รีบถ่ายเถอะ”
ลั่วหานขยับเข้าไปไปใกล้หลงเซียว ชูชูอยู่ระหว่างทั้งสอง เด็กน้อยไวต่อกล้องมาก เมื่อเห็นว่าจะถ่ายรูปตัวเองก็ยิ้มออกมา ไม่ต้องเสียแรงกล่อมเลย เด็กน้อยให้ความร่วมมือดีมาก ทำให้หัวใจของพ่อและแม่ก็อบอุ่นอ่อนยวบตาม
ตอนแรกเจมส์ก็ไม่ค่อยยินยอม แต่เมื่อถ่ายไปเรื่อย ไม่รู้ว่ามีอะไรที่ผิดปกติกับตน รู้สึกว่าภาพของครอบครัวนี้ดูอบอุ่นเข้าขากันได้ดี โดยเฉพาะภาพของลั่วหานที่ยิ้มหวานด้วยความสุขอยู่ข้างกายของหลงเซียว ทำให้เขาประทับใจมาก
ถ้าหากไม่ใช่ว่ารักจนหมดใจ คงจะยิ้มออกมาแบบนี้ไม่ได้?
ลั่วหานและหลงเซียวเปลี่ยนท่าทางไปมามากมาย กระต่ายสามตัวมีความสุขจนทำให้คนโสดอิจฉา
“พอแล้ว พอแล้ว ไม่ถ่ายแล้ว!”
ครั้งนี้เจมส์ไม่ทำแล้ว จะจบสิ้นได้หรือยัง ถ่ายรูปยิ่งถ่ายยิ่งเพลิน ไม่นึกถึงคนโสดแบบเขาเลย!
หึ! ไม่ทำแล้ว!
ลั่วหานเห็นว่าพอเป็นพิธีก็เริ่มเก็บมือแล้ว “ของคุณมาก นายไปดูทางนั้นเถอะว่ามีอะไรอร่อยๆ ทานไหม ทานเยอะๆ ล่ะ!”
เจมส์เบะปากขึ้น ถ้าไม่ใช่ว่าเห็นแก่ชูชูล่ะก็ เขาคงจะบ้าคลั่งไปแล้ว “ไม่กิน ผมกินอิ่มแล้ว อิ่มจะตายแล้ว”
พูดจบแล้วก็เดินไปยังโต๊ะปิ้งย่างที่ส่งกลิ่นหอมกรุ่นมา หยังเซินเริ่มย่างเนื้อแล้ว กลิ่นของเนื้อวัวและเนื้อแพะหอมลอยไปตามลม
ลั่วหานเลื่อนดูรูปไปเรื่อยๆ แต่เมื่อเลื่อนผ่านไปสิบกว่ารูปแล้วก็เงียบลง
หลงเซียวอุ้มชูชูเดินเข้าไปหา “ทำไมเหรอ?”
ลั่วหานเก็บมือถือลงในกระเป๋าเสื้อ “เหอะๆ ฉันว่าอย่าดูดีกว่า? ฉันกลัวว่าคุณจะควบคุมอารมณ์ไว้ไม่อยู่”
หลงเซียวหัวเราะออกมาอย่างอารมณ์ดี “จะเป็นไปได้ไง? มารยาทของผมดีมาโดยตลอด”
ลั่วหานเหอะๆ “ท่านเซียวไม่กลัวกลืนคำพูดตัวเองเหรอ?”
ไม่ว่าอย่างไร มือถือก็ถูกหลงเซียวแย่งไปจนได้ เมื่อเห็นงานที่เจมส์ถ่ายออกมา หลงเซียวน่าเข้มขึ้นทำที “ไอ้เด็กเวรนี่!”
ภาพร้อยกว่ารูป ไม่มีสักรูปที่เห็นหน้าหลงเซียวตรงๆ ไม่ใช่ครึ่งหน้า ก็เป็นด้านข้าง หรือไม่ก็ถ่ายถึงแค่ไหล่ของเขา ที่น่าโมโหไปยิ่งกว่านั้น เจมส์ถือโอกาสที่ความสูงของพวกเขาเว้นช่วง ถ่ายรูปที่“ไม่มีหัว”ของหลงเซียวไว้หลายรูป!
ลั่วหานที่อยู่ในรูปนั้นถูกถ่ายออกมาด้วยความอ่อนหวาน น่ารัก และสวยงาม ไม่ว่าจะมุมไหนก็ดูดีไปหมด ชูชูก็น่ารักมาก
เจมส์กินเนื้อแพะย่างเข้าไป ก่อนจะนั่งขัดสมาธิลงบนเสื่อ ก่อนจะทำหน้าท้าทายหลงเซียวออกมา ใช้แรงในการคาบเนื้อแพะออกมาจากไม้เหล็ก เสียงฟันส่อเสียดไปมา แก้มทั้งสองบวมตุ้ยนุ้ย ได้ใจอย่างที่สุด
ให้นายทรมานฉัน! ให้นายทรมานฉัน!
คิดว่าคุณชายจะให้รังแกได้ง่ายๆ เหรอ
ลั่วหานพยายามทำให้บรรยากาศดีขึ้น “คุณสามี คุณทำเหมือนว่าเขาเป็นเด็กคนหนึ่งก็พอ อย่าไปตอบโต้ด้วยเลย”
“แน่นอนว่าไม่ตอบโต้ คนที่ปัญญาอ่อนเข่นนี้ มาขู่ผมไม่ได้หรอก” หลงเซียวไม่อยากให้ลั่วหานรู้สึกไม่ดี จงใจลูบหูกระต่ายบนหัวของเธออย่างอ่อนโยน
เจมส์ยิ่งกินด้วยความขุ่นเคืองเข้าไปใหญ่ อา! อา! อา! โดนทรมานอีกแล้ว!
หลงเซียวยกมือถือตนขึ้นมา “พวกเราถ่ายเซลฟีกันเถอะ”
ลั่วหานไม่อยากจะเชื่อว่านี่คือคำพูดของหลงเซียว “เซลฟี?”
“อืม พวกเราถ่ายรูปครอบครัวกันสามคน เอากลับไปให้คุณแม่ดู”
“แต่ว่าพวกเราไม่มีไม่เซลฟี คงจะถ่ายได้ไม่หมด?” ลั่วหานขยับตัวเข้าไปใกล้หลงเซียวมากยิ่งขึ้น ภาพของสมาชิกครอบครัวทั้งสามคนปรากฏชัดเจนอยู่ในโทรศัพท์
หลงเซียวยื่นมือออกไปสุด “ไม่เซลฟีดีกว่าแขนของสามีคุณ? ระยะนี้ยังไม่พออีกเหรอ?”
“พอแล้ว! ใช้ได้ดียิ่งกว่าไม่เซลฟีซะอีก!”
เปลี่ยนมุมสามมุมถ่ายรูปเซลฟีไปสามรูป ทุกรูปล้วนถ่ายออกมาได้อย่างสมบูรณ์แบบ ถ้าบอกคนอื่นว่าใช้โทรศัพท์มือถือถ่ายคงไม่มีใครเชื่อ
“หลงเซียว ดูเหมือนว่าคุณจะทำเป็นทุกอย่าง ขนาดถ่ายรูปยังถ่ายได้ดีแบบนี้ คุณทานอะไรเข้าไปกันแน่?” ลั่วหานชื่นชมผลงานของเขา ไม่เยอะมาก ทั้งหมดเก้ารูป พอดีสำหรับการโพสต์รูปเก้ารูปพอดี ทุกรูปก็สมบูรณ์แบบไม่มีที่ติ เธอดูดี เขาหล่อ ลูกสาวน่ารัก!
“เคยได้ยินคุณแม่บอกว่า ตอนเด็กๆ ผมชอบกินมือ”
ลั่วหานมองไปที่มือขาวเรียวยาวของหลงเซียวอย่างจริงจัง ก่อนจะรีบหยิบเข้ามาในปากของตน “ดีเลย ให้ฉันได้ลองชิมบ้าง!”
หลงเซียวกลั้นหัวเราะไว้ “ผมยังชอบกัดริมฝีปากตัวเองด้วย”
ลั่วหาน“……”ใช้เวลาคิดตามหนึ่งวินาที ก่อนจะชกเข้าไปที่ไหล่เขา “เกลียด! แกล้งฉันอีกแล้ว!”
ทั้งสองตบตีกันอย่างคู่รักอยู่ตรงนี้ เจมส์โกรธจนใช้แรงกัดเนื้อลงไป แต่กัดโดนกระดูกอ่อนเข้าให้จึงร้องออกมา เขา กินไปด้วยแล้วก็แอบด่าไปด้วย “น่าโมโหมาก! น่าโมโหที่สุด!”
หยังเซินคุ้นชินจนเป็นปกติไปแล้ว ก่อนจะย่างเนื้อ เห็ด ข้าวโพดต่อไปอย่างใจเย็น “คุณชายเคยได้ยินเรื่องราวความรักของเจ้านายและนายหญิงไหม? ถ้าหากคุณรู้เรื่องแต่ก่อนของพวกเขาแล้ว ก็อาจจะไม่มีปฏิกิริยาแบบนี้แล้วก็ได้”
เจมส์เบือนหน้าออกมาราวกับไม่อยากฟัง “ผมไม่สนใจเรื่องแต่ก่อนหรอก ผมสนใจแต่ตอนนี้!”
หยังเซินพลิกสิ่งของที่ย่างอยู่มาอีกด้าน ก่อนจะทำเป็นพูดคนเดียว “เจ้านายรู้จักกับนายหญิงมานานแล้ว ตอนแรก……”
ลั่วหานกำลังใช้มือถือของหลงเซียวส่งรูปมายังมือถือของตนอยู่ มือถือของหลงเซียวก็สั่นขึ้น ข้อความสองข้อความเด้งขึ้นมา ลั่วหานเห็นหมดแล้ว
อาหย่ง：“นายท่าน ที่อิตาลีมีสถานการณ์เข้ามา”
อาหย่ง： “ยังดีที่ท่านให้กระบอกปืนพกผมไว้”
ลั่วหานแกล้งทำเป็นมองไม่เห็น ส่งรูปภาพเสร็จแล้วก็ส่งมือถือกลับไปให้หลงเซียว “เหมือนจะมีข้อความเข้า คุณลองดูสักหน่อย”
หลงเซียวเห็นท่าทีที่ลั่วหานแอบมองข้อความแล้ว แต่ว่าเธอทำเหมือนว่าไม่เห็นมัน เขาก็จะเลือกทำเป็นให้ความร่วมมือกับการแสดงของเธอ “ไม่รีบ ส่งรูปเสร็จแล้ว?”
“อืม เสร็จแล้ว พวกเรารีบไปหาอะไรทานเถอะ ฉันหิวแล้ว”
ลั่วหานรับชูชูไปอุ้ม เด็กน้อยกำลังเม้มปากอยู่ “ลูกสาวหิวแล้ว ฉันต้องให้นมลูกก่อน”
ใช้ข้ออ้างว่าให้นมลูก ลั่วหานรีบกลับขึ้นรถไป ทิ้งให้หลงเซียวอยู่คนเดียว
หลงเซียวเห็นว่าลั่วหานเดินจากไปไกลแล้ว มีความเครียดขึ้น ลั่วหานฉลาดแบบนั้น คงเดาอะไรได้บ้าง
“มีอะไร?”
จางหย่งตอบกลับข้อความมาอย่างรวดเร็ว “กลุ่มมาเฟียและคนของกลุ่มหลงเหมินล้วนอยู่ที่นี่ ดูเหมือนจะมีเรื่องใหญ่เกิดขึ้น ผมยังไม่ทันตรวจสอบสถานการณ์ รอข้อความจากผมละกัน”
“อิสซาก็ไปด้วย”
ส่งข้อความไปแล้ว จางหย่งก็ส่ง “อาๆ ๆ ๆ!”กลับมา ต่อให้มีหน้าจอกั้นก็ได้ยินเสียงเขาร้องดังออกมา
“ตอนไหนกัน? เธอไม่ได้ติดต่อผม? เธอมาทำอะไร? เธอคงไม่ได้มีความแค้นอะไรกับกลุ่มมาเฟียหรอกนะ? เจ้านายเล่าให้เยอะขึ้นอีกหน่อย อิสซามาให้คนฆ่าเหรอ?!”
“ไม่รู้”
“ไม่รู้? ไม่รู้? เจ้านายผู้ที่รู้ทุกอย่าง อย่าทิ้งผมเลยนะ!”
หลงเซียวไม่ได้ตอบกลับไปอีก ก่อนจะเก็บโทรศัพท์ลงไปในกระเป๋ากางเกง
เจมส์กัดไม้ย่างแน่น ก่อนจะเหลือบสายตามองหลงเซียว “หลงเซียว พวกเราเล่นอย่างอื่นกันไหม?”
หลงเซียวกำลังปิ้งเห็ดย่างอยู่ ลั่วหานชอบอาหารจำพวกเห็ด เขาอยากจะปิ้งให้เธอด้วยตนเอง “นายอยากเล่นอะไร?”
หลงเซียวเอ่ยออกมาทันที
“กิจกรรมออกกำลังกาย คุณทำอะไรเป็นบ้าง?” เจมส์หรี่ตาลงอย่างท้าทาย
ชูชูหลับไปแล้ว ลั่วหานวางลูกลงบนรถกล่อมเด็ก ก่อนจะกินของไปเรื่อยๆ “เจมส์ นายทำอะไรเป็นบ้าง?”
“ผม? ได้ทุกกิจกรรม หลงเซียวเลือกมาได้เลย ผมจะเล่นเป็นเพื่อนเอง” เจมส์ปัดเศษเครื่องปรุงบนมือออก ก่อนจะเงยคางขึ้น
หลงเซียวย่างเห็ดอย่างช้าๆ พลิกกลับไปมาแน่ใจว่าสุกแล้ว เป่าไม่กี่ทีก่อนจะส่งไปให้ลั่วหาน “ในเมื่ออย่างนี้ นายเลือกสิ่งที่นายเชี่ยวชาญที่สุดมาหนึ่งอย่าง ฉันจะเล่นเป็นเพื่อนเอง”
“หืม? คุณแน่ใจนะ?”
“แน่นอน”
“แพ้แล้วก็อย่าเสียใจภายหลังล่ะ”
“แน่นอน”
“ผมเลือกวิดพื้น