ประธานหยิ่งยโสของฉัน - ตอนที่ 967
ตอนที่ 967 เป็นหมูหรือไง
เส้นเลือดในร่างกายของจางหย่งทุกเส้นหดตัวลงในทันที กะโหลกศีรษะของเขาราวกับถูกคีมบีบปวดเสียจนสมองแทบระเบิดออกมา
ผู้หญิงคนนี้！
จางหย่งกัดฟันแล้วกลืนน้ำลายลงไป เอวและขาของเขาไม่สามารถเกร็งตัวเอาไว้ได้อีกต่อไป
ตุ้บ！
จางหย่งปวดหลัง เขาล้มลงสู่พื้นอย่างแรง ยังดีที่มือทั้งสองข้างของเขายันพื้นเอาไว้ได้ทัน จึงทำให้ก้นกบไม่ได้รับแรงกระทบเท่าไหร่
“ฮ่าๆๆ จางหย่งนะจางหย่ง คุณนี่มันจริงๆเลย”
อิสซาโน้มตัวไปข้างหน้าแล้วยิ้ม ผ้าขนหนูที่ห่อตัวเธอเอาไว้กระเพื่อมตามแรงหัวเราะ ราวกับว่ามันจะหลุดได้ทุกวินาที
เสียงหัวเราะของเธอทำให้จางหย่งรู้สึกเขินอาย เขาลุกขึ้นยืนห่างจากจุดที่อิสซาอยู่ประมาณเซนติเมตร เขาพยายามออกห่างจากเธอ
“คุณขำอะไรน่ะ เมื่อสักครู่คุณหมายความว่าอย่างนั้นไม่ใช่เหรอ？” ใบหน้าของจางหย่งร้อนผ่าว หูทั้งสองข้างของเขาแดงเรื่อ
สายตาของเขาพยายามหลีกเลี่ยงผิวพรรณอันขาวผ่องของอิสซา แต่มันก็เหมือนกับปีศาจ เขาพยายามละสายตาจากไหปลาร้าอันเรียวงาม แต่มันก็ยังไปจับจ้องบริเวณเนินร่อง หลังปีนขึ้นมาจากร่องนั้นได้ เขาก็กระโดดขึ้นไปด้านบนสุด ซึ่งเป็นริมฝีปากสีแดงอวบอิ่มอันชวนให้คนจมดิ่งลึกลงไป
อิสซานำมือไปจับผ้าขนหนูที่ใกล้จะหลุดออก จากนั้นมองดูสีหน้าอันลุกลี้ลุกลนของจางหย่งด้วยท่าทางขำขัน “คุณกลัวอะไรเหรอ？ ต่อให้ฉันหมายถึงแบบที่คุณคิดเมื่อสักครู่ คุณก็ไม่ขาดทุน รูปร่างและใบหน้าของฉันไม่ดีตรงไหน？”
จางหย่งเดินจากออกไป เขานั่งลงบนโซฟาในห้องรับแขกแล้วหันหลังให้กับอิสซา หัวใจของเขาเต้นดังโครมครามราวกับฟ้าผ่า
“ผมเอาเสื้อไปให้แล้ว คุณใส่เถอะ”
จางหย่งเอื้อมมือไปหยิบแก้วน้ำที่วางอยู่บนโต๊ะ มันเย็นแล้วแต่เขาก็ดื่มลงไปจนหมด
ทำไมเขาถึงรู้สึกคอแห้งแบบนี้นะ ทั้งๆที่อิสซาไม่เหมือนผู้หญิงเลย！
ปวดหัวจริงๆ
อิสซายักไหล่จากนั้นหยิบเสื้อเชิ้ตสีขาวขึ้นมาตัวหนึ่ง “นี่คุณ คุณซื้อเสื้อผ้าอะไรใส่เนี่ย！”
เมื่อเธอสัมผัสกับเนื้อผ้าก็รู้ได้ว่าไม่มีราคาไม่มีแบรนด์ อีกทั้งไม่ใช่เสื้อผ้าที่ตัดโดยนักออกแบบ ไม่รู้ว่ามันทำมาจากอะไรแต่เธอรู้ว่าใส่ไม่สบายแน่
จางหย่งขมวดคิ้วแล้วพูดว่า “คุณจะใส่ก็ใส่ ไม่ใส่ก็ไม่ต้องใส่”
ยังไงราคาก็เกินตัวละหนึ่งร้อยหยวน เธอกลับรังเกียจมัน？！
อิสซาเบ้ปากแล้วพูดว่า “เสื้อผ้าที่ใส่อยู่ข้างในแนบชิดกับเนื้อตัวจะต้องเลือกที่มีน้ำหนักเบาและระบายอากาศได้ดี ไม่เช่นนั้นจะทำให้ผิวของเราระคายเคือง ในฤดูร้อนควรสวมใส่ผ้าไหม ฤดูหนาวควรใส่ผ้าฝ้าย นี่คุณ……ที่ป้ายบอกว่าเป็นผ้าฝ้าย 50% เสื้อผ้าฝ้ายแท้ 100% คุณไม่มีปัญญาซื้อหรือไง？”
หน้าผากของจางหย่งย่นลง “คุณจะใส่หรือไม่ใส่ ไม่ใส่ก็วางลง ถ้าใส่ก็รีบใส่ซะ แล้วหุบปาก”
อิสซาพยายามอดทนกับเสื้อผ้าที่ระคายเคืองกับผิวของเธอ แล้วสวมเสื้อเชิ้ตหลวมๆเข้าไป เสื้อเชิ้ตนั้นตัวใหญ่มากสามารถปิดบังขาอ่อนของเธอได้
หลังจากนั้นเธอก็พยายามฝืนใส่กางเกงตัวหลวมของเขา
เสื้อผ้าที่ไม่เข้ากันกับร่างกายเธอ ยังดีที่สามารถใส่เข้าไปได้
“รอให้ฉันได้เงินก่อนเถอะ จะซื้อเสื้อผ้าชั้นดีให้คุณเต็มห้องเลย ฉันพูดจริงทำจริงไม่ผิดคำพูดแน่”
จางหย่งที่บัดนี้ถือไพ่เหนือกว่า เขาหัวเราะอย่างเยือกเย็นว่า “รอให้คุณหาเงินได้ก่อนเถอะ”
เสื้อเชิ้ตหลวมตัวใหญ่นั้นปกปิดเรือนร่างส่วนโค้งเว้าของอิสซาได้อย่างดี นอกจากส่วนบนที่โผล่ออกมา ผมเปียกปอนของเธอพาดบ่าและน้ำก็หยดลงบนเสื้อซึมเป็นหยดๆ
จางหย่ง “……”
คนงามเพราะแต่งจริงๆ
“มองอะไร ไม่เคยเห็นคนสวยเหรอ” อิสซายกขาของเธอขึ้นและเช็ดผมอย่างไม่สนใจรูปลักษณ์ภายนอก
จางหย่งอยากจะตบหน้าตัวเองจริงๆ
เมื่อสักครู่เขาถูกผู้หญิงแบบนี้ทำให้หลงใหลเสียจนแทบโงหัวไม่ขึ้น ไร้สาระสิ้นดี！
จางหย่งอาบน้ำเสร็จเปลี่ยนเป็นชุดนอน ผมของเขาแนบไปกับศีรษะ บนใบหน้าของชายหนุ่มมีหยดน้ำเกาะอยู่ หนวดเคราบางๆสีเทา ดูเป็นธรรมชาติและมีความรู้สึกของลูกผู้ชาย
“มีอะไรกินไหมฉันหิวแล้ว？”
อิสซากินมันฝรั่งทอดในถุงจนหมด เธอเคี้ยวมันดังกรอบแกรบ จากนั้นกลืนมันลงไปแต่ยังไม่รู้สึกอิ่ม
จางหย่งรีบวิ่งเข้าไปในห้องของตน ไม่นานต่อมาเขาก็ส่งเสียงร้องราวกับหมูถูกเชือด
“มันฝรั่งทอด！ ช็อคโกแลต！ ข้าวเกรียบ！ ผลไม้อบแห้ง！ ขนมของผม！！！”
เขาเพียงแค่ไปอาบน้ำแป๊บเดียว อิสซานำขนมที่เขาเก็บสะสมเอาไว้ที่ข้างเตียงกินจนหมด！
เธอกินมันจนหมด！
อิสซาเอามือแหย่หูของเธอแล้วมองไปด้วยสายตารังเกียจว่า “ตะโกนร้องทำไมน่ะ？ ก็แค่กินขนมของคุณไม่ใช่หรือไง？ ฉันซื้อคืนคุณก็จบเรื่องแล้วไหม！ จำเป็นต้องร้องไห้ร้องห่มขนาดนี้เลยเหรอ？”
จางหย่งเดินตรงไปยังห้องรับแขกด้วยตาอันแดง เขาเตะรองเท้าของอิสซากระเด็นกระดอน “คุณเป็นหมูหรือไง？”
“ฉันไม่ได้กินข้าวมาทั้งวันแล้ว วิ่งหนีพวกเขาตลอดตั้งหลายชั่วโมง พื้นถนนของกรุงโรมแทบจะถูกฉันเช็ดจนสะอาดแล้ว หมูที่ไหนเก่งขนาดนี้” อิสซายิงฟันและเชิดหน้าขึ้นอย่างภาคภูมิใจ
จางหย่ง “……”
ผ่านไป20นาที……
อิสซาถือเบอร์เกอร์ชิ้นโตอยู่ในมือ “นี่คืออาหารค่ำที่คุณเลี้ยงฉันเหรอ？”
จางหย่งกลอกตามองเธอ “ไม่กินก็ไม่ต้องกิน”
จากนั้นเขาก็กัดเข้าไปคำใหญ่
ที่จริงในวันนี้เขาเองก็สูญเสียพลังงานไปค่อนข้างมาก ดึกดื่นเที่ยงคืนเขาไปนั่งดื่มเหล้าที่ร้าน อีกทั้งยังต้องมาต่อสู้กับอิสซาอีก
อิสซาพยายามอดทนต่อสิ่งกระตุ้น คนใจร้าย！
จากนั้นเธอก็กัดแฮมเบอร์เกอร์เข้าไปคำหนึ่ง เนื้อไก่ด้านในมันยังกรอบ เมื่อเข้าไปอยู่ในปากเธอสัมผัสได้ถึงกลิ่นหอมและรสชาติอันยั่วยวน ทำให้เธอรักในอาหารขยะขึ้นมาทันทีทันใด
“คุณไม่ได้มาที่อิตาลีเพื่อท่องเที่ยวใช่ไหม？”
จางหย่งกัดแฮมเบอร์เกอร์เข้าไปแล้วถามว่า “ทำไม？”
อิสซาวางขาข้างหนึ่งที่โซฟา เธอนั่งบนขาของตัวเองอีกข้าง “มีอะไรพูดกันตรงๆสิ ฉันเดาเอาว่าคุณไม่ได้มาเที่ยว คนที่จะเดินทางมาอิตาลีมีอยู่สองประเภท ประเภทแรกคือมาท่องเที่ยวและหาความโรแมนติก ส่วนท่อนซุงอย่างคุณมองดูแล้วไม่น่าจะใช่คนประเภทนั้น ถ้าอย่างนั้นประเภทที่สองก็คือมาจัดการธุระ หรือพูดง่ายๆว่าคุณมาหาพวกมาเฟียใช่ไหม？”
จางหย่งพยายามแสร้งทำว่าเขาไม่รู้เรื่องแล้วกินแฮมเบอร์เกอร์ต่อไป “ผมไม่เข้าใจว่าคุณพูดอะไรอยู่”
อิสซาพูดต่อไปว่า “ที่อิตาลีนี้มีมาเฟียมาก และมีชื่อเสียงที่โดดเด่นในด้านของมาเฟีย หนึ่งในสามตระกูลใหญ่นั้นคุณมีปัญหากับใครเหรอ？”
จางหย่งกินแฮมเบอร์เกอร์อยู่เต็มปากเขาพูดออกมาไม่ชัดเจนเท่าไหร่ “เกี่ยวอะไรกับคุณ？”
อิสซาหัวเราะแล้วพูดว่า “ก่อนหน้านี้ก็ไม่เกี่ยวกับฉันหรอก แต่ตอนนี้เกี่ยวแล้ว พวกเราร่วมมือกันได้นี่นา คนมีความสามารถร่วมมือกันได้ผลลัพธ์เป็น 2 เท่าเชียว”
จางหย่งพูดอย่างไม่มองเธอว่า “ไม่ต้อง”
อิสซาใช้ขาของเธอเตะไปที่ขาของเขา “คุณช่วยให้ฉันรอดพ้นจากการจับกุมของบอดี้การ์ดที่คุณพ่อส่งมาได้ ฉันก็ไม่เอาเปรียบคุณหรอก เอาอย่างนี้สิ ในเมื่อคุณให้ที่พักอาหารและเสื้อผ้ากับฉัน ฉันจะร่วมมือกับคุณจัดการภายในให้ พูดถึงความสามารถแล้วนั้นฉันฆ่าคนได้เก่งกว่าคุณเสียอีก แล้วก็ช่วยคนเก่งกว่าคุณด้วย จะพูดถึงตัวตนฉันนั้นเป็นเชื้อพระวงศ์ เขาไม่กล้าทำอะไรฉันหรอก”
จางหย่งลดความเร็วในการเคี้ยวแฮมเบอร์เกอร์ลง แก้มของเขานูนขึ้นมา แล้วหดขาของเขาลงไป
อิสซาแอบยิ้มเบาๆ หลังจากที่เธอกินแฮมเบอร์เกอร์ชิ้นโตเสร็จแล้ว ก็ปัดน้ำฝนที่ติดอยู่บนมือออก “ฉันเองก็มีปัญหากับพวกมาเฟียเหมือนกัน ถ้าฉันได้ช่วยคุณก็เท่ากันได้ช่วยตัวเองด้วย ให้เวลาคุณคิด 1 นาที คิดให้ดีแล้วค่อยตอบ”
จางหย่งเงยหน้าขึ้น เขามองไปยังอิสซาผ่านแฮมเบอร์เกอร์ที่ถูกกัดเป็นรอยแหว่ง “คุณแอบตรวจสอบผมเหรอ？”
อิสซาหัวเราะลั่น “จำเป็นต้องตรวจสอบด้วยเหรอ หน้าของคุณเขียนอยู่ชัดเจนขนาดนี้”
“……”
“ยังมีเวลาอีก 30 วินาที ถ้าเลยเวลาแล้วฉันไม่รับประกัน ยังไงซะมาเฟียพวกนั้นเป็นศัตรูกับคุณ คนที่อยากจะเข้าไปยุ่งเกี่ยวด้วยก็คือคุณ ฉันไม่ได้อะไรเลย” อิสซาพูดพลางจับไปที่เสื้อตัวใหญ่ของเธอ
“ตกลง”
อิสซายื่นมือไปลูบผมของเขาแล้วพูดว่า “เอาอย่างนี้สิคะ ถ้าอย่างนั้นวันนี้ฉันนอนบนเตียง คุณนอนที่โซฟา ตกลงตามนี้นะ แล้วก็พรุ่งนี้ตอนเช้าฉันอยากกินอาหารเช้าสไตล์จีน”
จางหย่ง “……”
ณ อาคาร MBK ห้องทำงานท่านประธาน
“เจ้านายครับ การประชุมคณะกรรมการบริหารในวันนี้ หลงถิงจะเข้าร่วมประชุมด้วยและตอนนี้เขาเดินทางมาถึงแล้ว”
หลงเซียวมองไปยังนาฬิกาข้อมือ อีกห้านาทีจะถึงการประชุมประธานกรรมการ “อยู่ไหนล่ะ？”
“อยู่ที่ห้องทำงานของคุณชายรอง เขาเดินทางมาพร้อมกับคุณชายรองครับ ดูจากท่าทางของหลงถิงแล้ววันนี้ไม่เลวเลย นี่เป็นครั้งแรกหลังจากที่ท่านขึ้นเป็นประธานและหลงถิงเข้าร่วมการประชุม บรรดาผู้ถือหุ้นอาจจะทำการใหญ่” จี้ตงหมิงพูดความกังวลของเขาออกมา
“อืม……ถ้าอย่างนั้น ผมก็ยิ่งรอคอย”