ประธานเฟิง ฉันไม่รักนายอีกแล้ว - ตอนที่ 116

บทที่ 116 คุณล่ะ มีแต่จะทำให้ฉันสะอิดสะเอียน

เฟิงเฉินขี้เกียจอธิบาย เขาเปล่งเสียงด้วยความโกรธ

“หากเธอไม่มีอะไรที่เปิดเผยไม่ได้ แล้วทำไมถึงดูไม่ได้ล่ะ?”

ลั่วมั่นโมโหจนตัวสั่นเทา “ก็ได้ ดูซะให้เต็มตา ได้พบอะไรที่เปิดเผยไม่ได้บ้างไหม? นายเห็นฉันกับซือโม่ขึ้นเตียงรึเปล่า หรือเห็นฉันนัดพบผู้ชายอื่นที่ไหนไหม?”

“เธอไม่ได้เขียน แต่ใครจะไปรู้ว่าสิบกว่าปีที่รู้จักกันเธอกับมันทำอะไรกันบ้าง?” เฟิงเฉินชี้ไปที่ของสะสมบนตู้ “พวกนี้มันให้เธอมาล่ะสิ! เหตุผลที่เธอไม่ยอมให้ผมเข้ามา เพราะของที่อยู่ในห้องนี้เป็นความทรงจำของความรักอันลึกซึ้งระหว่างเธอกับมันล่ะสิ!”

“ดี ดีมาก ฮ่าฮ่า” ลั่วมั่นกำหมัดแน่นพร้อมหัวเราะออกมาอย่างไม่โกรธเคือง พร้อมกับเอ่ยเพียงว่าดีเท่านั้น เธออยากให้โมเดลบนตู้นั่นเป็นลูกกระสุนของจริง ยิงเฟิงเฉินให้ตายแล้วยิงตัวเองตายตามไปจะได้จบๆ ไม่จบไม่สิ้นเสียที!

“เฟิงเฉิน ฉันไม่ถือสาเรื่องกับผู้หญิงมากมายข้างกายคุณ แต่คุณกลับมาคิดบัญชีเก่ากับฉัน ต่อให้ฉันกับซือโม่เคยมีอะไรต่อกัน หลังแต่งงานมาสามปีฉันไม่เคยได้พบแม้แต่หน้าของเขา อย่างน้อยร่างกายฉันสะอาดบริสุทธิ์แล้วคุณล่ะ มีแต่จะทำให้ฉันสะอิดสะเอียน!”

เฟิงเฉินบึ้งตึง ความเย็นชาแผ่ไปทั่วทุกทิศ

เธอบอกว่า ตัวเขาทำให้เธอสะอิดสะเอียน!

“ปัง” เสียงปิดประตูเสียงดังลั่น ทำให้โมเดลในตู้กระจกสั่นไหว ก่อนที่จะล้มทับกันเละเทะ

คำพูดของลั่วมั่นยังคงกึกก้องในแก้วหู ของทุกชิ้นในห้อง เฟิงเฉินยิ่งดูยิ่งเสียดแทงสายตา “ตุ้บ” เขาปล่อยหมัดใส่ตู้กระจก เศษแก้วบาดกับเนื้อหนัง เลือดสีแดงสดหยดไหลเป็นทาง

สามปีมานี้ เขาทำอะไรลงไปบ้าง?

ฝุ่นที่ตกตะกอนบนพื้น ไดอารี่เปิดออกที่หน้าสุดท้าย

“ยี่สิบหกพฤษภาคม ท้องฟ้าแจ่มใส วันนี้เป็นวันนับปริญญา ทีแรกจะไปท่องเที่ยวฉลองจบการศึกษากับเพื่อนๆ แต่พี่ซือโม่หามาฉันกะทันหัน มาส่งฉันที่สนามบินบอกกับฉันว่าเขาได้จัดการหาที่ทำงานและที่พักอาศัยให้ฉันเรียบร้อยแล้ว ฉันรู้สึกว่าพี่ซือโม่ยุ่งเกี่ยวกับชีวิตของฉันมากเกินไปกะทันหัน…..นานมากแล้วที่ฉันมักจะพึ่งพาพี่ซือโม่อยู่เสมอ แต่เขาเองก็มีชีวิตของตัวเอง ฉันจะต้องไปจากอเมริกา ไปจากเขา เพื่อเริ่มต้นชีวิตใหม่”

ไดอารี่จบลงที่ตรงนี้

เฟิงเฉินแน่ใจว่าที่ลั่วมั่นตัดสินใจไม่ศึกษาต่อปริญญาเอกที่อเมริกาและสละหน้าที่การงานที่นั่นมุ่งมั่นที่จะกลับมา เพราะวันรับปริญญาในวันนั้นเธอรู้สึกว่าซือโม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับชีวิตเธอมากเกินไป เธอรู้สึกว่าความรู้สึกที่ซือโม่มีต่อเธอนั้นไม่ธรรมดา หลังจากที่ได้อยู่กับเธอ เหิวเฉินเข้าใจดีว่านิสัยเย็นชาของเธอเป็นเพียงแค่ภาพฉาบฉวย แน่อันที่จริงจิตใจเธอไม่ได้มั่นคงแข็งกระด้างอย่างที่เห็น ถูกคนที่ดูแลตัวเองมานานหลายปีเสมือนกับพี่ชายสารภาพรัก เขาสามารถคาดเดาปฏิกิริยาแรกของเธอได้อย่างชัดเจน

เพราะงั้นเธอถึงได้กลับมา

คือเมื่อสี่ปีที่แล้ว เมื่อตอนที่เจี่ยงเหวินเหวินพาเธอมาพบกับเขาครั้งแรกที่งานเลี้ยง

ส่วนในปีนั้นเธอได้ติดต่อกับซือโม่อยู่อีกหรือไม่เขาไม่สามารถรู้ได้เลย แต่หลังจากนั้นหนึ่งปีเธอตอบตกลงแต่งงานกับตนในขณะที่ตัวเธอเองไม่เคยมีความรักมาก่อน เธอมีความจริงใจให้กับตนมากเท่าไหร่กันแน่?

เมื่อนึกขึ้นได้ เฟิงเฉินกำหมัดแน่นขึ้นมากกว่าเดิม ปล่อยให้เลือดสีแดงสดไหลหยดลงสู่ง่ามนิ้วอยู่อย่างนั้น เส้น สีเลือดสาดส่องภายในดวงตา นัยน์ตาที่เยือกเย็นราวกับถูกย้อมไปด้วยสีเลือด

ซือโม่ใช่ไหม? ไม่ว่าแกจะมีส่วนเกี่ยวข้องกับเธอมากแค่ไหน แต่ตอนนี้ เธอเป็นของฉัน