ประธานเฟิง ฉันไม่รักนายอีกแล้ว - ตอนที่ 205
บทที่ 205 คุณผู้ชายพาสาวกลับมาบ้านคนหนึ่ง
“แบ่งชัดเจนขนาดนี้เลยเหรอ？งั้นก็หมายความว่าไม่โอเคกับผมงั้นเหรอ？”
กวนเส้าหยู้ไม่เข้าใจความคิดแบบนี้จริงๆ เขาไม่เข้าใจเล่อสวี้ เพราะว่าเขาแทบจะไม่เคยเห็นผู้หญิงที่แบ่งแยกขาวดำอย่างชัดเจนแบบนี้
ลั่วมั่นรู้สึกว่าตนเองทำดีที่สุดแล้ว ที่เหลือก็ต้องอาศัยความเข้าใจของเขาเอง อีกทั้งในใจลึกๆของเธอ เธอก็ไม่อยากให้กวนเส้าหยู้จีบเล่อสวี้ติด เพราะเล่อสวี้เป็นคนรักจริง ความรักครั้งก่อนนั้นทำร้ายเธอไม่น้อย ใครจะไปรู้ว่ากวนเส้าหยู้จะจริงจังกับรักครั้งนี้หรือว่ามองว่าเป็นเรื่องแปลกใหม่
แต่เฟิงเฉินกลับไม่คิดแบบนั้น
“ความจริงแล้วกวนเส้าหยู้ไม่ได้เป็นแบบที่คุณเห็นภายนอก หากเขาชอบใครจริงๆ สุดท้ายคนที่เสียเปรียบจริงๆก็คือเขา”
เขาพูดอยู่นาน แต่กลับไม่ได้ยินเสียงตอบกลับ เขาหันไปมองที่เบาะนั่งข้างคนขับ และพบว่าลั่วมั่นเอียงศีรษะนอนหลับแล้ว
นางเอกของอาหารค่ำคืนนี้จากไปแล้ว แต่พวกเขากลับกินอิ่มนอนหลับ แต่ถึงอย่างไรก็คิดบัญชีที่กวนเส้าหยู้อยู่ดี หลังจากที่รับประทานอาหารเสร็จพวกเขาก็ไม่ได้นั่งที่ร้านอาหารต่อ แต่ขับรถกลับบ้าน และคุยเรื่องของคนอื่นตลอดทาง เมื่อสักครู่นี้ยังพูดอยู่เลยกวนเส้าหยู้ไว้ใจไม่ได้ แต่ตอนนี้กลับนอนหลับไปเสียแล้ว
เมื่อมาถึงหน้าประตูวิลล่าจิ่นซิ่วก็ดึกแล้ว
เฟิงเฉินค่อยๆปลดเข็มขัดนิรภัยให้เธอ จากนั้นอุ้มเธอเข้าไปนอนในห้อง และเมื่อคิดขึ้นได้ว่ายังมีเอกสารฉบับหนึ่งที่ยังไม่ได้ตรวจสอบ จึงรีบเข้าไปในห้องหนังสือ
แม่บ้านหลียกน้ำชาเข้ามาเสิร์ฟ
“คุณผู้ชาย สองวันมานี้นายท่านอารมณ์ไม่ค่อยสู้ดี พรุ่งนี้เป็นวันหยุด คุณกับภรรยาจะออกไปเที่ยวหรือเปล่าคะ？”
“พ่อของผม？”เฟิงเฉินขมวดคิ้ว“เป็นเพราะเรื่องของพี่สาวผมเหรอ？”
“ก็ไม่ทั้งหมดหรอกค่ะ” แม่บ้านหลีถอนหายใจ “ฉันก็แค่ได้ยินพวกเด็กๆที่อยู่ในคฤหาสน์เฟิงพูดกัน ก่อนหน้านี้ไม่รู้ว่าเพราะอะไร คุณชายสองพาผู้หญิงคนหนึ่งมาที่บ้าน บอกว่าจะแต่งงานกับหล่อน นายหญิงไม่ได้แสดงความเห็นอะไร แต่นายท่านโกรธมาก และโมโหใส่คุณชายสองอย่างหนัก”
เมื่อได้ยินคำพูดนี้ เฟิงเฉินก็พอที่จะเดาออก
“ผมทราบแล้ว เดี๋ยวพรุ่งนี้ผมจะพามั่นมั่นไปเยี่ยมพวกท่าน ป้าแจ้งแม่ผมที แล้วก็เตรียมถังเช่าสองกล่องให้ผมด้วย เดี๋ยวพรุ่งนี้ผมจะนำติดมือไป”
“ได้ค่ะ”
แม่บ้านหลีพยักหน้า “ฉันจะไปเตรียมของเดี๋ยวนี้ค่ะ”
เช้าตรู่วันรุ่งขึ้น
ลั่วมั่นนั่งอยู่หน้าโต๊ะเครื่องแป้งกำลังแต่งหน้าอยู่ กำลังวาดคิ้ว จู่ๆก็ได้ยินเฟิงเฉินที่อยู่ด้านหลังของตนพูดถึงเรื่องที่เฟิงเซิ่งพาน๋อนน๋อนมาคฤหาสน์เฟิง แต่เธอกลับไม่รู้สึกประหลาดใจ และหลังจากนั้นยังพูดถึงเรื่องที่จะไปคฤหาสน์เฟิง เธอมือสั่นทำให้ดินสอเขียนคิ้วเผลอวาดลงมาเลยมุมขอบตา เส้นทั้งหนาและดำ ดูตลกน่าขำเป็นอย่างมาก
เฟิงเฉินส่งเสียงหัวเราะออกมา
“คุ้มไหม？ตกใจขนาดนั้น？ปกติแม่ของผมก็ใส่ใจคุณไม่น้อย？”
“ก็ฉันกลัวแม่ของคุณหนิ？กลับไปครั้งนี้ไม่รู้ว่าจะดีไหม ……”
“จะกลับบ้านทั้งทีต้องแยกแยะด้วยเหรอว่าจะดีหรือไม่ดี？” สีหน้าของเฟิงเฉินราบเรียบ “เรื่องที่เฟิงเซิ่งทำไว้ นั้นเป็นเรื่องระหว่างเขากับพ่อ พวกเรากลับไป เพราะต้องการไปเยี่ยมคุณแม่”
ในเมื่อลูกชายแท้ๆพูดแบบนั้นแล้ว ลั่วมั่นก็คงพูดอะไรไม่ได้ รีบลบรอยที่เขียนคิ้วออก แล้วแต่งหน้าใหม่อ่อนๆ เปลี่ยนมาใส่เสื้อผ้าที่สุภาพ แล้วกลับบ้านไปกับเขา
ระหว่างทาง ลั่วมั่นถามขึ้นว่า
“คุณคิดว่าทำไมพ่อถึงไม่ยอมให้เวินน๋อนเข้าบ้าน？”
เฟิงเฉินถูกเธอถามจนในใจรู้สึกลนลาน เขาเหลือบสายตามองไปที่เธอ ถึงได้รู้ว่าเธอไม่ได้มีเจตนาอื่นแค่สงสัย จำถามเกี่ยวกับเรื่องของเวินน๋อนกับเฟิงเซิ่ง
“บนโลกใบนี้คงไม่มีพ่อแม่คนไหนอยากจะให้ลูกชายคนเล็กคบหากับแฟนเก่าของลูกชายคนโตที่มีความสัมพันธ์กันกระทั่งเกือบจะแต่งงานหรอก？