ประธานเฟิง ฉันไม่รักนายอีกแล้ว - ตอนที่ 219
บทที่ 219 ฉันอยากมาเยี่ยมเฮ่าเฮ่า
ประตูหน้าคฤหาสน์เฟิง หลังจากเสียงปิดประตูดังขึ้น ลั่วมั่นก็ถือตะกร้าหยางเหมยแล้วลงจากรถ
เธอกับเล่อสวี้ไปเก็บหยางเหมยมาจากสวนในช่วงบ่าย
อากาศร้อนขนาดนี้แต่กลับไปเก็บหยางเหมยแน่นอนว่าไม่ใช่ความคิดของเธอกับเล่อสวี้ เนื่องจากสองวันมานี้กวนเส้าหยู้ อยู่ไม่สุข คิดหาวิธีที่จะได้เจอกับเล่อสวี้ หากไม่เป็นเพราะว่าเธอติดหนี้บุญคุณกวนเส้าหยู้ ลั่วมั่นก็คงจะไม่ยอมเป็นแม่สื่อให้เขาเป็นแน่
และเมื่อเก็บหยางเหมยมาเยอะขนาดนี้ สองตะกร้ามอบให้กับบ้านพ่อแม่ของตน ส่วนอีกสองตะกร้ามอบให้กับคฤหาสน์เฟิง
ยังไม่ทันได้เข้าไปในบ้าน ประตูใหญ่ก็โผล่เงาของผู้ชายคนหนึ่งออกมา ลั่วมั่นงุนงงและยืนตะลึงอยู่ตรงนั้น
“เฟิงเซิ่ง？” ลั่วมั่นมองไปที่เงานั้น แล้วรีบหันหลังตามไป “เฟิงเซิ่ง”
เมื่อได้ยินเสียงที่คุ้นเคย เฟิงเซิ่งก็หันกลับมาแล้วขมวดคิ้ว
“มั่นมั่น”
“ทำไมวันนี้กลับมาได้ล่ะ？”
“กลับมาหยิบของ” เฟิงเซิ่งหลบสายตาของเธอ
“พอดีเลย วันนี้เมื่อตอนบ่ายฉันไปเก็บหยางเหม่ยมา คุณเอาไปตะกร้าหนึ่งไปฝากเฮ่าเฮ่าก็แล้วกัน”
เฟิงเซิ่งไม่ได้รับตะกร้าหยางเหม่ยที่ลั่วมั่นยื่นให้ น้ำเสียงเย็นชา “ไม่ต้องหรอก ตอนนี้เฮ่าเฮ่าไม่ต้องการของพวกนี้หรอก เอาไปก็กินไม่ได้ ”
“กินไม่ได้？”ลั่วมั่นมองไปที่เขา “เฮ่าเฮ่าเป็นอะไรเหรอ？”
ตอนนี้เฟิงเซิ่งร้อนใจเป็นอย่างมาก ไม่มีความอดทนพอที่จะอธิบายให้เธอฟัง จึงสะบัดมืออย่างรำคาญใจ “คุณอย่าถามเลย มันไม่เกี่ยวอะไรกับคุณ”
มือที่สะบัดนี้ทำให้ ตะกร้าหยางเหม่ยที่อยู่ในมือของลั่วมั่นตกลงที่พื้น กลายเป็นรอยสีม่วงแดง
เมื่อเห็นแววตาเสียดายของลั่วมั่น เฟิงเซิ่งก็รู้สึกเสียใจ รีบช่วยเก็บ “ผมขอโทษ ผมไม่ได้ตั้งใจ”
“ไม่เป็นไร เรื่องของคุณสำคัญกว่า คุณไม่ต้องเก็บหรอก เฮ่าเฮ่าป่วยเหรอ คุณรีบไปธุระของคุณเถอะ”
แม้ว่าลั่วมั่นจะไม่ชอบเฟิงเซิ่งและน๋อนน๋อนทั้งสองคน แต่ว่าเธอรู้สึกถูกชะตากับเฮ่าเฮ่าไม่น้อย แม้ว่าจะเคยเจอแค่ครั้งเดียว แต่ความเชื่อใจที่เด็กคนนั้นมีต่อตนนั้น ยังอยู่ในใจเธอไม่เคยลืม
เฟิงเซิ่งเก็บหยางเหม่ยใส่ตะกร้า พลางพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำ “อาการป่วยของเฮ่าเฮ่า แม้ว่าผมจะรีบกลับไปก็ไม่มีประโยชน์”
“ทำไมเหรอ？” ลั่วมั่นรู้สึกได้ถึงความรุนแรงจากน้ำเสียงของเขา
“เป็นมะเร็งเม็ดเลือดขาว” หลังจากที่พูดคำพวกนี้ออกไป จู่ ๆ เฟิงเซิ่งก็นั่งลงที่บันไดหน้าประตู นัยน์ตาแดงก่ำ
มือของลั่วมั่นสั่น หลานเหมยที่เพิ่งเก็บมาเมื่อสักครู่นี้หล่นลงไปอีกครั้ง แตกจนเน่าเสีย ไม่สามารถกินได้แล้ว “ตรวจสอบแน่ชัดแล้วใช่ไหม？ตอนนี้กำลังทำเรื่องปลูกถ่ายไขกระดูกใช่ไหม？คุณกลับมาตอนนี้เพื่อที่จะ ……”
จู่ๆเธอก็คิดถึงเรื่องกินข้าวในวันนั้นขึ้นมา พ่อเฟิงบอกว่าจะอายัดบัตรของเฟิงเซิ่ง
ดังนั้นการที่เขากลับมาในครั้งนี้เพื่อวัตถุประสงค์อะไร ไม่ต้องบอกก็สามารถเดาได้
เมื่อคิดมาถึงจุดนี้ เธอก็สูดหายใจลึกเฮือกใหญ่
“เฟิงเซิ่ง พาฉันไปโรงพยาบาลหน่อยได้ไหม？ฉันอยากจะไปเยี่ยมเฮ่าเฮ่า”
เฟิงเซิ่งขมวดคิ้ว ครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง สุดท้ายก็พยักหน้า “ได้”
เขารู้สึกว่าลั่วมั่นอาจจะเต็มใจช่วยเขา เงินแค่ไม่กี่แสนหยวนเอง สำหรับพวกเขาแล้วมันเป็นเรื่องเล็กน้อยมาก หากพ่อของเขาไม่อายัดบัตรเขา เล็กแค่นี้คงไม่ทำให้เขาตกอับขนาดนี้
เฟิงเซิ่งนั่งรถของลั่วมั่นไปโรงพยาบาล หลังจากที่เขาออกจากคฤหาสน์เฟิงไปได้สองวัน พ่อบ้านของตระกูลเฟิงก็มาเอารถกลับไปเหมือนกับการอายัดบัตร
ขณะที่มาถึงน๋อนน๋อนกำลังป้อนอาหารให้กับเฮ่าเฮ่า
สมัยก่อนหล่อนไม่ได้ละเอียดอ่อนแบบนี้ เดิมทีเฮ่าเฮ่ากินข้าวได้เองตั้งนานแล้ว ครั้งนี้ก็เป็นเพราะว่าลูกป่วย หล่อนถึงได้ดึงความเป็นแม่กลับคืนมาบ้าง