ประธานเฟิง ฉันไม่รักนายอีกแล้ว - ตอนที่ 44

บทที่ 44 ฉีกหน้า

เฟิงเฉินเย่อหยิ่งเกินไป แม้ว่าเขาจะดูแลบริษัทH.Y.มาตลอด พิถีพิถันและไม่เคยสูญเสียมาโดยตลอด แต่เรื่องแบบนี้มันจะเกิดขึ้นไม่ได้หรือไง

เห็นได้ชัดว่าเฟิงเฉินไม่ได้สนใจคำเตือนเธอเลย ก่อนจะเปลี่ยนหัวข้อคุย

“ตอนนี้คุณยังมีโอกาสกลับใจ กลับบ้านและเป็น​นางหญิงเฟิงอย่างสบายใจ ​ประสิทธิผล 15 จุดนั้น ผมจะทำเป็นไม่ได้ยินละกัน”

หลังจากได้ยิน ลั่วมั่นขมวดคิ้ว ถ้าก่อนหน้านี้เธอได้ยินแบบนี้ เธอคงจะต้องเก็บข้าวของและไปแล้ว แต่ตอนนี้ เมื่อเธอคิดว่าคนอย่าง ส้งชิงหรูกำลังจะนั่งในตำแหน่งผู้อำนวยการ เธอก็ไม่สบายใจทันที ก่อนลดเสียงลง พูดกับเขาอย่างหนักแน่น

“พูดออกไปต่อหน้าทุกคนแล้ว ถ้าฉันไป ก็เท่ากับว่าฉันแพ้หน่ะสิ เมื่อถึงเวลาฉันจะออกจากคณะกรรมการและไปเอง”

“……”

“ประธานเฟิง ฉันขอตัวก่อนนะคะ เพราะยังต้องไปเตรียมแบบแผนเป็นรูปธรรมอย่างที่คุณต้องการ”

เฟิงเฉินมองดูร่างที่ดื้อรั้น นัยน์ตามีความซับซ้อน

“หลี่สู้ในช่วงสองปีที่ผ่านมา ใครคือพนักงานขายที่มีประสิทธิผลรายเดือนสูงสุดในแผนกขาย?”

ผู้ช่วยชะงักไปครู่หนึ่ง และตอบอย่างรวดเร็ว

“เป็นแผนกขายที่สองเล่อสวี้ จบการศึกษาจากโรงเรียนที่มีชื่อเสียง และเข้าฝึกงานที่แผนกขายที่สองเมื่อสองปีก่อน ผลการทำงานของเดือนแรกสูงกว่านักศึกษาฝึกงานทั้งหมด และยังไม่มีใครทำลายสถิตินี้ได้ แต่……”

หลี่สู้มองเฟิงเฉินด้วยความลังเล

“พูดต่อไป”

“สองเดือนต่อมา ผลการทำงานแต่ละเดือนลดลงมาก และทุกๆ เดือนตอนนี้ก็อยู่ด้านล่างสุดของแผนก แผนกที่สองจัดกิจกรรมหลายอย่างและให้เธอวางแผน เธอก็ทำอย่างขอไปที จนตอนนี้มีแผนจะปลดพนักงานแล้วครับ”

นิ้วเรียวของเฟิงเฉินเคาะอยู่บนโต๊ะอย่างใช้ความคิด

“ส่งเธอไปที่แผนงหนึ่ง”

หลี่สู้ชะงักอีกครั้ง ก่อนตอบรับ “ส่งไปที่ประธานลั่วเหรอครับ?”

“อืม”

ดวงตาของเฟิงเฉินมีความหมายลึกซึ้ง ที่ยากต่อการเข้าใจ

ลั่วมั่นดูเหมือนจะสนใจในงานนี้ของเธอมากๆ เนื่องจากการเดิมพัน 15 จุด ก็คงทำอย่างจริงจัง และเขาก็ต้องการดูว่าเธอมีความกล้าที่จะปรับตัวเข้ากับสภาพแวดล้อมนี้หรือไม่

งานของพนักงานเก่าที่มีมากประสบการณ์ถูกโยนมาให้เธอ และมันก็ขึ้นอยู่กับว่า เธอจะเปลี่ยนขยะให้เป็นสมบัติได้หรือไม่

หลังจากกลับจากห้องประชุม ลั่วมั่นกระโจนเข้าสู่สำนักงานเพื่อเตรียมแบบแผน

หลังจากอ่านข้อมูลและประเมินผลการดำเนินการทดลองของร้านค้าต่างๆ แล้ว คะแนนไม่สูงมาก

ผลิตภัณฑ์ใหม่นี้เป็นอุตสาหกรรมโรงแรมที่วางแผนไว้ใหม่ของบริษัท การตอบรับจากในแวดวงนี้ไม่ค่อยดีเท่าไหร่ ทั้งๆ ที่ทำการทดลองอย่างเงียบๆ มาครึ่งปีแล้ว ก็ไม่ได้ดีขึ้นมามากนัก ลงทุนเงินจำนวนมาก แต่ไม่ได้ผลตอบแทนมาเป็นเวลานาน ประสิทธิผลตกลงไปก็เป็นเรื่องที่ต้องยอมรับ

“ประธานลั่ว กาแฟค่ะ”

ผู้ช่วยเข้ามาเพื่อส่งกาแฟประธานลั่วเงยหน้าขึ้น และนวดขมับของตัวเอง ก่อนถามว่า

“พ่างพ่างโรงแรมทั้งหมดของเรามีมาตรฐานกำหนดไหม?”

“คะ?” พ่างพ่างชะงักไปครู่หนึ่ง “ดิฉันไม่รู้เกี่ยวกับธุรกิจนี้มากนัก เรื่องโรงแรมมีทีมรองเป็นฝ่ายรับผิดชอบค่ะ”

เมื่อพูดถึงส้งชิงหรู ลั่วมั่นรู้สึกไม่พอใจเล็กน้อย

“แล้วเธอหล่ะ? ให้เธอมาที่นี่ที”

ใบหน้าพ่างพ่างแข็งชะงัก “ประธานรองส้งเพิ่งออกไปค่ะ รู้สึกว่าต้องเดินทางไปทำงานต่างจังหวัด”

เดินทางไปทำงานต่างจังหวัดในเวลานี้เหรอ?

ใบหน้าของลั่วมั่นมืดลงเล็กน้อย

“หรือจะให้ดิฉันโทรเรียกประธานรองส้งเพื่อให้เธอกลับมาก่อน คิดว่าคงยังไปได้ไปไกล”

“ฉันเกรงว่าจะโทรไม่ติดหน่ะสิ” ลั่วมั่นพูดเยาะเย้ย

เมื่อวันก่อนที่ให้เธอย้ายออกจากห้องทำงาน ก็ถือว่าเป็นเรื่องที่ฉีกหน้าแล้ว ตอนนี้ ส้งชิงหรูคงไม่กังวลอะไรอีก แต่ถึงอย่างไร ในมือยังถือรายชื่อลูกค้าในแผนกขาย จริงๆ ก็ไม่ต้องดูสีหน้าตอนเธอทำงานหรอก

อย่างที่คาดไว้ โทรศัพท์ไม่สามารถติดต่อได้