ปาฏิหาริย์รัก เทพธิดาจำแลง - ตอนที่ 295 ฆ่าตัวตาย

ถังซีมองเซียวเจี่ยนอย่างงุนงง “คุณพ่อถามถึงฉันว่ายังไงคะ” 

คุณพ่อเห็นฉันที่งานเลี้ยงเหรอ ท่านเห็นเธออยู่กับเฉียวเหลียงใช่ไหม ก็เลยโทรมาถามว่าเธออยู่บ้านหรือเปล่า 

เซียวเจี่ยนมองหน้าถังซีที่ดูสงบนิ่ง แล้วขมวดคิ้ว “คุณอาถามว่าเธออยู่บ้านหรือไปเที่ยวกับเพื่อน… โหรวโหรว ตอนหัวค่ำวันนี้เธออยู่ที่ไหน พี่ถามเฉินจื่อเยียน เด็กคนนั้นบอกว่าพวกเธอไม่ได้อยู่ด้วยกัน บอกพี่ได้ไหมว่าเธออยู่ที่ไหน” 

ถังซีรู้สึกอึดอัดใจมากกับการซักไซ้ของเซียวเจี่ยน เธอขมวดคิ้วและกล่าวอย่างจริงจัง “พี่เจี่ยน ฉันคิดว่าฉันมีอิสระในเรื่องส่วนตัวของฉัน และฉันก็เป็นผู้ใหญ่แล้ว ฉันไม่จำเป็นต้องรายงานพี่ว่าฉันอยู่ที่ไหน แล้วฉันก็ไม่ได้ทำอะไรเลวร้าย พี่ไม่จำเป็นต้องซักถามฉันเหมือนสอบสวนอาชญากรแบบนี้” 

“พี่ขอโทษ” เซียวเจี่ยนขอโทษทันที และมองหน้าถังซี “พี่เป็นพี่ชายเธอ พี่จึงห่วงใยเธอ ถ้าพี่ทำให้เธอไม่สบายใจพี่ก็ขอโทษ แต่พี่ขอให้เธอรู้ว่าเป็นเพราะพี่ห่วงใยเธอจริงๆ” 

ถังซีชะงัก เธอพูดเกินไปจริงๆ เมื่อนึกได้เช่นนี้เธอก็เม้มริมฝีปากแล้วกล่าวว่า “ไม่มีอะไรเป็นพิเศษหรอกค่ะ ฉันบอกพี่ไปแล้วว่าฉันอยากเริ่มทำธุรกิจใช่ไหมคะ ฉันก็เลยอยากเรียนรู้กระบวนการในการเริ่มต้นดำเนินงานบริษัทน่ะค่ะ” 

คิ้วเซียวเจี่ยนที่ขมวดอยู่ค่อยคลายลงในที่สุดเมื่อได้ยินคำพูดของเธอ เขาพยักหน้าด้วยรอยยิ้ม “ถ้าอย่างนั้นพี่ก็สบายใจ นี่ดึกแล้ว ไปนอนเถอะ พรุ่งนี้เธอจะออกไปไหนหรือเปล่า” 

ถังซีพยักหน้า “ออกค่ะ พรุ่งนี้เช้าฉันจะออกไปข้างนอกหลังจากฝังเข็มให้แม่เสร็จแล้ว ฉันไปนอนแล้วนะคะ” เธอยืนขึ้นและออกจากห้องทำงานของเซียวเจี่ยน 

เซียวเจี่ยนมองตามหลังเธอ ขมวดคิ้ว แล้วลุกขึ้น เขายังคงกังวล น้องสาวเขากำลังถูกผู้ชายคนไหนหลอกอยู่หรือเปล่า 

ถังซีกลับไปที่ห้องโดยไม่รู้เลยว่าเซียวเจี่ยนคิดอะไรอยู่ เธอทิ้งตัวลงบนเตียง จ้องมองเพดานแล้วหลับตาลง เธอเหนื่อยมาก… 

เธอนอนเล่นอยู่บนเตียงประมาณห้านาที ก่อนจะกลิ้งตัวลงจากเตียงช้าๆ เพื่อไปอาบน้ำ หลังจากอาบน้ำเสร็จ เธอกำลังจะเข้านอนเมื่อเสียงโทรศัพท์ดังขึ้น ถังซีถอนหายใจลุกขึ้นรับโทรศัพท์ “พี่ส่า มีอะไรเหรอคะ” 

น้ำเสียงวิตกกังวลของเซียวส่าดังขึ้นทันที “มีเรื่องไม่ดีเกิดขึ้น!” 

ถังซีผลุดลุกขึ้นจากเตียงถามว่า “ทำไมถึงเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น ฉันบอกให้พี่จับตาดูเขา! ทำไมเขาถึงได้ฆ่าตัวตาย!” 

ถังซีวางสาย รีบเข้าไปเปลี่ยนเสื้อผ้าในห้องแต่งตัว จากนั้นก็คว้าโทรศัพท์มือถือและรีบลงไปที่รถ เซียวเจี่ยนเห็นความเคลื่อนไหวนี้และรีบตามเธอไปที่ลานจอดรถ ทันเห็นเธอกำลังขึ้นรถจะขับออกไป เขารีบเข้าไปห้ามถังซี “นี่เธอจะไปไหน” 

เมื่อถังซีเห็นเซียวเจี่ยนก็รู้สึกโล่งอก ราวกับได้เห็นหน่วยกู้ภัยมาช่วยชีวิต เธอรีบขยับไปนั่งบนที่นั่งข้างคนขับแล้วตะโกนบอกเขา “พี่เจี่ยนขึ้นมาเร็วค่ะ เราต้องไปที่โรงพยาบาลหลินอัน หลินรั่วจื้อพยายามฆ่าตัวตาย ตอนนี้อยู่ที่โรงพยาบาลค่ะ” 

สีหน้าเซียวเจี่ยนเข้มขึ้น เขากระโดดขึ้นรถทันที “เกิดอะไรขึ้น ช่วงที่ผ่านมาเขามีอะไรผิดปกติหรือเปล่า ทำไมเขาถึงพยายามฆ่าตัวตาย” 

ถังซีส่ายศีรษะ กำมือแน่น แม้เธอจะคาดหวังให้เถาเยี่ยนกับหลินรั่วจื้อได้รับโทษอย่างสาสม แต่เธอไม่เคยหวังจะให้พวกเขาเสียชีวิต… โดยเฉพาะหลินรั่วจื้อ เธอไม่ได้ส่งหลินรั่วจื้อเข้าคุกเพราะเขาเป็นเพียงผู้รู้เห็นในละครเรื่องนี้ ถึงแม้เขาจะเป็นคนบาป… แต่เขาก็ไม่ได้สมควรตาย 

เซียวเจี่ยนพาถังซีไปที่โรงพยาบาลหลินอัน เซียวจิ่งกับเซียวส่ารออยู่ที่หน้าห้องผ่าตัด ถังซีรีบร้อนเข้าไปจนเกือบสะดุดล้ม เซียวจิ่งเข้ามาพยุงเธออย่างรวดเร็วและกล่าวเบาๆ “ไม่ต้องห่วง ไม่เป็นไรแล้ว หมอกำลังทำการรักษา เราพาเขามาโรงพยาบาลทันเวลา เพราะฉะนั้นเขาน่าจะไม่เป็นอะไร” 

“เขาฆ่าตัวตายด้วยการกินยาพิษเหรอ” ถังซีมองหน้าเซียวจิ่ง มือเธอสั่นเทา 

เซียวจิ่งส่ายศีรษะ “เขากรีดข้อมือ แต่ไม่ต้องห่วง เขาจะไม่เป็นอะไร” 

เซียวส่าเข้ามาตบไหล่ถังซีเบาๆ กล่าวเสียงต่ำว่า “เขาฆ่าตัวตายไม่ใช่เพราะถูกเรากักขัง แต่เพราะเขารู้สึกผิดมากในสิ่งที่เขาทำกับแม่ของเธอ” เมื่อถึงตอนนี้เซียวส่าก็ส่งจดหมายในมือให้ถังซี “จดหมายสั่งเสียก่อนฆ่าตัวตาย ที่เขาเขียนถึงแม่ของเธอ ลองอ่านดูสิ” 

ถังซีเปิดซองและอ่านจดหมาย ก่อนจะหันไปมองเซียวเจี่ยนอย่างพูดไม่ออก เซียวเจี่ยนเดินเข้ามารับจดหมายไปอ่าน ครู่หนึ่งเขาก็เอื้อมมือมาแตะไหล่ถังซีเบาๆ แล้วกล่าวว่า “ไม่ใช่ความผิดของเธอ พวกเขาทำตัวเอง ตอนนี้เขากำลังจะตาย แต่ก็ยังปฏิเสธที่จะบอกแม่เราว่าใครคือพ่อแม่ที่แท้จริงของแม่ แล้วยังจะขอให้แม่ให้อภัยอีก เราไม่ต้องการความเสียใจกับการกระทำผิดแบบนี้ และเธอไม่ต้องรู้สึกผิดกับเรื่องนี้ เข้าใจไหม” 

ถังซีเม้มริมฝีปาก นิ่งอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะหลับตาลงแล้วลืมตาขึ้นอีกครั้ง เธอยืดตัวขึ้น หยิบจดหมาย แล้วเดินออกจากโรงพยาบาลพร้อมกับกล่าวกับเซียวส่าว่า “เขาฟื้นเมื่อไรส่งเขากลับไปเมือง W บอกเขาว่าไม่ต้องรอเถาเยี่ยนอีกต่อไป” 

เถาเยี่ยนจะต้องติดคุกหัวโตไปตลอดชีวิต นางไม่ได้สมหวังกับผู้ชายที่นางรัก นางจึงฆ่าเพื่อนสนิทของนาง ขโมยลูกของเธอ ทำให้ผู้ชายที่นางรักทนอยู่กับความเจ็บปวด มีแต่ปีศาจเท่านั้นที่ทำสิ่งชั่วร้ายแบบนี้ได้! แต่เถาเยี่ยนไม่เคยเสียใจในสิ่งที่นางทำ! 

ถังซีเดินไปได้สองก้าว จู่ๆ ก็หันกลับมองมาเซียวส่า และกล่าวอย่างเยือกเย็น “ถ้าหลินรั่วจื้อยินดีที่จะบอกฉัน ว่าใครเป็นพ่อแม่ผู้ให้กำเนิดของแม่ฉันหลังจากที่เขาฟื้นขึ้นมา ก็พาเขามาหาฉัน ถ้าไม่อย่างนั้น… ก็ส่งเขาไปให้พ้น และจัดการเรื่องการตัดสินคดีเถาเยี่ยนโดยเร็วที่สุด!” 

… 

ทันทีที่ถังซีตื่นขึ้นในเช้าวันถัดมา เธอก็เห็นหลินหรูนั่งอยู่บนเตียงเธอ เธอมีสายตาประหลาดใจและผลุดลุกขึ้นจากเตียง เธอจ้องมองหลินหรูด้วยความตกใจ เบิกตากว้างขณะเรียกหลินหรูออกมาดังๆ อย่างไม่อยากเชื่อ “แม่” 

หลินหรูยิ้มให้ถังซี เอื้อมมือไปลูบผมเธอแล้วกล่าวอย่างอ่อนโยน “ขอโทษนะจ๊ะ ที่แม่มากวนหนู โหรวโหรว” 

ถังซีมองหลินหรูด้วยความตกใจ ตามที่ควรจะเป็นนั้น ต้องใช้เวลาอย่างน้อยหนึ่งเดือนกว่าหลินหรูจะหายดี แล้วนี่เกิดอะไรขึ้น เธอฝันไปหรือเปล่า 

ถังซีคิดว่าเธอต้องฝันไปแน่ๆ จึงยิ้มออกมาอย่างตำหนิตัวเอง แล้วกล่าวว่า “เฮ้อ ฉันต้องฝันไปแน่ๆ หนูคงอยากให้แม่หายไวๆ แม้แต่ในความฝันของหนู…” 

“ไม่จ้ะ หนูไม่ได้ฝัน” หลินหรูคว้ามือเธอแล้วเอ่ยอย่างอ่อนโยน “โหรวโหรว ขอบคุณมากนะจ๊ะ ถ้าไม่ใช่เพราะหนูแม่คงไม่หายเร็วอย่างนี้ ทั้งหมดนี้ต้องขอบคุณหนู แม่ควรขอบคุณหนูที่ช่วยให้แม่หายดี และทำให้แม่ได้เห็นโฉมหน้าที่แท้จริงของคนพวกนั้นโดยตลอด แม่ได้มองเห็นปีศาจร้ายที่ซ่อนอยู่ในตัวพวกเขา แม่ต้องขอบคุณหนูจริงๆ”