ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน - ตอนที่ 1218

ในขณะนี้เขาอดไม่ได้ที่จะรู้สึกเสียใจเล็กน้อย

เมื่อเห็นว่า ฉินเอ้าเสวี่ยนกำลังจะเข้าสู่อันดับที่ 8 ตัวเองกลับไปผิดใจกับเธอ

พอเป็นแบบนี้แล้ว ถ้าหากการแข่งขันครั้งนี้เธอได้คะแนนที่ดีขึ้น ถ้างั้นก็ไม่เกี่ยวข้องอะไรกับตัวเองแล้ว

ในช่วงเวลานี้ พอฉินเอ้าเสวี่ยนเปลี่ยนแปลง ท่าทีที่เมื่อครู่เป็นฝ่ายป้องกันแล้วถอยหลังตลอด ตอนนี้ฉินเอ้าเสวี่ยนกลับกลายเป็นฝ่ายเริ่มโจมตีคู่ต่อสู้อย่างต่อเนื่อง

ขาข้างขวาของคู่ต่อสู้บาดเจ็บ ร่างกายก็ได้รับผลกระทบอย่างมากแล้ว ตอนนี้ถูกฉินเอ้าเสวี่ยนไล่ชก ทุกก้าวที่ถอยก็รู้สึกเจ็บขาอย่างสุดหัวใจ

อีกอย่างขาขวาของเธอตอนนี้ไม่สามารถตามทันตัวเธอเลย ตอนนี้กลายเป็นตัวภาระ

ทำให้เธอยากที่จะรับมือ หลบเลี่ยงได้ยาก ยิ่งทำให้เธอโจมตีกลับได้ยาก

การโจมตีต่อเนื่องของฉินเอ้าเสวี่ยน ส่วนใหญ่จะชกต่อยบนร่างของคู่ต่อสู้

เมื่อครู่ผู้แข่งขันชาวไทยที่เคยอยู่ในแนวรุกที่เยือกเย็น ตอนนี้ได้แต่กุมศีรษะไว้ และหนีไปทุกมุมในสังเวียน

ฉินเอ้าเสวี่ยนจดจำคำสอนของเย่เฉินไว้ในใจ ยังคงจ้องช่วงล่างของคู่ต่อสู้ตลอด พร้อมที่จะโจมตีคู่ต่อสู้อย่างร้ายแรงอีกครั้ง

ในไม่ช้า เธอก็พบโอกาสที่คู่ต่อสู้เผลอตัวตอนถอยหลัง

ดังนั้นเธอจึงเตะกระบวนท่าออกไปอย่างแม่นยำ และเตะไปที่น่องขวาของคู่ต่อสู้ที่บาดเจ็บอยู่แล้วโดยตรง

ทีนี้เตะคู่ต่อสู้จนส่งเสียงกรีดร้อง ใบหน้าซีดเซียว หน้าผากและแก้มของเขาเต็มไปด้วยเหงื่อ

ฉินเอ้าเสวี่ยนไม่ได้ใช้กำลังเต็มที่ในการเตะครั้งนี้ หากเธอใช้กำลังเต็มที่ น่องของคู่ต่อสู้คงแตกหักไปแล้ว

เหตุผลที่ยังไม่ลงเต็มแรง ก็เพราะหวังให้คู่ต่อสู้ยังเหลือโอกาสบ้าง

แค่การแข่งขันเท่านั้น ด้วยเหตุนี้เธอจึงไม่ต้องการทำลายคู่ต่อสู้โดยสิ้นเชิง

ยังไงสำหรับนักกีฬาซานดาแล้ว แขนขาถือเป็นส่วนที่สำคัญที่สุดในสายตาของพวกเขา ถ้าหากขาหักจริงๆ อาชีพของเขาก็จบลงอย่างสิ้นเชิง ยังไงถึงแม้ว่าขาหักจะฟื้นตัวได้ แต่ก็ไม่แน่นอนเป็นไปไม่ได้ที่จะอยู่ในระดับเดิม ความแข็งแกร่งย่อมจะอ่อนแอมาก

ผู้เข้าแข่งขันชาวไทยยังตระหนักรู้ว่า ได้รับความเมตตาจากการเตะเมื่อครู่ของฉินเอ้าเสวี่ยน ดังนั้นในใจของเธอรู้สึกซาบซึ้งฉินเอ้าเสวี่ยนเป็นอย่างมาก

เธอฝึกมวยไทยมาหลายปีแล้ว ที่ภูมิใจที่สุดคือ ขาขวาของตัวเอง

ถ้าวันนี้ขาขวาของเธอถูกฉินเอ้าเสวี่ยนเตะจนหัก งั้นเธอก็คงไม่ได้เข้าร่วมการแข่งขันอีกต่อไป ปีนี้เธอเพิ่งอายุ 20 ต้นๆ ยังไงก็ไม่ยอมปล่อยให้อาชีพการงานของเธอหยุดอยู่แค่นั้น

เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ เธอถอยหลังไปสองก้าวขอบคุณฉินเอ้าเสวี่ยนด้วยการคารวะแบบคนจีน จากนั้นก็ใช้ภาษาไทยพูดคุยกับโค้ชของตัวเองหนึ่งประโยค ตามด้วยโค้ชก็ยกผ้าเช็ดตัวขึ้น

ทันทีที่ผู้ตัดสินเห็นสิ่งนี้ เขาก็รีบกระโดดขึ้นไปบนเวทีทันที อยู่ระหว่างกลางของผู้เข้าแข่งขันทั้งสองคนและพูดว่า “ผู้เข้าแข่งขันชาวไทยยอมแพ้ การแข่งขันครั้งนี้ผู้เข้าแข่งขันชาวจีนฉินเอ้าเสวี่ยนชนะ!”

จากเสียงประกาศของเขา ฉินเอ้าเสวี่ยนกระโดดขึ้นอย่างตื่นเต้น

ได้สติก็รีบมองหาเงาของเย่เฉิน หลังจากนั้นก็ใช้แววตาที่ลึกซึ้งจ้องมองเย่เฉิน ความเคารพในใจที่มีต่อเขา ซาบซึ้งถึงสุดขีดอีกครั้ง

ฉินกางและฉินเอ้าตงตื่นเต้นมากและยืนขึ้นปรบมือ

มีเพียงครูฝึกจ้าวเมื่อเห็น ฉินเอ้าเสวี่ยนชนะ สีหน้ามืดมนจนเหมือนคนใกล้ตาย

เขาเริ่มใช้ความคิด ตัวเองจะทำยังไงถึงจะเขาสามารถฟื้นความสัมพันธ์ระหว่างอาจารย์กับศิษย์ฉินเอ้าเสวี่ยนได้

เพราะว่า เมื่อฉินเอ้าเสวี่ยนชนะได้คะแนนนำจากการแข่งขัน งั้นก็จะเป็นโอกาสสร้างชื่อเสียงสำหรับเขา

แต่ว่าเมื่อครู่ ตัวเองกลับยกโอกาสนี้ให้กับคนอื่น สมควรตายจริงๆ!

——-