ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน - ตอนที่ 147
บทที่ 147 ดื่มเหล้าไปเพื่ออะไรหรอ (1)
ซือเทียนฉีก็คิดไม่ถึงว่าเย่เฉินจะพูดดีไปทางหลานสาวตนเอง ในใจก็ตื้นตัน แล้วก็พูดอย่างนอบน้อมว่า “ท่านซ่ง อาจารย์เย่ถ่อมตัวไปแล้ว จริงๆ แล้วที่ท่านซ่งกลับมาดีเป็นปกติได้ ทั้งหมดก็เพราะฝีมืออันสุดยอดของอาจารย์เย่ ถ้าไม่ใช่เขา พวกเราก็ไม่แน่ใจว่าจะสามารถช่วยให้ท่านฟื้นขึ้นมาได้”
ท่านซ่งพยักหน้า แล้วก็พูดอย่างเกรงใจว่า “ชื่อเสียงของหมอเทพซือ ผมก็ได้ยินมาเหมือนกัน อย่าได้ดูถูกตนเองไปเลย ไม่ว่าอย่างไร ที่คุณมาได้ในครั้งนี้ ก็ถือว่ามีพระคุณกับผมมากแล้ว”
พูดจบ ก็หันมามองเย่เฉิน แล้วตั้งใจพูดว่า “คุณเย่ครับ พระคุณที่ช่วยชีวิต ผมจะไม่มีวันลืมเลย ถ้าวันข้างหน้ามีอะไร ที่จะสามารถให้ตระกูลซ่งช่วยเหลือได้ ขอแค่คุณเย่บอกมา ตระกูลซ่งทั้งหมด จะยอมรับใช้”
เย่เฉินก็ยิ้มเบาๆ แล้วพูดว่า “ท่านซ่งเกรงใจเกินไปแล้วครับ”
พูดจบ เวลาก็ผ่านไปนานแล้ว ท่านซ่งก็เลยบอกว่า “ท่านซ่ง คุณเพิ่งหายดี ยังไม่ควรใช้กำลังอะไรมาก ให้คนมาคอยปรนนิบัติก่อนดีกว่า เดี๋ยวผมขอตัวก่อน”
ท่านซ่งรีบตอบว่า “คุณ เย่ ครั้งนี้คุณช่วยชีวิตผมไว้ ไม่ทราบว่าจะคิดค่ารักษาเท่าไรครับ? เดี๋ยวผมจะให้เป็นสองเท่าเลย！”
เย่เฉินพูดนิ่งๆ ว่า “เงินค่ารักษานั้น ไม่ต้องหรอก ที่ผมมาครั้งนี้ก็เพื่อให้เกียรติซ่งหวั่นถิง เป็นการช่วยเหลือกันระหว่างเพื่อนครับ”
ซ่งหวั่นถิงได้ยินดังนั้น ก็ตัวสั่นใจสั่นไปทั้งตัว！
เย่เฉินกำลังเอาความดีความชอบมาโยนให้ตนเองต่อหน้าคุณปู่ เพราะถึงอย่างไร คุณปู่ก็สามารถกำหนดผู้ที่จะสืบทอดทรัพย์สมบัติ
ของตระกูลเท่าไรก็ได้
ถ้าหากว่าได้รับความรักความชอบจากเขา ก็อาจจะเป็นคนที่ควบคุมทุกอย่างของตระกูลซ่งก็เป็นได้ และนั่นมันก็เป็นสิ่งที่เธอฝันใฝ่มาตลอด
ครั้งนี้เย่เฉินให้ผลงานกับเธอยิ่งใหญ่มาก ดูเหมือนว่าตนเองจะเข้าใกล้จุดประสงค์เข้าไปอีกก้าวแล้ว！
ในตอนนั้นท่านซ่งก็หันไปมองหลานสาวซ่งหวั่นถิง แล้วพยักหน้าเบาๆ พร้อมพูดว่า “ดี ดีมากเลย หวั่นถิง ชีวิตปู่นี้ นับว่าเธอเป็นคนช่วยเหลือไว้ เธอเองก็ตอบรับขับสู้อาจารย์เย่เขาดีๆ ด้วย！”
ซ่งหวั่นถิงรีบโค้งคำนับ แล้วตั้งใจพูดว่า “คุณปู่วางใจเถอะค่ะ หวั่นถิงจะตอบแทนอาจารย์เย่เป็นอย่างดี”
“ดีมาก” ท่านซ่งก็พยักหน้าอย่างพอใจ แล้วก็หัวเราะร่าขึ้นมา
ส่วนซ่งหรงวี่ที่ยืนอยู่ไม่ไกล ก็มีสีหน้าที่ดูไม่ได้เลย
ผลงานครั้งนี้ สุดท้ายก็ถูกซ่งหวั่นถิงแย่งไป เช่นนี้ในอนาคตเกรงว่าตนเองจะต้องเป็นรองแน่ๆ ……..
เย่เฉินก็ไม่อยู่ที่ตระกูลซ่งนาน พอเห็นท่านซ่งฟื้นตัวได้ไม่น้อยแล้ว ก็เอ่ยปากให้เขารักษาตัวดีๆ ตนเองจะขอลากลับก่อน
ดังนั้น ท่านซ่งก็พอคนตระกูลซ่งทั้งหมด ออกมาส่งที่หน้าประตู
ซือเทียนฉีก็ตัดสินใจพาหลานสาวตนเองกลับ เย่เฉินบอกเขาว่า ว่าช่วงนี้จะไปหาโรงแรมแถวเมืองจินหลิงพักก่อน รอตนเองทำยาเสร็จ ก็จะติดต่อพวกเขากลับไป
ซือเทียนฉีก็ขอบคุณเป็นยกใหญ่ แล้วก็มองเย่เฉินขึ้นรถของซ่งหวั่นถิงอย่างนอบน้อม
จากนั้น ซ่งหวั่นถิงก็ขับรถไปส่งเย่เฉินกลับเข้าเมืองไป
ระหว่างทาง ซ่งหวั่นถิงก็พูดกับเขาว่า “อาจารย์เย่ วันนี้ต้องขอบคุณคุณมากเลยนะคะ”
เย่เฉินก็ยิ้มๆ แล้วพูดว่า “เรื่องเล็กน้อยน่ะครับ ไม่ต้องเกรงใจขนาดนี้ ในอนาคตไม่แน่ว่าผมอาจจะมีเรื่องอะไรให้คุณซ่งช่วยเหลือก็เป็นได้”
ซ่งหวั่นถิงรีบตอบว่า “อาจารย์เย่วางใจเถอะ ขอแค่พูดมา หวั่นถิงบุกน้ำลุยไฟก็ไม่ปฏิเสธ”
พูดเสร็จ ซ่งหวั่นถิงก็มองข้างๆ ใบหน้าของเย่เฉิน แล้วถามแบบลองใจว่า “อาจารย์เย่ ไม่ทราบว่าฉันจะขอเชิญคุณหาที่ดื่มอะไรกันสักหน่อย ได้ไหมคะ?”
ในใจเธอมีความสงสัยในตัวของเย่เฉินมากมาย ที่รอการเฉลยออกมา และอีกอย่าง เธอพบว่า บนตัวเย่เฉินคนนี้ มีแรงดึงดูด มหาศาล ที่ส่งแรงดึงดูดมาให้ตัวเธอเองอย่างต้านทานไม่ได้ ทำให้เธออดไม่ได้ที่อยากจะใกล้ชิดกับเขา เข้าไปทำความเข้าใจ ความลึกลับในห้วงลึกหัวใจของเขา