ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน - ตอนที่ 1506
ที่พวกเธอมา เร็วกว่าเย่เฉินกับกู้ชิวอี๋เล็กน้อย ทั้งสองคนได้เล่นกันอย่างสนุกสนานมาครึ่งชั่วโมงกว่าแล้ว ในตอนที่กำลังอยากจะพักสักหน่อยนี้เอง ก็เห็นเย่เฉินที่เดินจูงมือกันเข้ามากับกู้ชิวอี๋！
กู้ชิวอี๋สวมผ้าปิดปากที่หนา แว่นตากรอบดำรวมทั้งหมวกหูกระต่ายที่น่ารัก ดังนั้นต่งรั่งหลินดูไม่ออกเลยว่าเธอเป็นใคร แต่เย่เฉินกลับไม่ได้ทำการปกปิดส่วนใบหน้าใดๆ บวกกับเป็นคนรักในฝันที่คิดถึงทั้งวันทั้งคืนของเธออีก ดังนั้นแวบเดียวเธอก็ต้องมองเย่เฉินออกเป็นธรรมดา！
วินาทีนี้ เธอรู้สึกว่าทัศนคติทั้งสามและความรู้ความเข้าใจของคนทั้งคนถูกล้มล้างทั้งหมดแล้ว！
เย่เฉินจะจูงมือกับเด็กผู้หญิงคนหนึ่งมาเล่นสเก็ตน้ำแข็งได้ยังไงกัน?！
อีกทั้ง ทั้งสองคนสนิทสนมกันขนาดนี้ ดูก็รู้ว่าไม่ปกติเป็นอย่างยิ่ง
หากตนเองจำไม่ผิดล่ะก็ เย่เฉินต่อให้กับเซียวชูหรัน ก็ยังไม่เคยสนิทสนมกันขนาดนี้มาก่อน！
หรือว่า…หรือว่าเย่เฉินมีชู้มาตั้งนานแล้ว?！
ตนเองแสดงความรักต่อเย่เฉินมาโดยตลอด แต่เย่เฉินมักจะปฏิเสธตนเองด้วยเหตุผลที่ถูกต้องและวาทะที่เต็มไปด้วยสัจธรรมอย่างไม่ลังเลเลยแม้แต่น้อย เดิมทีตนเองยังคิดว่า เขาซื่อสัตย์จงรักภักดีต่อเซียวชูหรัน กลับคิดไม่ถึงว่า เขาจะจูงมือเล่นสเก็ตกับสาวสวยอีกหนึ่งคนที่เย่นจิง！
แม้จะบอกว่าเธอมองไม่เห็นใบหน้าของกู้ชิวอี๋ แต่จากรูปร่างของกู้ชิวอี๋ก็สามารถดูออกว่า นี่จะต้องเป็นสาวสวยระดับสุดยอดอย่างแน่นอน รูปร่างแบบนี้ ฆ่าตนเองหรือแม้แต่เซียวชูหรันอย่างไม่เหลือซากไปตั้งนานแล้ว！
อารมณ์ของต่งรั่งหลินเพียงครู่เดียวจมลงสู่ก้นบึ้ง
ในใจของเธอคิดอย่างหดหู่ว่า “มิน่าเย่เฉินมักจะไม่ยอมรับความรักของฉัน ที่แท้เขามีคนใหม่อยู่ที่เย่นจิง…”
น้องสาวลูกพี่ลูกน้องของต่งรั่งหลินเห็นพี่สาวหยุกชะงักอย่างกะทันหัน เอ่ยถามขึ้นอย่างสงสัยว่า “พี่ เป็นอะไรไป?”
ต่งรั่งหลินได้สติกลับคืนมา หัวเราะเจื่อนๆออกมาว่า “ไม่มีอะไร กำลังคิดเรื่องอะไรอยู่”
น้องสาวหัวเราะคิกคักพร้อมเอ่ยถามว่า “ทำใจไม่ได้ที่จะไปใช่ไหมล่ะ? ไม่งั้นพี่ก็เลิกทำงานที่ตี้เหากรุ๊ปนั่นได้แล้ว กลับเย่นจิงเถอะ！”
ในใจของต่งรั่งหลินก็เริ่มรู้สึกหมดอาลัยตายอยากขึ้นมาเล็กน้อย
ที่บ้านไม่ค่อยอยากให้เธอกลับไปจริงๆ
คุณพ่อ ลุงใหญ่ แล้วก็คุณปู่ ยิ่งหวังให้เธอสามารถอยู่ที่เย่นจิง หวังว่าเธอจะไปมีการพัฒนาอะไรหน่อยกับกู้เหว่ยเลี่ยงคุณชายแห่งตระกูลกู้
แต่ต่งรั่งหลินอยากกลับไปด้วยใจจริง
เหตุผลที่เธออยากกลับไป ไม่ใช่เพราะงานนั้นในตี้เหากรุ๊ป ยิ่งไม่ใช่เพราะประธานลึกลับคนนั้นของตี้เหากรุ๊ป แต่เป็นเพราะเย่เฉิน
เย่เฉินเคยช่วยชีวิตเธอไม่ใช่แค่ครั้งเดียว อีกทั้งครั้งนั้นที่ขาเธอได้รับบาดเจ็บ ยังมีการสัมผัสกันทางผิวกายกับเขา ที่จริงแล้วจากส่วนลึกภายในจิตใจของเธอ ตกหลุมรักเขาโดยสมบูรณ์แบบมาตั้งนานแล้ว เธอถึงขั้นคิดว่า ชีวิตนี้หากไม่สามารถบรรลุผลกับเย่เฉินได้ แม้ว่าจะเป็นคนรักแอบๆของเขาตาม เธอก็ยินยอมด้วยความเต็มใจ
ถึงอย่างไร ตนเองก็รักเขาข้างเดียว รักอย่างไม่หวังสิ่งตอบแทน เป็นคนรักแอบที่ไม่ได้มีฐานะและชื่อเสียง จะดีจะร้ายก็ได้กลายเป็นผู้หญิงของเขา
แม้ว่าตนเองจะถูกคนด่า แม้ว่าจะกลายเป็นคนเลวที่ทุกคนรังเกียจ แม้ว่าเพื่อนรักเซียวชูหรันจะแตกหักกับตนเอง ตนเองก็สามารถรุกหน้าไปอย่างไม่ลังเลเลยแม้แต่น้อย
แต่ว่า วินาทีนี้เธอตระหนักขึ้นมาได้อย่างกะทันหัน ว่าตนเองดูเหมือนแม้แต่สิทธิ์ที่จะเป็นคนรักแอบๆของเย่เฉินก็ยังไม่มี
เพราะว่า เวลานี้ เด็กผู้หญิงคนนั้นที่นั่งอยู่บนรถสเก็ตน้ำแข็ง เล่นกันอย่างสนุกสนานร่าเริงกับเย่เฉิน คงถึงจะเป็นคนรักแอบๆของเย่เฉินล่ะมั้ง?
คิดถึงตรงนี้ รอบดวงตาของต่งรั่งหลินแดงก่ำเปียกชื้น
อยู่ๆเธอก็รู้สึกอิจฉาเด็กผู้หญิงที่มองไม่เห็นหน้าคนนั้นมาก แม้ว่าเธอจะเป็นเพียงคนรักแอบๆคนหนึ่งของเย่เฉิน แต่เย่เฉินเอาใจใส่ดูแลเธอขนาดนั้น เล่นสนุกเป็นเพื่อนเธอเหมือนกับแฟนคนหนึ่ง นี่ไม่ใช่สิ่งที่เธอปรารถนาที่สุดมาโดยตลอดหรอกหรอ?