ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน - ตอนที่ 1611

“เรื่องนี้…”

ทานากะซังเผชิญหน้ากับคำถามของนางาฮิโกะ อิโตะ ก็กลืนไม่เข้าคายไม่ออกในทันที

ตัวเองควรตอบอย่างไร?

ตอบว่าสามารถเอากลับมาได้?

ถ้าเกิดเอากลับมาไม่ได้ ตัวเองก็ต้องเป็นแพะรับบาปไม่มากก็น้อยหรือเปล่า?

ตอบว่าเอากลับมาไม่ได้?

แม้แต่นางาฮิโกะ อิโตะตอนนี้ก็จะคลุ้งคลั่งในทันที!

ดูเหมือนว่าตอนนี้ คำถามนี้ยังคงตอบยากมากจริงๆ

เมื่อนางาฮิโกะ อิโตะเห็นเขาอ้ำๆอึ้งๆไม่พูดออกมา ในใจก็กระตุกทีหนึ่ง และอ้าปากถามว่า:“แกคงจะไม่ได้คิดว่า เงินนี้แปดสิบเปอร์เซ็นต์เอากลับคืนมาไม่ได้นะ?”

ทานากะซังรีบอธิบายว่า: “ก็ไม่ใช่นะท่านประธาน ผมคิดว่าก็ไม่ต้องถึงกับมองโลกในแง่ร้ายขนาดนั้น เรื่องนี้จากที่ผมดูตอนนี้ จะเอากลับมาได้หรือไม่ น่าจะเป็นห้าสิบห้าสิบนะ!”

“ห้าสิบห้าสิบ?”นางาฮิโกะ อิโตะพูดอย่างรำคาญ: “นี่แมร่งต่างอะไรกับไม่พูด?”

ทานากะซังรีบพูด: “ท่านประธาน เรื่องนี้มีปัจจัยที่ไม่แน่นอนมากมายจริงๆ ตอนนี้ผมก็ยังสรุปอย่างแน่นอนไม่ได้ แต่ว่าท่านอย่าลืม ต่อให้สถานการณ์แย่มาก พวกเรายังสามารถแก้ปัญหาผ่านการดำเนินคดีได้”

“ดำเนินคดีเหรอ?”นางาฮิโกะ อิโตะชี้ไปที่ทานากะซังแล้วด่าว่า: “สมองแกถูกสุนัขกินไปหรือไง? ทากาฮาชิ เอคิจิถูกเย่เฉินหักแขนที่ถนน กลายเป็นตัวตลกของทั้งประเทศญี่ปุ่น ถ้าฉันแมร่งไปฟ้องว่าเขายึดครองสี่พันห้าร้อยล้านดอลลาร์สหรัฐของฉันไปไม่คืน ก็ยิ่งจะถูกทั้งประเทศญี่ปุ่นหัวเราะเยาะไม่ใช่เหรอ?!”

ทานากะซังพูดอย่างกระอักกระอ่วนว่า: “ท่านประธาน นี่เป็นเงินสี่พันห้าร้อยล้านดอลลาร์สหรัฐ พวกเราคงจะไม่สามารถเพราะกลัวว่าถูกหัวเราะเยาะ ก็จะยอมรับว่าซวยนะ? กำไรสุทธิประจำปีของทั้งตระกูลก็ไม่สามารถทำได้ถึงจำนวนนี้…”

“นั่นนะสิ…”นางาฮิโกะ อิโตะ พูดอย่างเจ็บปวดมาก: “ช่วงนี้สถานการณ์ของเศรษฐกิจตกต่ำ กำไรสุทธิโดยรวมของพวกเราในปีที่แล้ว มีเพียงสามร้อยล้านดอลลาร์สหรัฐเท่านั้น ปีนี้ถ้ายังไม่มีอะไรพัฒนาดีขึ้น ไม่แน่อาจจะขาดทุน”

สำหรับตระกูลหรือว่าบริษัทขนาดใหญ่ ขาดทุนก็มากเรื่องจริงๆ

ตัวอย่างเช่นรถZotye Autoในประเทศ พวกเขารายงานทางการเงินแสดงออกมาให้เห็น พวกเขาอยู่ในปี2019ระยะเวลาหนึ่งปี ก็ขาดทุนไปกว่าหนึ่งหมื่นล้านหยวน

อเมริกัน เจนเนอรัล มอเตอร์สเป็นอุตสาหกรรมยานยนต์เช่นกัน เพราะจัดการบริหารไม่ดีมาหลายปี ขาดทุนจนเป็นเรื่องปกติธรรมดาแล้ว ในประวัติศาสตร์ที่มีอายุหนึ่งร้อยปีของเจนเนอรัล มอเตอร์สในปีที่เลวร้ายที่สุดคือการขาดทุนโดยตรงสามหมื่นแปดพันเจ็ดร้อยล้านดอลลาร์สหรัฐ!

ในช่วงสองปีที่เศรษฐกิจระหว่างประเทศแย่ลง ความกดดันของนางาฮิโกะ อิโตะก็ยิ่งมากขึ้นไปอีก

อยู่ภายใต้สถานการณ์การตลาดแบบนี้ กิจการของยาและสุภาพ แนวโน้มการพัฒนากว้างที่สุดจริงๆ เพราะทุกคนสามารถที่จะไม่ซื้อรถยนต์ไม่ซื้อบ้านได้ แต่ไม่ซื้อยาไม่ได้

ด้วยเหตุผลนี้ เขาถึงได้ตัดสินใจทำทุกวิถีทางเพื่อซื้อหุ้นในบริษัทผลิตยาโคบายา

คาดไม่ถึงว่า ก้าวเดียวกลับก้าวเข้าไปในหลุมลึกหนึ่งหลุม

ตอนนี้สี่พันห้าร้อยล้านดอลลาร์สหรัฐตกลงไปในหลุมเอาคืนไม่ได้ เขาจำได้จนเป็นทุกข์

เมื่อเห็นนางาฮิโกะ อิโตะรู้สึกหดหู่ใจมาก ทานากะซังรีบพูดโน้มน้าวอย่างรวดเร็วว่า: “ท่านประธาน อันที่จริงตอนนี้ท่านไม่จำเป็นต้องกังวลมาก พวกเรากับตระกูลทากาฮาชิไม่เหมือนกัน ตระกูลทากาฮาชิถึงขนาดไม่รู้ว่าเย่เฉินเป็นใคร แต่อย่างน้อยพวกเราก็รู้เบื้องลึกของเย่เฉิน รู้ว่าเขาเป็นเจ้าของบริษัทผลิตยาโคบายาในตอนนี้และคนอยู่ที่เมืองจินหลิงในประเทศจีน ถอยหลังหนึ่งหมื่นก้าวพูด แม้ว่าสุดท้ายจะต้องใช้กำลังตัดสินปัญหา พวกเราก็สามารถหาตัวเขาเจอ ตระกูลทากาฮาชิก็ไม่เหมือนกัน พวกเขาก็อาจจะหาไม่เจอด้วยซ้ำ”

“ใช่!”นางาฮิโกะ อิโตะรู้สึกดวงตาเปล่งประกายในทันที และอ้าปากพูดว่า: “ก็ต้องการให้พวกเขาหาไม่เจอ! ตราบใดที่พวกเขาหาเย่เฉินไม่เจอ พวกเขาก็จะเป็นตัวตลกของทั้งประเทศญี่ปุ่นไปตลอด! ฮ่าๆๆๆ เป็นที่ชอบอกชอบใจของคนทั่วไปจริงๆ!”

พูดไปแล้ว นางาฮิโกะ อิโตะก็ลุกขึ้นมาในทันที และจุดซิการ์ม้วนหนึ่งอย่างตื่นเต้น ดูดอย่างความสุข ถึงได้สั่งการด้วยรอยยิ้มว่า: “ทานากะซัง ส่งช่อดอกไม้และกระเช้าผลไม้ให้ตระกูลทากาฮาชิ ด้วยในนามของฉัน บอกว่าแสดงถึงความปลอบขวัญ สะอิดสะเอียนพวกเขาให้ตาย! ฮ่าๆๆๆ!”