ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน - ตอนที่ 275
บทที่ 275
เมื่อเย่เฉินเห็นซือเทียนฉีเดินเข้ามาพร้อมแสดงความเคารพกับตัวเอง ยิ้มเบาๆ โบกมือพร้อมกล่าวว่า : “ท่านซือ คุณไม่ต้องเกรงใจกับผมอย่างนี้ก็ได้ และก็ไม่ต้องเรียกอาจารย์เย่อะไร เรียกผมว่าเย่เฉินก็พอแล้ว”
“ทำแบบนั้นได้ยังไงกันละ！”ซือเทียนฉีรีบโค้งคำนับพร้อมกล่าวว่า : “อาจารย์เย่เป็นมังกรตัวจริงบนโลกมนุษย์ ผมจะเรียกชื่อโดยตรงของอาจารย์ได้อย่างไร”
เย่เฉินเห็นว่าเขาค่อนข้างหัวรั้นเรื่องมารยาท ก็ไม่ได้ยื้อเขาต่อ แถมยังเอ่ยพูดว่า : “เมื่อวานได้ยินมาว่าเกาจวิ้นเว่ยและเซียวอี้เชียนต่างก็มาหาคุณแล้ว？”
ซือเทียนฉีเอ่ยถามด้วยความตกใจ : “อาจารย์เย่ เรื่องนี้คุณรู้ได้อย่างไร？”
เฉินเสี่ยวจาวที่อยู่อีกฝั่งแลบลิ้นออกมา พูดว่า : “คุณตา ฉันเป็นคนบอกอาจารย์เย่เอง……”
ซือเทียนฉีรีบพูดตำหนิออกไปทันที : “ไอ้เด็กคนนี้！ปกติอาจารย์เย่ก็มีกิจธุระรัดตัวอยู่แล้ว เรื่องเล็กๆน้อยๆแค่นี้ ทำไมต้องไปรบกวนอาจารย์ด้วย？”
เฉินเสี่ยวจาวค่อนข้างรู้สึกผิด
ที่เธอโทรศัพท์หาอาจารย์เย่ ไม่ใช่ว่าอยากจะเรียกร้องรางวัลตอบแทนให้คุณตา แต่เป็นเพราะอยากหาโอกาสคุยกับเย่เฉินสักสามสี่ประโยค
ถึงอย่างไรในใจของเธอก็มีเย่เฉินเป็นไอดอลตั้งนานแล้ว ถึงขนาดที่ว่าเคารพบูชาเขามากกว่าตาอีก ดังนั้นจึงหาโอกาสที่เข้าไปใกล้ชิดสัมผัสกับเขาหน่อย แค่โทรศัพท์ก็ยังดี
แต่ว่า จะโทรศัพท์โดยที่ไม่มีหัวข้อที่จะคุยก็คงไม่ได้หรอกนะ？
ดังนั้น เธอจึงทําโดยพลการ เอาเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อวานไปรายงานให้เย่เฉินฟัง
กลับว่าคิดไม่ถึง ตาไม่พูดพร่ำทำเพลง ตำหนิมาที่ตัวเองทันที
ในใจของซือเทียนฉีหลักๆเลยก็คือกลัวเย่เฉินเข้าใจผิด ถึงอย่างไรเฉินเสี่ยวจาวก็เป็นคนโทรศัพท์ไปหาเย่เฉิน ตัวเองก็มีกลิ่นอายของการเรียกร้องรางวัลอยู่บ้าง เขาไม่อยากให้เย่เฉินเข้าใจตัวเองว่าเป็นคนที่ไม่ว่าจะทำอะไรก็อยากจะได้ของรางวัลเป็นการตอบแทน
เมื่อเย่เฉินเห็นสีหน้าที่รู้สึกผิดของเฉินเสี่ยวจาว ยิ้มพร้อมพูดว่า : “ท่านซือ นี่มันก็เป็นแค่เรื่องเล็กน้อย ทำไมจะต้องไปตำหนิเสี่ยวจาวด้วยละ”
ซือเทียนฉีถึงจะรีบพูดออกไปทันที : “ทำให้อาจารย์เย่เห็นเรื่องน่าอายแล้ว”
เย่เฉินโบกไม้โบกมือ พูดอย่างราบเรียบ : “ท่านซือ เกาจวิ้นเว่ยคนนั้น แล้วก็เซียวอี้เชียน ต่างก็เคยล่วงเกินฉัน คุณปฏิเสธที่จะวินิจฉัยโรคให้พวกเขา ก็ถือว่าไว้หน้าให้แก่ฉันแล้ว น้ำใจนี้ ฉันได้จดจำไว้แล้ว ”
ซือเทียนฉีรีบเอ่ยพูด : “อาจารย์เย่ คุณมีบุญคุณกับกระผมอีกครั้งแล้ว เรื่องเล็กๆน้อยๆนี้ ยังเป็นเรื่องที่กระผมต้องมาทำให้คุณเป็นกังวลใจ คุณไม่จำเป็นต้องเกรงใจกระผมหรอกครับ”
พูดแล้ว ซือเทียนฉีก็ชี้ไปที่จี้ซื่อถังของตัวเอง พูดอย่างจริงจัง : “กระผมตัดสินใจว่าจะเปิดคลินิกที่จินเฉิง หลักๆเลยก็เพื่อที่จะได้รอฟังคำสั่งจากท่านอาจารย์ได้ตลอดเวลา และยังมีพอโอกาสที่จะได้ตอบแทนบุญคุณของคุณ！”
เย่เฉินยิ้มพร้อมพูด : “คุณมีความตั้งใจที่ดี”
พูดจบ เขาก็ล้วงเม็ดยาออกมาจากกระเป๋า มอบให้ซือเทียนฉี พูดว่า : “ท่านซือ ยาที่ฉันให้คุณก่อนหน้านี้ สามารถรักษาบาดแผลได้ และยิ่งทำให้มีสุขภาพแข็งแรง แม้ว่าฉันจะไม่เคยพิสูจน์ให้เห็นได้อย่างชัดเจน แต่ตามบันทึกโบราณแล้ว แม้แต่ชายชราที่ใกล้จะตาย กินยาวิเศษเข้าไปหนึ่งเม็ด ก็สามารถยืดอายุได้นานถึง 5-10ปี ดังนั้นยาเม็ดนี้ฉันมอบให้คุณ คุณเก็บไว้กับตัว บางทีมันก็อาจจะมีประโยชน์ในอนาคต”
เมื่อซือเทียนฉีเห็นเม็ดยานั้น ก็สั่นไปทั้งตัว คุกเข่าลงกับพื้น พูดด้วยน้ำเสียงสั่นคลอน : “อาจารย์เย่ คงรับไว้ไม่ได้หรอกครับอาจารย์เย่……ครั้งก่อนคุณก็ให้ยาวิเศษแก่ผมเป็นของขวัญแล้ว กระผมยังไม่ได้ทดแทนบุญคุณเลย จะรับของขวัญชิ้นใหญ่นี้ไว้ได้อย่างไร…… ”
เฉินเสี่ยวจาวที่อยู่ข้างๆเมื่อเห็นตาคุกเข่าลงแล้ว ตัวเองก็คุกเข่าลงกับพื้นเหมือนกัน แต่ว่าเธอกลับว่าน่ารักและเฉลียวฉลาด สองมือที่เรียวยาวจับไว้ที่หัวเข่า ดวงตากลมโต เธอมองไปที่เย่เฉินอย่างเขินอายและกล้าหาญ
ยาที่เย่เฉินมอบให้ใครหลายคน แม้ว่าหลายคนต่างก็รู้ดีว่ายาวิเศษนี้มีล้ำค่าอย่างไม่อาจเทียบได้ แต่คนที่รู้คุณค่าดีที่สุด ก็คือซือเทียนฉี
ก่อนอื่น ทั้งชีวิตซือเทียนฉีอยู่ในวงการแพทย์มาโดยตลอด ยิ่งมีความเชี่ยวชาญในการแพทย์ ยิ่งรู้ว่ายาวิเศษนี้มีประสิทธิภาพมากเพียงใด มันหาได้ยากมากบนโลกมนุษย์ แม้แต่อันที่สองก็ไม่สามารถหาออกมาได้；
อีกอย่าง ซือเทียนฉีก็แก่แล้ว คนเรายิ่งแก่ก็ยิ่งรู้จักโชคชะตาดี แม้ว่าคุณจะเป็นหมอที่มีชื่อเสียงบนโลกมนุษย์แล้วยังไง？หลังจากอายุแปดสิบกว่าปีแล้ว เป็นไปได้ว่าสักวันหนึ่งเขาก็จะจากไปอย่างเงียบ ๆ ในห้วงแห่งความฝัน
และยาวิเศษนี้ สามารถทำให้คนแก่ที่ใกล้ตายมีอายุยืนยาว นี่ใช่ยาเม็ดที่ไหนกันละ นี่เป็นช่วงอายุขัยที่ยาวนานกว่าหลายปีนะ！
แน่นอนว่าซือเทียนฉีอยากได้ยาวิเศษเม็ดนี้ แต่ว่า เขากลับว่าไม่กล้ารับไว้
————